มีเสียงมากมายในหัวของฉันบอกฉันว่า ทำไมการแยกเขาออกมาจากพรรคพวกเขาถึงไม่ยากอย่างที่คิด

เขาเดินไปข้างหน้า ไม่เหลียวหันกลับมามองฉันเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันก็รู้ดีว่าเขาไม่ต้องหันมาเช็คดูหรอกว่าฉันจะทำร้ายเขาจากด้านหลังรึเปล่า เขาจะรู้ตัวทันทีที่ฉันเข้าทำร้ายเขา นั่นแปลว่าฉันต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

“ฉันยังไม่พร้อมให้นายฆ่าฉันหรอกนะ Jacob Black” เขากระซิบบอกฉันในขณะที่เดินออกห่างจากตัวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ “นายอาจจะต้องอดทนต่อไปอีกสักหน่อย”

เหมือนกับว่าฉันสนในหมายกำหนดการของเขาอย่างนั้นล่ะ ฉันกัดฟันกรอด “ความอดทนไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัดเลยนะ”

เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ อาจจะสองสามร้อยหลาจากทางเดินเข้าสู่ตัวบ้าน ฉันรู้สึกตื่นตัวไปหมด นิ้วมือสั่นไม่หยุด ได้แต่เตรียมพร้อมและเฝ้ารอต่อไป

เขาหยุดโดยที่ไม่บอกกล่าว และหันหน้ากลับมาทางหน้า สีหน้าของเขาทำให้ฉันชะงัก

ในชั่ววินาทีนั้นเอง ฉันตระหนักเลยว่าตัวเองเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น เด็กน้อยที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ

เพราะว่าฉันรู้ดีว่าฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน ทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้ ถึงจะเข้าใจความเจ็บปวดในดวงตาของ Edward ได้

เขายกมือขึ้นเพื่อปัดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง แต่นิ้วของเขากลับเหมือนจะทึ้งเอาผิวหนังออกไปด้วย ตาของเขาเต็มไปด้วยความมืดมัวราวกับว่าจะไม่เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอีก ปากของเธอเผยอออกมาราวกับต้องการจะกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย

นี่คือสีหน้าของผู้ชายนี่ตกอยู่ในความทุกข์ทรมานราวกับถูกไฟเผา

ในช่วงเวลานั้นเอง ฉันไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้เลย ฉันหวนไปคิดถึงสายตาของเธอและของเขา

“มันกำลังจะฆ่าเธอใช่มั้ย เธอกำลังจะตาย....งั้นสิ” และฉันก็รู้ได้เลยว่า คำพูดของฉันทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก แต่ฉันก็ยังรู้สึกตกใจมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ติด เขามีเวลาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาสักพักแล้ว แต่สำหรับฉันมันไม่เหมือนกัน ฉันสูญเสียเธอมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

..ไม่เหมือนตรงที่ฉันไม่เคยได้เป็นเจ้าของของเธอจริงๆ

.. ไม่เหมือนตรงที่นี่ไม่ใช่ความผิดของฉัน

“ความผิดของฉันเอง” Edward กระซิบออกมา เขาคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ... ช่างอ่อนแอ มันช่างง่ายเหลือเกินที่ฉันจะจัดการเขาตอนนี้

ฉันรู้สึกเยือกเย็นมากขึ้น

“ใช่แล้ว” เขายังคงคร่ำครวญอยู่บนพื้นหญ้า “ใช่แล้ว มันกำลังจะฆ่าเธอ”

การที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดรำคาญอย่างมาก ฉันต้องการที่จะต่อสู้ ไม่ใช่การตัดสินแบบนี้ ความทะนงตัวของเขาหายไปไหนหมด

“แล้วทำไม Carlisle ไม่ทำอะไรบ้างล่ะ” ฉันคำราม “เขาเป็นหมอไม่ใช่เหรอ เอามันออกไปจากเธอก็ได้นี่”

เขามองขึ้นมาที่ฉัน แล้วก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเหนื่อยหน่าย ราวกับเขากำลังอธิบายให้เด็กอนุบาลฟังเป็นรอบที่สิบ “เธอไม่ยอมให้เราทำอย่างนั้น”

ฉันใช้เวลาสักครู่ที่จะย่อยความหมายของมัน โอ้ พระเจ้า แน่นอนว่าเธอจะยอมตายเพราะไอ้สัตว์ประหลาดนั่น สมกับที่เป็น Bella เหลือเกิน

“นายก็รู้จักเธอดี” เขากระซิบ “นายเข้าใจมันอย่างรวดเร็ว แต่ฉันไม่ ... ไม่ทันเวลา เธอไม่พูดกับฉันเลยตลอดทางที่กลับมาบ้าน ฉันคิดว่าเธอคงรู้สึกตื่นกลัว และนั่นคงเป็นเรื่องธรรมดา ฉันคิดว่าเธอคงโกรธที่ฉันทำให้เธอมาเจอกับอะไรแบบนี้ ทำให้เธอต้องเสี่ยงชีวิตตัวเอง แต่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ฉันไม่เคยเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอกำลังจะทำอะไร จนกระทั่งครอบครัวของเรามารับเราที่สนามบิน เธอวิ่งไปหา Rosalie และแล้วฉันก็ได้ยินว่า Rosalie กำลังคิดอะไรอยู่ ฉันไม่เข้าใจจนกระทั่งได้ยินนั่น แต่นายเข้าใจมันภายในวินาเดียว” เขากึ่งถอนหายใจกึ่งคร่ำครวญ

“เดี๋ยวๆๆๆ เธอไม่ยอมให้นาย...” คำพูดพวกนี้ราวกับน้ำกรดบนลิ้นของฉัน “นายไม่เคยสังเกตเหรอว่าเธอก็แข็งแรงพอๆกับผู้หญิงหนักร้อยปอนด์ทั่วไปนั่นแหล่ะ ทำไมพวกนายแวมไพร์โง่อย่างนี้ นายก็แค่วางยาเธอก็จบแล้ว”

“ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน” เขากระซิบบอก “Carlisle ก็อยากจะ...”

อะไรกัน พวกเขาไม่ได้เฉลียวฉลาดไปซะทุกเรื่องเหรอไง

“ไม่หรอก บอดี้การ์ดของเธอทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้นน่ะ”

โอ้ เรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลย แต่ตอนนี้ฉันชักเริ่มจะเข้าใจแล้ว หมายความว่านั่นคือสิ่งที่ยัยผมบลอนท์นั่นกำลังทำสินะ แต่อะไรเป็นแรงจูงใจทำให้เธอทำแบบนี้ล่ะ ยัยนั่นไม่ได้ต้องการจะให้ Bella ตายหรอกเหรอ

“อาจจะนะ” เขาเอ่ย “Rosalie ดูไม่เหมือนคนที่ต้องการอะไรแบบนั้นเลย”

“เราก็จัดการยัยผมบลอนท์นั่นก่อนสิ นายสามารถเก็บความใจดีของนายไว้ก่อน จริงมั้ย จัดการทำให้เธอเป็นชิ้นๆซะ และก็ค่อยจัดการเรื่อง Bella”

“Emmett กับ Esme ช่วยเธออยู่น่ะ Emmett ไม่ยอมให้เรา ทำแบบนั้นน่ะสิ และ Carlisle ก็ไม่ยอมช่วยฉันตราบใดที่ Esme ไม่เห็นด้วยหรอกนะ…..” เสียงของเขาเงียบหายไป

“นายน่าจะปล่อย Bella ไว้กับฉันเสียตั้งแต่แรก”

“ใช่”

ถึงแม้ว่ามันจะสายเกินไปแล้ว แต่เขาก็ควรที่จะคิดถึงเรื่องนี้ก่อนที่เขาจะเสกไอ้สัตว์ประหลาดนั่นเข้าไปในท้องของเธอสิ”

เขาจ้องมาที่ฉัน และฉันก็รู้สึกได้เลยว่าเขาเห็นด้วยกับฉัน

“เราต่างไม่รู้” เขาเอ่ยออกมา เสียงของเขาเบาราวกับเสียงลมหายใจ “ฉันไม่เคยฝันถึงมันมาก่อน มันไม่เคยมีเหตุการณ์เหมือนในกรณีแบบฉันกับ Bella มาก่อนเลย เราจะรู้ได้ยังไงว่ามนุษย์สามารถมีลูกกับแวมไพร์ได้”

“เพราะส่วนใหญ่แล้วมนุษย์จะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ในระหว่างมีอะไรกันงั้นสิ”

“ใช่” เขาเห็นด้วย “มันก็มีพวกนั้นเหมือนกัน พวกซาดิสม์ พวก incubus (ผีดูดเลือดที่มักร่วมประเวณีกับผู้หญิงขณะนอนหลับ) พวกนั้นก็มีตัวตนเหมือนกัน แต่ไม่มีใครรอดหลังจากมีอะไรกับพวกนั้นเลยแม้แต่คนเดียว” เขาสั่นศีรษะช้าๆ เหมือนกับว่าความคิดนั้นปฏิวัติเขา ราวกับว่าเขาแตกต่างจากพวกนั้น

“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่า เขามีชื่อเรียกเฉพาะ ให้สำหรับคนอย่างนายด้วย” ฉันสบถออกมา

เขาจ้องมาที่ฉัน ด้วยสีหน้าที่ราวกับอายุพันปี

“แม้กระทั่งนาย Jacob Black ก็คงไม่อาจเกลียดฉันได้ มากเท่าที่ฉันเกลียดตัวเองตอนนี้ได้หรอก”

ผิดแล้ว ฉันคิด รู้สึกแค้นเกินกว่าที่จะพูดออกไปได้

“ฆ่าฉันตอนนี้ได้เลย แต่มันก็ไม่อาจช่วยเธอได้หรอก”

“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”

“Jacob นายต้องทำอะไรบางอย่างให้ฉัน”

“ไปลงนรกซะเถอะ ไอ้ตัวปรสิตเอ๊ย”

เขายังคงจ้องมองมาที่ฉันอย่างเศร้าสร้อย “เพื่อเธอ”

ฉันกัดฟันเป็นสันนูน “ฉันจะทำทุกอย่างที่จะฉันสามารถจะทำได้ เพื่อให้เธออยู่ห่างจากนายให้มากที่สุด ฉันยอมทำทุกๆอย่าง แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว”

“นายรู้จักเธอดี Jacob นายสามารถเข้าใจเธอในระดับที่ฉันไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ นายเป็นส่วนหนึ่งของเธอ และเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของนาย เธอไม่ฟังฉันเพราะเธอคิดว่าฉันดูถูกเธอ เธอคิดว่าเธอแข็งแรงพอที่จะ.....” เขาไอออกมาเบาๆแล้วกลืนคำพูดนั้นลงไป “เธออาจจะฟังนายก็ได้”

“ทำไมล่ะ”

ตาของเขาเป็นประกายมากขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ฉันสงสัยว่าเขากำลังจะเป็นบ้าไปจริงๆแล้วใช่มั้ย แวมไพร์เป็นบ้าได้รึเปล่าเนี่ย

“อาจจะนะ” เขาตอบความคิดของฉัน “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันรู้สึกเหมือนกับว่า” เขาส่ายหัว “ฉันต้องซ่อนมันไว้ต่อหน้าเธอ เพราะว่าความเครียดของฉันจะทำให้เธอป่วยได้ เธอไม่สามารถรับมือกับอะไรได้อีกแล้ว ฉันต้องเสแสร้งเพราะว่าฉันไม่ต้องการจะทำให้มันยากขึ้นไปอีก แต่มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว เธอต้องฟังนาย”

“จะให้ฉันบอกอะไรที่นายยังไม่ได้บอกอีกล่ะ นายอยากให้ฉันทำอะไร บอกเธอว่าเธอโง่งั้นเหรอ เธอคงจะรู้ตัวแล้วล่ะ บอกเธอว่าเธอกำลังจะตาย ฉันก็พนันว่าเธอรู้แล้วเหมือนกัน”

“นายสามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้”

เดี๋ยวก่อน นี่มันอะไรกันเนี่ย เขาบ้าไปแล้วเหรอ

“ฉันไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้เธอยังมีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอแล้ว” เขาเอ่ยออกมา “ถ้าเธอต้องการที่จะมีลูก ก็ให้เธอได้มีล่ะกัน เธอจะมีลูกสักครึ่งโหลก็ได้ อะไรก็ได้ที่เธอต้องการ” เขาหยุดก่อนที่จะเอ่ยต่อไปว่า “เธอจะเลี้ยงหมาก็ได้ ถ้าเธอต้องการ”

เขาจ้องมาที่ฉัน มือฉันสั่นไปหมดในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะพูดอะไรออกไป ฉันอ้าปากด้วยความตกใจ

“แต่ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่สัตว์ประหลาดนั่น ที่กำลังดูดชีวิตเธอไป ในขณะที่ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย มองดูเธอป่วยอย่างนี้ เห็นมันทำร้ายเธอ” เขาหายใจอย่างรวดเร็วเหมือนใครต่อยที่สมองเขา “นายต้องทำให้เธอเข้าใจเหตุผล Jacob เธอไม่ยอมฟังฉันแล้ว Rosalie อยู่ที่นั่นตลอดเวลา คอยสนับสนุน ให้ท้ายและปกป้องเธอ ไม่สิ ชีวิตของ Bella ไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับ Rosalie”

เสียงมาจากคอของฉัน เหมือนฉันกำลังไออยู่

นั่นเขาพูดอะไรกันน่ะ ว่า Bella ควรจะมีลูก กับ ..... ฉัน งั้นเหรอ.... อะไร...... อย่างไร ...... ทำไม

เขายอมแพ้แล้วเหรอ หรือเขาคิดว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเขาแบ่งเธอให้กับฉัน

“จะอะไรก็ได้ ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว”

“นั่นเป็นสิ่งที่บ้าที่สุดเท่าที่นายเคยพูดมาเลย”

“เธอรักนาย”

“ไม่พอหรอก”

“เธอพร้อมที่จะตายเพื่อให้กำเนิดลูก บางทีเธออาจจะยอมรับอะไรที่สุดโต่งน้อยกว่านี้ก็ได้”

“นี่นายไม่รู้จักเธอเลยเหรอ”

“ฉันรู้ๆ มันอาจจะต้องใช้แรงโน้มน้าวเธอมากสักหน่อย นั่นถึงทำไมฉันถึงต้องการนาย นายรู้ว่าเธอต้องการอะไร นายต้องทำให้เธอเข้าใจเหตุผลนั้น”

ฉันไม่อาจทนคิดถึงในสิ่งที่เขาเสนอได้ มันมากเกินไป เป็นไปไม่ได้ จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว จะให้ฉันยืม Bella ในช่วงเสาร์อาทิตย์แล้วให้พากลับมาส่งวันจันทร์ตอนเช้า เหมือนเช่าหนังนี่อ่ะนะ วุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว

ช่างเย้ายวนเหลือเกิน

ฉันไม่ต้องการที่จะคิดถึงมัน ไม่ต้องการที่จะจินตนาการถึง แต่ฉันก็เห็นภาพเหล่านั้นอยู่ดี ฉันจินตนการถึง Bella ในหลายๆทาง กลับไปสู่ในอดีตเมื่อยังพอมีความเป็นไปได้ระหว่างเรา จนกระทั่งฉันรู้ดีว่าความฝันนั้นเหลือทิ้งความเจ็บปวดไว้แก่ฉันเท่านั้น เพราะว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ไม่มีวัน ฉันไม่อาจหยุดคิดได้แล้ว

Bella ในอ้อมแขนของฉัน Bella เรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา

ฉันไม่เคยคิดถึงภาพเหล่านี้มาก่อน ภาพที่ไม่ควรจะมีควรจะมีอยู่สำหรับฉัน

ภาพที่ฉันรู้ดีว่า ฉันจะเจ็บปวดทรมานไปอีกหลายปีถ้าฉันไม่สลัดมันออกจากหัวซะตอนนี้

แต่มันก็ยังคงอยู่ในนั้น เติบโตขึ้นราวกับเมล็ดพันธุ์ในหัวของฉัน

Bella ที่แข็งแรง สดใส แตกต่างจากตอนนี้มากๆ

แต่บางสิ่งก็ยังคงเหมือนเดิม ร่างกายของเธอไม่บิดเบี้ยวไปในทางที่ผิดธรรมชาติ ล้อมรอบด้วยลูกๆของฉัน

ฉันพยายามที่จะหนีออกมาจากความคิดเหล่านั้น “ทำให้ Bella เข้าใจถึงเหตุผลนั้น นายอยู่ในโลกไหนกันแน่เนี่ย”

“อย่างน้อยก็พยายามก่อนก็ยังดี”

ฉันส่ายหัว เขายังคงรอคำตอบของฉันโดยไม่สนใจท่าทีที่ปฏิเสธของฉัน เพราะเขาได้ยินเสียงในใจของฉันกำลังขัดแย้งกันอยู่

“นายไปเอาความคิดบ้าๆนี่มาจากไหนกัน นายคิดเองเหรอ”

“ฉันคิดมาตั้งหลายวิธีแล้วที่จะช่วยชีวิตเธอ ตั้งแต่ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร อะไรที่เธอต้องตายถ้าได้ทำมัน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อนายยังไง ฉันรู้ว่านายก็ไม่ฟังฉันอยู่ดีถ้าฉันโทรไป ฉันอาจจะไปตามหานายในไม่ช้าถ้านายไม่มาวันนี้ แต่ฉันก็ไม่อยากละสายตาจากเธอแม้เพียงเสี้ยววินาที อาการของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วมาก สิ่งนั้นกำลังเติบโตอยู่ภายในร่างกายของเธอ ฉันไม่อาจทิ้งเธอไปไหนได้เลยจริงๆ”

“นั่นมันเป็นตัวอะไรน่ะ”

“พวกเราไม่มีใครรู้เลย แต่ตอนนี้มันแข็งแรงกว่าเธอแล้ว”

ทันใดนั้น ฉันก็เห็นภาพสัตว์ประหลาดนั้นในหัวของฉัน ฉีกร่างของเธอออกมา

“ช่วยฉันหยุดมัน” เขากระซิบบอกฉัน “ช่วยฉันหยุดสิ่งที่นายคิดอยู่ว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น”

“ยังไงกันล่ะ โดยให้ฉันเสนอตัวเองเนี่ยอ่ะนะ” ฉันแทบไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงสิ่งนั้น “นายนี่มันบ้าไปแล้ว เธอจะไม่ยอมฟังเรื่องอะไรแบบนี้หรอก”

“พยายามก่อนสิ ตอนนี้เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”

มันทำร้ายฉัน นี่ฉันยังได้รับการปฏิเสธจาก Bella ไม่เพียงพออีกเหรอ

“เจ็บเล็กน้อยแต่ช่วยเธอได้ นั่นมันเป็นเรื่องใหญ่เหรอไง”

“แต่มันไม่ได้ผลหรอก”

“อาจจะไม่ แต่มันอาจจะทำให้เธอได้คิดก็ได้นะ อย่างน้อยก็ให้เธอลองได้คิดดู แค่นี้ล่ะที่ฉันต้องการ”

“นายจะให้ฉันไปเสนออะไรแบบนี้ แล้วบอกว่า โอ้ ฉันล้อเล่นนะ Bella เหรอ”

“ถ้าเธอต้องการที่จะมีลูก ก็ให้เธอได้มีเถอะ ฉันไม่ค้านอะไรหรอก”

ฉันไม่เชื่อว่าฉันกำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่

Bella อาจจะต่อยฉันก็ได้ แต่ฉันไม่แคร์หรอก แต่มันก็อาจทำให้มือเธอหักได้อีกครั้ง ฉันไม่น่าให้เขาพูดกับฉันเลย ทำให้ฉันสับสนมากขึ้นไปอีก ฉันน่าจะฆ่าเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้

“ไม่ใช่ตอนนี้หรอก” เขากระซิบ “ยังก่อน ไม่ว่าจะถูกหรือผิด มันจะทำลายเธอ และนายก็รู้ ไม่ต้องเสียเวลารั้งรออะไรอีกแล้ว ถ้าเธอไม่ฟังนาย  นายก็จะได้โอกาสอยู่ดี วินาทีที่หัวใจของ Bella หยุดเต้น ฉันจะอ้อนวอนให้นายจัดการฉันซะ”

“นายไม่ต้องอ้อนวอนนานนักหรอก”

เขายิ้มที่มุมปาก “ฉันหวังพึ่งนายอยู่นะ”

“เอาเป็นว่าเราตกลงกันแล้วนะ”

เขาพยักหน้าและยื่นมือออกมา

ฉันพยายามที่จะกล้ำกลืนความรู้สึกขยะแขยง และยื่นมือออกไปหาเขา

ฉันจับมือเขา เขย่าไปครั้งหนึ่ง

“เราตกลงกันเรียบร้อย” เขาเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วย