ตอนนี้ฉันกำลังครุ่นคิดถึงข้อเท็จจริง ความทรงจำ และคาดคะเนสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่อีกส่วนหนึ่ง ส่วนที่ควบคุมร่างกายของฉันให้ขยับ มันหยุดทำงานไปแล้ว ฉันไม่อาจขยับปากที่จะพูดถึงแม้ว่าฉันอยากจะขอร้อง Edward ให้อธิบายว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป ฉันอยากกลับไปหาที่ๆเขานั่งอยู่ ไปแตะตัวเขา แต่ร่างกายของฉันกลับไม่ทำตาม ฉันได้แต่จ้องมองตัวเองในกระจก

และแล้วฉันก็นึกถึงฝันร้ายเมื่อคืน ทุกสิ่งที่ฉันเห็นในกระจกดูแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าในความเป็นจริงแล้วจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยก็ตาม

สิ่งที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปคือก้อนนุ่มๆใต้ฝ่ามือของฉัน ในร่างกายของฉันนี่ต่างหาก

ในเวลาเดียวกัน มือถือของ Edward ดังขึ้น แต่เราทั้งคู่ไม่มีใครขยับเลย มันดังซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันพยายามจะไม่สนใจมันในขณะที่เอานิ้วกดที่ท้องไปด้วย เงาในกระจกของฉันไม่ตื่นกลัวอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นสงสัยแทน ฉันแทบไม่สังเกตเลยว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฉันหวังให้ Edward รับมันเสียที

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

ในที่สุด ความรำคาญต่อเสียงนั้นก็ชนะทุกสิ่ง ฉันเดินไปหา Edward อย่างระมัดระวัง ระวังมากขึ้นกว่าเดิมพันเท่า ฉันเอื้อมไปหยิบมือถือในกระเป๋าของเขา ฉันหวังว่าเขาจะเอามือถือกลับคืนไปและเป็นคนรับโทรศัพท์เอง แต่เขาก็ยังคงนิ่งอยู่เหมือนเดิม

ฉันจำเบอร์นี้ได้ เดาได้เลยว่าทำไมเธอถึงโทรมา

"สวัสดีจ้ะ Alice" เสียงของฉันไม่ได้ดีขึ้นไปมากกว่าเมื่อสักครู่

"Bella เธอโอเคมั้ย"

"อืม Carlisle อยู่ที่นั่นมั้ย"

"อยู่จ้ะ มีปัญหาอะไรเหรอ"

"ฉันไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ แต่ว่า..."

"Edward โอเคมั้ย" เธอถามอย่างเป็นกังวล เธอเรียก Carlisle ให้มารับโทรศัพท์ "แล้วทำไมเขาไม่มารับโทรศัพท์เองล่ะ"

ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามข้อแรกของเธอ

"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"

"Bella เกิดอะไรขึ้นเหรอ ฉันพึ่งเห็น..."

"เธอเห็นอะไรเหรอ"

เงียบ .... "นี่ Carlisle มาแล้วจ้ะ" เธอเอ่ยขึ้นมา

ฉันรู้สึกราวกับถูกฉีดน้ำเย็นเข้าสู่เส้นเลือด ถ้า Alice เห็นฉันในอนาคตว่าฉันกำลังอุ้มเด็กน้อยตาสีเขียวบนแขนของฉัน เธอจะบอกฉันมั้ย

ในขณะที่ฉันรอให้ Carlisle รับโทรศัพท์นั้น ฉันก็จินตนาการถึงอนาคตของฉันที่ Alice มองเห็น เด็กน้อยที่แสนจะน่ารัก งดงามกว่าเด็กในฝันของฉัน อยู่ในอ้อมแขนของ Edward ฉันรู้สึกอบอุ่นทันทีเมื่อคิดถึงมัน ขับไล่ความหนาวเย็นไปหมดสิ้น

"Bella นี่ฉันเอง Carlisle เกิดอะไรขึ้น"

"ฉัน..." ไม่แน่ใจว่าจะตอบคุณยังไงเหมือนกัน เขาจะหัวเราะกับข้อสรุปของฉันมั้ย บอกฉันหน่อยว่าฉันบ้าไปแล้ว หรือว่าฉันกำลังฝันไปกันแน่ "ฉันรู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับ Edward นิดหน่อยน่ะค่ะ แวมไพร์สามารถรู้สึกช๊อคได้มั้ย"

"เขาถูกทำร้ายเหรอ" Carlisle ถามอย่างตื่นตระหนก

"ไม่ๆ ไม่ค่ะ" ฉันทำให้เขามั่นใจ "แค่ประหลาดใจมากๆก็เท่านั้นเอง"

"ฉันไม่เข้าใจเลย BElla"

"ฉันคิดว่า ... อืมม คิดว่า อาจจะ .... ฉันอาจจะ..." ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ตั้งครรภ์น่ะค่ะ"

ราวกับว่าสิ่งนั้นจะรับรู้ได้ ฉันรู้สึกปวดตุบๆที่ท้องอีกครั้งหนึ่ง มือของฉันเลื่อนไปแตะมันทันที

หลังจากเงียบไปนาน Carlisle ก็ถามว่า

"เธอมีเมนส์วันสุดท้ายเมื่อไหร่"

"สิบหกวันก่อนวันแต่งงานค่ะ" ฉันนั่งนับวันไปหลายต่อหลายครั้งจึงทำให้ฉันตอบเขาด้วยความมั่นใจ

"เธอรุ้สึกยังไงบ้าง"

"แปลกมากค่ะ" ฉันบอกเขา และเสียงของฉันก็แตกพร่า น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม "ฉันว่ามันบ้าไปกันใหญ่แล้วล่ะ คุณดูนะ ฉันรู้ว่ามันเร็วไปที่จะคิดถึงเรื่องนั้น บางทีฉันอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้ แต่ฉันก็ฝันแปลกๆมาตลอด และทานอาหารตลอดเวลา ฉันสาบานได้เลยว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในร่างกายของฉันตอนนี้"

หัวของ Edward ผงกขึ้นมา

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

Edward ขอโทรศัพท์จากฉัน หน้าของเขาซีดไปหมด

"ฉันคิดว่า Edward อยากคุยกับคุณค่ะ"

"ยื่นโทรศัพท์ให้เขาเลย" Carlisle เอ่ยออกมาอย่างเคร่งเครียด

ฉันไม่แน่ใจว่า Edward จะพูดได้หรือไม่ แต่ฉันก็วางโทรศัพท์ไว้บนมือที่เขายื่นออกมารับ

เขาวางโทรศัพท์แนบกับหู "เป็นไปได้มั้ย" เขากระซิบถาม

เขาฟัง Carlisle พูดอยู่นาน สายตาจ้องไปที่ความว่างเปล่าเบื้องหน้า

"แล้ว Bella ล่ะ" เขาเอ่ยถาม แขนของเขาโอบรอบฉันในขณะที่พูดไปด้วย ดึงฉันให้ไปอยู่ข้างๆเขา

เขาฟัง Carlisle พูดเป็นเวลานาน แล้วก็พูดว่า "ครับ ครับ ได้ครับ"

เขาลดโทรศัพท์ลง และกดปุ่มวางสาย แล้วเขาก็กดเบอร์ใหม่ทันที

"Carlisle บอกอะไรบ้างเหรอ" ฉันถามอย่างอดรนทนไม่ไหว

Edward ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวาว่า "เขาคิดว่าเธอท้องน่ะ"

คำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกร้อนไปทั่วกระดูกสันหลัง และรู้สึกตุบๆในท้องทันที

"เธอกำลังโทรหาใครเหรอ" ฉันถามเขาในขณะที่เขาเอาโทรศัพท์แนบกับหู

"สนามบินน่ะ เรากำลังจะกลับบ้านกัน"

Edward คุยโทรศัพท์ไม่หยุดเลยเป็นเวลาชั่วโมงกว่า ฉันเดาว่าเขาคงหาเที่ยวบินพาเรากลับบ้าน แต่ฉันไม่แน่ใจเพราะว่าเขาไม่ได้พูดภาษาอังกฤษ ฟังเหมือนเขากำลังเถียงกับใครอยู่ เพราะเขาพูดผ่านไรฟันบ่อยมาก

ในขณะที่เขาเถียงไป เขาก็แพคกระเป๋าไป เขาเคลื่อนไหวไปรอบๆห้องราวกับทอร์นาโด เขาวางเสื้อผ้าของฉันบนเตียงโดยไม่มองมันเลยด้วยซ้ำ ฉันจึงคิดเอาเองว่าเขาคงอยากให้ฉันแต่งตัว เขายังคงเถียงกับคนอื่นอยู่ในขณะที่ฉันเปลี่ยนชุด

เมื่อฉันไม่อาจทนรังสีอำมหิตรอบตัวเขาได้อีกต่อไป ฉันจึงผละออกมาจากห้อง ท่าทีของเขาทำให้ฉันรู้สึกปวดท้อง ฉันจะรออยู่ข้างนอกจนกว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้น ฉันไม่อาจพูดคุยกับ Edward ในตอนนี้ได้เลย ... เขาทำให้ฉันรู้สึกกลัว

แล้วก็อีกครั้งหนึ่ง ฉันเดินมาที่ห้องครัว มีเพรซเซลถุงใหญ่อยู่ในตู้ ฉันคว้าไปหยิบมันมา นั่งเครี้ยวไปในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูทราย หิน ต้นไม้ และท้องทะเล ทุกอย่างส่องประกายวิบวับใต้แสงพระอาทิตย์

มีใครบางคนถองฉันเบาๆ

"ฉันรู้ ... ฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกัน"

ฉันมองออกนอกหน้าต่างไปสักพัก แต่สิ่งนั้นก็ไม่ได้มีปฏิกริยาอะไรอีก

"ฉันไม่เข้าใจ มันมีอะไรผิดปกติที่นี่เหรอ"

ประหลาดใจ แน่นอน แปลกใจด้วยเช่นกัน แต่อะไรผิดปกติเหรอ

ไม่มีหรอก

แล้วทำไม Edward ต้องโมโหขนาดนั้นด้วยนะ เขาเป็นตัวตั้งตัวตีอยากให้มีพิธีงานแต่งงานไม่ใช่เหรอ

ฉันพยายามหาเหตุผลให้ตัวเอง

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยากให้เรากลับบ้านทันทีเลยก็ได้ เขาอยากให้ Carlisle ตรวจฉัน เพื่อให้แน่ใจว่าข้อสันนิษฐานของฉันถูกต้อง ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่สงสัยถึงสิ่งข้อสันนิษฐานนั้นแล้วก็ตาม พวกเขาอาจจะอยากรู้ก็ได้ว่าทำไมฉันถึงได้ตั้งครรภ์แล้ว แถมยังรู้สึกเหมือนมีอะไรร่างกายฉันอีก นี่มันไม่ปกติแน่นอน

ครั้งหนึ่งฉันก็เคยคิดถึงสิ่งนี้ ฉันแน่ใจว่าฉันท้องแน่ เขากังวลมากเกี่ยวกับเรื่องเด็ก นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นอย่างนั้นก็ได้

แต่สมองของฉันทำงานช้ากว่าเขา ฉันไม่สามารถสลัดภาพเด็กคนนั้นที่อยู่ในอ้อมกอดของฉัน .... เด็กที่มีตาสีเขียวมรกตของ Edward เหมือนเมื่อตอนเขาเป็นมนุษย์ ...  ออกไปจากความคิดได้เลย ฉันหวังว่าเขาจะหน้าตาเหมือน Edward

มันน่าขันซะเหลือเกินที่ฉันกำลังจินตนาการถึงมโนภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น สัมผัสแรกจากเด็กคนนั้นได้เปลี่ยนแปลงโลกของฉันไปแล้วสิ้นเชิง ฉันเคยคิดอยู่เสมอว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฉันไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากเขา ตอนนี้เพิ่มมาเป็นสอง ไม่มีเส้นแบ่งกั้นความรักจากฉันระหว่างพวกเขาอีกต่อไป มันไม่ก็เป็นอย่างนั้นเลยซะทีเดียว มันเหมือนหัวใจของฉันพองโต และขยายขนาดเป็นสองเท่า ที่ๆเพิ่มขึ้นมาถูกเติมเต็มโดยสมบูรณ์โดยเด็กคนนั้น

ฉันไม่อาจเข้าใจความเจ็บปวดของ Rosalie เมื่อก่อนหน้านี้ ฉันไม่อาจจะจินตนาการได้ถึงภาพตัวเองเป็นแม่คน เพราะฉันไม่เคยต้องการที่จะเป็น มันง่ายเหลือเกินสำหรับฉันที่บอก Edward ว่าฉันไม่แคร์หรอกว่าจะมีลูกให้เขาได้หรือไม่ เพราะว่าจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ต้องการ

ฉันไม่เคยชอบเด็กมาก่อนในชีวิต พวกนั้นดูเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ส่งเสียงดังตลอดเวลา แล้วก็ทำสกปรกไปทั่ว เมื่อคิดว่าแม่จะมีลูกชายสักคน ฉันก็หวังให้เป็นพี่ชาย..คนที่จะดูแลฉันมากกว่า

เด็กคนนั้น ลูกของ Edward มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย

Create Date : 22 มกราคม 2552
Last Update : 22 มกราคม 2552 9:55:38 น.		26 comments
Counter : 693 Pageviews.
Share Tweet