อ่านช่วงหลังๆ แล้วคิดถึงซีรี่ส์เรื่อง Criminal Minds ตอนหนึ่ง ตัวเอกประจำตอนนั้นเป็น (ผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็น) ฆาตกรต่อเนื่องที่หนีการจับกุมจนเอาหัวโหม่งโลกจากชั้น 7 แต่ตะแกก็ไม่ยักตาย แต่โคม่าเข้าโรงบาลไปสองปี พอฟื้นขึ้นมาก็ปรากฎว่าความทรงจำครั้งเก่าหายหมด แต่อัยการเขาก็เดินเรื่องฟ้องศาลข้อหาคดีฆาตกรรมตามที่ควรจะเ็ป็น

ในหมู่ FBI ที่เป็นนักสืบก็เกิดการคุยกันว่า ตกลงนี่ดีแล้วหรือ ถ้าความทรงจำของเขาหายไป จะถือว่าเป็นคนใหม่ไหม เขาควรจะจะกลับมารับโทษที่ตัวเองทำไหม ถ้าไม่แล้วอะไรเป็นเกณฑ์ตัดสินว่าเขาเ็ป็นเขา บลาๆๆ (อีตานักสืบคนที่เปิดฉากคุยเรื่องนี้กำลังทำป.เอกด้านปรัชญา -_-")

คือมันก็คุยกันนิดเดียวโดยที่ยังไม่ได้บทสรุป แล้วก็วิ่งไปสืบสวนกันต่อ (เพราะนี่เป็นซีรี่ส์แบบนั้น) แต่ก็เป็นตอนที่สะกิดใจแปลกๆ ดีเหมือนกัน...

อืมม ควรพูดตรงนี้ไหมเนี่ย ตอนอ่านครั้งแรกเรานึกว่าเด็กนั่นเบ้หน้าเพราะทำงานกับคนอินโดจีน เจอคนไทยเป็นอย่างนี้เยอะมาก อยากตบเกรียนจริงๆ

stroke ถ้าจำไม่ผิด คืออาการเส้นเลือดในสมองแตกค่ะ โชคดีมากแล้วที่ไม่เป็นอัมพาตไป น่ากลัวมาก

เรื่องคำศัพท์ที่หายไป ชวนจขบ. ดูหนังเรื่อง Iris ดีไหมหว่า มีประเด็นทำนองนี้เหมือนกัน เป็นเรื่องของไอริส เมอร์ด็อคน่ะค่ะ ตอนแก่เธอเป็นอัลไซเมอร์ มีฉากที่คนอย่างเราๆ อยากร้องไห้หลายฉากเลย งือ

ส่วนเม้นท์ข้างบนอ่านแล้วนึกถึงนิยายญี่ปุ่น บันไดสิบสามขั้น ปริศนาจากแดนประหาร มีนักโทษที่หัวน็อคจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกัน แต่ศาลบอกว่าไม่เห็นเป็นเหตุควรลดโทษให้ เพราะเมื่อจำไม่ได้ ก็ไม่สามารถรู้สึกสำนึกผิดได้ โอ้วววว