ปันสู้ๆ

เหมือนนักแสดงเนอะ ส่วนใหญ่เวลาเล่นหนังแล้ว จะยังมีความเป็นตัวเองหลงเหลืออยู่ด้วยเสมอ คนที่สามารถขจัดส่วนนี้ทิ้งไป ให้เหลือแต่ตัวละครเพียวๆได้ หายากมาก

ส่วนตัวคิดอีกแบบ งานเขียนไม่เหมือนศิลปะแขนงอื่นที่คว้ามาจากอากาศแล้วมันจะสวยได้ อย่างดนตรีหรือภาพวาด
แต่ถึงจะเ็ป็นของพวกนั้น ตูว่าศิลปินต้องมีอัตตามากพอ ไม่เช่นนั้นงานจะตาย อันนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าอัตตาของคนผู้่นั้นเป็นของดีจริงหรือฝืนสร้างขึ้น

ปรัชญายิบรานที่ว่าเขียนออกมาก่อนและเป็นงานเดียวที่ดีอะไรนั่น ก็เป็นอัตตาของคนเขียนทั้งนั้น ไม่ใช่จักรวาลให้มา
เพียงแต่สดเพราะเขียนโดยไม่เกร็งเลยดีกว่าไอ้ที่ออกตามมา หรือไม่ก็แปลว่าแกหมดก๊อกแค่นั้นจริงๆ

เรื่องการเขียนแบบผู้บรรลุ คนที่บรรลุก็จะเขียนแต่แบบเดียวที่ตัวเองยึดเป็นแก่นใจ
แต่คนที่ยังวนเวียนในเรื่องของโลก แม้เขียนสิ่งสวยงามก็จะดูเป็นอีกแบบ ซึ่งสร้างจากทุกสิ่งทุกอย่างที่มีข้างใน
ทั้งความเจ็บปวด ทั้งด้านสวยงามในใจ ทั้งบาดแผล ปรุงออกมาเป็นหลายรส
การที่อ่านงานของใครสักคนแล้วได้รู้สึกว่าใช่เลย นี่แหละงานคนนี้ มันดีออกจะตายไป.....

ยังไงตูก็เป็นคนนึงที่อยากไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่ทำอร่อยเวลาอยากกินอาหารญี่ปุ่น
ไม่ใช่ไปร้านพ่อครัวเทวดาที่จะสุ่มทำอะไรสักอย่างที่โคตรสดแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร และไม่รู้ว่าจานต่อไปจะอร่อยหรือเปล่าออกมา

เพียงแต่ว่าทุกครั้งควรหาวัตถุดิบที่สด มาปรุงรสด้วยความเป็นตัวเองให้ออกมาพอเหมาะ นั่นน่าจะดีกว่าเขี่ยตัวเองออกไปจากงาน

อืม เหมือนยังมีอะไรคาใจอยู่ ขอต่ออีกหน่อย

ไอ้ที่พูดเรื่องร้านอาหารนั่นก็เหมือนกับอัตตาคนเขียนจะสร้างแบรนด์ที่เราชอบขึ้นมา
เทียบกับ...สมมติตอนนี้ตูชอบฟังเพลงของวงGreenday แต่ช่วงนี้มันไม่มีเพลงโดนๆออกมาเลย ตูก็อยากจะให้มีเพลงโดนๆอันใหม่ออกมาสักที
แต่ยังไงก็ให้แบบว่านี่น่ะเพลงยี่ห้อกรีนเดย์ ไม่ใช่เพลงของบักหำที่ไหนก็ไม่รู้ช่างเทพเสียงเหลือเกินแต่มันแบบคนละวงการเลย
ถ้าคนทำ ตอนทำนั้นได้ตั้งใจครีเอทสุดยอด ยังไงก็คงไม่ซ้ำซาก และต้องโดนสักทีแน่นอน

ตูว่าการที่งานของยิบรานจะเปลี่ยนไปจากแรกที่ดีก็เพราะว่าอัตตาของแกถูกสั่นคลอน หรือว่าอัตตาไม่นิ่งพอแกเลยซวนเมื่อมีแรงดันมาปะทะ
เหมือนกับนักเขียนหลายคนที่ไม่สามารถ'หัก' งานที่เคยสร้างชื่อให้ตัวเองลงได้ เพราะมัวไปคิดอะไรก็ไม่รู้มันทำให้จับจด

แต่ในที่นี้เราก็ต้องพัฒนาตัวเองอยู่เสมอด้วยไม่ใช่อยู่ที่เดิมตลอดไป ถ้าสร้างตัวตนที่สวยงามและเป็นจริงออกมาได้แล้ว งานต้องออกมาดีแน่นอน

ไม่ใช่สดในความหมายนั้นนะแมวแป้ง ไม่ได้หมายความว่าตัวเองไม่ "ปรากฏ" ในงาน

แต่หมายความอย่างเอาตัวเองไป "ขวาง" งาน ต่างหาก

อย่าเอาความกลัวของเรา ความรู้สึกว่าถ้าเขียนอย่างนี้แล้วคนอื่นจะตำหนิติเตียน ถ้าเขียนอย่างนี้แล้วคนจะมองเราผิด ๆ ถ้าเขียนอย่างนี้แล้วเราจะไม่เท่ ไม่ถึง ไปขวางในงาน รู้สึกอย่างไรก็เขียนอย่างนั้น โง่ก็คือโง่ ตัวฉันก็คือตัวฉัน

อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าความบัดซบอะไรของตัวเองก็ใส่ในงานโดยไม่ขัดเกลาด้วย ตัวเองก็ต้องขัดเกลาตัวเอง แต่อย่าโกหกตัวเอง

คนที่โกหกตัวเอง ก็คือคนที่ทำตามคนอื่น ๆ ใครว่าอย่างนั้นดีก็ทำตามไป ได้รับคำชื่นชมก็ได้เพราะตาม ๆ คนอื่น คนอย่างนั้นเป็นแกะ มีชีวิตอยู่อย่างแกะ ตามกันไปเป็นฝูง ๆ

ตัวเราก็คือตัวเรา ไม่มีทางหายไปได้หรอก ความเป็นปัจเจกของเรามันควบคุมเราไว้ ยิ่งกว่าพ่อครัวญี่ปุ่นจะต้องทำอาหารญี่ปุ่น เราไม่สามารถเป็นคนอื่นได้หรอกแมวแป้ง แต่เราไม่สามารถเป็นตัวเอง "ถึงที่สุด" ได้ เพราะความกลัวของเราต่างหากเล่า

เพราะเรากลัวว่า "ตัวเรา" จะเป็นอะไรไป เราจึงสยบยอมต่อคำวิจารณ์ ต่อสิ่งที่สังคมกำหนดมา ต่อความคาดหวังของคนอื่น ๆ

อัตตาคือ "ความรักตัวเองอย่างผิด ๆ" เพราะความรักอย่างผิด ๆ อันนี้ เราจึงต้องปกป้องตัวเองด้วยวิธีต่าง ๆ หาเกราะหนา ๆ มาใส่ตัวเรา พูดคำพูดที่ไม่ใช่ถ้อยคำของเรา ไม่ใช่ความเข้าใจของเรา ไม่ได้กลั่นคั้นออกมาจากเราจริง ๆ เป็นแต่จำเขามาพูด เพื่อให้คนอื่นยอมรับเรา เมื่อพูดด้วยคำของคนอื่น เมื่อทำอะไรด้วยความกลัวว่าคนอื่นจะไม่ยอมรับ เมื่อทำอะไรจากความปรารถนาไม่ให้ตัวเองเจ็บปวด มันจึงทำให้เราหา "ตัวเราเอง" จริง ๆ ไม่เจอ

ถ้าหากถอดความกลัวออกได้ ถ้าหากเลิกกลัวเจ็บปวด เลิกกลัวไม่ได้รับการยอมรับ เลิกกลัวถูกด่าว่าเดียดฉันท์

ถึงตอนนั้น สิ่งที่เป็น "ฉัน" จึงปรากฏออกมาได้เต็มที่ และ "ฉัน" คนนั้นถึงจะมีคุณค่า

นี่คือเหตุผลที่เราบอกว่า เฮสเสเขียนเรื่องตัวเองเสมอ แต่เขียนอย่างไม่กลัว เฮสเสไม่กลัวสักนิดที่จะตีแผ่ตัวเอง ความเจ็บปวดของตัวเอง สภาพจิตของตัวเอง ความเข้าใจของตัวเอง กระทั่งปัญหาครอบครัวของตัวเอง ความแค้น ความเกลียดชัง ความโลภ ความหลง ให้คนทั้งโลกดูกันจะ ๆ แต่แกไม่ได้นำมันออกมาเพื่อเสริมอัตตาของตัวเอง แกนำออกมาด้วยความจริงใจ ฉันเจออะไรอย่างนี้ และเข้าใจอย่างนี้ จึงอยากให้เธอเข้าใจด้วย

เพราะเฮสเสทำได้อย่างนี้ มันจึงมีความเป็นสากล เพราะแม้ว่าทุกคนจะเป็นปัจเจก แต่ทุกคนก็ยังมีบางอย่างที่เป็นสากลร่วมกัน

และเพราะแก "จริงใจ" งานของแกจึงมีพลังแฝงอยู่มากพอที่จะกระทบใจคน

อืม ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเข้าใจตรงกันละนะ
ตูเม้นไปต่อจากอันนั้นอีกรอบแต่มันยังไม่ขึ้น เมี้ยว

รู้สึกตื่นเต้นนิดๆ

เหมือนจะได้เห็นผลงานคนเขียนที่เปลี่ยนแปลงอีกในอนาคต
ไม่ได้คาดหวังว่าคนเขียนจะสร้างผลงานแบบที่ชอบไปตลอดกาล เพราะนั่นจะเป็นการตีกรอบคนเขียนเกินไป

แต่คิดว่าการเปลี่ยนแปลงที่จะมาถึงนั้นน่าสนใจดีค่ะ ^^

อ่านบล๊อคนี้แล้วนึกถึงคุณดำรงค์ อารีกุลอ่ะ งานช่วงหลังๆต่างจากช่วงแรกพอสมควรเลย เจ้าตัวก็บอกว่าเพราะเค้าเติบโตนะ