เก็บตกรอยยิ้มใส ๆ จาก "บันนังสตา" @ ยะลา

อันนี้ไม่ใช่เรื่องสถานที่ท่องเที่ยวนะคะ แต่เราถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการท่องเที่ยว เลยเอามาไว้ในนี้ด้วย เราเรียกมันว่าความสวยงามของการเดินทางค่ะ 

ก็ยังอยู่แถวภาคใต้ค่ะ อย่างที่บอกเนอะ ด้วยความไปกับกลุ่มจิตอาสาเลยไม่ได้มีเวลาที่จะท่องเที่ยว แต่ด้วยความที่คนจัดกิจกรรมค่อนข้างจะใจดี เลยให้หยุดชมวิวได้บ้างซัก 10-20 นาทีเวลาผ่านสถานที่ที่น่าสนใจและมีเวลาเหลือเพียงพอ เป็นการพักรถยืดเส้นยืดสายไปด้วยในตัว ซึ่งพวกเราก็จะพยายามทำตัวให้พร้อมเพรียงตามเวลานัดเพื่อที่จะได้มีเวลาเหลือกันค่ะ

และแค่ที่แรกก็ประทับใจแล้ว

นั่งรถจากกรุงเทพฯ ไปเช้าเอาที่หาดใหญ่ นั่งต่อไปจนถึง "บันนังสตา" จริง ๆ เราเคยได้ยินชื่อ อ.บันนังสตา มาประมาณนึงเลยนะ เพราะเราเคยติดตามบล็อกของผู้หมวดท่านหนึ่งเมื่อหลายปีมาแล้ว ในช่วงที่ดินแดนแห่งนี้กำลังระอุเลยทีเดียว และตอนนี้ผู้หมวดท่านนั้นก็ได้ทำหน้าที่ของท่านอย่างสมบูรณ์แล้ว ในบล็อกนึงของผู้หมวดเล่าถึงการไปตกปลาที่เขื่อนบางลาง ซึ่งรูปที่ลงเป็นรูปเขื่อนที่ดูสงบและสวยดีจัง เรายังเคยบอกรุ่นพี่เราในตอนนั้นว่าถ้ามีโอกาสเราก็อยากจะมาเที่ยวที่บันนังสตา ที่เขื่อนบางลางดูสักครั้งนะ 

และแน่นอนรุ่นพี่มองหน้าเราปลง ๆ ถามว่าเมื่อไหร่จะเลิกเพี้ยนซะที 

กำลังนึกถึงเรื่องราวในบล็อกนั้น และเหม่อมองดูข้างทางของบันนังสตากับวิวป่าสีเขียว อยู่ ๆ น้องผู้นำกิจกรรมก็บอกว่าจะให้พัก เราหันมองรอบตัว เดี๋ยวนะ พักตรงนี้?? ที่ ๆ มีแต่ป่าและรถวิ่งไม่กี่คัน แถมใกล้ ๆ กันมีด่านใหญ่เนี่ยนะ น้องบอกว่ามีอะไรดีๆ ให้ดู... "สะพานยีลาปัน"

สะพานอะไร ไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อ ไม่อยากดู!! แต่รถยังไม่ทันจอดดีเล้ยย นี่วิ่งลงไปเตรียมพร้อมข้ามถนน ไม่อยากดูเลยนะ 

สะพานแห่งนี้สร้างโดยทหารญี่ปุ่นตอนสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นสะพานข้ามแม่น้ำปัตตานีค่ะ โครงสะพานเป็นเหล็ก ตัวสะพานเป็นเหล็กรังผึ้ง แต่ตอนนี้ไม่ได้ใช้แล้ว เพราะมีสะพานใหม่เป็นสะพานคอนกรีตมาใช้แทนแล้วค่ะ อยู่ข้าง ๆ กันนั่นแหละ

และที่สะพานแห่งนี้เราได้พบอะไรดี ๆ 

เราเดินข้ามสะพานเพื่อไปขึ้นรถที่ไปจอดรอที่ปลายสะพาน ก็ถ่ายรูปกันไป เรากำลังเซลฟี่อยู่ ก็มีน้องสาวคนนึงมาถามว่าจะถ่ายรูปให้เอาไหม น้องถ่ายรูปให้เราเสร็จ เราเลยถามว่าน้องเป็นคนที่นี่หรือเปล่าคะ ถามไปแบบนั้นเพราะมันเป็นคำถามเบสิคมากในการผูกมิตร 

น้องตอบว่า... “ไม่ใช่คนที่นี่ค่ะ แต่เป็นคนแถว ๆ นี้ บ้านหนูอยู่นราธิวาสค่ะ”

โอ้วว... ได้ยินคำว่านราธิวาสยิ้มแก้มแตก ยังฟินอยู่กับผู้คนที่น่ารักเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนที่เมืองนราฯ เลยบอกไปว่าพี่เพื่งไปมา น้องรู้มั้ยพี่หลงรักที่นั่นมากกกก

น้องยิ้มดีใจ บอกว่าน้องมาเรียนที่สงขลา พอดีเป็นวันหยุดเลยมาเที่ยวกันที่นี่กับเพื่อน ๆ คุยกันใหญ่เลยคราวนี้... คุยกันเรื่องนราธิวาสที่บันนังสตา เข้ากันเนอะ  แต่น่ารักจังค่ะคนนราฯ คุยกันยาวมากจนอยากจะบอกลากลุ่มจิตอาสาแล้วโบกรถไปนราธิวาสแทน 

ด้วยความที่น้องร่าเริงน่ารัก เลยขอเซลฟี่ไว้เป็นความทรงจำดี ๆ ในการเดินทางซักนิด น้องก็ไม่อิดออดนะ ดูรอยยิ้มของน้อง ๆ สิ... โอ๊ยย หลงรัก 

และด้วยจรรยาบรรณของผู้เขียนบล็อกจึงไม่อาจจะเปิดเผยใบหน้าของตนเองได้... ไม่ใช่ละ แหะๆๆ... คือแบบว่าปิดเราไว้เถอะก่อนที่ทุกคนจะตกใจว่ากดเข้ามาหมวดท่องเที่ยวไทย หรือเรื่องเล่าสยองขวัญ 

เรื่องบังเอิญยังมีตามมา... ที่บันนังสตานี่แหละค่ะ 

วันถัดมาเสร็จจากทำกิจกรรม สภาพแย่มาก น้ำก็ไม่ได้อาบตั้งแต่เช้าเพราะทะเลหมอกนั่นแล นั่งรถเพื่อจะเดินทางกลับแล้วล่ะ แต่ด้วยความที่ยังมีเวลา เหล่าสมาชิกทั้งหลายเลยเรียกร้องขอลงไปชม “เขื่อนบางลาง” จนน้องที่นำกิจกรรมไม่สามารถต้านทานคำขอของเหล่าป้า ๆ ได้ เลยยอมให้เวลามาแบบมึน ๆ 20 นาที 

เราก็เดินชมอยู่อย่างรวดเร็วเล็กน้อย รีบเดิน รีบดู จะได้รีบกลับไปที่รถ ไม่ใช่เพราะว่าให้เวลาน้อย แต่เพราะกางเกงขาด  ทำกิจกรรมกระโดดไปมามากเกิน น้ำจะอาบยังไม่มีเวลา อย่าถามหาเวลาจะเปลี่ยนกางเกงค่ะ  สภาพก็ยับเยิน กางเกงก็ขาดอี๊กก ชีวิต!! 

แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เราคงไม่มาบังเอิญเจอเพื่อนแถวนี้หรอก ไม่เป็นไร โทรมซะให้สุด ยับเยินซะให้พอ คนที่ยืนกันอยู่เต็มสะพานนี่เหรอ เดี๋ยวอีก 20 นาทีถัดไปก็ไม่เจอกันอีกแล้วตลอดชีวิต ทุกคนคือคนแปลกหน้า 

เขื่อนบางลางสวยดีจังเลยค่ะ สะพานตรงนี้เป็นสะพานที่สร้างใหม่นะคะ เดิมมีอีกสะพานนึงแต่อันนี้เหมือนตัดผ่าน ย่นระยะเวลาการเดินทางมากขึ้น เค้ามีนั่งเรือชมเขื่อนด้วยนี่ถ้ามาเที่ยวเองจะต้องนั่งแน่นอน แปะไว้ก่อน แล้วเราจะกลับมา “เที่ยว” แน่ ๆ

กำลังเดินคุยกับเพื่อนในกลุ่มอยู่ มีน้องคนนึงเดินมาขวางหน้า ยกมือไหว้ เราชะงักไม่พอ ถอยหลัง 1 ก้าวด้วยนะ (ไม่ใช่ตกใจน้องนะ แต่กลัวน้องได้กลิ่นหอมแปลก ๆ ) น้องเห็นเราถอยหลังก็ตกใจเล็กน้อย รีบพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล... “พี่จำหนูได้มั้ยคะ”

ซวยล่ะ ตั้งแต่เมื่อวานที่เหยียบดินแดนแห่งนี้มีแต่เรื่องแปลก ๆ ยังจะมีเรื่องแปลกอะไรอีกหรือ?? 

น้องเห็นเรางง ไม่รอช้า พูดต่อ... “ที่สะพานเมื่อวาน...”

เราถึงกับร้องอ๋อออ ง่ะ... ดีใจ ยังคิดถึงน้อง ๆ อยู่เลย เพราะเมื่อวานตอนที่จะแยกกันเราบ๊ายบายแล้วบอกไว้เจอกันอีกนะ น้องก็หัวเราะจะเจอกันอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ (นั่นสิ เราก็ลืมไป ด้วยความเคยชินเวลาจะแยกกับคนรู้จักเนอะ)

แต่... คุยได้ไม่นาน... กางเกงพี่ขาด น้ำก็ไม่ได้อาบ พี่ขาดความมั่นใจ ไม่อยากเข้าใกล้ใครเลย ณ วินาทีนี้ เลยรีบขอเซลฟี่อย่างเร่งด่วนและวิ่งจากมาขึ้นรถ น้อง ๆ ก็น่ารักนะคะ ยืนส่งอยู่ริมถนน เนี่ย... เราว่าถ้าจะมีที่ไหนที่ยังเจอรอยยิ้มจริงใจ ไปนราธิวาสเถอะ ไม่ผิดหวังแน่นอน

แต่เดี๋ยวนะ นี่ยะลาสินะ ไม่ใช่นราธิวาส ขอโทษค่ะ 

รอยยิ้มน้องยังน่ารักเหมือนเดิม ขออนุญาตน้องลงรูปนะคะอยากให้ทุกคนได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสน่ารักเหมือนที่พี่ได้สัมผัสค่ะ  ขอบคุณน้อง ๆ อีกครั้งสำหรับรอยยิ้มที่น่ารัก และหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก... ที่ไหนซักแห่ง...ในโลกใบนี้นะคะ 

เอาจริง ๆ นะ... บางครั้งความสวยงามในการเดินทางของเราไม่ใช่สถานที่ที่ไป แต่เป็นสิ่งที่น่าประทับใจระหว่างทาง

(ป.ล. เรื่องสถานที่เที่ยวขอแปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวให้เราได้เที่ยวแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องยะลา-เบตงใหม่แน่นอนค่ะ)

Create Date : 27 สิงหาคม 2561 Last Update : 27 สิงหาคม 2561 19:45:01 น. Counter : 1315 Pageviews.		6 comments
Share Tweet