“ฉันโอเคจ้ะ” เธอกระซิบบอก ดวงตาเบิกกว้างจ้องไปที่เขา สีหน้าของเธอดูเหมือนกำลังอ้อนวอน ... ขออภัย และ หวาดกลัวไปพร้อมๆกัน “มันรสชาติดีเหมือนกันนะ”

ฉันรู้สึกเหมือนมีกรดในกระเพาะที่กำลังไหลวนเวียนไปทั่ว ฟันกระทบกันอย่างไม่สบอารมณ์

“ว้าว เยี่ยมไปเลย” ยัยผมบลอนท์เอ่ยซ้ำอย่างร่าเริง “นั่นเป็นสัญญาณที่ดีนะ”

Edward พึ่งจะวางมือลงบนแก้มของเธอ ใช้นิ้วมือลูบไล้ที่กระดูกที่เปราะบางของเธอเบาๆ

Bella ถอนหายใจ และเธอก็ก้มลงดูดมันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะดื่มมันตามสัญชาตญาณซะแล้ว

“ท้องของเธอเป็นอย่างไรบ้าง มีอาการผิดปกติอะไรมั้ย” Carlisle ถาม

Bella ส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่เลยค่ะ ไม่รู้สึกป่วยอะไรเลย” เธอกระซิบ

Rosalie กล่าวออกมาด้วยความยินดี “เยี่ยมไปเลย”

“ฉันคิดว่าเร็วไปหน่อยที่จะพูดแบบนั้นนะ Rosalie” Carlisle พึมพำ

Bella ดื่มเลือดไปอีกอึกใหญ่ แล้วเธอก็หันไปมอง Edward “นี่เราจะนับรวมครั้งนี้ด้วยมั้ย หรือว่าจะเริ่มนับหลังจากที่ฉันเป็นแวมไพร์แล้ว”

“ไม่มีใครนับหรอก Bella ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ไม่มีใครต้องตายเพราะสิ่งนี้” เขายิ้มให้เธออย่างแกนๆ “ประวัติของเธอยังคงขาวสะอาด”

พวกเขาทำให้ฉันงง

“ไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง” Edward เอ่ยออกมา เบาจนกระทั่งเหมือนเสียงลมหายใจ

“อะไรเหรอ” Bella กระซิบถาม

“แค่พูดกับตัวเองน่ะ” เขาโกหกอย่างแนบเนียน

ถ้าเขาประสบความสำเร็จกับสิ่งนี้ ถ้า Bella มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ Edward ก็คงไม่สามารถที่จะหลีกหนีจากประสาทสัมผัสที่แสนจะเฉียบคมของเธอได้พ้นหรอก เขาก็คงต้องซื่อสัตย์กับเธอในทุกๆเรื่อง

Edward พยายามยิ้มให้เธอ

Bella ดื่มเลือดอีกสักสองสามออนซ์ แล้วก็เริ่มมองผ่านเราไปที่หน้าต่าง ราวกับว่าเราไม่ได้อยู่ที่นั่น หรืออาจจะแค่ “ฉัน” ก็ได้ ไม่มีใครอื่นในกลุ่มรู้สึกรังเกียจในสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ แต่ในทางตรงกันข้ามพวกเขาอาจจะกำลังต่อสู้กับตัวเองที่จะไม่แย่งถ้วยไปจากเธอก็ได้

Edward กรอกตาไปมา

หึ ใครจะไปทนอยู่กับเขาได้ มันแย่จริงๆที่เขาไม่ได้ยินความคิดของ Bella แล้วเขาก็คงจะรำคาญเช่นกัน

Edward หัวเราะเบาๆ Bella หันไปสบตาเขาทันที และเธอก็ยิ้มน้อยๆให้เขา ฉันเดาว่าเธอคงจะจับอะไรได้บางอย่างกระมัง

“มีอะไรตลกเหรอ” เธอหายใจ

“Jacob” เขาตอบเธอ

เธอมองมาที่ฉันและยิ้มให้ “Jake ออกจะเป็นคนเพี้ยนๆสักหน่อยน่ะ” เธอเห็นด้วย

เยี่ยม ตอนนี้ฉันเป็นตัวตลกไปแล้ว “แย่เลยเนอะ” ฉันเอ่ยอย่างแกนๆ

เธอยิ้มอีกครั้ง และเธอก็ดื่มไปอีกอึกหนึ่ง ฉันเหลียวไปมองเมื่อเห็นว่าถ้วยนั้นว่างเปล่า และทำให้มีเสียงเมื่อเธอพยายามดูดมันขึ้นมา

“ฉันทำได้” เธอเอ่ย ดูดีใจชอบกล เสียงของเธอดูชัดเจนขึ้น ไม่แย่เหมือนตอนแรกๆที่ฉันเจอเธอในวันนี้ “ถ้าฉันยังดื่มเลือดแบบนี้ได้ Carlisle คุณจะช่วยเอาสายน้ำเกลือออกไปได้มั้ยคะ”

“เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เลยล่ะ” เขาให้สัญญา “ฉันพูดตรงๆนะ มันไม่ได้ทำประโยชน์ให้เธอเท่าไรนักหรอก”

Rosalie วางมือไว้บนหน้าผาก Bella แล้วก็ยิ้มให้อย่างมีความหวัง

ใครๆก็เห็น เลือดถ้วยนั้นทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปทันที สีหน้าของเธอเริ่มกลับมา ฉันเริ่มเห็นแก้มสีชมพูระเรื่อ แล้วก็ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจาก Rosalie อีกต่อไป เธอหายใจได้ง่ายขึ้น และหัวใจของเธอแข็งแรงมากขึ้น

ทุกอย่างกำลังเร่งตัวขึ้น

ดวงตาแห่งความหวังของ Edward เริ่มกลายเป็นจริง

“เธออยากทานอีกมั้ย” Rosalie ถาม

ไหล่ทั้งสองของ Bella ห่อตัวลง

Edward มองไปที่ Rosalie ก่อนที่เขาจะพูดกับ Bella “เธอไม่จำเป็นต้องรีบดื่มตอนนี้ก็ได้นะ”

“ใช่ ฉันรู้แล้ว แต่ฉัน.................อยากจะดื่มน่ะ” เธอยอมรับ

Rosalie ดึงมือของ Bella mจับผมของตัวเองอยู่ขึ้นมา “เธอไม่จำเป็นต้องอายเรื่องนี้หรอกนะ Bella ร่างกายของเธอต้องการอาหาร เราเข้าใจดีจ้ะ” ตอนแรกเสียงของเธอเหมือนกำลังจะปลอบประโลมเธอ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว “ใครที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่สมควรจะอยู่ที่นี่หรอก”

เธอคงจะหมายถึงฉัน แน่สิ แต่ฉันไม่ยอมให้ยัยผมบลอนท์มาทำกับฉันแบบนี้หรอก ฉันดีใจที่ Bella รู้สึกดีขึ้น ดังนั้นทำไมฉันต้องจากไปล่ะ

Carlisle ดึงถ้วยจากมือ Bella “เดี๋ยวฉันกลับมานะ”

Bella จ้องมาที่ฉัน ในขณะที่เขาหายตัวไป

“Jake เธอดูโทรมมากๆเลย” เธอโวยวาย

“ดูสิ ว่าใครกำลังพูดอยู่”

“จริงๆนะ  เธอนอนหลับครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่น่ะ”

ฉันครุ่นคิดอยู่สักครู่ “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“อ้าว Jake นี่ฉันกำลังทำร้ายร่างกายเธอด้วยใช่มั้ย อย่าโง่น่า”

ฉันกัดฟันกรอด เธอยอมให้ตัวเองถูกฆ่าเพื่อรักษาชีวิตไอ้สัตว์ประหลาดนั่น แต่เธอไม่ยอมให้ฉันอดนอนสองสามคืนเพื่อเฝ้าดูเธองั้นเหรอ

“ได้โปรดไปพักเถอะ … นะ” เธอเอ่ยต่อไป “มีเตียงอยู่สองสามเตียงด้านบน เธอจะใช้เตียงไหนก็ได้นะ”

แต่สีหน้าของ Rosalie ไม่ได้บ่งบอกเลยว่ายินดีต้อนรับฉัน มันทำให้ฉันสงสัยว่าคนที่ไม่เคยหลับใหลอย่างเธอจะต้องการเตียงไปทำไมกัน หรือว่าเธอแค่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของสิ่งของบังหน้าเหล่านี้

“ขอบคุณมากนะ Bells แต่ฉันขอนอนที่พื้นดีกว่า เธอก็รู้นิ”

“โอเค”

แล้ว Carlisle ก็กลับมา และ Bella ก็เอื้อมมือไปหยิบถ้วยนั้นไว้ อย่างคนใจลอย ราวกับว่าเธอกำลังคิดถึงเรื่องอื่นอยู่ แล้วเธอก็เริ่มดูดมันอีกครั้ง

เธอดูดีขึ้นจริงๆ เธอดันตัวลุกขึ้นมานั่ง โดยที่ Rosalie ช่วยพยุงเธอเอาไว้ แต่ Bella ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ แค่อีกเพียงไม่กี่อึดใน Bella ก็ดื่มถ้วยที่สองหมดแล้ว

“เธอรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้” Carlisle ถาม

“ไม่ป่วยเลยค่ะ ออกจะรู้สึกหิวมากกว่า ฉันแค่ไม่แน่ใจว่า ฉันหิวหรือฉันกระหายกันแน่ คุณรู้มั้ย”

“Carlisle ดูเธอสิ” Rosalie พึมพำ “นี่เป็นสิ่งที่ร่างกายเธอต้องการแน่นอน เธอควรจะดื่มมากกว่านี้นะ”

“เธอยังเป็นมนุษย์นะ Rosalie เธอต้องการอาหารด้วยเหมือนกัน เราควรจะให้เธอทานอาหารสักหน่อยในขณะที่ดูว่ามันมีผลยังไงกับเธอบ้าง และเราก็จะลองเธอทานอาหารอีกครั้ง มีอะไรที่เธออยากทานบ้างมั้ย Bella”

“ไข่” เธอตอบทันที แล้วเธอก็หันไปยิ้มให้ Edward เธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา

แล้วฉันก็กระพริบตา เกือบลืมว่าฉันจะลืมตาขึ้นมาได้อย่างไร

“Jacob” Edward พึมพำ “นายควรจะไปนอนได้แล้ว อย่างที่ Bella บอกนั่นแหล่ะ  นายจะใช้เตียงไหนก็ได้ ถึงแม้ว่านายจะรู้สึกสบายกว่าที่จะนอนข้างนอกก็ตาม ไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะปลุกนายถ้าฉันต้องการความช่วยเหลือ”

“โอเคๆ” ฉันพึมพำ ตอนนี้ฉันเห็นแล้วว่า Bella คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามชั่วโมงเป็นแน่ ฉันคงจะมีเวลาที่จะไปนอนใต้ต้นไม้สักแห่งที่ไกลพอที่จะไม่ได้กลิ่นอะไร ไอ้ผีดูดเลือดนั่นคงจะปลุกฉันแน่นอนถ้ามีอะไรผิดปกติ เขายังติดค้างฉันอยู่

“ฉันจะบอกนายแน่นอน” Edward ตอบรับ

“ขอบคุณมากนะ Jacob” เธอยื่นมือออกไปบีบมือฉัน แล้วฉันก็รู้สึกได้ถึงแหวนแต่งงานของเธอบนนิ้วที่ผอมบางนั่น

“หาผ้าห่มให้เธอด้วย” ฉันเอ่ยออกมาในขณะที่เดินไปที่ประตู

287

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2552 20:09:37 น.		1060 comments
Counter : 3550 Pageviews.
Share Tweet