13. มันเป็นเรื่องดีที่ฉันมีท้องที่แข็งแรง

Carlisle กับ Rosalie หายตัวไปทางด้านบนอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินพวกเขาเถียงกันว่าควรจะอุ่นให้เธอดีหรือไม่ ฉันสงสัยว่าพวกเขาเก็บอะไรไว้บ้างในบ้านหลังนี้ ถุงเลือดจำนวนมากเหรอ แล้วอะไรอีกล่ะ ห้องทรมาน โลงศพ

Edward ยังอยู่ที่เดิม กุมมือของ Bella เอาไว้ สีหน้าของเขากลับกลายเป็นตายด้านอีกครั้ง เขาดูเหมือนไม่มีแรงที่จะหวังอะไรอีกต่อไปถึงแม้จะมีแสงแห่งความหวังปรากฏขึ้นริบหรี่ก็ตามที พวกเขามองหน้ากันและกัน ราวกับว่ากำลังพูดคุยกันอยู่ทางสายตา มันทำให้ฉันนึกถึง Sam กับ Emily ยิ่งนัก

ฉันพึ่งรู้ว่า Leah รู้สึกยังไงเมื่อได้เห็นภาพทำนองนี้  การที่ได้ยินความคิดของ Sam ในหัว การที่ได้รู้ว่า Sam รู้สึกยังไงกับ Emily ฉันก็รู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน แต่ว่าพวกเราก็ไม่ชอบวิธีที่เธอรับมือกับมัน โดยพยายามทำให้ทุกคนรู้สึกโศกเศร้าเหมือนที่เธอรู้สึก

ฉันจะไม่โทษเธออีกแล้ว จะมีใครช่วยเรายับยั้งไม่ให้ความเศร้านี้แผ่กระจายออกไปได้อย่างไร จะมีใครไม่พยายามที่จะลดความเจ็บปวดของตัวเองโดยการทำให้คนอื่นรู้สึกเหมือนเราบ้าง 

และถ้านี่หมายความถึงเรื่องที่เราต้องอยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อนแล้ว ฉันจะโทษที่เธอพรากอิสระของฉันไปได้อย่างไร ฉันก็คงจะทำแบบเธอเหมือนกัน ถ้ามีทางที่จะทำให้ฉันหลีกหนีจากความเจ็บปวดนี้ได้ ฉันก็จะเลือกมันอย่างไม่รีรอเช่นกัน 

Rosalie เดินลงมาข้างล่าง เคลื่อนกายอย่างรวดเร็วผ่านฉันไป รู้สึกได้ถึงกลิ่นไหม้ติดจมูก เธอหยุดอยู่ในครัว และฉันได้ยินเสียงเธอเปิดตู้

“ไม่ใช่ที่นั่น Rosalie” Edward พึมพำ 

Bella มองด้วยความสงสัย แต่ Edward แค่ส่ายหัวให้เธอ

Rosalie เร้นกายผ่านห้องไป แล้วหายตัวไปอีกครั้ง

“นี่เป็นไอเดียของเธอเหรอ” Bella กระซิบถาม เสียงของเธอดูแหบพร่า ราวกับว่าเธอพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุดเพื่อจะให้ฉันได้ยิน คงจะลืมไปแล้วว่าความสามารถในการได้ยินของฉันดีขนาดไหน ฉันชอบเวลาเธอมักจะหลงลืมว่าฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเคลื่อนกายเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เพื่อที่เธอจะไม่ต้องเปล่งเสียงออกมาดังมากนั

“อย่ายกเครดิตเรื่องนี้ให้ฉันเลย ไอ้เจ้าแวมไพร์ของเธอนั่นแหล่ะที่เป็นคนโพล่งเรื่องนี้ออกมาจากหัวของฉัน” 

เธอยิ้มให้ฉัน “ฉันไม่คิดว่าจะได้พบเธออีกครั้ง”

“ฉันก็ด้วยเหมือนกัน"

ฉันรู้สึกแปลกเมื่อได้ยืนอยู่ตรงนี้ แต่พวกแวมไพร์ได้ย้ายเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดออกไปแล้ว เหลือแต่อุปกรณ์ทางการแพทย์เท่านั้น ฉันเดาว่าพวกเขาคงไม่รู้สึกอะไรหรอก ในเมื่อนั่งหรือยืนก็ไม่แตกต่างกันเท่าไรนักเมื่อคุณเป็นหิน แต่ก็ยกเว้นสำหรับฉัน เพราะว่าฉันรู้สึกเหนื่อยล้าเอามากๆตอนนี้

“Edward บอกฉันว่าเธอต้องทำอะไรเพื่อฉันบ้าง ฉันขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นแหล่ะที่ Sam จะต้องการให้ฉันทำแบบนี้” ฉันโกหก

“แล้ว Seth ล่ะ” เธอกระซิบถาม

“เขาเต็มใจที่จะช่วยเธอ”

“ฉันเกลียดตัวเองที่ทำให้เธอเดือดร้อนอีกแล้ว”

ฉันหัวเราะออกมาเสียงดัง

เธอลอบถอนหายใจเล็กๆ “ฉันเดาว่าไม่มีอะไรใหม่ ใช่มั้ย”

“ไม่หรอก”

“เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ดูนี่หรอก” เธอเอ่ยออกมาโดยแทบไม่ได้ขยับปาก

ฉันจะไปก็ได้ จริงๆมันก็เป็นความคิดที่ดีนะ แต่ถ้าฉันทำอย่างนั้น ด้วยสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ ฉันอาจจะพลาดสิบห้านาทีสุดท้ายในชีวิตของเธอก็ได้

“ฉันไม่มีที่ไปอยู่แล้วนี่นา” ฉันบอกเธอ พยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้ดูปกติ “ตั้งแต่มี Leah เข้ามาร่วมด้วย ฉันก็ไม่ค่อยอยากแปลงร่างเป็นหมาป่านักหรอก”

“Leah เหรอ” เธอถาม

“นายไม่ได้บอกเธอเหรอ” ฉันถาม Edward

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2552 21:51:35 น.		18 comments
Counter : 788 Pageviews.
Share Tweet