Bloggang.com : ลุงแว่น : ทางสุดท้าย...ต้องจับปืน

ทางสุดท้าย...ต้องจับปืน

บ้านหลังนี้ สร้างไว้ตั้งแต่ปี 2530

ถึงปีนี้ก็ 24 ปี 2 รอบพอดิบพอดี

ครั้งที่สร้างใหม่ ๆ ที่ดินบริเวณนี้ยังเป็นทุ่งนา มีบ้านคนอยู่ไม่กี่หลัง

หนทางเข้าออกเป็นเพียงทางดินลูกรังแคบ ๆ

หน้าฝนทางจะเฉอะแฉะและเต็มไปด้วยหลุมบ่อ

พอหน้าแล้ง ก็มีแต่ฝุ่นสีแดงฟุ้งกระจายกลบท้ายรถ

สมัยนั้น ถ้ามองออกไปนอกหน้าต่าง จะเห็นวิวภูเขา และลำคลอง

กลางคืนนอน จะได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรีด และจั๊กจั่น

กลางวันจะได้ยินเสียงวัว ควาย และแพะแกะ ที่ชาวบ้านละแวกนี้เอามาเลี้ยงไว้หลังบ้าน

ก็นับว่าเป็นภาพชีวิตธรรมชาติที่คุ้มกับความยากลำบากของถนนทางเข้า

เวลาผ่านไปเพียงสิบกว่าปี...

ที่ดินชายทุ่งที่แทบไม่มีใครอยากซื้อหา

ก็ถูกกว้านซื้อโดยนายทุนใหญ่ของท้องถิ่น

การถมดินอย่างขนานใหญ่ถูกทำอย่างเอาเป็นเอาตาย

ที่ตามมาติด ๆคือ สิ่งปลูกสร้างแสนอัปลักษณ์ที่เรียกกันว่าทาวน์เฮ้าส์ ถูกสร้างขึ้นมาบดบังวิวสวย ๆ ที่เคยได้เห็นทุกครั้งที่ตื่นนอนเสียสิ้น

ที่มาพร้อมกับทาวน์เฮ้าส์อีกอย่างก็คือ ถนนหนทางได้เทคอนกรีตจนสะดวกสบาย และความอุ่นหนาฝาคั่งของเพื่อนบ้านหน้าใหม่

วิวท้องนาและภูเขาสวย ๆ เป็นภาพที่ไม่อาจเรียกคืนได้อีกชั่วกาลนาน...

เสียงวัวควาย และปศุสัตว์ ถูกแทนที่ด้วยเสียงอึกทึกของชุมชนเล็ก ๆ รอบด้าน

ความเจริญแห่งยุคสมัยเบียดเบียนรุกรานเข้าประชิดแม้แต่ในห้องนอน

.............................

แต่ก็เหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้าง...

ด้วยราคาที่ตั้งไว้เสียยสูงลิ่วตามประสาคนมีเงินเหลือกินเหลือใช้ของเจ้าของโครงการ

ทำให้ทาวน์เฮ้าส์หน้าตาน่าเกลียดเหล่านั้น ขายได้เพียงไม่กี่ห้อง

ที่เหลือจึงกลายเป็นห้องที่ถูกทิ้งร้างและทรุดโทรมลงตามเวลา

เจ้าของที่ไม่ได้ซื้อหาทาวน์เฮ้าร้างเหล่านั้น อันได้แก่นกพิราบจำนวนหลายร้อยตัว ก็ยึดเอาทาวน์เฮ้าส์เหล่านั้นเป็นที่อยู่ถาวรของตน

มันอยู่ที่นั่นอย่างแสนสุข ออกลูกออกหลานหลายต่อหลายรุ่นจนล่วงเลยมาอีกสิบกว่าปี

ถ้าเจ้านกพิราบเหล่านั้น สามารถใช้สิทธิทางกฎหมายได้ คงจะฟ้องศาล ขอให้ศาลสั่งโอนกรรมสิทธิ์ในทาวน์เฮ้าส์เหล่านั้นเป็นของพวกมัน โดยอาศัยหลักกฎหมายการครอบครองปรปักษ์อสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นมาเกิน 10 ปี ไปแล้ว

แต่เมื่อมันไม่มีสิทธิเช่นนั้น มันจึงยังเป็นเพียงผู้อาศัยที่พร้อมจะโดนเจ้าของตามโฉนด ใช้กำลังขับไล่ออกจากทาวน์เฮ้าส์เหล่านั้นได้ทุกเวลา

และเวลาที่ว่านั้น ก็มาถึงเมื่อต้นเดือนนี้นี่เอง

เจ้าของใหม่ ที่เหมาซื้อทาวน์เฮ้าส์เกือบทุกหลังที่เหลืออยู่จากเจ้าของโครงการ ในราคาที่ถูกกว่าเมื่อตอนสร้างเสร็จใหม่ ๆ โขอยู่

เมื่อซื้อแล้ว ก็เริ่มลงมือปรับปรุงทาวน์เฮ้าส์ที่ถูกทิ้งร้างมาสิบกว่าปีนั้นเป็นการใหญ่

ตั้งแต่การทำความสะอาด ทาสีอาคารใหม่ ฯลฯ

และที่สำคัญที่สุด คือการสร้างลูกกรงเหล็กป้องกันนกพิราบที่บัดนี้กลายเป็นผู้บุกรุก ที่อยู่อาศัยตามชายคาบริเวณนั้นมาสิบกว่าปี จำนวนหลายร้อยตัว

จากทาวน์เฮ้าส์โทรม ๆ สีกระดำกระด่าง ถูกแต่งแต้มทาสีจนสดใสแสบลูกตา

ลูกกรงเหล็กท่าทางแข็งแรง ถูกสร้างขึ้นกีดกันเหล่านกพิราบทั้งหลาย

ดูแล้วมันก็ไม่น่าจะกระทบกระเทือนอะไรกับชีวิตของผม

แต่สุดท้าย มันก็กระทบอย่างจัง...

เมื่อนกพิราบจำนวนหลายร้อยตัว ไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านเก่าของมันได้

มันจึงพร้อมใจกันอพยพโยกย้ายมาอาศัยหลังคาและชายคาของบ้านผมที่อยู่ตรงกันข้ามแทน

การมาของพวกมัน สร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้เจ้าของบ้านอย่างผมไม่น้อย

เริ่มจากความสกปรกเลอะเทอะของมูลที่มันถ่ายเรี่ยราดไว้บนหลังคาบ้าน

สุ่มเสี่ยงต่อการติดเชื้อโรคร้ายสารพัดชนิด

และที่หนักหนากว่านั้น คือการส่งเสียงเรียกขานของมัน สร้างเสียงหนวกหูและน่ารำคาญอย่างยากจะบรรยาย

นกพิราบ อาจเป็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพที่คนทั้งโลกโหยหา

แต่ทว่า จะมีสักกี่คนที่สามารถทนฟังเสียงร้องทุ้มต่ำน่ารำคาญของมันได้ทั้งวัน

เมื่อเจอกับปัญหาเช่นนี้เข้า จึงเกิดการขับไล่กันด้วยสารพัดวิธีที่นึกออก

แผ่นซีดีเสีย ๆ ถูกนำขึ้นไปแขวนไว้ตามชายคาและกันสาด โดยหวังว่าจะทำให้มันไม่กล้ากรายเข้าใกล้

อุบายนี้ใช้ได้ผลดีไม่เกิน 1 ชั่วโมง !

หลังจากเจ้าพวกนกพิราบรับรู้ด้วยสติปัญญาอันชาญฉลาดของพวกมันว่า ไอ้แผ่นกลม ๆ เงา ๆ ที่แขวนไว้นั้น ไม่สามารถทำอันตรายใด ๆ มันได้

มันก็พร้อมใจกันบินกลับมาอาศัยในบ้านหลังใหม่ของมันอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจใยดีต่อแผ่นซีดีที่แขวนโตงเตงอยู่ใกล้ ๆ แม้แต่น้อย

ครั้นลองวิธีส่งเสียงดัง เคาะถังกะละมังขับไล่

ก็เหมือนเดิม ใช้ได้ผลเพียงไม่เกิน 2 ครั้ง

มันก็พร้อมใจกันบินกลับมาเกาะอาศัยอย่างไม่ไยไพต่อเสียงอึกทึกที่ก่อขึ้น แถมยังเอียงคอมองไอ้บ้าบางคนที่กำลังเคาะถังกะละมังเหมือนจะเยาะเย้ย

.....................

เมื่อหมดหนทางเข้าจริง ๆ

หนทางแห่งสันติถูกพิสูจน์แล้วว่า ไร้ผล

ก็เลยต้องถึงขั้นแตกหัก

ทางสุดท้าย...ต้องจับปืน !

ปืนลมเบอร์หนึ่ง ขนาด 4.50 ม.ม ผลิตในอินโดนีเซีย ถูกสั่งซื้อมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

สรรพคุณของปืนชนิดนี้คือ ไม่มีเสียงดังรบกวนเพื่อนบ้าน

และที่สำคัญ ทั้งราคาปืน และราคากระสุนไม่แพงจนเกินไป

สรรพคุณอีกประการหนึ่งของมันคือ ความรุนแรงของการยิง ขึ้นอยู่กับจำนวนครั้งของการปั๊มกระบอกสูบ

ประเมินแล้วว่า หากเราไม่ต้องการให้ถึงกับเลือดตกยางออก เอาแค่โดนตัวให้เจ็บ ๆ คัน ๆ

ก็ปั๊มลมแค่ 1-2 ครั้งก็พอ

หรือถ้าจะเอาแค่เพียงให้ตกอกตกใจ ก็แค่ยิงเฉี่ยว ๆ ให้เกิดเสียงลูกปืนกระทบหลังคา บรรดาเจ้าพิราบที่ตอนนี้ได้ยกฐานะเป็น “นกรู้” เหล่านี้ก็บินหนีกระเจิงแล้ว

ยิงรบกวนการอยู่อาศัยแบบไม่ได้รับเชิญของมันสักระยะ มันก็คงบินไปหาที่อยู่ที่สงบกว่าอยู่เป็นแม่นมั่น

ว่าแล้ว ก็ปั๊มลูกสูบปืนลมที่ค่อนข้างแข็งเอาการต่อไป

กว่าจะบรรลุภารกิจขับไล่บรรดา "นกรู้" เหล่านี้ออกไปได้

กล้ามแขนคงจะแข็งแรงขึ้นอีกอักโข

นี่อาจเป็นผลพลอยได้ด้านดีเพียงประการเดียวที่คิดออกจากการลุกขึ้นจับปืนในครั้งนี้....

Create Date : 13 ธันวาคม 2554

Last Update : 14 ธันวาคม 2554 8:57:09 น.

66 comments

Counter : 7778 Pageviews.

พี่ชายผมก็ประสบปัญหาเดียวกันครับคุณลุงแว่น
ใช้ปืนลมยิงเหมือนกันครับ

เพราะขี้นก
ตกใส่สีรถ
ทำให้รถเป็นด่างดวง
ขัดไม่ออกด้วยครับ