ผ่านมา ๔ เดือนกว่าแล้วที่หนังสือ"โตเกียวจิน ความสุขรายวันของคนคลานช้า"ออกวางแผงมีคนเปรยว่า...ฉันดูจะสงบเสงี่ยมเหมือนไม่สนใจติดตามข่าวเลยว่า ...มีใครเขาสนใจงานของหล่อนบ้างไหมและหลังจากที่เขาอ่านแล้วมีความคิดเห็นอย่างไรหนังสือเรตติ้งดีไหมขายดีหรือเปล่าบลา ๆ ๆ...เหะเหะ...คนนะจ๊ะไม่ใช่ก้อนหินละเมอสนใจอยู่แล้วว่าโลกภายนอกสนใจผลงานเราไหมแต่ก็ไม่รู้จะตามถามใครยังไงจะประกาศปาว ๆ ถามคนนั้นคนนี้เธออ่านหนังสือฉันหรือยัง ..เป็นไงดีไหมอะไรแบบนั้นมันก็ไม่ใช่นิสัยเลยดูเหมือนฟอร์มเข้มฟอร์มขรึมไม่ใส่ใจอย่างงี้ความจริงก็อยากรู้ว่าหลังจากอ่าน"โตเกียวจิน"แล้ว ผู้อ่านมีความเห็นความรู้สึกอย่างไรชอบบ้างไหม คิดค้านไหมสำนวนการเขียนเป็นยังไงคาดหวังอะไรไหม ผิดหวังบ้างไหมหลังจากอ่านแล้วอะไรอย่างงี้เป็นต้น.......ช่วงแรก ๆ ที่หนังสือเพิ่งออกนั้นเพื่อน ๆ ที่แสนดีทั้งจากสมัยมัธยมยันสมัยมหาวิทยาลัยช่วยseachหาความคิดเห็นและรีวิวของผู้อ่านจากอากู๋(เกิ้ล)ส่งมาให้บ้างบางคนพบเจอว่าในสิ่งตีพิมพ์มีกล่าวถึงก็ถ่ายรูป(บ้างก็แสกน)ส่งมาให้ดูบ้างก็ถ่ายรูปจากร้านหนังสือมาให้ดูว่าติดอันดับด้วยนะ(เย่)บ้างก็มีพี่ที่รู้จักและเพื่อนบล็อกเขียนบอกกล่าวความรู้สึกหลังอ่านให้ฟัง(อ่าน)บ้างก็มีน้องที่รู้จักที่อาศัยที่ญี่ปุ่นส่งจดหมายมาคุยและแสดงความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ หลังจากได้อ่านเป็นฉบับยาวเหยียดมาให้อ่านสิ่ง เหล่านี้"ไซฟอนซัง"อ่านไปปลาบปลื้มไปชื่นใจจังจริง ๆ นะคะสิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนน้ำชุ่มชื่นชะโลมใจและผลักดันให้มีพลังใจเขียนอะไรอะไรออกมาอีกความปิติพวยพุ่งล้นเอ่อท่วมอ่าวโตเกียวเลยขอบคุณมาก ๆ ค่ะ....เอ..แล้วบล็อกวันนี้เขียนขึ้นมาทำไมเนี่ยอ่า.....นั่นสิ..เขียนทำไม เขียนทำไม..อืมมม...บล็อกนี้เขียนเพื่อขอบคุณทุกคนทั้งที่อุดหนุนและที่อ่าน"โตเกียวจิน"นะคะเรื่องราวต่าง ๆ ในโตเกียวจินฉันเก็บสะสมเพาะบ่มมาหลายปี(เพาะบ่ม =ดอง นั่นเอง ฮาฮา)รอแรงขับดันจนถึงขีดสุดกว่าจะดีดกระเด้งเป็นปึก ๆ สามารถรวบรวมส่งได้(ขี้โม้จริง ๆ)ตอนนี้กำลังรอแรงดีดครั้งต่อไปเพื่อว่าจะดีดกระเด้งอะไรอื่นออกมาได้อีกแม้ว่าแรงดูจะแผ่ว ๆ เหลือเกิน แง แง...ว้า..บล็อกวันนี้ดูสะเปะสะปะพิกลให้มันเป็นงี้ก็แล้วกันใครยังไม่ได้อ่าน"โตเกียวจิน"ขอเชิญชวนให้ลองหามาอ่านนะคะวิธีไหนก็ได้..ยืมคนข้าง ๆ (ถ้าเขาซื้อมาอ่าน)ยืมจากห้องสมุด(ถ้าห้องสมุดมีวางไว้)ไม่ก็ยืนอ่านที่ร้านหนังสือ (แหะแหะ เราไม่เกี่ยว)หรือ ลงทุนซื้อจากร้านหนังสือเล้ยยย.. (โฮะโฮะโอ้เย้)อ่านแล้วเอามาเล่ามาคุยให้ฟังบ้างนะคะ....นาน ๆ จะพล่ามบล็อกยาว ๆ..เบื่ออ่านกันหรือยัง: )แฮปปี้ติ๊วสะเดย์ค่ะ
ฉันเป็นเพียงผู้หญิงหัวโตคนนึง....เป็นเรื่องน่าดีใจสำหรับทุกเช้าที่ตื่นมาพบว่าตัวเองยังมีลมหายใจ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
