เมื่อคืนนั่งทำงานจนดึกมีมะลินั่งทบทวนหนังสือสอบอยู่ข้าง ๆ อากิตะโกนบอกมะลิว่า อัพบล็อกแล้วนะฉันถึงกับตาโต"ฮ้า...อากิมีบล็อกด้วยเหรอ ส่งลิงค์มาให้มารดาดูมั่งสิ""เดี๋ยวหนูส่งให้เองแม่"มะลิรีบจัดการส่งลิงค์มาให้ทันทีราวกับเป็นเลขาของคุณอากิ"เมนูด้านขวามันหายไปเฉยเลยอะ"อากิบ่นให้มะลิฟังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับอาการตื่นเต้นของฉันซะงั้นฉันรีบคลิกบล็อกของอากิดูอย่างสอดรู้สอดเห็นปกติอากิจะเงียบ ๆ ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟังนักบล็อกอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่จะช่วยให้ข้อมูลของอากิกับฉันได้"ไม่มีเมนูจริง ๆ ด้วย" ฉันพึมพำใจฉันอยากหาสาเหตุที่เมนูมันหายไปแต่ก็ไม่อยากไปจุ้นกับบล็อกของลูกโดยตรงจึงเปรยว่า "ไหนแม่ลองเปิดบล็อกมั่งซิ"คนที่คึกคักมากกลับกลายเป็นมะลิเพราะมะลิเขาเป็นผู้ริเริ่มมีบล็อกของเว็บที่นี่แม้จะไม่ได้อัพเดทมา๒ปีแล้วแต่ก็ถือว่าตนเองเป็นรุ่นพี่ไงมะลิจัดแจงมานั่งข้าง ๆ คอยบอกคอยแนะแม่จะใช้ล็อกอินชื่ออะไร ..ว้า.. silly มีคนใช้แล้วงั้นเอาชื่อนี้นั้นโน้นแทน...แม่คลิกตรงนั้น แม่ต้องใส่พาสเวิร์ดตรงนี้นะส่วนตรงโน้นแม่ต้องงั้นงี้โง้นฉันก็ทำตามอย่างว่าง่ายยิ่งทำให้มะลิร่าเริงกว่าเดิมสามเท่ามีเสียงหัวเราะและพูดแจ๋ว ๆ กรอกหูข้างซ้ายตลอดเวลาความจริงฉันมีบล็อกประจำของตัวเองอยู่แล้วที่bloggangแต่เป็นบล็อกภาษาไทยที่ไม่มีสมาชิกในบ้านมาสนใจแม้แต่น้อยคงเป็นเพราะอ่านไม่ออก (ฮา)ส่วนของที่เว็บอื่น ๆ ที่ลองเปิดดูเพื่อทดลองใช้งานก็ยกเลิกไปหมดแล้ว...เมื่อลองเปิดบล็อกเพื่อดูระบบการทำงานภายในก็พบสาเหตุที่ทำให้เมนูของบล็อกอากิหายไปจนแก้ไขปัญหาไปได้อย่างง่ายดายมะลิบอกว่า เดี๋ยวหนูอัพบล็อกมั่งดีกว่าไว้อัพแล้วแม่แอดลิงค์หนูด้วยนะได้สิ...แต่วันนี้แม่แอดลิงค์ของอากิก่อนนะ..ตอนแรกฉันคิดในใจว่า ลองเปิดบล็อกนี้แล้วเดี๋ยวก็จะยกเลิกเพราะไม่ชอบมีบล็อกหลาย ๆ ที่แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเอาบล็อกนี้เป็นอีกสื่อหนึ่งที่ใช้เชื่อมโยง(และสืบข้อมูล:P)กับเจ้าสองตัวนี้ดีกว่าถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศการคุยไปในตัว
ฉันเป็นเพียงผู้หญิงหัวโตคนนึง....เป็นเรื่องน่าดีใจสำหรับทุกเช้าที่ตื่นมาพบว่าตัวเองยังมีลมหายใจ
ผมก็ปักหลักอยู่ที่บล็อกแก๊งค์นี้ที่เดียวเลยครับ
มีใช้เฟซบุ๊คลงรูปบ้างนิดหน่อยครับ
แต่ใจก็ยังรักบล็อกแก๊งค์มากที่สุดคตรับ