『ฉัน , เขียน , ความรัก
ความรักจับมือให้ฉันเขียน』
เขียนโดย
ม.ร.ว.นารี รัชนี ยิ้มศิริ
คือ หนังสือที่ฉันสั่งซื้อส่งไปให้แม่
และแม่ชื่นชอบมาก แม่บอกว่าอ่านซ้ำหลายเที่ยวแล้ว
แม่ชมถึงทุกครั้งที่เราได้โทรคุยกัน
มีทั้งชมแบบยาวมาก พร้อมแจกแจงรายละเอียด
ชมแบบยาวปานกลาง
และชมแบบสั้น ๆ 
:D ความจริงหนังสือมาถึงมือฉันตั้งแต่เมื่อต้นเดือนตุลาคมแล้ว
(ด้วยความมีน้ำใจอย่างมากจากบุคคลผู้ไม่ประสงค์จะเอ่ยนาม ขอบพระคุณมากค่ะ)
แต่ฉันก็ยังไม่ได้เริ่มต้นอ่านสักที
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
เนื่องจากงานเลิกเร็วกว่าปกติมาก
ระหว่างทางจะกลับบ้าน ฉันตัดสินใจแวะร้านกาแฟเจ้าประจำ
หลังจากได้อัลมันด์คาราเมลลาเต้ร้อนมา ๑ แก้วแล้ว
ฉันมองหามุมสงบ ๆ
พร้อมเริ่มต้นนำพาตัวเองย่างก้าวเข้าสู่โลกแห่งตัวอักษรทันที
หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ม.ร.ว.นารี รัชนี ยิ้มศิริ ซึ่งเป็นคุณแม่ของแก้ว (ที่หลายท่านเรียกว่า คุณหญิง) และเป็นภรรยาของอาจารย์เขียน ยิ้มศิริ เขียนเล่าเรื่องราวต่าง ๆ
เกี่ยวกับชีวิตและความรักของคุณแม่แก้วกับอาจารย์เขียน
เริ่มด้วยชื่อของหนังสือที่ให้ความรู้สึกโรแมนติกและมีลูกเล่นในการเลือกใช้คำ สามารถตีความหมายได้หลากหลาย นำมาซึ่งความน่าสนใจสำหรับฉันมาก
ทั้งนี้ไม่นับไปถึงเรื่องที่ว่า ตั้งแต่วินาทีนี้ไปฉันอาจจะได้รู้จักอาจารย์เขียนมากกว่าเดิมในแง่มุมต่าง ๆ
ฉันจิบเครื่องดื่มไปอ่านไปได้เพลิน ๆ
อ่านไปจินตนาการภาพต่าง ๆ ไปตามเรื่องราว
เหมือนได้ยินเสียงของคุณแม่แก้วกำลังนั่งเล่าความรักความหลังให้ฟัง
จินตนาการไปถึงรอยยิ้มใจดีของคุณแม่ขณะกำลังเล่าเลยเชียวละ
นอกจาก *ความรัก* ที่อบอวลไปทุกอณูระหว่างคนสองคนแล้ว
ฉันมองเห็นวิถีชีวิตของคนในสมัยนั้น
การแต่งงานเข้าบ้านสามี และการทำหน้าที่ของภรรยาที่ดี
ฉันมองเห็นความอดทนและหนักแน่นของมนุษย์ผู้หญิง
ความรักที่แสนอบอุ่นเจือปนความห่วงใยของบุพการีที่น่าประทับใจ
และอื่น ๆ
หลังจากอ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้ว ฉันคิดถึงภาพยนตร์ต่าง ๆ ที่เคยดูในอดีต
ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง Amadeus (1984) ที่เล่าถึงชีวิตของ Wolfgang Amadeus Mozart อัจฉริยะทางการประพันธ์ดนตรีคลาสสิกชาวออสเตรีย
หรือเรื่อง Girl with a pearl earring (2003) ที่ผูกเรื่องราวของ Johannes Reynierszoon Vermeer จิตรกรชาว ดัตช์ และภาพเขียนหญิงสาวกับต่างหูมุกที่มีชื่อเสียง กับผู้หญิงคนนั้น
ภาพยนตร์เรื่อง Frida (2002) ที่เล่าถึงชีวิตของ Frida Kahlo จิตรกรชาวเม็กซิกัน ซึ่งกล่าวถึง Diego Rivera จิตรกรที่มีชื่อเสียงชาวเม็กซิกันที่เป็นสามีของเธอด้วย
ที่ฉันดึงมาโยงถึงกันนี้เพราะ ในแต่ละเรื่อง ศิลปินก็คือศิลปิน มีความเป็นศิลปิน ภาพของศิลปินในสายตาคนส่วนใหญ่มักเป็นคนที่มีความอ่อนไหว ให้ความสำคัญกับความงามในเชิงศิลปะ มีจินตนาการที่พิเศษ
เป็นผู้ถ่ายทอดนามธรรม (อารมณ์) ออกมาเป็นรูปธรรม (ผลงานที่จับต้องได้ หรือได้ยินได้) ได้อย่างงดงาม
และบ่อยครั้งที่มีความรัก (รวมถึงความใคร่) เป็นตัวช่วยจรรโลงผลงาน และมีบทบาทสำคัญ
เราต้องไม่ลืมว่า ศิลปินก็คือ ปุถุชนคนธรรมดา ที่สามารถมีรัก โลภ โกรธ หลง เฉกเช่นชาวบ้านทั่วไป
หากทำความเข้าใจในข้อนี้ได้แล้ว
ฉันเชื่อว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเป็นนักดื่ม
หรือความใจดีมีความสุภาพเป็นพิเศษต่อสุภาพสตรี ของอาจารย์เขียนที่ถูกนำมาเล่าถึงนั้น
ไม่ได้มีผลทำให้ความเคารพและชื่นชมอาจารย์เขียน (รวมไปถึงผลงานต่าง ๆ ) ลดน้อยลงเลย
นอกจากนี้เรื่องราวที่เพิ่งได้อ่านจบไปนี้ทำให้รับรู้ว่า อาจารย์เขียนท่านเป็นคนที่มีความละเอียดอ่อน สุภาพอ่อนโยน มีจิตใจดีมีเมตตา
และความรักที่มีต่อ*คุณหญิง*นั้นช่างมากมายจนเอ่อล้นออกมานอกหัวใจเลยเชียว
สุดท้าย..ฉันรู้สึกโศกเศร้าร่วมไปด้วยกับครอบครัว *ยิ้มศิริ*
และรู้สึกเสียดายเสียใจกับการสูญเสียปูชนียบุคคลทางด้านศิลปะที่สำคัญของประเทศไทยไปก่อนเวลาอันควร
ด้วยสำนวนเรียบง่ายเป็นกันเองทำให้การอ่านลื่นไหล
อีกทั้งวันนี้ฉันไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องเวลานัก
ฉันจึงอ่านจบในคราวเดียว
ตลอดเวลาที่อ่าน มีรอยยิ้ม มีคิ้วที่ขมวด มีความเครียด และมีน้ำตา
แม้เวลาผ่านมาเนิ่นนาน
แต่เรื่องราวของความรักนี้ยังคงอยู่ในความทรงจำของ*คุณหญิง*เสมอมา
นี่คือ *ความรักที่เป็นอมตะ* ใช่ไหมนะ
ความจริงฉันอยากจะละเลียดอ่านทีละนิดทีละหน่อยเหมือนกัน
แต่เกรงว่า โทรศัพท์หาแม่ครั้งต่อไป แม่จะถามฉันอีกว่า
*ลูกอ่านหนังสือของคุณแม่หนูแก้วหรือยัง*
ฉันอยากจะตอบแม่ได้อย่างเต็มปากเต็มคำสักทีว่า
*อ่านจบแล้วฮะแม่ ^^*
ป.ล. แม่ฝากบอกกับ*คุณหญิง* คุณแม่ของแก้วด้วยว่า
*รออ่านเล่ม ๒ อยู่ค่ะ*
หมายเหตุ : ท่านที่สนใจหนังสือเล่มนี้ สามารถติดต่อสั่งซื้อได้ที่ ร้านหนังสือบุ๊คโทเปีย ค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
