|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ข อ ง ฝ า ก
"おみやげ…" (ของฝาก) ถ้อยคำสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงห้าวแตกหนุ่ม หลุดออกจากปากของเด็กชายที่กำลังเติบโต มือของเขาล้วงลงในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตข้างขวาของเครื่องแบบนักเรียน เพื่อหยิบลูกสนขนาดเต็มอุ้งมือออกมายื่นใส่มือของฉัน
เด็กชายคนนั้นไม่ใช่ใคร อากิ ลูกชายของฉันเอง อากิเพิ่งเริ่มใช้ชีวิตของเด็กมัธยม๑มาได้๑๐วัน ปลายปีที่ผ่านมา ครอบครัวของฉันยกโขยงกันไปดูโรงเรียนมัธยมของรัฐที่โน่นที่นี่หลายแห่ง เพื่อเลือกเฟ้นหาโรงเรียนที่คิดว่าดีและเหมาะสมที่สุดให้กับอากิ ทางเขตให้สิทธิ์เลือกเข้าโรงเรียนรัฐที่ไหนก็ได้ในเขตที่พำนักอาศัยอยู่ จนในที่สุด เรา(หมายถึงพ่อแม่ลูก)ตัดสินใจที่จะให้อากิเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวๆ白金 อยู่ไกลจากแมนชั่นพอสมควร อากิออกจากบ้าน๗.๔๐น. ใช้เวลาประมาณ๑๕นาทีเดินไปสถานีรถไฟ田町 (ใกล้โรงเรียนประถมเก่าที่เคยเรียนมา๖ปี) เพื่อขึ้นรถเมล์ต่อไปอีกประมาณ๑๐กว่านาที สภาพแวดล้อมต่างๆชีวิตประจำวันต่างๆของอากิเปลี่ยนไป และของฉันเองก็เช่นกัน กิจกรรมที่ผู้ปกครองต้องให้ความร่วมมือกับทางโรงเรียน มีเยอะพอๆกับตอนสมัยประถม ฉันต้องเริ่มต้นใหม่อีกแล้วกับการปรับตัวเองให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ โดยเฉพาะเรื่องการคบหาทำความรู้จักกับพวกแม่ๆคนอื่นๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ฝืนตัวเองชะมัด กับความเคยชินที่จะไม่พบปะสังสรรค์สุงสิงกับใคร และค่อนข้างรำคาญพวกแม่ๆที่ชอบเม้าธ์ดี๊ด๊าหัวเราะดังลั่น ไม่นินทาสามีนินทาลูกก็คุยเรื่องอะไรไม่รู้ (วู้ อธิบายไม่ค่อยถูก) ซึ่งมันก็น่าแปลกใจว่าผู้หญิงทำไมเวลาเริ่มมีอายุแล้วส่วนมากจะกลายเป็นงั้นไปซะ (อ่า..ลืมไป...ตูก็ผู้หญิงนี่หว่า แถมเริ่มมีอายุ อิอิ) ปีนี้ฉันรับหน้าที่เป็นPTAคนหนึ่งในฝ่ายวารสาร เพราะเพื่อนชวนให้ทำด้วยกัน และการทำเลย์เอาท์สิ่งพิมพ์กับถ่ายรูปอะไรแบบนี้ไม่ได้ลำบากอะไรฉันนัก ยังไงก็ตามฉันคงจัดเวลาไม่ให้งานกล่องนี่มารบกวนงานของฉันเองได้อยู่ เพื่อนคนนี้เป็นคนเดียวที่ฉันรู้จักในขณะนี้ เขาเป็นแม่ของเพื่อนมะลิรู้จักตั้งกะสมัยลูกๆอยู่อนุบาล และเป็นคนแนะนำโรงเรียนนี้ให้ฉันเองแหละ ลูกชายเขาตอนนี้เป็นรุ่นพี่ของอากิ๑ปี เอาวะ...เพื่อลูก อีกไม่กี่ปีเอง ฉันก็คงทำตัวตามปกติต่อไปนั่นแหละ ทำในสิ่งที่ตนเองรับผิดชอบก็พอแล้ว โรงเรียนที่อากิเรียนอยู่นี้เป็นโรงเรียนเล็กๆ นักเรียนไม่มากนัก แม้ว่าจะเป็นโรงเรียนเก่าอายุมากแล้ว แต่สภาพแวดล้อมดีมากๆ ได้รับการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี มีต้นไม้มากมายรอบล้อมโรงเรียน น้อยนักที่โรงเรียนในเมืองจะมีสภาพแบบนี้ ตอนนี้นักเรียนทั้งโรงเรียนมีเพียง๕๕คน จากที่ฟังครูอธิบายแผนการเรียนการสอนของทางโรงเรียน ก็คิดว่าดีมากหากทำได้ตามนั้น คุณครูใหญ่น่ารักมากเป็นกันเองกับนักเรียน ด้วยความที่นักเรียนไม่มาก ฉันคิดว่าคุณครูจะดูแลนักเรียนแต่ละคนได้ทั่วถึงแน่ บรรยากาศแบบนี้เหมาะสมกับเด็กชายอากิจังเลย เด็กชายที่รักการประดิษฐ์เป็นชีวิตจิตใจ สุภาพ เงียบขรึม จริงจัง ไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก(เหมือนใครหว่า) ... ... ...
”おみやげ…” ลูกสนที่อากิยื่นให้ฉันนั้น เป็นลูกสนที่เก็บจากสนามในโรงเรียน น่ารักไม่เปลี่ยนเลยลูกเอ๊ย ตั้งแต่สมัยยังตัวเล็กๆ วันดีคืนดีก็มีซากุระหนึ่งดอกมาฝาก วันดีคืนดีก็มีดอกจิ๋วๆของไฮเดรนเยียมาฝาก วันดีคืนดีก็มีก้อนหินข้างทางก้อนเล็กๆมาฝาก วันดีคืนดีก็มีกระดาษพับ折り紙มาฝาก วันดีคืนดีก็มีนั่นนี่มาฝาก ... มันน่าชื่นใจ ที่ยังมีอะไรเล็กๆน้อยๆแต่ทำให้รู้สึกอบอุ่นที่ในใจ มันน่าชื่นใจ ที่ภายในใจยังสื่อสารกันได้เสมอ มันน่าชื่นใจ ที่ยังมีสายใยบางเบาแต่เหนียวแน่น สานอยู่ระหว่างเรา
ความรักไม่จำเป็นต้องเอ่ยด้วยถ้อยคำ ความรักแสดงได้ด้วยการกระทำ
วันนี้ วันที่๒๑ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๐ อากิครบ ๑๓ ขวบเต็ม แฮปปี้เบิ๊ดเดยู้ฮู แฮปปี้เบิ๊ดเดยู้ฮู เป็นเด็กดี แข็งแรง มีความฝัน มีความมุ่งมั่น ทำความฝันให้เป็นจริง เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคตนะลูกนะ
รักมากเจ้าค่ะ
Create Date : 21 เมษายน 2550 |
|
8 comments |
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2553 16:52:40 น. |
Counter : 808 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: วดี IP: 61.21.101.34 21 เมษายน 2550 12:50:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจี๊ยบ IP: 58.157.82.212 21 เมษายน 2550 14:55:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: Frida 21 เมษายน 2550 18:43:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: silly 23 เมษายน 2550 6:20:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: my beloved* ^_^ IP: 210.165.207.133 23 เมษายน 2550 15:27:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: silly 29 เมษายน 2550 8:42:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ขอให้หนูเติบโตเป็นสุภาพบุรุษนะคะ
น้าเคยเจอแค่หนเดียว แต่จำได้เสมอว่า
อากิหล่อมากๆ ตอนนี้เสียงห้าวแบบหนุ่มน้อย
แล้วเหรอครับ คงจะสูงกว่าคุณแม่แล้วแน่ๆ เลย
.
.
.
อ่านที่พี่ซิลลี่เขียนถึงแม่ๆ แล้ว เห็นภาพมากๆ เลยค่ะ
พอคนหนึ่งพูด อีกคนหนึ่งต้องพูดดังกว่า ด้วยท่าทางที่ร่าเริงยิ่ง
พ่อของลูกโซ่บอกว่า ทำไมแม่ๆ ทุกคนถึงได้มีแพทเทิร์นเดียว
กันขนาดนี้
วดี ก็ไม่รู้ว่า ตัวเองจะค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นแบบนั้นด้วยรึปล่าว
บางที เราก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
แม่ๆ ต้องทึ่งกับฝีมือและผลงานที่พี่ทำแน่ๆ เลยค่ะ