| All Blog
|
ภาระที่แม่เต็มใจ(แม่ผมบ้าฯ) เผลอแป๊บๆ ผมก็อยู่ ม.2 แล้วนะครับ พี่ ป้า น้า อา ที่เคยเห็นผมตั้งแต่เล็ก บอกกันว่า...พี่มีนโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ไม่น่าเชื่อ... แต่แม่จะสวนกลับไปอยู่เรื่อยว่า...ไม่แน่ใจว่าจะโตเป็นหนุ่มหรือเป็นสาว หลังจากนั้นก็เริ่มเม้าท์เรื่องราวยืดยาวของผมต่อไป แต่จะทำยังไงได้ล่ะครับ ความสุขของแม่ก็มีแค่นี้แหละครับ เม้าท์ลูกไปวันๆ จนขนาดเคยมีคนตั้งป้อมโจมตีก็เคยมีแล้วนี่ครับ ผมขึ้น ม.2 น้องชายจอมซนของผมก็ขึ้น ม.1 นี่แหละครับตัวปัญหาเลย เพราะพวกเราตกลงกันไว้ว่าจะให้กุมภามาเรียนที่เดียวกับผมให้จงได้ แต่กุมภาก็ไม่คิดจะเข้าด้วยโควต้านักดนตรีแบบผม และกุมภาก็ไม่ได้คิดจะเข้าด้วยการสอบเหมือนกันครับ ชีวิตเด็กบ้านนอกที่เรียนโรงเรียนอนุบาลพระสมุทรเจดีย์ที่ต้องเข้ามาสอบแข่งขันกับเด็กหัวดีในเมืองหลวง เฮ่อ... แม่บ่นตลอดช่วงก่อนสอบ เพราะความหวังทั้งหมดของกุมภาฝากไว้ที่การจับสลากเท่านั้น "ให้สอบโควต้าก็ไม่ยอม น้าปุ๊ยอุตส่าห์เอาระนาดมาตั้งไว้ให้เป็นเดือนๆ แล้วก็ไม่ยอมเรียน ไม่ยอมซ้อม หนังสือก็ไม่อ่าน แล้วจะสอบได้เหรอ จะหวังไปจับสลากก็ไม่ต้องคิดหรอกว่าจะโชคดี เพราะถ้าโชคดี...ก็มีที่เรียนไปนานแล้ว" แม่บ่นด้วยเสียงหงุดหงิด แต่ก็เป็นแค่พักๆ ครับ พอแม่บ่นกุมภาก็ทำหน้าสลด 1 วิ แล้วก็หันไปสนใจอย่างอื่นตามเคย สุดท้ายแม่ก็ถอดใจ "ไม่สนใจแล้ว ถ้าสอบไม่ได้ก็เรียน กศน. แล้วไปช่วยกู๋ทำงาน ไม่ต้องมาอยู่กับแม่กับพี่มีนหรอก กุมภาไม่อยากอยู่ด้วยกันใช่ไหม ถึงไม่พยายามอะไรเลย" อย่าคิดให้เหนื่อยเลยครับว่าน้องชายของผมจะมีปฏิกิริยาอะไรนะครับ กุมภาก็คือกุมภา เหมือนกับ แม่ก็คือแม่ และผมก็คือผม ไม่เคยมีอะไรที่ครอบครัวเราคิดจะเปลี่ยนไป เราเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันแบบที่เราเป็น และเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันเพื่อคนอื่นเป็นพักๆ แล้วก็จริงดังคำของแม่ กุมภาสอบไม่ติดครับ คราวนี้ก็งานใหญ่ของแม่เลยครับ ระหว่างรอเวลาให้ถึงวันจับสลาก แม่ต้องพยายามหาที่เรียนให้น้องชายตัวดีของผม แม่จัดการโน่นนี่อยู่หลายอย่าง รวมทั้งหาเงินมาเตรียมเอาไว้สำหรับจ่ายค่าเรียนและค่าอื่นๆ อีกหลายเงิน แม่เริ่มวางแผนต่างๆ นานา จนกระทั่งถึงวันที่กุมภาไปจับสลาก ผมมีหน้าที่ต้องไปร่วมลุ้นผลการจับสลากกับแม่และน้องด้วย รับ 160 คน มีคนมาจับสลากเกือบ 400 คน แม่บอกกับน้องผมว่า... "กุมภาไปจับสลากนะ เดี๋ยวแม่กับพี่มีนจะไปนั่งรอตรงโน้น" น้องผมเข้าแถวรายงานตัว แล้วนั่งรอลุ้นอยู่ในคอกที่เขาจัดเอาไว้ให้ เสียงเฮของคนที่นั่งลุ้นเวลาที่คนจับสลากไม่ได้ เพราะตัวคนลุ้นและพ่อแม่ จะได้มีกำลังใจมากขึ้น พ่อแม่บางคนเอากระดาษขึ้นมาจด ว่ามีคนได้เข้าเรียนไปแล้วกี่คน แล้วจะเหลือใบที่ได้อีกกี่ใบ "กดดันเนอะ เหมือนลุ้นผลบอลเลยนะเนี่ย" แม่พูดกับผมด้วยเสียงดัง นั่งรอจนคนอื่นจับไปเกือบหมด น้องชายของผมอยู่แถวเกือบๆ สุดท้าย "สีชมพู" เสียงอาจารย์บนเวทีประกาศ เมื่อน้องชายของผมหยิบสลากออกมาจากกล่อง สีหน้าของกุมภาดูกรุ่มกริ่ม เจ้าเล่ห์ จะยิ้มก็ไม่ใช่ จะเฉยก็ไม่เชิง "เออ..สงสัยหลวงปู่กู๋กับลูกประคำอาม่าช่วย" กุมภาจับสลากได้ครับ แล้วหลวงปู่กู๋กับลูกประคำอาม่าก็คือพระจากวัดพนัญเชิงที่อากู๋ของผมเอามาให้กุมภาใส่กับลูกประคำที่อาม่าอุตส่าห์ร้อยเข้ากับพระที่อากู๋ให้มา "เนี่ยต้องโทร.ไปบอกกู๋แล้วว่าต้องใช้เงินสิ้นเดือนนี้" แม่มีสีหน้ากลุ้มมากกว่าดีใจ เพราะภาระที่ยิ่งใหญ่ของแม่ไม่ใช่แค่ค่าเทอมของน้องชายผมเท่านั้น ยังมีค่าเสื้อผ้า ค่าหนังสือ เงินค่ากิจกรรม และอื่นๆ ซึ่งอย่าลืมนะครับว่า...ผมก็ต้องจ่ายเงินแบบนี้เหมือนกัน "กุมภาน่ะโชคดีที่ได้เข้าเรียน แต่แม่น่ะโชคร้ายที่ต้องจ่ายเงินค่าเทอมตั้งเยอะแยะ" แม่บ่นใบหน้ายิ้มๆ "จริงๆ ไม่น่าจะได้เลยนะ ซ้อมดนตรีก็ไม่ซ้อม อ่านหนังสือก็ไม่อ่าน แถมเป็นภาระของแม่อีกนะเนี่ย" ผมพยักหน้าหงึกหงัก เห็นด้วยกับแม่ เพราะกว่าผมจะสอบดควต้าเข้ามาได้แม่เคี่ยวเข็นให้ผมซ้อมดนตรีและอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่กุมภาไม่ยอมทำอะไรซักอย่าง "ก็คนมันหล่อ คนมันเก่ง" กุมภาโพสต์ท่าเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งแตะไว้ใต้คาง เหมือนที่พวกเราชอบทำตอนถ่ายรูปว่าเท่สุดชีวิต "โธ่..ไอ้ขี้คุย" แล้วแม่ก็หันไปจัดการคิดแก้ปัญหาที่เป็นภาระตามมาจากการที่กุมภาสอบได้ ปล่อยให้กุมกากับผมเล่นเกมกันต่อไปอย่างสบายใจ
....บอกกุมภาให้ตั้งใจหน่อยนะครับพี่มีน..คุณแม่ต้องทำงานหนัก..ทุกวันนี้คุณแม่เหนื่อยมาก ๆ แต่ก็ทำทุกอย่างได้เพื่อ พี่มีนและกุมภา..อย่าทำให้คุณแม่เสียใจนะครับ..ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ..
โดย: เก้าทัพ
 วันที่: 19 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:08:31 น. |
Friends Blog
|
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [