บันทึกถึงเธอ: ผู้ชายธรรมดาที่ไม่พิเศษอะไร10
อ๊ะ!!
มีวันที่ไม่ได้เขียนบันทึก
เลยนึกไปว่า มีวันที่ฉันไม่คิดถึงเธอบ้างไหม
เอ่อออออออ...
มีเหมือนกันนิ๊ ที่เหนื่อย และเต็มเกินไปนะหัวใจ
จึงไม่ได้เขียนถึงเธอ
เมื่อวานก็อึ้งๆ
พักสมองเหมือนโดนดึงไปจนเอ๋อ
บางวันนั่งทำหน้าเบลอเบลอ
แต่ยังเสนอหน้าอยู่ แถวๆ หน้าบาน
คิดถึงละ วันนี้เริ่มคิดถึง
เมื่อวานได้ฟังคำหนึ่ง คำนั้น
หมดคิดถึงแล้วสิ ถึงได้ไล่กัน
แหะๆ ใช่!..รู้ได้ไง ตอบไปอย่างนั้นจริงๆ
ก็ทุกเรื่องที่บอกกล่าว
คือความเป็นเราในทุกสิ่ง
ตอบได้ โดยไม่ต้องคิดมาก ไม่มีข้อท้วงติง
ตอบนิ่งๆ ออกจากปากและใจ
ปล่อยความคิดถึงได้ทำงาน
เหมือนมันจะเกียจคร้านอยู่บ้าง ก็ช่วยไม่ได้
เพราะ คิดถึง เกิดจาก ห้วงหนึ่งของหัวใจ
ไม่อาจสั่งได้ ตามต้องการ
แต่ฉันเลือกสั่งการกระทำ
วันนี้ ย้ำ จะปกปิด บางสิ่ง ไม่ปล่อยให้มันกู่ร้องขับขาน
เพราะ คิดถึง คือสิ่งที่ทำให้ฉันร้าวราน
แล้วก็ไขลานชีวิต ให้โลดแล่นต่อไป
ฉันจึงคิดถึงเธอ เมื่อฉันอยากคิดถึง
เอ่ยคำๆ หนึ่งที่เก็บไว้ พอบอกออกไป ก็หมดคิดถึงได้
แล้วก็เริ่มคิดถึงเธอใหม่
ไม่ได้เกี่ยวกับใคร แค่คิดถึงเธอ ผู้ชายธรรมดาที่ไม่พิเศษเลยคนดี
วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้ชายธรรมดา
หุหุหุ
//หัวเราะอย่างชั่วร้ายก่อนเดินจากไป