| All Blog
|
ผู้ชาย...สามลม..เสียงเพลง (ตามใจ...วาดวลี) ขอออกตัวนิดว่า.. บทบาทแบบนี้ มีไม่มากในชีวิตของเรา แต่มันไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลยนี่หน่า (บทบาทเฉพาะกาล เขียนที่นี่ เพื่อ วาดวลี) ฉันนั่งเล่นอยู่ร้านชาเจ้าประจำ ผมยาว หอมกลิ่นจาง ผ่านไปเพียงประเดี๋ยว ไม่อยากหันไปมองตาม แต่ห้ามสายตาและความอยากรู้ไม่ได้ ผู้ชาย ผมยาว เดินไปที่เคาน์เตอร์ ผู้ชายแบบนี้ จะสั่งอะไรมาดื่มนะ ปกติฉันไม่ชอบผู้ชายสำอางนัก แต่กลิ่นหอมจางๆ ที่ไม่ใช่น้ำหอม หากแต่เป็นกลิ่นยาสระที่โรยกลิ่นบางๆ ในผมสลวย ฉันหลงใหลผู้ชายผมยาว ยิ่งถ้าผมยาว ตรง สะอาดตา ฉันไม่ชอบผู้ชายผมแดง ดูไม่เข้ากับความเป็นชาย หรือเพราะฉันไม่ชอบคนต่างชาติก็ไม่แน่ใจ เขาหยิบแก้วใส พลาสติก ข้างในเท่าที่เห็น กาแฟเย็น และวิปครีมฟูล้น เฮ่อ..ทำไมกินอะไร กุ๊กกิ๊กแบบนี้นะ ฉันลืมตัว ส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้ละสายตาจากที่เดิม แถมบังอาจถอนหายใจยาว เหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ฉันต้องรับผิดชอบ เขายิ้มมุมปาก ทำตาเบิกโตเมื่อมองมา ฉันงุนงง ยิ้มให้ใครกันนะ ผู้หญิงแบบฉัน ไม่ได้มีความเขินอายที่จะมองผู้ชาย ไม่ได้จดจำ แม้จะถูกสอนให้ หลบสายตาผู้ชาย เขาเดินออกจากร้าน พร้อมแก้วใส และหนังสือนิตยสารผู้หญิง กลิ่นจางๆ ผ่านฉันไปอีกครั้ง มุมที่เขานั่ง ไม่ห่างฉันเท่าไหร่ หันหน้าเข้าหากัน ฉันนึกขันในความตั้งใจของเขา ภาพตรงหน้าซ้ำๆ นานๆ ผู้ชายคนหนึ่ง ก้มอ่านหนังสือ พลิกทีละหน้า ลมพัดผมปลิว เขาเหน็บผม เสยผม เงยหน้ามายิ้ม ฉันอาจหาญที่จับจ้อง ไม่ละสายตา อยากได้กลิ่นผม กลิ่นหอมจางๆ เขาเงยหน้าขึ้น ปิดหนังสือ และวางลงบนโต๊ะ สงครามสายตาเริ่มขึ้น ทำไมฉันต้องหลบตา การจ้องอยู่ นิ่งนาน เกินกว่าจะจดจำ เมื่อบทเพลงอ้อยอิ่ง เขายิ้มพรายอย่างที่ไม่เคยเห็น ลุกจากเก้าอี้ เดินมาที่โต๊ะอย่างแน่วแน่ เลือดในร่างสูบฉีด เกินกว่าจะห้ามปราม ใบหน้าแดง ใจเต้นรัว ปรากฏการณ์อันไม่ค่อยจะเกิด ได้เกิดขึ้น น้อยครั้งนักที่จะมีคนกล้าลุกเดินมาหาฉัน ส่วนใหญ่จะหลบตา และจากไป หรือไม่ ก็โทรศัพท์หรือทำอะไรวุ่นวาย หรือสุดท้าย ก็นั่งเชิด วางฟอร์มโต "นั่งด้วยคนนะครับ" เสียงนุ่มนั้น ทำให้ฉันกลายเป็นขี้ผึ้งในทันที แต่คนอย่างฉัน.. ไม่ยอมจะเสียกิริยาแน่ๆ ยังไม่ทันที่จะอ้าปากตอบ เขาก็นั่งลงตรงข้ามซะแล้ว "มาคนเดียวเหรอครับ" "ไม่ค่ะ เดี๋ยวเพื่อนตามมา" ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา "ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมค่อยลุกก็ได้" เขาพูดเฉยเมย ฉันยักไหล่ ยังคงจ้องมองเขาเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบมองหน้าคนในระยะขนาดนี้ แต่ถ้าฉันเลิกมอง เท่ากับฉันแพ้ "คุณมองผม" เขาถามในที่สุด "ค่ะ" ฉันตอบ "ทำไม" เขาเสยผมที่ต้องลม "ฉันชอบผมคุณ" เขาสำลักกาแฟ ส่วนฉันสำลักความสุข "ผม" "ใช่ ผมคุณสวย หอม ฉันชอบ" เขาหยิบกระดาษเช็ดปาก ดูวุ่นวาย "ขอบคุณครับ" เขาพูดหลังจากตั้งสติได้ "ไม่เป็นไรค่ะ แต่เดี๋ยวจะไม่ชอบละ" ฉันตอบราบเรียบ "ทำไมล่ะครับ" เขาถาม คิ้วขมวดเป็นปมใหญ่ สูงต่ำไม่เท่ากัน "มันจะเหม็นบุหรี่" เขายิ้มกว้าง ลุกขึ้นโค้งหัวให้เล็กน้อย "งั้นผมไปนั่งตรงโน้นดีกว่า คุณจะได้ชอบผมต่อ" เขาหยิบแก้วใส วิปครีมเกาะขอบแก้ว ฉันยิ้ม พยักหน้าเล็กน้อย "ใครกันน่ะ" เพื่อนสาวที่มาพร้อมแฟนหนุ่มร่างใหญ่ถาม "ไม่รู้สิ ไม่รู้จัก" ฉันตอบ พลางยิ้มขำ ขำทั้งตัวเอง ขำทั้งเขาคนนั้น และขำกระดาษใบเล็กที่มีอยู่ในมือ "ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีราชรถ เลิศเลอ แต่ฉันมีใจพิเศษ ...." โทรหาผมบ้างได้ไหม แบงก์ 0-9123xxxx หรือจะให้ผมโทรหาคุณ เบื้องหลังเพื่อนสาว และด้านขวาของแฟนร่างยักษ์ของเธอ ผู้ชายคนหนึ่ง นั่งผมปลิว ยกแก้วใสที่เหลือแต่วิปครีม เหมือนการทักทาย ฉันยกแก้วชาขึ้น ส่งยิ้มขันให้การกระทำของเขา ฉันปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆ เพื่อนสาวและแฟนหนุ่มหันมาถาม "หัวเราะอะไรเหรอ" ฉันส่ายหน้าช้าๆ "ตกลงคนนั้นเป็นใครกันแน่ สบตากันบ่อยเหลือเกิน" เพื่อนถามอย่างคะยั้นคะยอ ในขณะที่คนข้างหลัง ทำมือบอกใบ้ให้โทร.ไปหา ฉันได้แต่อมยิ้ม ไม่ตอบว่าอะไร เขาลุกขึ้นและเดินจากไปยังที่จอดรถ "เขามาจีบคุณเหรอ" คนร่างยักษ์เอ่ย "เปล่า เราลวนลามเขาด้วยสายตาน่ะ" คนฟังอึ้งไปตามๆ กัน "ยังไง" แล้วฉันก็เล่าเรื่องให้เพื่อนทั้ง 2 ฟังอย่างละเอียด "แล้วจะโทร.ไหม" เพื่อนถามด้วยความอยากรู้ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขที่ได้มา "สวัสดีครับ" เสียงดังมาจากอีกฟาก "สวัสดีค่ะ ให้โทร.มาทำไมคะ" ฉันถาม "ไม่คิดว่าคุณจะโทร.มาเร็วขนาดนี้ ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย" เขาพูดตะกุกตะกัก "ให้โทร.มาทำไมคะ" ฉันย้ำประโยคเดิม นึกสนุกที่ได้แกล้งคน ในวันเหนื่อยงาน "ก็อยากรู้จักนะครับ" เขาพูดอย่างมีเชิง "แค่นี้เหรอคะ" ฉันถาม "ครับ ก็คุณมองผม คุณคงอยากรู้จักผมเหมือนกัน" ฉันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "เปล่าค่ะ แค่มองว่าผมคุณสวย และหอมดี" เขานิ่งไปซักพัก "แค่นี้นะคะ" ฉันตัดบท "ไม่ให้เบอร์ผมหน่อยเหรอครับ" ฉันยักไหล่อย่างเคยชิน "ไม่ล่ะค่ะ แค่รู้สึกว่าคุณผมสวย เท่านั้นเอง สวัสดีค่ะ" ฉันปิดโทรศัพท์ เพื่อนทั้ง 2 งุนงง "อ้าว มองหน้าทำไม ก็ฉันพูดความจริงนี่หน่า" ฉันงุนงงยิ่งกว่ากับสายตางุนงงและติเตียนของทั้งคู่ "ทำไม ทำงั้นล่ะครับ เขาเสียใจแย่" คนร่างใหญ่ใจดี พูดอย่างเห็นใจเขาคนนั้น "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกว่า ผมเขาสวยเท่านั้น ไม่ได้อยากรู้จักอะไรเป็นพิเศษ ก็เลยไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร" ฉันตอบตามที่คิด "..." เสียงเพลงเดิมวนกลับมาอีกรอบ ฉันก้มหน้าอ่านหนังสือ เพื่อน 2 คนพูดคุยกันกระหนุงกระหนิง "ขอนั่งด้วยคนนะครับ" ฉันหันกลับไปมอง กลิ่นจางๆ ของผมสวย โชยเข้าจมูก "เชิญครับ" เพื่อนทั้ง 2 ขยับเก้าอี้เข้าใกล้กัน ฉันหัวเราะขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์พกพาของฉันขึ้นมาดู "ตามมาขอเบอร์โทร.ครับ" [ 05/05/2003 , 12:32:39 ]
ถ้าเก็บมุกนี้ไปใช้... จะเวิร์กมั้ยอ้ะ
โดย: กาน้ำชากะเชี่ยนหมาก
 วันที่: 20 มกราคม 2548 เวลา:15:03:07 น. |
Friends Blog
|
||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่จริง
เป็นไปไม่ได้....