*****นกพลัดถิ่น*****
***นกพลัดถิ่น***
นกพลัดถิ่น...บินหลง...ดงคอนกรีต ใช้ชีวิต...หลีกเร้น...เป็นปักษา ระวังภัย...ใหญ่น้อย...รอบกายา เจ้านกป่า...ไม่คุ้นเคย...เลยหลงทาง
ด้วยอาการ...อ่อนล้า...แสนสาหัส บินก็ไม่...ถนัด...ไร้ปีกหาง ไม่มีที่...พักพิง...อิงหลักวาง เส้นทางมิ...ได้เปลี่ยว...แต่เดียวดาย
วันหนึ่ง...ได้พบพาน...ประสานหน้า ผู้คิดว่า...แสนดี ...ป็นสหาย ช่วยรักษา... บาดแผล...ของร่างกาย เพื่อมีปีก...บินได้...ไม่กังวล
ด้วยวาจา...กล่าวไว้...ให้แสนซึ้ง นกตัวหนึ่ง...ปีกหัก...และเปียกฝน จะต้องช่วย...ด้วยใจ...ที่ยินยล จะไม่คิด...ถอนขน...และเผาไฟ
โอ้..นกเอย... หลงทาง...ยังบาดเจ็บ สุดจะเก็บ... ความซึ้ง...ซุกซ่อนไว้ จึงได้หลง...ไว้เนื้อ...และเชื่อใจ คิดว่าได้...เพื่อใหม่...ไม่อับจน
แต่เมื่อกาล ...ปลี่ยนผัน...นานสักหน่อย เจ้านกก็... ค่อย ค่อย... บินฝึกฝน แต่เพื่อนใย...กลับกลาย...ร้ายเหลือทน จับถอนขน...ย่างไฟ...ไม่ปราณี
คงเป็นอุ...ทาหรณ์... ให้สอนไว้ อย่าไว้ใจ...ใครง่ายง่าย...นะคราวนี้ เพียงแค่เห็น...หน้าตา...วาจาดี อย่าคิดว่า...มากมี...ด้วยน้ำใจ
อาจจะเป็น... ดังนก...ที่พลัดถิ่น ชีพต้องสิ้น...เพราะว่า...ความเผลอไผล หลงคารม...คมปาก...จากคนไกล จึงถูกย่าง...ด้วยไฟ....ตายทั้งเป็น/......
Create Date : 19 ธันวาคม 2551 |
|
35 comments |
Last Update : 22 ธันวาคม 2551 16:53:37 น. |
Counter : 3630 Pageviews. |
|
|
|
|
ช่างกระไรใจคน