"เพียงเดียวดาย"
นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเหลี่ยม ขาดคนเยี่ยม หยอกเย้า คราวป่วยไข้ แสนเหว่ว้า อาดูร พอกพูนใจ ไม่มีใคร ห่วงหา เอื้ออาทร
นอนสะอื้น กลืนกล้ำ ครวญร่ำไห้ มีเพียงน้ำ หยดใส ร่วงใส่หมอน เหงาสุดเหงา เข้าถม จมร้าวรอน ยากถ่ายถอน ขื่นขม ระทมทรวง
คนเคยบอก ห่วงเรา เขาห่างหาย คงเบื่อ หน่าย แล้วหนา ไม่มาหวง จึงปล่อยเรา เศร้าตรม ขมแดดวง คำเคยห่วง คลับคล้าย กลายลางเลือน
นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเก่า เก็บใจเหงา ปวดปร่า คราไร้เพื่อน เพียงเดียวดาย ขาดรัก คอยพักเยือน ดุจดวงเดือน เคลื่อนคล้อย ล่องลอยไกล
หากมีใคร สักคน วนเวียนทัก มอบความรัก ภักดี มิหวั่นไหว คอยดูแล ปลอบเหงา เฝ้าห่วงใย มอบอุ่นไอ แห่งรัก ให้พักพิง
คงไม่ต้อง หนาวเหน็บ ยามเจ็บหนักหนัก เพราะมีหลัก ยึดเหนี่ยว เกี่ยวใจหญิง มีคนโอบ แขนกอด พลอดรักจริง ได้แอบอิง ไอละมุน คงอุ่นทรวง.........
"สุนันยา"
Create Date : 23 เมษายน 2554 |
Last Update : 27 เมษายน 2554 19:37:38 น. |
|
43 comments
|
Counter : 3426 Pageviews. |
|
|
|
ได้เจิมเป็นคนแรกเลย ดีใจจัง