"หัวใจหมดแรง..."
ห้ามเท่าไหร่ใจเอ๋ยไม่เคยฟัง กลับเผลอพลั้งรักเขาเฝ้าหวั่นไหว จึงต้องเก็บเจ็บช้ำระกำใน เพราะเขาไร้ซึ่งใจจะใฝ่ปอง
เพียงเขาแสร้งแกล้งหลอกมาบอกรัก ก็ยอมพักพิงใจใฝ่สนอง หวังร่วมเรียงเคียงอยู่เป็นคู่ครอง สร้างวิมานหอห้องประคองเคียง
แล้ว..ที่สุดต้องกลืนสะอื้นไห้ เมื่อเขาไม่เคยซึ้งไร้ซึ่งเสียง สิ้นเยื่อไยเกี่ยวข้องจะมองเมียง เหลือแต่เพียงน้ำตานั้นที่มาเยือน
ห้ามใจแล้วไม่ฟังยังดึงดื้อ ควรแล้วหรือให้เขาเฝ้าเชือดเฉือน ทำร้ายอยู่อย่างนี้มีลาเลือน ไยมิเคลื่อนเลื่อนหลบ..เพื่อจบมัน
จะรอหวังใดเล่าทั้งเศร้าโศก อยู่กับโลกระทมหมดปมฝัน ลืมเสียเถิดใจจ๋า อย่ารำพัน ทิ้งความฝันลางเลือนที่เปื้อนคาว
ตื่นเถิดนะดวงใจอย่าได้เผลอ หลงละเมอคำหวานเขาขานกล่าว เจ็บครั้งนี้หม่นมัวเพียงชั่วคราว ซ่อนความร้าวรันทดคราหมดแรง...
"สุนันท์ยา"
Create Date : 16 มิถุนายน 2557 |
Last Update : 16 มิถุนายน 2557 10:58:21 น. |
|
10 comments
|
Counter : 2388 Pageviews. |
|
|
|
การให้รอก็คือการให้ลืม
เมื่อไม่ปลื้มในรักจึงพลักไส
คำว่าแท้ที่จริงยิ่งหนีไกล
สิ่งที่ใช่คือเรายังเฝ้ารอ
เมื่อสิ้นคำย้ำบอกที่ออกปาก
ต่อนี้จากพรากหายเกินใจขอ
เฝ้าฝากฝันฝากฟ้าน้ำตาคลอ
เมื่อไหร่หนอเธอนั้นจะหันมา
ทุกคำถามถามไปด้วยใจซื่อ
รักจริงหรือเสแสร้งแกล้งห่วงหา
คำตอบคือถือสิทธิ์คิดนำพา
ทุกเวลายึดมั่นสัมพันธ์ใจ
แต่..ไฉนเฉยนิ่งเหมือนทิ้งขว้าง
ต้องอ้างว้างว่างเปล่าเฝ้าหวั่นไหว
อยู่กับเงาขื่นขมถมทรวงใน
รอสายใยคำรัก...มอบจากเธอ..
"สุนันท์ยา"