“ขอเขียนคำพร่ำบ่น จากคนเหงา.”


อยากจะเขียนคำกลอนตอนเป็นสุข
หรือก็จุกกับกานท์อันอ่อนไหว
ถ้อยวลีที่อุ่นละมุนละไม
กลับเหมือนไกลห่างเหินไม่เดินตาม

ความทดท้อโถมทับแทบดับจิต
ให้ครุ่นคิดเหนื่อยล้ายากจะถาม
พรหมลิขิตบิดเบือนเหมือนไฟลาม
อยู่กับความขื่นขมระทมจินต์

หรือเป็นเพียงส่วนเกินเขาเพลินสร้าง
จึงต้องร้างห่างไกลในมิตรศิลป์
อยู่ดายเดียวเปลี่ยวช้ำน้ำตาริน
เป็นเศษดินค่าไร้ใครเหลียวแล

มองไม่เห็นแหมเงาเคยเคล้าคู่
จำต้องอยู่อย่างขมตรมรอยแผล
ชะตากรรมนำชักผลักผันแปร
ให้มีแต่ความเศร้าเข้าครอบคลุม

ขาดเพื่อนผองน้องพี่ฤดีหมอง
ขาดคนมองเยี่ยมเย้าเข้าเคียงสุม
ขาดทุกอย่างที่ใจหมายเกาะกุม
มีแต่ความร้อนรุ่มสุมทำลาย

จะต้องทนกี่คราวร้าวกี่หน
จะต้องทนกลืนกล้ำช้ำหมองหมาย
จะต้องทนโศกศัลย์ถึงวันตาย
จะถึงวันบั้นปลายเมื่อไหร่กัน?

“ขอเขียนคำพร่ำบ่น จากคนเหงา.”
ที่ใครเขาห่างหายไกลทางฝัน
ด้วยยากไร้ไกลมิตรคิดผูกพัน
ไม่เหลือใดในชีวันให้ฉันรอ……



.......จากชีวิตที่ถูกลืม......