รักไม่มี เหตุผล จะทนรัก
มันยากนัก จะกล่าว หรือเล่าไข
เพราะรักก่อ ตราตรึง เพียงหนึ่งใจ
ไม่อาจไป รักใคร ได้อีกเลย ….คุณสุ

รักที่แน่แท้นักมักอย่างนี้
ความรักมีแค่ไหนใคร่เฉลย
มิเก็บกักเป็นรักลองสำรองเลย
เมื่อเปิดเผย ก็ อกหักเพราะรักทำ

เพราะว่ารักมักทุ่มใจไม่มีเหตุ
ไร้ขอบเขตไร้ทิศทางช่างน่าขำ
แต่ฉันก็เป็นอย่างนี้อยู่ประจำ
จะชอกช้ำมาอย่างไรไม่เข็ดเลย
........................................
สวัสดีครับคุณสุ

คงเพราะรัก เปลี่ยนรอย จนบ่อยครั้ง
ไม่หยุดยั้ง จะพร่ำ คำรักเผย
จึงเจ็บแล้ว เจ็บเล่า เท่าที่เปรย
ไม่เข็ดเลย ใจเอย ไม่เคยจำ

คงต่างกัน มากมาย กับใจหญิง
เพราะรักจริง สิ่งเห็น กลับเป็นช้ำ
รักมอบไว้ กลายเก็บ เจ็บระกำ
คอยตอกย้ำ ใจร้าว เฝ้าแต่ตรม...


สวัสดีค่ะ คุณ พันวัตต์
ขอบคุณมากค่ะ

ฟังคำบอกออกมาน้ำตาไหล
เกิดจากใครไหนอื่นทำขื่นขม
เป็นคนเลวลวงล่อด้วยลิ้นลม
ให้เกิดปมปริศนา...กับนารี

เมื่อใจเอยเคยรักสมัครสมาน
อยากผสานคำวอนอักษรศรี
ไม่เหลือแล้วเยื่อใยของไมตรี
ควรจะมีเมตตาประสาคน

อยากจะเช็ดน้ำตาที่บ่าแก้ม
แล้วแต่งแต้มให้คลายหายสับสน
ใช่จะคิดอิงแอบด้วยแยบยล
ไร้เหตุผลเช่นกัน..นะสุนันยา

มาทักทายค่ะ

กลอนเพราะจัง ทั้งของเจ้าขอบล๊อก และคนเม้นท์

เฝ้างอนง้อ เพราะรัก ที่หนักหน่วง
ใช่ติดบ่วง ด้วยเล่ห์ เสน่หา
ไม่รู้เหตุ เลศนัย ใดนำพา
เหมือนถูกปิด ดวงตา ให้มืดมน

ขอขอบคุณ พี่ชาย ที่หมายช่วย
ซับน้ำตา ให้ด้วย ไม่หวังผล
ใจดวงนี้ ยับเยิน จนเกินทน
ยังมีคน อย่างพี่ ที่เมตตา

ซาบซึ้งความ การุญ ที่หนุนก่อ
ที่มีต่อ ดวงใจ ไร้คุณค่า
บุญไม่พอ ท้อนัก สุนันยา
คงต้องรับ ชะตา ค่า....เพียงดิน..


สวัสดีค่ะ คุณ พันคม
ขอบคุณมากค่ะ....อึ้งง่ะ
ต่อเกือบไม่ได้...

สวัสดีค่ะ คุณ kapeak

รู้สึกว่า ผู้ที่มาเม้นท์ จะเก่งๆนะคะ

เจ้าของบ้านอึ้งเลยอ่ะ ต่อแทบไม่ออก..อิอิ

ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาทักทายกัน

..

เมื่อพรพรหมลิขิตชีวิตให้
พบบางใครคนหนึ่งที่พึงหวง
มอบความรักภักดิ์หวังหมดทั้งดวง
จึงติดบ่วงห้วงเหวเพราะเลวทราม

ด้วยเขานั้นมีคู่เคียงอยู่ข้าง
หาใช่ร้างเช่นเราถ้อยเขาหยาม
รักคนมีเจ้าของต้องประนาม
อยากผ่านข้ามด้วยทุกข์หาสุขใจ

หวังลืมเลือนจากเขาดั่งเงาหลอน
คงอาวรณ์เกินกว่าจะลาได้
หากเป็นกรรมทำสร้างเเต่ปางใด
ขอชดใช้หมดสิ้นชีวินนี้

แม้ชาติหน้ามีจริงใช่สิ่งอ้าง
ทุกเส้นทางอย่าพบขอหลบหนี
กุศลก่อใคร่เผยหากเคยมี
น้อมบุญที่เคยสร้างเข้าขวางมาร

ขอดลใจกลับตัวด้วยกลัวผิด
พบนิมิตผัสสะเข้าประหาร
เกื้อหนุนคนมีทุกข์ลุกท่วมมาน
ดั่งไฟผลาญเเผดร้อนจนกร่อนเกิน

หากดับดิ้นลงได้ดั่งใจนึก
ความรู้สึกเริ่มใหม่ไม่ขัดเขิน
จะกลับตัวกลับใจไม่เพลิดเพลิน
จนหลงเดินทางผิดด้วยฤทธิ์รัก

ซาบซึ้งความ การุญ ที่หนุนก่อ
ที่มีต่อ ดวงใจ ไร้คุณค่า
บุญไม่พอ ท้อนัก สุนันยา
คงต้องรับ ชะตา ค่า....เพียงดิน.. สุนันยา


แอบมาปลอบประโลมเพื่อนด้วยจิต
"อย่าไปคิด" เหมือนง่าย ไหนสุดหิน
รู้ว่าใจ ยากลืม เป็นอาจิณ
แต่เอาเหอะ ให้รวยริน ก็ต้องทน


เมื่อรักแล้ว ก็รัก จักห้ามจิต
ไม่ต้องคิด ถึงอะไร ไร้เหตุผล
น้ำใต้ศอกใต้เข่า เราก็คน
ด้วยใจจน หมดทาง ให้ร้างลา ..


ไม่เคยคิด แย่งใคร ที่ไหนหรอก
ต้องขอบอก แค่รัก ปักอกหนา
ความรู้สึก ห้ามไม่ได้ ใยโกรธา
เพราะรู้ค่า ตัวดี มีเพียงดิน ...
สองพี

ต่อในบ้านก่อน .. ให้ลงดิน เหมือนเดิมนะค่ะ ..

อันนี้ต่อจากบ้าน

ยากนักจักเชื่อได้............................คารมชายแค่หวานหว่าน
หากแม้ต้องพบพาน........................คงร้าวรานอีกนานปี.. สุนันยา



เชื่อใจ พี่ไหมเจ้า.......................ถ้าเชื่อเรารักสุขี
พริ้วหวานหว่านวจี........................อย่างว่านี้เลยหลงลม


หารู้เค้าลวงเล่ห์ ...........................ด้วยว้าเหว่ไม่รู้สม
รักเอย ต้องอกตรม .......................... ต้องเจ็บจม กับคำลวง ... สองพี

กาลเวลานาทีที่แปรผัน
เปลี่ยนตะวันจันทราหาสุดสิ้น
มิมีใดในหล้า...ไร้ราคิน
เป็นอาจินต์ของจิตไม่ผิด...ใด

เมื่อความคิดติดบ่วงที่หน่วงหนัก
หาใช่รักใช่หลง...อย่าสงสัย
เป็นผัสสะกระทบ...เมื่อสบใจ
แลดับไปตามกาล...ที่นานทำ

เมื่อทุกขัง...ฝังจิตคือผิดหวัง
อนิจจัง.....ยังแปรเป็นแผลซ้ำ
อนัตตา.......ไร้หน้าว่าขาวดำ
จะตอกย้ำหากจิตไปติดพัน

เป็นมนุษย์สุดหล้าฟ้ากำหนด
ไปตามกฎตามกาลที่ผ่านผัน
ไร้สูงเยี่ยมเทียมฟ้าเมื่อจาบัลย์
ก็จะพลันร่วงลับลงกับดิน

ไม่เคยคิด แย่งใคร ที่ไหนหรอก
ต้องขอบอก แค่รัก ปักอกหนา
ความรู้สึก ห้ามไม่ได้ ใยโกรธา
เพราะรู้ค่า ตัวดี มีเพียงดิน ......สองพี
......................................
ดังที่ว่าว่า ความรู้สึก ลึกยากห้าม
จึงถูกหยาม ไร้ยาง ทั้งเสื่อมสิ้น
ก้มหน้าเดิน ถูกเมินค่า น้ำตาริน
เป็นราคิน กลิ่นคาว ที่ร้าวราน

แต่เพราะใจ ปรารถนา จึงกล้ารัก
แม้ตระหนัก เรื่องราว ที่ร้าวฉาน
ทำด้านชา หาเขา เฝ้าประจาน
ยอมเป็นมาร ด่างพร้อย รอยมลทิน…



คุณสองพีค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ

เป็นมนุษย์สุดหล้าฟ้ากำหนด
ไปตามกฎตามกาลที่ผ่านผัน
ไร้สูงเยี่ยมเทียมฟ้าเมื่อจาบัลย์
ก็จะพลันร่วงลับลงกับดิน…………………พันคม

อนิจจัง ...อนิจจา ภาษาธรรม
เป็นเหมือนคำ ชี้ไป ไม่จบสิ้น
แต่ทุกอย่าง คือใจ ในห้วงจินต์
ไม่ถวิล ถึงธรรม ช่วยค้ำจุน

ใครไม่รัก ไม่รู้ได้ ในความเจ็บ
ที่ต้องเก็บ กักไว้ ในใจขุ่น
เมื่อรักซ้อน ชอนไช ในใจคุณ
นั่นแหละคือ ความวุ่น ที่กรุ่นทรวง..


ขอบคุณ อีกครั้งค่ะคุณ พันคม
แบบว่า กลอนนี้เขียนตามเพลง
เลยดึงความรู้สึก ออกมายากหน่อย
ไม่ว่ากันนะคะ

หวัดดีจ้ะ น้องเลิฟ

เขียนมาได้ ยาวดีจัง

แหะๆบรรยายได้ดีด้วยจ้ะ..