|
เถอะ...ปล่อยฉัน ********
เธอกับฉัน นับวัน ยิ่งห่างเหิน มิใช่ความ บังเอิญ ที่เมินหมาง แต่จงใจ เลี่ยงหลบ กลบเส้นทาง ที่เคยวาง ทอดไว้ ไร้ปราณี
ก่อนหน้านี้ ที่สนิท เหมือนชิดชอบ ไมตรีมอบ ยื่นมา พาสุขศรี เพียงเสแสร้ง แกล้งหว่าน หวานวจี แต่ไม่มี ความจริง สักสิ่งอัน
เป็นแค่เพียง ความเหงา ที่เข้าถึง เธอนั้นจึง แกล้งอำ ทำเหมือนฝัน อักษรศิลป์ รินร่าย ในสัมพันธ์ พจน์จำนรรจ์ ทุกสิ่ง มิจริงใจ
เพราะ..วันนั้น เธอไร้เงา เขาคลอคู่ จึงอดสู ดายเดียว เปลี่ยวใช่ไหม เห็นฉันเป็น สะพาน เพื่อผ่านไป หรือศาลา ตั้งไว้ ..ให้พักพิง
พอวันนี้ เขาทวน หวนคืนกลับ เธอยื่นมือ รีบรับ ซับทรวงหญิง ที่เคยบอก เอาไว้ ว่าไม่จริง แต่วันนี้ ทุกสิ่ง...ยิ่งเผยตาม
ฉันจึงหมด ความหมาย ในที่สุด เป็นแค่จุด กลางใจ ให้เธอหยาม เมื่อเขามา เหมือนไฟ ที่ไหม้ลาม จะไม่ถาม สักนิด....ดวงจิตเธอ
เถอะปล่อยฉัน วันนี้ ที่โศกเศร้า ขอรับเอา ขื่นขม ตรมเสมอ ต่อนี้ไป จะไม่หวน ครวญละเมอ เจ็บจริงเออ ขอเลี่ยงหลบ ไม่พบพา
"สุนันยา"
| |
มาอ่าน
มาเจิม
มาราตรีสวัสดิ์ครับ