โฆษณาชวนเชื่อได้ไหม สำหรับเรื่อง แม่และฉัน ที่กำลังนำเสนอเป็นตอน ๆ มาถึงตอนที่ 3 ช่วงนี้ขอช่วงพักโฆษณานะคะ จะทำการโฆษณาชวนเชื่อ (จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ) หนังสือดีไว้อ่าน ช่วงนี้นำเสนอหนังสือ ... ลูกฟูก หมาน้อยหมาน้อยธรรดา แพร จารุ จัดพิมพ์โดย : สนพ.มติชน เป็นเรื่องราว ไม่ธรรมดาของ"เจ้าลูกฟูก" ที่มีเพดดีกรีว่าสายพันธุ์พุดเดิลเพศเมียวัย ๓ ขวบ ขนสีน้ำตาล เจ้าของเดิมชื่อสายฟ้า นิสัยเจ้ายศเจ้าอย่าง เอาใจยาก เนื่องจากเป็นหมา "เดิล" เพราะเคยแจ้งเกิดกับเจ้าของเดิมที่เป็นครีเอทีฟโฆษณา จึงเป็นหมาพุดเดิลที่รักอิสระ ตาใส และหัวใส จนเป็นที่รักและอิจฉาของทั้งคนและหมาไปตามๆ กัน "เจ้าลูกฟูก" หมาน้อยกลอยใจ ที่ใครต่อใครก็รุม LOVE ความเกลียดก็เช่นเดียวกับความรัก มันได้ขยายผลออกไปเรื่อยๆ ผลแห่งการเกลียดของหนุ่มคือ วันหนึ่งเขาเปิดประตูรั้วทิ้งไว้เหมือนแกล้งให้ลูกฟูกออกไปจากบ้าน มันคงวิ่งเริงร่าไปเลยทีเดียว ปานโกรธมากลูกฟูกเกือบถูกรถในซอยชนตาย ในซอยมีรถเข้าออกทั้งวัน รถมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน ป้าข้างบ้านมาเรียกบอกว่าคนสวยเกือยถูกรถชนตาย แกเรียกลูกฟูกว่าคนสวยเสมอ "โชคดีนะที่มุดเข้าไปใต้ท้องรถ ตัวเล็กลอดผ่านได้ น่าสงสารรถผ่านไปแล้วยงหมอบติดถนนเลย" แกเล่าเสียงดัง แพร จารุ เล่าเรื่องราวของลูกฟูกในสายตาเอ็นดูและขบขัน มองทะลุหัวใจดวงกระจิดริด ใส ซื่อ ซุกซน และสะท้อนหัวใจคนเปี่ยมเมตตาไม่แพ้กัน (คำโฆษณาของสำนักพิมพ์มติชน) เล่มที่ 2 ยังเป็นหนังสือ หมา ๆ อยู่นะค่ะ “โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ชีวิตหมา ๆ” งานเขียนของ แพร จารุ ถ่ายทอดเรื่องราวน่ารักน่าเอ็นดูระหว่างคนกับสัตว์สี่เท้าที่แสนซื่อสัตย์ที่ใคร ๆ เรียกกันว่า หมา ได้อย่างประทับใจและอบอุ่น หมาก็น่ารักคนก็น่าประทับใจ จัดพิมพ์โดย ส.น.พ. สยามอินเตอร์คิดส์ (คำโฆษณาของนสพ.) หน้าโฆษณาแค่สามวันเท่านั้น เพื่อน ๆ คนไหน สนใจลงโฆษณาได้นะคะ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือแนวไหน เงือนไขก็คือว่าเล่าถึงที่มาของหนังสือของท่านด้วย (หรือที่เรียกว่าแรง บันดาลใจก็ได้คะ) แนะนำอ่าน เรื่อง "สมาคมนักเขียนกับนักเขียนภาคเหนือ" คุณภาพหรือปริมาณได้ที่ //www.prachatai.com/05web/th/columnist/viewcontent.php?ColumnistID=62&ID=62&ContentID=2901&SystemModuleKey=Column&System_Session_Language=Thai   Create Date : 26 สิงหาคม 2550 38 comments Last Update : 27 สิงหาคม 2550 0:19:31 น. Counter : 2066 Pageviews. Share Tweet

ลูกฟูก หมาน้อยหมาน้อยธรรมดา เราตั้งชื่อหนังสือให้ดูอ่อนน้อมเพราะในช่วงนั้นมีเรื่องหมา ออกมาเยอะ และดูพิเศษมาก ๆ แต่ลูกฟูกเป็นหมาธรรมดา มีเจ้าของคนแรกเป็นนักโฆษณา เขาทำโฆษณาจังฟุด เมื่อมาอยู่กับเจ้าของใหม่มันมีปัญหาเรื่องการกินเพราะเราไม่ให้กินอาหารขยะประเภทนั้น เพราะกลัวสี กลิ่น และผงชูรส... โฮ่งโฮ่งโฮ่ง เป็นเรื่องของหมา ๆ ที่เดินทางมาหาเราอย่างรวดเร็วห้าหกตัวในเวลาสองปี ตัวแรกไปพบมันอยู่ในกระสอบที่ทิ้งไว้กองขยะข้างโรงงานสารเคมี และมีผลให้สุขภาพมันเสีย ผอมแห้ง และขลาดกลัวอยูตลอดเวลา มันมาในช่วงที่โรงพยาบาลราชบุรีถูกยึดจึงให้ชื่อว่า จอห์ เพื่อระลึกถึงความเจ็บปวดและผู้ก่อการที่ชื่อจอห์นนี่   โดย: แพรจารุ 26 สิงหาคม 2550 17:02:27 น.

พี่แพรจารุคะ น่าอ่านๆๆๆมาก จะไปหามาอ่านค่ะ   โดย: หทัยชนก (Nok_Noah ) 26 สิงหาคม 2550 21:24:31 น.

ก็อปไฟล์เป็นแล้ว ง่ายนิดเดียว งมอยู่ตั้งนาน ขอบใจนะเพื่อน   โดย: ตานลวิน (ตานลวิน ) 26 สิงหาคม 2550 22:55:35 น.

ยิ่งกว่าขุนเขาตราบชั่วฟ้าดินสลาย < ยิ่งกว่าขุนเขาตราบชั่วฟ้าดินสลาย วรรณกรรม -- โรมานซ์ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว สนพ.มติชน " ยิ่งกว่าขุนเขาตราบชั่วฟ้าดินสลาย " รวมเรื่องสั้นเรียลิสแมนติก รัก หวาน ชีวิต ขม ลมเย็น แดดอุ่น "การพูดคำโกหกที่ดี ย่อมเป็นผลดีกว่าการพูดความจริงที่เป็นผิดและเลวร้ายกับผู้หญิง" จากเรื่อง" มือที่คอยซับเลือดและน้ำตา " "ฉันต้องการจะเก็บความทรงจำอันสวยงามของคุณและฉันเอาไว้ ฉันเชื่อเหลือเกินว่าถ้าเรารู้จักกันต่อไป ได้เห็นด้านที่ไม่ดีของกันและกัน ความทรงจำที่สวยงามจะต้องถูกทำลายไปจนหมดสิ้น" จากเรื่อง" คืนวันอันสวยสด " "...คนที่ซื่อสัตย์ต่อชีวิตจิตใจ ต่อวิญญาณของตัวเอง คนที่เป็นคนของพระเจ้าอย่างแท้จริง มักเป็นคนเลวของขนบธรรมเนียมประเพณีในสังคมมนุษย์เสมอ" จากเรื่อง" เรื่องที่ข้ามแม่น้ำหนีไปด้วยกัน " "ผมคิดถึงแต่งูข้ามถนนตัวนั้น และงูอีกมากมายหลายตัวที่ข้ามถนนไม่พ้น เลยเถิดไปถึงเด็กเร่ร่อน เด็กติดยา...ชีวิตของเด็กพวกนี้มันยับเยินและตายไปแล้วจากความหวัง...เหมือนงูมากมายหลายตัวที่ข้ามถนนไม่พ้น..." จากเรื่อง" งูข้ามถนน " (คำโฆษณามติชน)   โดย: ถนอม ไชยวงษ์แก้ว (แพรจารุ ) 27 สิงหาคม 2550 0:27:43 น.

น่าอ่านทั้งนั้นเลย   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.185 27 สิงหาคม 2550 9:11:37 น.

ความเกลียดก็เช่นเดียวกับความรัก มันได้ขยายผลออกไปเรื่อยๆ ผลแห่งการเกลียด.... ชอบประโยคนี้ค่ะ ผลแห่งการเกลียดน่ากลัวมากจริง ๆ   โดย: หนึ่ง IP: 203.113.50.140 27 สิงหาคม 2550 10:02:15 น.

มาเพื่อบอกรักแด่...อันดามัน หนังสือ มาเพื่อบอกรัก แด่...อันดามัน ของ 7 นักเขียน ไพฑูรย์ พรหมวิจิตร, อัคนี มูลเมฆ, ชัชวาลย์ ทองดีเลิศ, แพร จารุ, จุฑามาศ ณ สงขลา, ทรงพล สุขเรือน และ แสงดาว ศรัทธามั่น นำมาบอกเล่าให้รับรู้ ที่น่าสนใจมากไปกว่านั้นก็คือ เรื่องเล่าต่างๆ ในหนังสือเล่มนี้ ไม่ได้แค่บอกเล่าถึงชาวเลอย่างผิวเผินเท่านั้น แต่ยังพยายามขุดให้ลึกซึ้งลงไปถึงปูมหลังอันน่าสนใจ โดยเฉพาะวิถีอันเป็นอิสระที่ดำเนินมาอย่างยาวนาน เมื่อสังคมพัฒนามาเป็นสังคมที่ให้ความสำคัญกับกรรมสิทธิ์เอกชนเป็นสำคัญ วิถีเร่ร่อนอันอิสระของชาวเลเหล่านี้ก็เปลี่ยนแปลงไป ความสำนึกเกี่ยวกับกรรมสิทธิ์ที่ไม่เคยมีมาแต่ดั้งเดิม กลายเป็นความอ่อนแอที่ทำให้พวกเขาถูกนักธุรกิจทำร้าย ข้อเขียนของแพร จารุ ให้ภาพที่น่าสนใจว่า ชาวเล สร้างบ้านกันบนเนื้อที่ซึ่งตัวเองเคยอยู่โดยไม่สนใจผู้ถือสิทธิ เพราะผู้ถือสิทธิบางคนยังชี้ไม่ถูกเลยว่าที่ดินของตัวเองอยู่ตรงไหน ทำให้เกิดการฟ้องร้องต่อเนื่องกันอย่างยาวนาน หลายครั้งที่ศาลตัดสินให้ชาวเลเป็นผู้ชนะ แต่เมื่อคดีอยู่ระหว่างขอฎีกา ประจวบกับเกิดเหตุสึนามิ กลุ่มทุนก็รีบเอารั้วมากั้นพื้นที่เหล่านั้นทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่เจ้าหน้าที่มูลนิธิเข้าไปเก็บศพ เรียกว่ามีการฮุบกันต่อหน้าต่อตา และสึนามิก็ทำให้กรรมสิทธิ์เดิมสูญสลายไปในความคิดของนายทุน ชาวเลจึงต่อกลายเป็นผู้ถูกทำร้ายต่อไป หนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และวิถีชีวิตชาวเลบ้านเรานั้น นับว่ามีอยู่น้อยมาก พอๆ กับภูมิรู้เกี่ยวกับชาวเลที่บ้านเราไม่ค่อยมีกันนัก หนังสือเล่มนี้จะเป็นอีกเล่มหนึ่งที่จะทำให้คุณรู้จักชาวเลได้ในหลายแง่มุมมากขึ้นอย่างแน่นอน สำนักพิมพ์พิงคะนที จัดพิมพ์ ราคา 175 บาท (คำแนะนำหนังสือจากเนชั่นสุดสัปดาห์-ขอบคุณ) โศกนาฎกรรมคนชายขอบ โศกนาฏกรรมคนชายขอบ หนังสือเล่มนี้ต้องสั่งซื้อโดยตรงนะคะ ไม่มีวางจำหน่าย สั่งซื้อได้ที่ ศูนย์ปฏิบัติการร่วมเพื่อแก้ไขปัญหาประชาชน (ศปส.) ราคา 130 บาท หรือสั่งซื้อจากที่นี้ก็ได้ ysun48@hotmail.com ร่วมเขียนโดย สุมาตร ภูลายยาว อนุภาพ นุ่นสง แพรจารุ ภูเชียงดาว จิตติมา ผลเสวก (โฆษณาครั้งแรก)   โดย: แพรจารุ 27 สิงหาคม 2550 12:18:45 น.

สวัสดีจ๊ะ หทัยชนก ขอบคุณนะคะ ตาลวิน แวะไปดูไปอ่านเรื่องสาละวินมาแล้ว ชุมชนคนรักป่า เคยพาสมาชิกไป และทำเป็นวีซีดี ออกมาด้วย น่าสนใจมาก (แต่เรายังไม่เคยไปเลย) เกือบลืมในหนังสือโศกนาฎกรรมคนชายขอบ ก็มีนำเสนอเรื่องสาละวิน เหมือนกัน เขียนโดย สุมาตร ภูลาย เงาศิลป์ ทางเชียงใหม่เขากำลังจัดสัปดาห์ ชาติพันธ์ (เราไม่แน่ใจว่าเขาใช้ชื่ออะไร ) ในช่วงต้นเดือนกันยายนนี้ ที่เชียงใหม่ แล้วจะนำข่าวมาบอกต่อไป   โดย: แพรจารุ 27 สิงหาคม 2550 12:32:42 น.

ชวนไปอ่าน ข่าวซีไรต์กันครับ... //www.prachatai.com/05web/th/home/page2.php?mod=mod_ptcms&ContentID=9365&SystemModuleKey=HilightNews&System_Session_Language=Thai   โดย: see-Y IP: 203.151.243.212 27 สิงหาคม 2550 15:59:04 น.

see-Y ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วค่ะ ที่คุณซี-แนะนำคือกรณีคณะกรรมการรอบคัดเลือกกวีซีไรต์ปีนี้ มีประเด็นน่าสนใจหลายประเด็นพี่เห็นด้วยว่า ควรแก่การทบทวน เพราะมีปัญหาทุกปี และมีความเห็นส่วนตัวว่า รางวัลวรรณกรรมในเมืองไทยมีมาก และหลายต่อหลายแห่งไม่ได้มีมาตรฐานอะไร อีกทั้งเพียงเพื่อพะยี้ห้อการขายเท่านั้น และผ่านมารางวัลก็ไม่ได้ช่วยพัฒนาการอ่านการเขียนอะไรขึ้นมา (ความเห็นส่วนตัว-ไม่จำเป็นต้องเหมือกัน) อีกนิดหนึ่ง เมื่อมีรางวัลติดเอาไว้ บรรณารักษ์ห้องสมุดไปซื้อไว้ในห้องสมุด(ไม่ทั้งหมดบรรณารักษ์ที่อ่านก่อนซื้อก็มี) ดังนั้นพวกที่ไม่สนใจรางวัลหรือไม่ได้เขียนเพื่อประกวดก็จะไม่มีโอกาสในการโชว์หนังสือหน้าร้านยิ่งขึ้น และรางวัลแต่ละแห่งก็มีฟอร์มอยู่แล้วว่าเขียนแบบไหนถึงได้รางวัล พวกมือรางวัลเขาจะรู้ทางเลยแหละ และนักเรียนถูกบังคับให้อ่านหนังสือที่ได้รับรางวัล ในวิชาต้องเรียน เช่นหนังสือนอกเวลา จึงอ่านอย่างไม่สนุก เพราะหนังสือที่ได้รับรางวัลก็จะไม่ค่อยสนุก หรือในเชิงสั่งสอน เช่นหนังสือรางวัลจากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ เป็นต้น ดังนั้นการส่งเสริมการอ่านก็ล้มเหลว วันก่อนพี่พบกับกรรมการรอบคัดเลือกคนหนึ่งที่เชียงใหม่ ถามเขาเรื่องนี้ เขาบอกว่า ยินดีรับฟัง ไม่ได้เคืองโกรธอะไร และรู้สึกดี เขามองในส่วนรวมไม่ใช่ส่วนตัว (ถ้าส่วนตัวคงอีกอย่างหนึ่ง) มีประโยคหนึ่งจำมาจากหนังเรื่อง โนอา ลุงของเขาพูดว่า ถ้ารักงาน งานจะคุ้มครองเรา ตัดความกังวลออกไป และทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยสองมือ   โดย: แพรจารุ 27 สิงหาคม 2550 17:30:59 น.

โฆษณาบ้างก็ดี นักเขียนส่วนมาก มักไม่ชอบที่จะอวดหนังสือตนเอง ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องเสียหายตรงไหน ไม่เหมือนดารา...   โดย: พ่อหนูหอม IP: 202.57.173.110 28 สิงหาคม 2550 7:06:11 น.

พี่ยาย - เห็นแว๊บ ๆ ในโน้น(เนชั่นบล็อก) เลยแว๊บมาบอกที่นี่ก่อน ว่า ที่คนเขาปลูกยางพารา(ในนา,ในสวน)แล้วจะหาข้าวที่ไหนกิน ซื้อไงเล่าพี่...ง่ายดี ใครบางคนเคยพูดว่า หากเรียนสูงแล้วบทสรุปคือทำงานซื้อหาของเข้าปาก ทำนาอยู่ที่บ้านดีกว่า ปลายทางมันก็อีหร็อบเดียวกันคือกิน ดังนั้นทางตรงเลย ไม่ต้องไปรับจ้างใครที่ไหน อืม - น่าคิดแฮะ เมื่อวานซืนผมไปรับจ้างตัดหญ้าในสวนปาล์มน่ำมันของพี่ท่านหนึ่ง เขาบอกว่า ทำไมต้องทำนาให้เหนื่อย ซื้อกินเอาก็ได้ ผมบอก - ก็อันตราย...ของมันไม่ดีเหมือนกับที่เราทำเอง อีกอย่างข้าวก็แพง แกบอก - ไม่งั้นเขาก็ตายกันหมดแล้ว หากว่ามันอันตรายจริง.....จริงมั้ย? ผมบอก - ครับ(พร้อมกับนึกในใจ แล้วภรรยาของพี่ที่ป่วยเข้าโรงพยาบาลมาหลายรอบนั้น เคยถามหมอไหมว่าเธอป่วยเพราะอะไร การกิน หรือ กรรม?) สิงอยู่ในหมู่บ้าน ใช้ชีวิตแบบธรรมดามากทำให้เห็นและรับรู้ความจริงยิ่งกว่าจริง...แทบทุกวัน แวะมาบ่นให้ฟังแต่เช้าเลย ปล. เจ้านุค(ทุ่งแสงตะวัน - ป่าใหญ่ครีเอชั่น) ติดต่อมาหาพี่ยายมั่งหรือเปล่าครับ ?)   โดย: สายลมลอย IP: 125.27.233.152 28 สิงหาคม 2550 7:34:02 น.

ตามมาบอกว่า คนวาดรูปนั้น คือศิลปินวสันต์ สิทธิเขตต์จ้ะขอบคุณนะ ที่พยายามทะลุทะลวงปราการเข้าไปได้ ระบบมันรวนมากกว่า ที่โน่นเองยังเม้นท์หากันยากเลย มันอืด   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.185 28 สิงหาคม 2550 9:53:59 น.

อ้อ ลืมไป..มีข่าวร้าวฉาน(ร้อนจี๋)ทางสังคม ยินดีให้ไปแปะประกาศไว้ที่โน่นเลยนะ แม้ในเรื่องจะเป็นรักหวานจี๋ก็ตาม "" งานชนกลุ่มน้อย สนใจจะไป แต่ถ้าไม่ได้ไป ฝากจีบโอรังอัสลี จากมาเลย์ให้สักคนซี จะหอบผ้าหนีตามไปป่ามาเลย์ด้วย...(มีไหม กลุ่มนี้ ..อยากรู้ ถ้ามีอาจไป)   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.185 28 สิงหาคม 2550 9:57:03 น.

สายลมลอย ขอบคุณเรื่องที่บ่นน่สนใจยิ่ง พี่เข้าไปดูนาข้าวใน บล็อกของคุณแล้ว บอกได้ว่าตื้นตันใจมาก ๆ และเป็นแรง (ที่ไม่ต้องเครื่องดื่มบำรุงกำลังใด ๆ) เขียนเรื่องนาข้าวของแม่ ไว้แก้ไขเรียบร้อยแล้วจะให้อ่าน เจ้านุค มันหายหัวไปสักพักใหญ่ ๆ แล้ว ถ้าคุณเจอบอกมันว่า ให้รายงานตัวด้วย โปรดฟังอีกครั้ง ให้รายงานตัวด้วย ใครสนใจอ่านเรื่องราววิถีชีวิต พอกินได้ที //www.oknation.net/blog/suankikran พี่ว่าจะทำลิงค์ไว้แต่ความสามารถ เฉพาะตัวต่ำ ไม่ค่อยได้ผลเอามาวางแล้วเข้าไม่ได้อย่างเช่นของ กู่ ก็เหมือนกัน   โดย: แพรจารุ 28 สิงหาคม 2550 11:55:40 น.

เงาศิลป์ เรื่องร้าวฉานทางสังคมที่เธอว่าคือเรื่องกวีซีไรต์ปีนี้ใช่ไหม หรือเรื่องสมาคมนักเขียน กับนักเขียนภาคเหนือ คุณภาพหรืปริมาณ ส่วนที่ว่าในเรื่องรักหวานจี๋ ไม่เข้าใจว่ามันหวานตรงไหน ฉันจะได้กัดถูก (ฮา) โปรดกลับมาบอกอีกครั้งหนึ่ง ส่วนฝากบอกว่า ให้จีบโอรังอัสลี จากมาเลย์ให้สักคนซี จะหอบผ้าหนีตามไปป่ามาเลย์ด้วย...(มีไหม กลุ่มนี้ ..อยากรู้ ถ้ามีอาจไป) ฉันว่าไปถามน้องหมี (มาตาฮารี) น่าจะเหมาะกว่า เธอรู้จักไหม มาตาฮารี เป็นกวี รอการรักษาอยู่   โดย: แพรจารุ 28 สิงหาคม 2550 12:02:46 น.

ทำไปทำมา ฉันว่าเธอมาเปิดบล็อกในเนชั่นอีกสักทีดีกว่า เพราะ ที่เห็นเธอคุยอยู่ เป็นคนข้ามฟากมาจากเนชั่น ทั้งสายลมลอย (ซึ่งฉันไม่รู้ว่าตัวจริงเสียงจริงเป็นใคร) และมาตาฮารี...กวีดีมาก ฉันชอบ แต่ไม่รู้จักเขาเช่นกัน หมีเหรอ หมีไหนล่ะ...ถามให้หน่อย ถ้ามีชนกล่มน้อยจากมาเลย์ มาบอกด้วยนะคะ อ้อเรื่องร้าวฉาน หมายถึงเรื่อใดก็ได้ เอาไปแปะในบล์อกฉัน แม้ว่าในบล็อกนั้นกำลังหวานจี๋ จ้า   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.184 28 สิงหาคม 2550 12:11:48 น.

เงาศิลป์อย่าแปลกใจว่า ทำไมฉันถึงนั่งเขียนบล็อกได้เรื่อย ๆ ก็เพราะว่า วันนี้มีสาวน้อยคนหนึ่งอย่างสร้างบล็อก ฉันก็เลยแนะนำให้เธอ แบบว่าเปิดแนะทีละขั้นเลยแหละ(ว่างั้น) พวกเราไม่ค่อยเก่งเรื่องแบบนี้ แบบว่ากว่าจะสร้างบล็อกเขียนบล็อกก็ผ่านมานาน นี้ถ้าไม่ได้แรงยุจากพ่อพเยียเขาเป็นไม่รู้จักเด็ดขาด แต่ช่วงนั้นก็เข้าไปดูของ ภู เชียงดาวกับของเธออยู่บ้าง แต่ไม่กล้า เขียนแสดงความคิดเห็น จะเล่าช่วงหนึ่งฉันกลับเข้าไปทำงานกองข่าว เป็นรีไรท์เตอร์ พอไปถึง เขาเปลี่ยนระบบใหม่แล้ว มีการใช้คอมพิวเตอร์ฉันเกือบจะเดินกลับบ้านแล้ว โชคดีที่นั่งลงและทำอยู่สองอย่างคือพิมพ์งานแก้งานน้อง ๆ กับส่งงานเข้าห้องอาร์ท (ระบนี้ทำให้กองบก.ห่างเหินคนทำอาร์ทเวริค) เพราะเสน่ห์และสนุกของงานหนังสืออยู่นั้น ฉันเขียนเรื่องนี้เอาไว้เป็นบทความ ชื่อ เริ่มต้นเมื่อใกล้สี่สิบ ฉันมักจะเขียนอะไรทีตั้งชื่อเป็นตัวเลขได้ดีนะเธอ ครั้งที่อายุครบสามสิบปี ฉันรู้สึกว่า แก่มากเลย ฉันอายุสามสิบปีแล้วหรือนี้ ก็เขียนเรื่อง วันที่สามสิบคืนที่สามสิบเอ็ด เป็นเรื่องสั้นลงในแพรวสุด ได้รับการกล่าวถึง และถูกนำไปเรียนด้วยนะ อีกทั้งรับคัดเลือกสิบเรื่องสั้นแพรวอีกแนะ รวมเป็นหนังสือ และเป็นเรื่องคัดสรรของสมาคมนักเขียนด้วย ช่วงนี้ผ่านสี่สิบมาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเมื่อจะถึงห้าสิบจะเกิดอะไรขึ้นมา เออ เขียนมาทั้งหมดก็เพื่อจะตอบคำที่เธอว่าไปเปิดบ้านอยู่ใกล้ ๆ ไม่ต้องข้ามฟาก เอาไว้ก่อน แต่ช่วงนี้ฉันว่า ฉันข้ามฟากได้สบาย ๆ แล้ว พอข้ามไปบ้านเธอได้ฉันก็ไปหาน้องสายลมลอยของฉันได้ คือน้องก็เป็นคนที่เราคุ้นเคยแหละนะ จากการพูดคุยกันรู้ว่าไม่ใช่คนไกลห่างแต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร ส่วนมาตาฮารี นั้นแกชื่อเล่นว่าหมี (หมีเฉย ๆ นะ ไม่ใช่หมีพู) ฉันว่าเธอก็ไปถามเองซิ บ้านเขาอยู่ใกล้ ๆ เธอนั่นแหละ กลับมาที่ว่า พอฉันไปบ้านเธอได้ใช่ไหม ฉันก็หันไปเห็น ว่ามีทางไปบ้านไพวรินทร์ ก็เลยเข้าไปดูว่าไพวรินทร์เดียวกับที่ฉันรู้จักหรือเปล่า ก็อก ก็อก แง้มประตูบ้าน พบบทกวี ฉันก็เลยรู้ว่าใช่แล้ว "กวีไทยชื่อไพวรินทร์" จากบ้านกวีไทยนะเธอก่อนจะกลับฉันแวะเข้าไปบ้านครูสังคม เภสัชมาลา แกเป็นครูและเป็นนักเขียน ถือไม้เรียว และบ่นเสียงดังด้วย ฉันเลยรีบกลับออกมาเลย ไม่เชื่อเธอเข้าไปดูสิ แกกำลังโกรธว่า เด็กไม่อ่านหนังสือมาโทษครูอะไรทำนองนี้แหละ ฉันเลยมุ่งตรงไปหามาตาฮารี อ่านบทกวีดุ ๆ มีตัว หสระเอีย วิ่งพล่านเลย เอาละไปล่ะนะ ไปจ่ายค่าโทรศัพท์ก่อน ช่วงนี้ฉันสมัครสมาชิกเพื่อจะได้บัตรเปิดประตูบ้านพวกโอเคเนชั่นมาเรียบร้อยแล้ว   โดย: แพรจารุ 28 สิงหาคม 2550 13:48:11 น.

สวัดดีค่ะน้ายาย หนังสือน่าอ่านจังเลยค่ะ โดยเฉาะเรื่องโศกนาฏกรรมชาวขอบ ให้หนูเดาเนื้อเรื่องจากชื่อเรืองและภาพนะค่ะ หนูคิดว่าคำว่าชายขอบน่าจะหมายถึงคนที่อยู่แถวๆชายแดนระหว่างประเทศ ส่วนโศกนากฏกรรมน่าจะหมายถึงคุณภาพชีวิตของคนที่อยู่แถวนั้น ที่ต้องสูญเสียเนื่องจากช่องว่างของกฏหมายระหว่างชายแดน ที่ไม่มีใครใส่ใจถึงคนกลุ่มนี้เพราะคิดว่าไม่สำคัญ จึงไม่มีอะไรที่จะไปปกป้องพากเขา และไม่มีใครไปเป็นปากเป็นเสียงเรียกร้องให้เขา ถ้าหนูเดาผิดจนไม่เหลื่อเคร้าโครงเดิมก็ขอโทษนะค่ะ แต่หนูว่าการอ่านที่ทำให้มีความสุข คือการที่เราสนใจหนังสื่อหนึ่งเล่ม แล้วลองเดาเรื่องดูว่าเวลาอ่านกับที่เราเดาเอาไว้จะเหมื่อนกันหรือเปล่า และเมื่ออ่านจบแล้วหนูก็มักจะคิดต่อว่ามันจะเป็นอย่างไร   โดย: ลูกของพ่อค่ะ (lukkongpoka ) 28 สิงหาคม 2550 16:24:14 น.

สายัณห์สวัสดีค่ะคุณยาย แพรจารุ -------------------------------------- สาวฯ เพิ่งหายเหนื่อยจากเก็บเห็ด เก็บหอยและหน่อไม้ อะกึ๊ย! คือว่า..ยังไม่ได้อ่านเรื่องหมา ๆ ผู้น่าลัก เอ้ย! น่ารัก ปล. ว่าง ๆ จะนำสูตร "น้ำพริกปลาร้า" มาฝากนะค๊า   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 28 สิงหาคม 2550 19:38:42 น.

สวัสดีจ้ะยาย มาฟังคนข้างบนเขาคุยกัน พอเงาศิลป์เขาย้ายไปอยู่เนชั่น บล็อกเธอฮ็อตมากเลยนะจะบอกให้ แต่ที่ดีใจก็คือเห็นเธอขยันเขียนหนังสือ และเขียนดีวันดีคืน ตอนนี้แอบมาชวนคนโน้นคนนี้ไปอยู่โน่นใหญ่เลยนะ สงสัยจะพต้องเป็นพรรคใหม่หลังผ่านการลงประชามติแล้ว เพื่อการเลือกตั้งที่จะมาถึงเร็วๆนี้แน่เลย   โดย: พ่อพเยีย 28 สิงหาคม 2550 19:47:55 น.

มีอีกเล่มหนึ่งค่ะพี่ยาย.. ที่เป็นวรรณกรรมเยาวชนน่ะ..   โดย: สีน้ำฟ้า 29 สิงหาคม 2550 2:05:20 น.

สีน้ำฟ้า พวกวรรณกรรมเยาวชน ค่อยลงโหษณายกหลัง ตอนนี้พี่กำลังรื้อฟื้นความจำเพื่อเปลี่ยนพื้นบล็อกจ๊ะ และวันที่อับของพี่หนอมก็ไม่ขึ้นด้วย และลองดู ได้ผลอย่างไรจะเขียมาบอก เพราะว่าเมื่อสีน้ำฟ้าจากไปพี่ก็ลิมสิ้น พ่อพเยีย สวัสดีเจ้า ตั้งพรรคใหม่หลังลงประชามติ(ของพรรคการเมืองจริง ๆ) เขาว่าง่ายมาก ๆ เลยนะ เพราะของเก่ามีอยู่แล้วเพียงแต่เอาหัวใหม่มาสวมลง หรือเรียกว่า ซองใหม่แต่สรรพคุณเหมือนเดิม เหมือนเครื่องดื่มบำรุงกำลัง ยี้ห้อไหน ๆ ก็สดชื่นชั่วคราว ว้าย ! ลากพ่อพเยียมาพัวพันเรื่องการเมืองซะแล้ว คุณสาวบ้านนอก รีบส่งสูตร น้ำพริกปลาร้าสับมาโดยเร็ว คิดดูก่อนว่าจะแลกกับอะไรดี เอาเป็นผัดมะริดไม้ดีไหม สูตรนี้ไม่เผ็ด ว่าแต่ถวนั้นมีหรือเปล่าล่ะ lukkongpoka จะส่งหนังสือโศกนาฎกรรมไปให้เล่มหนึ่ง ส่งที่ไหนดี ถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ที่อยู่ก็ส่งที่อยู่มาก่อนทางเมลนะ parjaru@gmail.com ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน แล้วพบกันใหม่   โดย: แพร จารุ IP: 203.113.50.14 29 สิงหาคม 2550 8:03:25 น.

พี่ยาย...แจมยังต้องเร่งเคลียร์งานต่อไป วันที่ 13-14-15 ว่าจะไปสุราษฎร์.. แวะมาทักทายตรงนี้เน๊าะ... คิดถึงๆๆ   โดย: สีน้ำฟ้า IP: 61.7.160.197 29 สิงหาคม 2550 9:42:07 น.

ขอบคุณยายที่ไปเยี่ยมตั้งตะเช้า ขอบคุณที่ให้กำลังใจ พี่โดมมาพูดอะไรแว่วๆ หน้ออ   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.185 29 สิงหาคม 2550 11:45:39 น.

สวัสดีเจ้า คุณแพร ไม่ได้แวะเข้ามาทักทายกันนานพอสมควร แต่ไม่ได้ลืมนะคะ เข้ามาอ่านอยู่ตลอด แต่ไม่ได้ส่งเสียงเท่านั้นเอง อยากจะสนับสนุนหนังสือทุกเล่มเลย คุณแพรจะเก็บไว้ได้ไหมคะ อย่างละเล่ม ไปถึงเมืองไทยจะไปชำระหนี้ให้ตามกฎหมาย ยกเว้นหนังสือ "โศกนาฎกรรมคนชายขอบ" เข้าใจว่า น้องบ่าวภู เก็บไว้ให้เล่มหนึ่งแล้ว อ่านเรื่องสมาคมนักเขียนในคอลัมน์คุณแพรที่ประชาไทแล้ว ก็อึดอัดใจเหมือนกันนะคะ อันที่จริง ตัวเองไม่ใช่นักเขียน ไม่เคยอยู่ในแวดวง ไม่รู้จักนักเขียนมากนัก ก็ไม่รู้จะอึดอัดใจด้วยเหตุอันใด แต่คิดว่าร่วมในความรู้สึกเดียวกันกับคุณแพร เรื่องความรับผิดชอบที่นักเขียนควรมีต่อสังคม ชุมชน จริงๆแล้วก็ไม่ใช่แค่นักเขียนหรอกเนาะ แต่ควรจะเป็นทุกคนที่อยู่ร่วมกันในชุมชนนั้น ที่เป็นคนโตๆมีความคิดความอ่านกันแล้วน่ะ บางทีก็มีความรู้สึกค่ะว่า ทำไมหนอคนไทยเราจึงขาดจิตสำนึกสาธารณะ คือ มีความรู้สึกรับผิดชอบร่วมกันต่อสิ่งที่เกิดขึ้นและมีผลกระทบ (ทั้งทางด้านดีและร้าย) ต่อคนที่อยู่ร่วมกันกับเรา - ในห้องเดียวกัน บ้านหลังเดียวกัน หมู่บ้านเดียวกัน - มิพักต้องพูดถึง ตำบล อำเภอ จังหวัด ประเทศ โลก จักรวาล อย่างที่เคยเป็นข่าวนั่นแหละค่ะ ไม่รู้ว่าคุณแพร จำได้ไหม ที่ว่าเจ้าของที่อยากจะให้สัมปทานใครมาทำเหมืองในที่ของตน โดยไม่สนใจต่อความรู้สึกของเพื่อนบ้านรอบๆว่าจะคิดยังไง "ก็ที่ของผม จะขายให้ใคร จะเอาไปทำอะไร มันก็เป็นสิทธิของผม" ความคิดแบบนี้แหละค่ะ ที่สะท้อนการขาดความรู้สึกร่วมและรับผิดชอบต่อสาธารณะ หรือบางครั้งก็เพิกเฉย ละเลย ไม่สนใจ ต่อเหตุการณ์ที่คิดว่าเกิดขึ้นที่อื่น หมู่บ้านอื่น จังหวัดอื่น ไกลตัว ไม่เกี่ยวข้อง ไม่กระทบกับตัวเอง ตัวอย่างที่มักจะได้ยินจากคนรอบข้าง และเพื่อนนักข่าวที่เคยทำงานด้วยกัน (รวมทั้งหัวหน้าข่าว บก.ข่าวคนดังด้วย) - ชาวบ้านปากมูลเดือดร้อน วิถีชีวิตได้รับผลกระทบ จับปลาไม่ได้ ก็เรื่องของเขา ช่วยไม่ได้ อาชีพอื่นมีเยอะแยะ ทำไมไม่ทำ เอาแต่จับปลา - ชาวบ้านจะนะ ประท้วงท่อแก๊ส ก็ไม่ใส่ใจ พวกนี้อะไรกันนักหนา ประท้วงทุกเรื่อง บ้านเมืองเดือดร้อน วุ่นวาย ไม่ได้พัฒนากันสักที - ชาวบ้านแม่เมาะ เวียงแหง ประท้วงถ่านหิน ก็อีกล่ะ พวกนี้จะประท้วงกันไปถึงไหน พวก โง่ พวกนี้ (คนที่คิดแบบนี้เขาอ่านคำว่า ngo ว่า โง่ค่ะ) หรือจะอยู่แบบสมัยก่อน ไม่ต้องใช้ไฟฟ้ากันดีไหม ก็ไม่เอาอีก โธ่ ตัวอย่างแบบข้างต้นนี่แหละค่ะ คุณแพร ได้ยินได้ฟังมาตลอดเวลา 16 ปี ช่วงทำงานข่าว จนบางครั้งนึกในใจว่าขนาดนักข่าวที่มีหน้าที่ต้องนำเสนอให้สังคมเกิดความเข้าใจในประเด็นต่างๆพวกนี้อย่างถูกต้อง ไม่ยึดหลงในมายาคติเรื่องความเจริญและการพัฒนาแบบที่สร้างภาพโดยรัฐ ยังถูกครอบงำด้วยความคิดแบบนี้เลย แล้วสังคมจะมีความหวังได้อย่างไร บางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่า สังคมแบบตะวันตก ก็มีส่วนดีในเรื่องการคำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่น ที่ร่วมหายใจในอากาศเดียวกัน ได้รับรู้รูป รส กลิ่น เสียง ในสิ่งแวดล้อม ที่หนีพ้นกันไปไม่ได้ โอ บ่นมากเกินไปจริงๆ ต้องขอโทษด้วย เห็นเงาศิลป์แวะเข้ามาทักทายอยู่ตลอด ฝากบอกด้วยนะคะ หรือ ถ้าเงาศิลป์อ่านเจอ อยากบอกว่า เข้าไปติดตามอ่านงานของเงาศิลป์ที่โอเคเนชั่นอยู่สม่ำเสมอ เพียงแต่ไม่ได้ส่งเสียง เพราะไม่ได้เป็นสมาชิกของเขา แต่ก็ชื่มชม และขอบคุณสำหรับการนำเสนอเรื่องราว แนวคิด ภาพถ่าย บทกวี และอื่นๆ โอเคเนชั่นควรจะมีคนเขียนเรื่องแบบเงาศิลป์ให้มากขึ้นด้วย ไปนะคะ แล้วมาใหม่ค่ะ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยค่ะ   โดย: แม่ญิงโย-นก IP: 202.7.166.170 29 สิงหาคม 2550 16:03:09 น.

ยายจ๋า ยาย ไม่เจอยายนานมากกกกกกกก คิดถึงจัง ขอแอดเฟรนด์บลอกด้วยนะ เดือนหน้าพี่กุล คนขี่จักรยานจะไปเชียงใหม่อีกแล้ว วันศุกร์นี้ก็จะกินข้าวกันกับพี่กุล คิดถึงยายจัง   โดย: เสือจุ่น 29 สิงหาคม 2550 17:31:04 น.

เห็นชื่อ แม่ญิงฯ กำลังจะยกมือขึ้น แล้วตะโกนว่าเห็นด้วยทุกประการ พอดีไล่สายตามาล่างสุด ชะอุ๊ยยยย ตามไปในเนชั่นด้วยเหรอ เขินอะ เขิน .... หวัดดีค่ะเสือจ่น อิ อิ อิ ที่แท้เป็นสหายของแพร จารุด้วยนิ   โดย: เงาศิลป์ IP: 203.146.63.189 29 สิงหาคม 2550 23:11:25 น.

เอ้า เงาศิลป์ รู้จักจุ่นด้วยเหรอ ว้าว ดีจัง เสือจุ่น ดีใจจริง ๆ ที่ได้พบได้เจอ นานจริง ๆ จนไม่รู้ว่าจะเจอจุ่นที่ไหนได้ แต่เห็นหน้ากุลครั้งหนึ่ง ในช่วงที่แนะนำทีมงานหนังสือ ค.คน ในช่วงครบรอบกี่ปีของ คนค้นคน ก็ไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว เห็นแวบเดียวในโทรทัศน์ และต่อมาไปพบน้องที่ทำงานอยู่คนค้นคน น้องตาล ถามถึงจึงรู้ว่าเป็นตัวจริง เดือนหน้ากุลจะมาเชียงใหม่มาเที่ยวหรือทำงาน จะเล่าว่า เมื่อครั้งเราไปปั่นจักรยานกันที่เกาะพยาม เรานำเอาเรื่องมาเขียนเป็นสารคดีลงเป็นตอน ๆ ในสกุลไทย เป็นสิบตอน ได้อ่านกันหรือเปล่า เราส่งรูปไปที่สกุลไทยและไม่ได้คืน ไม่รู้ว่ากุลยังมีฟิมล์อยู่หรือเปล่า จะขอหน่อย แต่จำไม่ได้ว่าคนถ่ายรูปเป็นกุลหรือก้อย เราจะเอามารวมเป็นเล่มไว้ (เกาะพยามจุนไม่ได้ไปด้วยนะ) เราพบกับอิทธิฤทธิ์บ้างเมื่อเขามากรุงเทพฯ แม้นานเจอกันแต่ก็ยังคุยกันสนุกสนานแบบเวลาเท่าไหร่ก็ไม่พอ ฝากบอกกุลด้วย อย่าลืมบอกมให้ได้เชียว เอาเบอร์โทรเราไปก็ได้ เพราะเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว 0869216065 คิดถึงเพื่อน ๆ คนปั่นจักรยาน คิดถึงและอยากเจอมาก ๆ   โดย: แพรจารุ 29 สิงหาคม 2550 23:34:26 น.

แม่ญิงโย-นก ดีจริง อยากจะเชิญแม่ญิง มาเขียนถึงทัศนะ แนวคิด บ่อย ๆ เป็นแนวคิดที่น่าสนใจจริง ๆ ขออนุญาต เอาไปสร้างกรุ๊ปบล็อกไว้นะคะ เขียนชื่อกรุ๊ปว่า คอมเมนพิเศษ ของเพื่อน ๆ (เพราะมีหลายคอมเมนต์ที่อยากยกมาไว้เป็นพิเศษ)   โดย: แพรจารุ 29 สิงหาคม 2550 23:46:10 น.

เล่นตอบกันไปตอบกันมาทาง blogเนี่ยนะ เราก็ไล่อ่านตามซะหมด ใครเป็นใครมั่งก็ไม่รู้..แต่ก็สนุกดี ขอบคุณพี่ยายนะที่ช่วยเรื่องblog แล้วแวะไปบ่อย ๆ นะ แบบว่าเพื่อนน้อยน่ะ   โดย: malarn cha 30 สิงหาคม 2550 0:35:04 น.

หวัดดีฮ่ะ เคยคิดว่าอยากเลี้ยงหมา เอาไว้เป็นเพื่อน(ฟังเรา)คุย อย่างน้อยที่สุด เราจะเศร้า สุขทุกข์ มันก็อยู่เคียงข้าง โดนบังคับให้ฟังเราบ่น มันก็ไม่บ่น แต่พอเจอเรื่องโอ่งน้อยแล้ว เศร้าใจบอกไม่ถูก การที่เราผูกพันธ์กับอะไรมาก พอมันจากไป เราจะรู้สึกแย่ ช่วงนี้เจอแต่เรื่องจากพราก คนและคน ...สัตว์ กำลังปรับอารมณ์ความรู้สึกหลายๆอย่างอยู่ ตั้งแต่กลับมาจากปาย มีแต่งาน เรื่องยุ่งๆวุ่นๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เป็นเรื่องหลายเรื่อง เป็นที่สนองอารมณ์ ไม่เป็นไรยังพอสู้ไหวอยู่ หายใจลึกๆ ทำสมาธิ ปลงซะ ขอบคุณที่เป็นเพื่อนคลายทุกข์และยามสุข   โดย: วิมายา IP: 203.113.50.14 30 สิงหาคม 2550 16:55:24 น.

malarn cha สวัสดีมาลานชา ไม่เป็นไรจ๊ะเรื่องเล็กน้อย พี่ไปอ่านไดอารี่ นายโซ๊ะมาแล้วสนุกดี วิมายา สวัสดีจ๊ะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น สุขหรือทุกข์เป็นเรื่องชั่วคราว มันจะอยู่กับเราไม่นาน มาแล้วก็ไป ตอนนี้ทำใจเรื่องโอ่งน้อยไปได้ระดับหนึ่งแล้ว เพราะว่ามันไปทำหน้าที่ใหม่ของมันแล้ว   โดย: แพรจารุ 30 สิงหาคม 2550 18:15:11 น.

คุณแพรครับ พอดีที่ผ่านมางานยุ่ง เพิ่งมีเวลากลับมาเล่นเนทช่วงนี้นี่แหละครับ ด้วยเหตุนี้ นิทานเรื่องอิฐ 2 ก้อนก็เลยขอติดไว้ก่อนนะครับ แหะๆๆ ไม่เกิน 2 วันนี้ กลับมาเล่าให้ฟังแน่นอนครับ   โดย: ฟ้าดิน 31 สิงหาคม 2550 6:19:42 น.

สวัสดีค่ะพี่ยาย ลูกฝูกคนสวย ดูน่ารักจังเลยนะคะ ตอนเด็กๆเก๋เคยเลี้ยงหมาแต่ถูกรถทับตายซะก่อน เพราะบ้านอยู่ติดถนนหลวงค่ะ รถราผ่านฉิวๆ แถมบ้านไม่มีรั้วด้วยค่ะ หมาทุกตัวต้องเรียนรู้ และฟังคำสั่ง ว่าห้ามออกไปที่ถนน ออกไปจะถูกตี แต่ก็พอเผลอ เมื่อไร ก็จะออกไป แล้วโดนรถชน จนตอนหลังไม่เลี้ยงแล้วค่ะ สงสาร วันนี้ได้ฟังเพลง "เหมือนดั่งดอกหญ้า" ทำไมมันช่างเศร้าดีแท้หนอ เอาบทกวีของอ้ายถนอมมาฝากค่ะ   โดย: กวิสรา 31 สิงหาคม 2550 16:01:21 น.

เศร้าจริง ๆ เมื่อกี้พี่เข้าไปฟังที่บล็อกกวิสราอีกครั้งหนึ่ง แต่เขาเขียนเพลงนี้ตอนที่ยังไมได้เจอพี่ แต่พอเจอไม่ใช่ไม่เศร้านะ เศร้ากว่า (ฮา ฮา) หลังจากนั้นก็จะเขียนแบบธรรมะคือว่าปลง ชื่อชุดกวีว่า มาจากไหนจะไปไหน ตอนนี้พี่แกกำลังเขียนนิยาย   โดย: แพรจารุ IP: 203.113.50.140 31 สิงหาคม 2550 19:24:53 น.

สวัสดีค่ะ พี่ยาย มาจดรายชื่อหนังสือตามโฆษณา เดือนหน้ามีเพื่อนกลับไทย กำลังจะไหว้วานเขาให้หิ้วหนังสือมาฝาก อิอิ เห็นพี่ยายเขียนเรื่องหมาๆ แล้วอยากเขียนเล่าเรื่องแมวๆ ของตัวเองบ้างจัง คิดถึงแมวๆ ที่จากไป เคยอยากเลี้ยงหมานะคะ แต่ไม่สะดวกเพราะหมามันต้องดูแลประดุจคน ต้องพาไปเดิน อาบน้ำ ฯลฯ เลี้ยงแมวสบายกว่าเยอะเลย แหะๆ   โดย: ปอมปอมเกิร์ล 1 กันยายน 2550 3:39:51 น.

อื๋อ....ไกลจัง..คนที่ 38 แล้ว... สายลมลอย คือใคร มีคนถาม ?? คือใคร ? เอ...คำถามนี้ตอบยากชะมัดเลยขอรับ คือ เอ... "ยอม.!!!.." ใบ้หน่อยดิ..ยากจัง เคยเจอคำถามแบบนี้ไหมพี่ยาย ?   โดย: สายลมลอย IP: 125.27.234.246 15 ธันวาคม 2550 22:24:39 น.