เขียนถึงเพื่อนสึนามิ ในช่วงที่ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ปีนี้ ฉันรู้สึกรำลึกถึงสึนามิเป็นพิเศษ อาจะเป็นเพราะฉันทิ้งอะไร ๆ ไว้หลายอย่าง เช่นว่า ทิ้งคำพูดว่าจะไปเยี่ยมพี่น้องมอแกลนที่จากมาในช่วงนั้น หรืออาจะเป็นเพราะว่า การไปที่เกาะมุกด์ และเห็นป้ายเส้นทางการหนีภัย แต่ป้ายนั้นชี้ลงทะเล หรือการปรากฏตัวของ "สีน้ำฟ้า" เธอผ่านเข้ามาในชีวิตเราและเล่าเรื่องการหนีภัยสึนามิอย่างใกล้ชิด และชีวิตเป็นจริงหลังผ่านพ้นรอดตาย แต่ในขณะเดียวกันเธอรำพึงว่า ถึงตอนนี้ถามตัวเองว่า ฉันรอดมาทำไม ฉันคิดว่า คนที่พูดเช่นนี้มีอยู่ไม่น้อย ฉันอยากจะเขียนอะไรมากมาย แต่ดูเหมือนกับว่าบรรยากาศในช่วงปีใหม่นี้ ชีวิตฉันเศร้า ๆ อย่างไรไม่รู้ เรื่องที่รำลึกถึงมีแต่เรื่องเศร้า ๆ ...อย่างน่าแปลกใจยิ่ง ฉันจึงนำเรื่องเกาะมุกด์มาฝากเพื่อน ๆ บล็อกแกงค์อ่านอีกครั้ง ด้วยเป้าหมายเดียวจริง ๆ เพราะคิดถึงป้ายหนีภัยที่ผิดทางและไม่รู้ว่า เขาแก้กันหรือยัง สำหรับคนที่อ่านแล้วก็ดูรูปเล่น ๆ แล้วกันค่ะ 1 ป้ายนี้หนีภัยไม่ได้ “น้ำทะเลแห้งอย่างนี้ ทะเลผิดปกติหรือเปล่า” เสียงถามอย่างกังวลในยามเช้าและยามเย็นของพรรคพวกที่เดินทางมาอยู่ทะเลด้วยกัน “ปกติ ธรรมดา มันมีช่วงน้ำขึ้นน้ำลง ” ฉันตอบคำถามนี้หลายครั้งในหนึ่งวัน จนรู้สึกขบขัน พวกเขาต่างกลัวน้ำทะเลแห้ง เพราะเขารับรู้มาว่า ถ้าน้ำทะเลแห้งมาก ๆ จะเกิดสึนามิ ฉันจะต้องคอยตอบคำถามพวกเขา เพราะฉันเป็นคนภาคใต้ที่คุยมาตลอดทางว่า ทะเลคือบ้านของฉัน นั่นแหละ...ฉันจึงต้องรับผิดชอบในการตอบคำถามทุกเรื่องที่เกี่ยวกับทะเล ซึ่งส่วนใหญ่ฉันก็จะไม่รู้ เพราะฉันเป็นคนไกลบ้าน ไม่ค่อยได้อยู่บ้านของตัวเอง พวกที่เดินทางมาครั้งนี้ หลายคนมาทะเลเป็นครั้งแรก พวกเขาเดินทางสู่จังหวัดตรัง เป้าหมายอยู่ที่เกาะมุกด์ ซึ่งอยู่ในอำเภอกันตัน แล้วฉันจะเล่าภายหลังว่าพวกเขานับสิบคนมาทำอะไรกัน จากดอยสูงสู่ทะเลลึก แน่นอนไม่ใช่เรื่องธรรมดา ทันทีที่มาถึงทะเล ฉันบอกน้องชนเผ่าว่า ต้องไหว้ทะเลก่อน เพื่อนที่ร่วมเดินทางไปด้วยหัวเราะหาว่าฉันแกล้งน้อง จะเอาคืนเพราะไปบ้านเขาต้องไหว้ไปทั่ว ไหว้เจ้าป่าเจ้าเขา ไหว้ผีบรรพบุรุษ “นั่นก็เรื่องหนึ่ง แต่การไหว้เอาไว้ก่อนก็ดี เป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้พวกเขา และให้ระลึกถึงอยู่เสมอว่าเรามาด้วยความเคารพนับถือ” ก่อนลงเรือไปเกาะพวกเขาตรงเข้าไปซื้อยาแก้เมาที่ร้านค้าเล็กๆ ที่บริการอยู่ข้างท่าเรือ ดูเหมือนพวกเขาจะกลัวการเมาเรือกันมาก แม้ฉันจะบอกว่า นั่งเรือใกล้ๆ แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น และยาแก้เมาทำให้ไม่สดชื่น จะง่วงนอน นั่งดูท้องฟ้าทะเลไปดีกว่า ครั้งแรกตื่นเต้นไม่ทันเมาหรอก ไม่มีใครเชื่อต่างแบ่งยากันกินถ้วนหน้า คงรู้มาว่านั่งเรือในทะเลเมาคลื่นและน่ากลัว ไม่มีใครเมาคลื่นสักคน ต่างหัวเราะสนุกสนานเบิกบานใจ ชวนกันดูคลื่น ดูเกาะที่ไกลออกไป และท้องฟ้าที่สวยสว่าง ต่างจากบ้านเมืองเหนือที่จากมาซึ่งอยู่ในช่วงหมอกควันคลุมเมือง ถ้าไม่เผชิญกับฟ้าหม่นทั้งวัน และหายใจไม่สะดวก เราคงไม่รู้ถึงคุณค่าของฟ้าเบิกและอากาศที่สะอาดอย่างนี้ พวกเขาอาจจะคิดว่าเป็นเพราะยาแก้เมาซึ่งความจริงแล้วยายังไม่ทันออกฤทธิ์ก็ถึงเกาะแล้ว เกาะมุกด์ ป้ายเด่นชัดมองเห็นก่อนที่เรือจะเทียบท่าตรงสะพานยาว “เกาะมุกด์หมายถึงอะไร” สาวช่างอยากรู้ถามขึ้น “หมายถึงไข่มุกไงแต่เกาะมุกด์มีความหมายว่า มุกดาอันดามันด้วย” เราขึ้นฝั่งที่อ่าวกลาง เป็นหมู่บ้านชาวประมง ที่กำลังจะถูกย้าย พบป้ายเตือนภัยสึนามิ มีลูกศรชี้เส้นทางหนีภัยเป็นระยะ ๆ “ต้องวิ่งตามลูกศรนี้ไปนะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น “วิ่งตามลูกศรไม่ได้ ลูกศรนี้เขาติดผิด ถ้าวิ่งตามลูกศรลงทะเล” ใครสักคนที่มารับพวกเราบอก “อ้าว แล้วนักท่องเที่ยวจะรู้ได้อย่างไรว่าผิด” นักท่องเที่ยวเขาก็วิ่งตามพวกเราเองแหละเขาวิ่งตามชาวบ้านเอง” แม่บ้านคนหนึ่งว่า หลายคนเห็นจริงว่า ต้องเชื่อชาวบ้านคนในพื้นที่มากกว่า ในส่วนตัวฉันเองนั้นรู้สึกขัดข้องใจว่าทำไมไม่แก้ไขป้ายให้เรียบร้อย อุตส่าห์ลงทุนเสียเงินทำป้ายอย่างแข็งแรงถาวรแต่เอามาติดผิด “หรือไม่ก็ต้องทำอีกป้ายบอกว่า ป้ายนี้หนีภัยไม่ได้” ใครอีกคนพูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผ่านมา.... มีข่าวร้ายที่จังหวัดตรัง เกิดน้ำป่าหลากที่น้ำตกสายรุ้ง นักท่องเที่ยวหายไปสามสิบกว่าคน และคาดว่าทั้งหมดจะเสียชีวิต รายงานข่าวบอกว่า ท้องฟ้ามืดฝนและน้ำตกก็เป็นสีแดงขุ่นข้น ชาวบ้านรู้แล้วว่าเกิดความปกติไม่น่าไว้วางใจ บางคนบอกว่าได้เตือนนักท่องเที่ยวแล้ว แต่พวกเขาบอกว่า มาถึงแล้วก็ไปให้ถึง ไปเสียหน่อย และก่อนหน้านี้มี “กลุ่มรักษ์สายรุ้ง” กลุ่มของชาวบ้าน คอยดูแลให้คำแนะนำให้ความสะดวกนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาเที่ยวน้ำตก แต่ต่อมาต้องยกเลิกไปเพราะหน่วยงานของรัฐไม่เห็นด้วยเลยไม่ให้ทำ ฟังข่าวแล้วคิดถึงคนดอยสูงที่ไปทะเลด้วยกัน พวกเขาต่างเฝ้าถามอยู่เสมอว่า ช่วงนี้น้ำทะเลปกติหรือเปล่า มันแห้งมากไปไหม และต่างเห็นด้วยชาวเกาะที่บอกว่า “นักท่องเที่ยวเขาต้องเชื่อพวกเราและวิ่งตามพวกเราเองแหละ” เป็นวิธีที่ถูกแล้วที่นักท่องเที่ยว นักเดินทางจะต้องรู้จักสถานที่นั้นๆ เคารพและฟังคนในท้องถิ่น และสังเกตด้วยตัวเอง มองเห็นและได้ยินด้วยตัวเอง ไม่ใช่เฝ้าแต่สัญญาณเตือนหรือป้ายบอกทางเท่านั้น (งานเขียนชิ้นนี้ลงครั้งแรกในประชาไท เมื่อ 26/4/50 //www.prachatai.com/05web/th/columnist/viewcontent.php?SystemModuleKey=Column&System_Session_Language=Thai&ColumnistID=62&ContentID=2550&ID=62 ขอบคุณค่ะ ภาพปกหนังสือ มาเพื่อบอกรักแด่อันดามัน เขียนถึงชาวมอแกลน ที่พังงา ร่วมกัน แสงดาว ศรัทธามั่น อัคนี มูลเมฆ ไพฑูรย์ พรหมวิจิตร จุฑามาศ ณ สงขลา และโต้ง   Create Date : 26 ธันวาคม 2550 17 comments Last Update : 26 ธันวาคม 2550 10:37:05 น. Counter : 2020 Pageviews. Share Tweet

งานน่าสนใจ บทความ : 3 ปีแห่งความทรงจำ รัฐ ‘ไร้รับผิดชอบ’ คราวคลื่นยักษ์สึนามิ //www.prachatai.com/05web/th/home/10703   โดย: แพรจารุ 26 ธันวาคม 2550 10:39:45 น.

สึนามิ พัดพา และจากพราก คลื่นยักษ์ลาก พรากเธอ ไป จาก ฉัน เพื่อน คือเธอ เธอ คือเพื่อน แม้จากกัน ชั่วนิรันดร์ รำลึก อยู่มิรู้เลือน   โดย: คิดถึง "เพื่อน" เสมอ (zygotic ) 26 ธันวาคม 2550 12:15:04 น.

สามปีสึนามิผ่านไป ความโศกเศร้ายังมิคลายไปจากใจผู้สูญเสีย วันนี้ที่นี่รำลึกสึนามิ เปรตปอบสูบเงินบริจาคตัวเดิมโปรยผักชีเกลื่อนหาด   โดย: พ ร า น IP: 222.123.96.149 26 ธันวาคม 2550 12:50:27 น.

รำลึก อาลัย ความเศร้าใจยังคงอยู่ เศร้าจรืงๆ เมื่อคิดถึง   โดย: shadow-of-art IP: 202.149.24.161 26 ธันวาคม 2550 14:07:44 น.

หนึ่งปีแรกผ่านไป...เคยไปเยือนกระบี่ทริปที่ ททท. จัด ซึ่งมองยังไงก็ฉาบฉวย คล้ายฉวยผลประโยชน์จากความป่วยทางใจของผู้สูญเสียมาสร้างชื่อให้ตน อีกครึ่งปีถัดมา...ออกค่ายกับ มธ. ไปสร้างห้องสมุดให้กับโรงเรียนที่โดนสึนามิเล่นงาน พร้อมจัดกิจกรรมสันทนาการให้ความเพลิดเพลินส่งเสริมให้รักการอ่าน หนูคุมอยู่ฐานการเขียนแต่ให้น้องๆ วาดภาพและออกมาเล่าเป็นนิทาน นิทานดวงดาว หนูตั้งชื่อให้แบบนี้...เพราะน้องเค้าวาดภาพญาติพี่น้องที่เค้าสูญเสีย ไปเกิดใหม่เป็นดาวบนฟ้า ตอนฟังเล่านี่เศร้าลึกพูดไม่ออกเลยพี่ยาย ทั้งที่เวลาผ่านไปปีครึ่ง...ความเจ็บปวดจากการสูญเสียมันไม่ได้บรรเทาไปจากใจพวกเค้าเลย เหมือนฝรั่งคนนั้นที่เจอที่เขาหลัก ขณะที่ซากปรักหักพังยังเกลื่อนกลาด เค้าเดินน้ำตาไหลเก็บเศษซากไม้ที่ลอยมาเกยหาด และหยุดยืนสงบนิ่งดุจดั่งไว้อาลัยให้กับทุกชีวิตที่จากไป เมื่อถึงเวลาธรรมชาติเพียงต้องการชะระล้างทำความสะอาดตัวเองบ้าง หลังปล่อยให้มนุษย์ย่ำยีมาหลายนาน   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 26 ธันวาคม 2550 16:32:50 น.

อ่านไปด้วย ดูทีวีไปด้วย เพราะวันนี้ ที่นี่มีรายการพิเศษรำลึกสึนามิ ดูไปมันจุกขึ้นมาเลย ผู้หญิงคนหนึ่ง ไปเที่ยวกับสามีที่เมืองไทย สามีเป็นนักฟุตบอลฟุตตี้ของออส ทีมดังของเมลเบริน์ ตัวเองรอด สามีไม่รอด เขากลับมาออสเตรเลียพร้อมกับหัวใจที่สลาย แต่ไม่ยอมแพ้ เขารณรงค์ทุกอย่างที่นี่เพื่อช่วยเหลือผู้ประสพภัยสึนามิ และเอาเงิน พร้อมกับทีมฟุตบอลของสามีลงไปสร้างโรงเรียนให้กับเด็กๆที่เมืองไทยที่เขารัก ที่พีพี และวันนี้เขาและทีมเพื่อนนักฟุตบอลของสามี ไปวิ่งขึ้นตึกทำลายสถิติกันสนั่น วิ่งขึ้นบันได 1250 ขั้น ใช้เวลาวิ่ง 9 นาที เพื่อหาทุนกลับไปช่วยเหลือเด็กๆอีก วันนี้เขาได้ทุนมาพอสมควร เขาจะกลับไปหาเด็กๆและเมืองไทยที่เขารักอีก เขาบอกว่าที่นั่นเป็นสถานที่สำคัญ และเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้ว นั่นคือหนึ่งชีวิตของ Trisha Burbridge (ถ้าจำนามสกุลไม่ผิดนะ) รายการยังไม่จบค่ะ ดูต่อไปเรื่อยๆค่ะ   โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 198.142.231.216 26 ธันวาคม 2550 17:30:03 น.

Merry'x mas ด้วยครับ มีความสุขมากๆนะครับ   โดย: คนสวน (land_scape_man ) 26 ธันวาคม 2550 18:32:05 น.

คนสวน ขอบคุณมากค่ะ อยากเป็นเช่นคุณว่าคะแต่ดูเหมือนปีนี้จะไม่ค่อยมีความสุขนักแม้ว่าจะมีงานรื่นเริงก็เถอะ หมี่เกี๊ยว มันจุกจริง ๆ แค่นึกถึงใคร ๆ ขึ้นมา เท่านั้น คิดถึงภาพถ่ายที่เป็นภาพบัตรประชาชนติดไว้ข้างผนังบ้านก็ไม่ต้องหาคำบรรยายแล้ว เพลงฝน ตอนนี้พี่กำลังอยู่ในงานเลี้ยงปีใหม่นะ แต่ไม่ค่อยสนุกนัก หัวใจมันไม่สนุกด้วยจึงเลี่ยงมาเขียนบล็อก เหงา ๆ ที่มาเยือนในงานรื่นเริง มันมีเสนห์อยู่บ้างเหมือนกัน คนแบบเรา ๆ ก็เป็นอย่างนี้แหละเพลง พราน ผักชีโรยหน้าเกลื่อนหาดเลยหรือพราน ผักชีมันเกิดมาเพื่อโรยหน้าเลยแหละ   โดย: แพรจารุ 26 ธันวาคม 2550 20:03:29 น.

สวัสดีค่ะน้ายาย ไม่ได้หายไปไหนค่ะ ช่วงนี้มีสอบทุกวันเลย ไม่ได้เข้าเน็ตตั้งหลายวันแล้วค่ะ พรุ่งนี้สอบวิชาสาระสนเทศทางการพยาบาลวิชาเดียว สอบปฏิบัติง่ายกว่าสอบทฤษฎีหน่อยค่ะ เพราะได้ลงมือทำแล้วมันเห็นภาพเกิดความเคยชิน เลยไม่ต้องท่องให้จำ ท่องพอให้รู้และทำได้ก็พอ ดีกว่าสอบทฤษฎีนั่งท่องตำราแทบตาย ไม่เห็นภาพ "เส้นประสาทเส้นนี้ทำงานแบบนี้ มีกลไกลแบบนี้" นึกภาพแทบแย่ ก็ตั้งแต่เรียนมายังไม่เคยเห็นหน้าคร่าตามันจริงเลย เห็นแต่ในภาพ แตก็ต้องถูๆไถ่ๆไปค่ะน้ายาย สอบเสร็จแล้วก็จะได้กลับบ้านค่ะุ วันนี้เลยมาอัพบล็อก กลับบ้านไม่รู้จะได้ใช้เน็ตหรือเปล่า เหตุการณ์สึนามิผ่านมาสามปีแล้วหรือค่ะ หนูยังจำได้ว่าไม่นานมานี้เองที่ นั่งดูภาพของคลืนสึนามิจากหน้าจอทีวี และตามด้วยคลื่นน้ำใจของคนไทยทั้งชาติ และเพื่อนมนุษย์ทุกคนที่ช่วยเหลือกันแบบไม่มีข้อแม้ เวลาเหมือนผ่านไปไว ไม่รู้ว่ามันจะพอรักษาหัวใจผู้ที่สูญเสียได้บ้างหรือเปล่าหนอ   โดย: เบญจวรรณ (lukkongpoka ) 27 ธันวาคม 2550 19:18:43 น.

อย่าให้เหตุการณ์รายๆเกิดขึ้นอีกเลย สุขสันต์สดใส ตลอดปี 2551 นะครับ ยาย   โดย: เขาพนม 27 ธันวาคม 2550 21:29:43 น.

เฮ้อ พี่แพร เพิ่งพูดเรื่อง สึนามิ ก็ได้ข่าวสึนามิทางใจอีก สองข่าว หนึ่ง อินโด เจอแผ่นดินไหว น้ำป่าหลาก โคลนถล่มอีกล่ะ คราวนี้ เจอไปอีกเป็นร้อยศพเลย สอง หญิงแกร่ง เบนาซีร์ บุตโต นายกหญิงมุสลิมคนแรกของโลก ก็ถูกลอบสังหารไปเสียแล้ว เสียดายจริงๆ สีนามิทางใจจริงๆ เลย วันนี้ จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมเนี่ย   โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 192.43.227.18 28 ธันวาคม 2550 12:23:29 น.

สวัสดีปีใหม่ 2008 ครับ   โดย: เซียน_กีตาร์ 31 ธันวาคม 2550 20:33:57 น.

ตอนนี้พี่กำลังอยู่ในงานเลี้ยงปีใหม่นะ แต่ไม่ค่อยสนุกนัก หัวใจมันไม่สนุกด้วยจึงเลี่ยงมาเขียนบล็อก เหงา ๆ ที่มาเยือนในงานรื่นเริง มันมีเสนห์อยู่บ้างเหมือนกัน คนแบบเรา ๆ ก็เป็นอย่างนี้แหละเพลง... อารมณ์แบบนี้นึกว่ามีแต่ผม แปลกนะครับ แต่ไม่ว่าไง ขอให้มีความสุขครับ   โดย: ธารดาว IP: 202.149.24.129 1 มกราคม 2551 12:36:52 น.

มาสวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่แพร และพี่หนอมค่ะ   โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 198.142.231.183 1 มกราคม 2551 16:35:20 น.

โดย: มัยดีนาห์ 1 มกราคม 2551 19:36:49 น.

โดย: พ่อพเยีย 1 มกราคม 2551 20:18:10 น.

โดย: Nok_Noah 1 มกราคม 2551 20:36:26 น.