Bloggang.com : weblog for you and your gang
คนเขียนหนังสือ ชีวิตเบิกบานในการงาน
Group Blog
แพรจารุ
จากกระท่อมทุ่งเสี้ยว\"ถนอม ไชยวงษ์แก้ว\"
บ้านใต้เมืองเหนือ"แพรจารุ"
บทกวี"ถนอม ไชยวงษ์แก้ว"
ครอบครัวหมา ๆ แพรจารุ
ที่นี่มีหนังสือให้คุณ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ถูกขังลืมเรื่องที่หนึ่ง" ลูกสาวแม่น้ำ"
ขังลืม 2 บรรณาธิการกับเจ้าของสำนักพิมพ์ทะเลาะกัน. แพรจารุ
คอมเมนต์พิเศษ
เรื่องของใครต่อใครมากมาย แพรจารุ
ชนเผ่าพื้นเมือง แพรจารุ
บ้านหลังนั้นอยู่หลังโรงเรียน แพรจารุ
ความลับเรื่องรัก แพรจารุ
ถนนสายเดียวดาย
เรื่องสั้นประทับใจ
งานถั่ว ๆ
<<
พฤษภาคม 2551
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
5 พฤษภาคม 2551
เป็นผู้หญิงธรรมดา
All Blogs
ประตูปิดตายที่ถูกเปิดออก
พี่ชายคนที่ 4
คิดถึงเหมือนกัน
สุดสะแนนแสนสนุก
ชวนไปงาน คอนเสิร์ต ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ดนตรี กวี นักเขียน
คุณนั่งกินอาหารอร่อยและ หัวเราะได้เต็มเสียงในบ้านของตัวเองได้ไหม
ทะเลหาย
ปาฐกถาพิเศษ ของประภัสสร เสวิกุล “มกราคม อำลา ‘รงค์ วงษ์สวรรค์
ไปเหมืองทองคำมาค่ะ
นักเขียนไม่ขาย
หมู่บ้านนี้ราคาเท่าไหร่
ประตูและหน้าต่างของหนังสือ
จากภูเขาจดทะเล ท้องฟ้าผืนดินเดียวกัน
ผู้ถามหาคนยากไร้
ไปกินข้าวเบ๊อะที่หมู่บ้าน มีกินมีใช้
ตามหมอน้อยไปแทนคุณชาวดอยที่ช่วยรักษาป่า
แม้ไม่ได้สิทธิ์ก็ขอมีชีวิตอยู่อย่างชอบธรรม
เปลี่ยนพวงหรีด เป็น ผ้าป่ากล้าไม้ พันธุ์ไม้
ไม่นานคนก็จะตายหมดโลก
ว่าด้วยเรื่องของเพื่อน "วดีลดา เพียงศิริ"
ไปเที่ยวบ้านเพื่อน
งานของน้อง
ศิลปินกับการทำเมืองให้น่าอยู่
เดินเล่นไปตามทางสายน้ำ
วันนัดพบ ตัดคอเอาเลือดล้างเท้า
โค้งสุดท้ายเหมืองฝาย พ่อหมื่น แกฝายคนสุดท้าย นัดพบ
เมื่อโรงเรียนร้อนไปปลูกต้นไม้ให้โรงเรียนกันเถอะ
เอาบทสัมภาษณ์ในกุลสตรีมาฝาก
คุณว่าเราจะสิ้นชาติไหม
อวสานฝายพญาคำ
เรื่องมันขำครับท่าน
โคม
เป็นผู้หญิงธรรมดา
เราต่างดิ้นรนอยู่ในอ่างแคบ ๆ
ให้นกแสงตะวันนำทาง (tag)
โฆษณาชวนเชื่อได้ไหม
แม่และฉัน 3 ชีวิตที่มองเห็นสิ่งเลวร้าย
แม่และฉัน 2 ไม่ใช่ลูกสาวที่แม่ภาคภูมิใจ
แม่และฉันตอน 1 วันที่เขียนถึงแม่
รักอย่างเดียวไม่พอ
ชีวิตคู่อยู่กันจน (ฆ่ากัน)ตาย
คนชายขอบเกาะขอบเวที
จดหมายจากนาอ่อนฉบับที่ 3
จดหมายจากนาอ่อนฉบับที่ 2
จดหมายจากนาอ่อน
เขาเป็นมือเรื่องสั้น "กนกพงศ์ สงสมพันธ์"
พระแม่แห่งความยากจน
เรื่องกล้วย....กล้วยน้ำว้า อีกครั้ง
บทความประทับใจ เรื่องกล้วย ๆ
เรื่องสั้นสะใจ
ตายไปพร้อมกับความโกรธ
งานเขียนที่ถูกขังลืม
เป็นผู้หญิงธรรมดา
ป้าของฉันเป็นผู้หญิงธรรมดามาก ไม่เป็นที่รู้จักของใคร ฉันคิดว่าคนที่ป้ารู้จักมีแต่หลาน ๆ กับคนข้างบ้านเท่านั้น และคนที่รู้จักป้าก็เช่นกัน
ป้าเป็นผู้หญิงธรรมดาจริง ๆ แต่ฉันอยากเขียนถึงป้า เพราะน่าจะมีแต่ฉันที่จะเขียนถึงป้า และฉันก็น่าจะเป็นหลานคนเดียวที่ไม่เคยได้ทำอะไรให้ป้าเลยนอกจากเขียนถึงป้า ใจหายเหมือนกันเมื่อคิดว่า นี่คือสิ่งแรกที่ฉันจะทำให้ป้าและเป็นสิ่งสุดท้าย
ป้าฉันไม่มีอะไรพิเศษเลยนอกจากเป็นคนดี มีจิตใจที่ดีงาม ตั้งแต่ฉันรู้จักเป็นป้าหลานมา ฉันไม่เคยเห็นป้าทำอะไรไม่ดีเลย ไม่ใช่แกเป็นป้าที่ดีของพวกหลาน ๆ แกเท่านั้น แต่เป็นเพื่อนบ้านที่ดีของเพื่อนบ้าน หรือจะพูดให้ยิ่งใหญ่กว่านั้นก็คือป้าเป็นประชาชนที่ดีของประเทศนี้ เพราะป้าไม่เคยทำผิดกฎหมายใด ๆ ป้าไม่เคยมีปัญหากับหน่วยงานของรัฐ ไม่เคยหลีกเลี่ยงภาษี ป้าเป็นคนของศาสนาโดยแท้เพราะป้าไปวัดทุกวันพระ และสร้างกุศลตามแนวทางพุทธศานา ในงานบุญต่าง ๆ
ชีวิตป้ามีความสุขมาก ฉันคิดว่าป้ามีความสุขทุกวัน ป้ายิ้มทุกวันและแกก็ไม่มีเรื่องตำหนิใคร ๆ ไม่มีเรื่องร้าย ๆ ออกมาจากป้าให้ได้ยินเลย
"ไปกินข้าวกินปลา ป้าจะพูดคำนี้เสมอเมื่อมีหลาน ๆ มาถึงบ้าน กินข้าวกินปลาจริง ๆ เพราะอาหารหลัก ๆ คือข้าวกับปลา ที่เด็ดสุดของคือแกงส้มปลา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฉันก็ยังรู้สึกว่า ไม่มีแกงส้มที่ไหนอร่อยเท่าบ้านป้า แกงส้มป้าจะเปรี้ยวจัด ป้าใช้มะนาวแกงส้ม น้ำแกงส้มของป้าเป็นน้ำใส
หลายปีที่ฉันพยายามจะแกงส้มให้เหมือนของป้าแต่ไม่เคยทำได้ ไม่เปรี้ยวเผ็ดแบบพอดีเหมือนของป้า
บ้านหลังแรกของป้าอยู่ในสวน บ้านป้ามีของกินมากมาย แต่ที่ฉันชอบที่สุดคือละมุดลูกเล็ก ๆ ป้าปลูกละมุดไว้หลายต้น นอกจากละมุดก็จะมีฝรั่ง และของกินอีกมากมายไว้ให้หลาน ๆ กิน พวกเราจะสุขสบายและอิ่ม เรียกว่าไม่เคยเลยสักวันที่ไปแล้วหิวกลับมา
ป้าไม่มีลูกสักคน แต่ถึงแม้จะไม่มีลูกแต่ป้าได้เป็นแม่ เพราะป้าเลี้ยงหลานเป็นลูกอยู่สองสามคน ฉันคิดว่าป้ามีความเป็นแม่ครบถ้วน หลาน ๆ วิ่งไปหาป้าได้เสมอ
เรื่องราวของป้าในวัยเยาว์ ฉันรู้จากแม่เพียงเล็กน้อย แม่เล่าว่า ป้าเป็นพี่สาวคนโตแต่เป็นคนละพ่อกับแม่ เพราะพ่อของป้าซึ่งเป็นคนมีชื่อเสียงในสมัยนั้นเทียบเท่ากับผู้พิพากษาในสมัยนี้ ได้เสียชีวิตไปทิ้งลูกสาวเล็ก ๆ กับแม่เอาไว้ ต่อมาแม่มีสามีใหม่และมีลูกสาวอีกสามคน หนึ่งในสามนั้นคือแม่ของฉันคนหนึ่ง
ป้าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผอมบาง ฉันไม่ได้เห็นตอนที่ป้าเป็นสาว แต่คิดว่าคงจะสวย เพราะลูกสาวบ้านนั้นสวย ๆ ทั้งสี่คน
สิ่งที่ฉันเห็นตั้งแต่เด็กคือ พวกเขารักกันมากจริง ๆ และเขาก็บอกให้เรารักนับถือและแบ่งปันกัน
พวกเแม่ทั้งสี่มีที่นาอยู่แปลงหนึ่ง เป็นมรดกตกทอดมา ที่นาแปลงนั้นสำหรับปลูกข้าวเป็นของส่วนรวม ข้าวจะถูกเอามาเก็บไว้ที่บ้านเรา และพี่น้องทั้งสี่รวมทั้งลูกหลานก็มาเอาข้าวไปกินได้ บ้านไหนจะกินเท่าไหร่ก็ได้ ฉันไม่เคยเห็นทั้งสี่พี่น้องมีปัญหาทะเลาะกันเลย พวกเขาจะพูดกันดีมาก ป้าซึ่งเป็นพี่สาวคนโตจะเรียกน้อง ๆ ของแกว่า ว่าน้องทุกคำ พวกน้อง ๆ ก็เรียกแกว่า สาว (หมายถึงพี่)
ที่นาที่ปลูกข้าวกินด้วยกันนั่นแหละ เป็นตัวอย่างแห่งความรัก การดูแลและการให้ของพี่น้อง
ที่แม่ไม่ต้องบอกหลายครั้งว่าพี่น้องรักกันแบ่งปันกันนั้นเป็นอย่างไร
ป้าเลี้ยงน้อง ๆ ของแก และเลี้ยงหลานอีก หลาน ๆ ที่มาอยู่กับป้าเรียกแกว่าแม่ หลานบางคนมีลูกก็ให้ลูกมาอยู่กับป้าต่ออีก
ป้าเป็นผู้หญิงที่น่ากอดมาก น้องสาวของฉันชอบกอดป้า แต่ฉันชอบจับมือป้าเล่นดึงหนังเหี่ยว ๆ ที่หลังมือ ป้าจะหัวเราะและว่า หนังเหี่ยวหมดแล้ว
ฉันชอบแกล้งอำป้าเล่น ฉันรู้ว่าป้าชอบให้ของน้องสาวคนเล็ก เพราะแกรักเป็นพิเศษในบรรดาลูก ๆ ของแม่
วันหนึ่งฉันแกล้งพูดว่า วันนี้ป้าให้ทองน้องสาวด้วยนี่
แกรีบพูดว่า บอกมันแล้วว่าอย่าบอกใคร ไปบอกคนอื่น
พวกเราก็หัวเราะฮากันเพราะน้องสาวไม่ได้บอกใครเลย แกโดนหลอก
วันหนึ่งป้านั่งหัวสั่นอยู่คนเดียวที่ร้านนั่งประจำของแก ช่วงนี้แกไปไหนไม่ไหวแล้ว ได้แต่นั่ง ๆ อยู่ที่บ้าน
ฉันถามแกว่า ป้านั่งสั่นทำไม
แกตอบว่า มันโกรธ คือแกโกรธอะไรสักอย่างหนึ่ง คงนาน ๆ ถึงจะโกรธ
ครั้ง ฉันไม่ได้ถามแกว่าโกรธอะไรโกรธใคร แต่ถามว่านั่งสั่นทำไม
แกว่ามันโกรธแล้วหัวสั่น
อ้าว โกรธแล้วนั่งสั่นอยู่คนเดียว
ป้าหัวเราะแล้วว่าเอ้อ...แล้วก็หยุดสั่น
ชีวิตช่วงสุดท้ายของป้า ในช่วงชีวิตใกล้จะครบร้อย แม่ซึ่งเป็นน้องสาวที่เหลืออยู่คนเดียวและสูงวัยแล้วเช่นกัน ได้ดูแลป้าอย่างดี จนทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจว่า ฉันมีน้องสาวและเธอคงจะดูแลฉันดีด้วยในยามแก่เฒ่า นั้นหมายถึงว่าถ้าฉันจำเป็นจะต้องมีชีวิตยืนยาวเช่นป้าเพราะฉันไม่มีลูกเหมือนป้า
ช่วงหนึ่งแม่ไปรับป้ามาอยู่ด้วย อยู่บ้านเดียวกัน จะได้ไม่ต้องไปรับไปส่ง แต่ป้าก็อยู่ไม่ได้คิดถึงบ้านตัวเอง แม่จึงต้องไปนอนเป็นเพื่อนป้าอยู่เรื่อย ๆ แกไปแบบไม่กลัวเหนื่อย ไปทำอาหารที่ป้าชอบ ไปป้อนข้าว ป้อนนม
วันหนึ่งฉันไปเยี่ยมป้ากับแม่ ได้ยินป้าพูดว่า คิดถึงน้อง ฉันเห็นคนแก่สองคนพี่น้องกอดกัน แล้วต้องเมินหน้าหนี
ฉันอดขำไม่ได้ เมื่อน้องสาวเล่าว่า ตอนนี้แม่กับป้าโทรศัพท์คุยกันแล้ว บ้านของทั้งสองมีโทรศัพท์แล้ว และสองคนพี่น้องจำเบอร์โทรของกันได้ โทรหากันทุกวัน
พวกเราหลาน ๆ ใกล้ชิดกับป้า เพราะหน้าที่หนึ่งของพวกเรา ไม่ว่าจะอยู่ไกลถึงไหน ทุกครั้งที่กลับบ้านสิ่งที่ต้องทำคือไปหาป้า แม่จะเตือนให้ไปหาป้าก่อนเสมอ และก่อนกลับต้องไปหาป้าด้วย
ป้าเป็นคนน่ารักจนวันสุดท้าย ฉันไปเยี่ยมป้าครั้งสุดท้าย ป้านอนอย่างเดียวแล้ว และป้าก็จำใครไม่ค่อยได้แล้ว โดยเฉพาะฉันซึ่งอยู่ไกลจากป้ามาก แต่สิ่งที่ป้าไม่ลืมคือ เรียกให้หลานกินข้าว
ป้าบอกให้ฉันไปหาข้าวกิน ไปกินข้าวกินปลา ขนมมีก็หากินในครัว
เหลนของป้าที่อยู่กับป้าบอกว่า ใครมาแกก็เรียกให้กินข้าว
ฉันแกล้งบอกป้าว่า
ไม่มีข้าวกิน
ดูเถอะหลานอย่างฉันถึงขั้นนี้แล้วยังแกล้งป้าได้
ป้าทำเสียงดังขึ้นมานิดหนึ่ง และว่าให้ไปซื้อมาสักบาท ฉันคิดว่าบาทของป้าตอนนั้น คงเป็นค่าของเงินสมัยที่ป้าเป็นสาว
เหลนบอกว่าช่วงหลัง ๆ ป้าจะพูดถึงคนที่มีแต่ชื่อแล้วทั้งนั้น และเรียกหาพ่อหาแม่ด้วย ฉันคิดว่าบางช่วงแกคืนสู่วัยเยาว์
ชีวิตคืนสู่วัยเยาว์จริง ๆ ยามเช้าเหลนที่อยู่ด้วยจะอุ้มไปเข้าห้องน้ำ แล้วอุ้มกลับมานอน ป้อนข้าว อาบน้ำ เช็ดตัว ทาแป้ง
แกนอนอย่างสงบ นอนนิ่ง ๆ ไม่โวยวายเสียงดัง พูดจาดี
ฉันคิดว่าคนแกที่หลงลืมอย่างป้า แต่ยังพูดจาดี เป็นห่วงคนอื่น กลัวว่ายังไม่ได้กินข้าว ป้าคงมีหัวใจที่ดีมาก นี่แหละที่ว่างามอยู่ข้างในจริง ๆ
ป้ามีบุญหรือเรียกว่าบุญที่แกทำเอาไว้ หรืออยู่เพื่อให้คนอื่นได้ทำความดี หลาน ๆ ที่ป้าเลี้ยงดูเหมือนลูก ยังมาดูแลป้าอยู่เสมอ แกไม่เคยถูกทอดทิ้ง แม้ว่าพวกเขาจะไปทำงานไกล บางคนให้เงินเดือนป้าด้วย และยังมีรุ่นเหลนที่อยู่ด้วยตลอด
ช่วงหลังป้าอยู่กับเหลนและเหลนของแกก็มีลูกเล็ก ๆ วัยน่ารักอยู่กับแกด้วย นับว่าชีวิตแกไม่เคยขาดเด็ก แกจึงไม่โดดเดี่ยวเลย แม้ในขณะที่หลงลืมแล้ว ป้าก็คงยังสัมผัสได้ว่ามีเด็ก ๆ อยู่ใกล้แก
ป้านอนนิ่ง ๆ อยู่อีกยาวนาน แล้วยามเช้าวันหนึ่งก็ถึงเวลาที่ป้าจะเดินทางอีกครั้ง แกหลับสนิทในยามเช้า เหลนคนหนึ่งของป้าส่งขาวมาบอก
แม้ว่าจะรู้สึกว่า ควรจะถึงเวลาของป้าแล้ว หรือป้านอนนานเกินไปแล้ว ไปเถอะป้า แต่หัวใจโหวงเหวงเหลือเกิน เมื่อคิดถึงมือเหี่ยว ๆ ที่ยอมให้หลานอย่างฉันดึงหลังมือเล่น
ฉันไม่ได้ทำอะไรให้ป้าเลย ฉันเป็นนักเขียน อาชีพที่ป้าไม่รู้จัก ครั้งหนึ่งป้าถามฉันว่าทำงานอะไร ฉันบอกป้าว่าเขียนหนังสือ ป้าถามอย่างงง ๆ ว่า ยังเรียนหนังสืออยู่หรือ ฉันไม่ได้อธิบายให้ป้าฟังและคิดว่า ป้าเข้าใจไม่ผิดหรอกเพราะฉันยังเรียนอยู่จริง ๆ การอ่านการเขียนก็คือการเรียน
เขียนหนังสือ ป้ามีหลานเป็นคนเขียนหนังสือ และนี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ คือเขียนถึงป้า เขียนถึงผู้หญิงธรรมดาของหลาน ๆ ที่ยิ่งใหญ่และดียิ่ง
*************
ปล. หลังจากนั้นฉันได้พบข้อเขียนของเหลนป้าอีกคนหนึ่ง ที่อยู่กับป้ามาจนสาวและเพิ่งมีครอบครัวไป เธอเขียนข้อความสั้นว่า
ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก ไม่ใช่แม่ก็เป็นยิ่งกว่าแม่
Create Date : 05 พฤษภาคม 2551
Last Update : 5 พฤษภาคม 2551 7:54:34 น.
42 comments
Counter : 1282 Pageviews.
Share
Tweet
สำหรับเพื่อน ๆ ที่เคยอ่านเรื่องนี้ในประชาไทแล้วเปิดผ่านได้เลยนะค่ะ
เอาเรื่องนี้มาลงอีกครั้งนี้ในวาระครบร้อยวันป้า แต่ฉันไม่ได้ไปร่วมงานทำบุญ จึงลงเรื่องของป้า เป็นการแสดงความรัก ความอาลัย และเพื่อให้เพื่อน ๆ ผู้อ่านรู้จักป้าด้วยค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านค่ะ
โดย:
แพรจารุ
วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:32:11 น.
เพิ่งได้อ่านค่ะ...อ่านแล้วประทับใจมาก ๆ ตัวเองก็เป็นป้าคนหนึ่งที่แสนจะธรรมดา แล้วก็รักหลาน ๆ เป็นอย่างยิ่ง
ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก เพราะเลี้ยงเขามาแต่แบเบาะ...
ขอบคุณที่นำมาให้อ่านค่ะ
โดย:
แม่ไก่
วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:58:20 น.
....วันที่ ๕ ลืมไปว่าวันนักเขียน
มัววนเวียนอยู่กับงานการแน่นหนา
สารคดีแปดบทรจนา
ให้เป็นนิยายหลายสิบหน้าเด็กอ่านดี
.....เชียนมาเป็นเดือนจนเลือนหลง
เขาเจาะจงที่ลุงบูลย์พูนศรี
จะแบ่งถ่ายให้ใครก็ใช่ที
เงินนะดีแต่ว่าเหนื่อยหนักแทบตาย...
............
สวัสดียาย.... มาทักทายวันนักเขียน แต่สำหรับลุงคือวันหาเงิน
เมื่อวานสมาคมข้าราชการบำนาญ จัดเลี้ยงประจำเดือน(ละครั้ง)ที่ชุมพรคาบานารีสอร์ต ลุงได้ขึ้นร้องเพลงบนเวทีด้วย นาน ๆ ได้ปล่อยแก่
โดย: lungboon IP: 118.173.115.194 วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:09:17 น.
ลึกซึ้งตื้นตันใจดี จ๊ะ
อ่านไปนึกถึงภาพตาและยาย กลับไปบ้านจะไปหอมแก้ม ยายสัก 4-5 ฟอด
ขอบคุณที่นำมาเขียนให้อ่าน จ๊ะ
โดย:
บ้าได้ถ้วย
วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:11:07 น.
ใช้ได้ไหมพี่ยาย..
อิอิ..ถ้าใช้ไม่ได้สะกิดมาได้ค๊าบ
โดย: สีน้ำฟ้า IP: 119.42.69.92 วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:22:39 น.
สรีสวัสดีเจ้าพี่แพร จารุ
แบคกราวน์สีฟ้า ดูสว่างไสวดีจังเลยเจ้า
ในขณะที่คิดถึง แต่อีกใจนึงก็อบอุ่นที่ได้หวลระลึกถึง
มานอนดูท้องฟ้าโตยกั๋นบ๋อเจ้า
อืมม์ จริงๆแล้วอยากให้พี่แพร เขียนเกี่ยวกับข่าวอินเตอร์เน็ตจังเลยเจ้า ตอนนี้กำลังฟีเวอร์พอดีเลยเจ้า
โดย: เจ๋วะรัฐถะ IP: 124.157.158.63 วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:14:15 น.
อ่านแล้วสบายตาขึ้นน่ะกับพื้นสีฟ้า
ว่าจะไม่เขียนแต่ก็อดไม่ได้เพราะมี
ประเด็นใหม่อีกแล้ว พี่ยายช่วยคิดต่อหน่อย ก็ตอนไปที่เชียงดาว ได้
มีโอกาสคุยกับพี่อุ๋มอิ๋มอยู่เรื่องหนึ่ง
เปิดประเด็นเลยน่ะ "ผ้าอ้อมหายไปไหน"ผลที่เดี๋ยวนี้แทบไม่เห็น
ผ้าอ้อมตาก ซึ่งแสดงถึงความหมายว่าบ้านนี้มีเด็กอ่อน การที่
ปัจจุบันนี้มีผู้นิยมใช้ผ้าอ้อมแบบ
ใช้แล้วทิ้ง ขยะเต็มบ้านเต็มเมือง
เด็กไม่ถูกฝึกให้มีวินัยในการขับถ่าย แล้ววันข้างหน้าอะไรจะเกิด
ขึ้น จินตนาการเอาเองเถอะ
โดย: กิ่ง IP: 202.149.24.129 วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:37:07 น.
ทำได้ไงเนี่ย
สวยจังค่ะ
พี่ยาย
ใคร ๆ ก็อยากมีชีวิตแบบนั้น
หนูก็เช่นกัน อยากจะ...
ยิ้มแย้มแจ่มใส มองโลกในแง่ดี
มีความสุขกับสิ่งรอบ ๆ ตัว
เป็นคนดี ของทุกสังคม
เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่
เป็นคนรักที่ดีของคนที่รักเรา
เป็นแม่ที่ดีของลูก
เป็นพี่ที่ดีของน้อง
เป็นเพื่อนที่ดีของเพื่อน
แต่มันไม่ง่ายเลยนะ
ขอบคุณค่ะ ที่เรียกให้มาอ่านเรื่องดี ๆ ของป้าของพี่ยาย
โดย:
malarn cha
วันที่: 5 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:02:08 น.
เจ๋วะรัฐถะ
ข่าวอินเตอร์เน็ต ที่ว่าน้องเขียนมาเองซิค่ะ จะเขียนเป็นบทความในมุมมองของเราต่อข่าวก็ได้ค่ะ เอาไปลงในประชาไทดอดคอมซึ่งมีพื้นที่เปิดกว้างส่งผ่านพี่มาก็ได้ค่ะ
ใช้ parjaru@gmail.com
เพราะ yahoo อยู่ ๆ ก็ถูกล็อกเฉยเลย ประกาศให้คนอื่นที่ติดต่อกับพี่ด้วยนะคะ ใช้parjaru@gmail.com
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.230.209 วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:8:27:44 น.
เห็นเค้าขีดเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆ ทั้งเรื่องจริงและเรื่องแต่ง ทำให้ผมอยากจับปากกาที่วางไปเพราะไร้ความสามารถเมื่อหลายปีก่อนอีกครั้งจังเลย
แต่ถ้าจะยากเพราะยังไร้ความสามารถเช่นเดิมๆ
ดีจังที่ "แพรจารุ" ยังสรรเสริญคุณงามความดีของคนทำดีอยู่ร่ำไป
โดย:
เขาพนม
วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:38:17 น.
พี่เขาพนม
อยากบอกพี่ว่าจงทำโดยพลันเถอะค่ะ อย่าคิดเรื่องความสามารถเลยค่ะ ความสามารถุมาที่หลังความตั้งใจค่ะ
ลองดูเถอะในเมื่อพี่มีความตั้งใจและเต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ และคิดว่าคงพร้อมด้วยเวลาด้วย
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.230.209 วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:45:04 น.
แม่ไก่ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่แม่ไก่ชอบ ขอบคุณแม่ไก่ด้วยเช่นกันค่ะ
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.230.209 วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:47:34 น.
กิ่ง
เขียนมาเถอะยินดีเป็นอย่างยิ่ง ประเด็นผ้าอ้อมที่หายไป น่าสนใจมาก ๆ เลยค่ะ
คุณกิ่งจะลองเขียนเป็นบทความมาก็ได้นะคะ หรือถ้ายังไม่มีเวลา เข้าใจว่ายังไม่มีเวลา เพราะทำวิทยานิพนธ์อยู่ เอาเป็นว่า
ยินดีจะร่วมในประเด็นนี้ค่ะ ความจริงผ้าอ้อมที่ใช้แล้วทิ้งแบบผ้าอานามัยเด็กอ่อนนั้น
ก็ควรใช้อยู่ แต่น่าจะใช้เฉพาะจำเป็น เช่นในระหว่างพาเด็กเดินทางไปไกล ๆ ส่วนอยู่ที่บ้านนั้น เด็กทารกก็ฝึกได้ว่าจะฉี่เมื่อไหร แม่พ่อก็ลุกมาให้ลูกฉี่ใช่ไหม ( ไมได้มีลูกแต่เห็นพี่ ๆ เขทำกัน
หรอบางคนอาจจะอยากนอนยาวช่วงกลางคืเพราะแม่ต้องทำงานก็อนุโลมกลางคืนอีกผืนก็ได้
มันอยู่ที่ว่าคุณใช้อย่างไรนั่นเป็นสำคัญ คุณกิ่งทำงานในโรงพยาบาลมองเห็นปัญหานี้ นับแต่นี้ข้าน้อยขอคารวะ
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.230.209 วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:53:51 น.
malarn cha
แค่คิดก็ดีแล้วค่ะ เพราะเริ่มจากคิดดีก่อน
และที่เห็นและเป็นอยู่พี่ก็เห็นว่าดีอยู่แล้ว
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.230.209 วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:58:49 น.
สวัสดีค่ะพี่ยาย
ความตาย และการจากพรากเป็นธรรมดาโลกนะคะ
ไม่มีคำว่า "ก่อนวัยอันสมควร" เพราะทุกวัยสามารถถึงเวลาได้โดยถ้วนหน้า
แต่คนที่อยู่ใกล้ชิด ไม่ว่าจะถึงวัย หรือจะก่อนวัย เมื่อถึงกาลก็อดใจหายไม่ได้
อย่างน้อย ป้าของพี่ยาย ก็มีคนระลึกถึงด้วยความรักนะคะ
ในโลกของสังคมยุคนี้ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า คนโสดอย่างนางไม้ฯ ไม่นึกอยากมีอายุยืนยาว เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครมารักและดูแลอย่างรุ่นแม่ๆ เราหรือเปล่า
เอ๊ะ วันนี้เศร้าไปหรือเปล่านะ
โดย:
นางไม้หน้า3
วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:58:53 น.
พี่ยายคะ..
เพิ่งจะอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ
ประทับใจในความรักของพี่น้องและป้าหลาน
นกเชื่อว่า ป้าท่านมีสัญชาติญาณความเป็นแม่อยู่เต็มเปี่ยมนะคะ
ประทับใจกับประโยคนี้
"ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก ไม่ใช่แม่ก็เป็นยิ่งกว่าแม่ "
เหนือคำอธิบายค่ะ
โดย:
Nok_Noah
วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:16:49:36 น.
สวัสดีค่ะน้ายาย
มาสงข่าวว่าพรุ่งนี้หนูเดินทางไปออกค่ายที่พิษณุโลกค่
ออกค่ายวันที่ 14 ค่ะ
วันนี้เดินทางมาวิทยาลัย
คิดถึงเลยแวะมาคุยค่ะ ยังอ่านไม่จบแต่คุยกับน้าก่อนค่ะ
โดย: เบญจวรรณ IP: 61.7.231.130 วันที่: 8 พฤษภาคม 2551 เวลา:16:03:03 น.
นั่งอ่านซ่ำแล้วซ่ำเล่า ทำให้พี่ตาพร้ามั่ว เบ้าตามีน้ำใส่ๆเอ้อล้นออกมา พี่คงอ่อนแอ่ และขาดความอดทนซินะ.....หันไปหยิบจดหมายเก่าๆที่พ่อเขียนไว้คร่าวที่พี่ชายพาไปอยู่นิวยอร์ค เขียนอยากกลับบ้าน..ลายมือพ่อสวยเรียบร้อยช่องไฟสวยงาม พี่ไปเจ่อในอัลบั้มรูปถ่าย มันเป็นจดหมายที่ไม่ได้ส่งมาเมืองไทย แต่ติดมากับอัลบั้มรูปถ่าย...
พี่ได้อ่านถึงแกงส้มมะนาวแล้ว รู้ทราบว่าผิวมะนาวที่อยู่ในน้ำแกงมันมีกลิ่นหอม พี่ไปอยู่บ้าน หกเจ็ดวัน แกงส้มมันทุกวัน
โดย: พี่เอง IP: 124.120.91.119 วันที่: 8 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:08:51 น.
คิดถึงความดีของผู้มีพระคุณ แล้วเราปลื้มใจอิ่มบุญนะครับ คุณป้าท่านคงอายุมากแล้ว นะครับ ความรักผูกพัน มันมีเช่นนี้จริงๆในสังคมชนบท พูดถึงละมุด พี่ไปซื้อมาย่ำพร้าวคั่ว 3 ลูก สิบบาท ไปแล้วซื้อแลกเลย เพราะมันอยากกินอยากช่วยซื้อ เงินทองมันหายากก็จริง เราอยู่กรุงเทพฯผลาญไปโดยใช่เหตุ เช่นเหล้าบุหรี่ แต่พี่ไม่ทั้งสองนะครับ ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก เพราะพ่อ เคยทำโทษตัวพ่อเองสมัยพี่เรียน ป.5 พี่ริทำทุกอย่าง..เอาอย่างพ่อ..แต่พ่อหยุดสูบยาใบจาก และท่านไม่ดุพี่ ท่านหยุดของท่านเอง พี่มานั่งคิดๆสมัยนั้นว่าพ่อคงไม่กล้าดุ เรา แต่พ่อหยุดของพ่อเอง
พูดคำโหวงเหวง แล้วพี่วังเวงจริงๆ เมื่อ ลาพ่อมาตอนเช้า ท่านนั่งน่าสงสารมากๆครับ
โดย: พี่คนช่างเล่า คนเดี่ยวกับพี่เองมาอีกรอบ IP: 124.120.91.119 วันที่: 8 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:19:59 น.
ชอบมากครับ
โดย:
ฟ้าดิน
วันที่: 10 พฤษภาคม 2551 เวลา:2:44:20 น.
สวัสดีครับ ยาย
เพิ่งมีโอกาสแวะเวียนมาทักทายอย่างจริงจัง และทำให้มีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้.. เรื่องเล่าธรรมดาแต่งดงามและมีความรู้สึกในระหว่างบรรทัด-- คุณเขียนได้ดีมากครับ!
โดย: ปะการัง IP: 72.197.61.207 วันที่: 10 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:50:33 น.
แวะมาอ่านตอนดึกๆ
สบายดีนะครับ
โดย: รักษ์ IP: 124.120.97.96 วันที่: 11 พฤษภาคม 2551 เวลา:2:26:37 น.
ผมเคยเขียนถึงป้าของผมในงานศพของแกเหมือนกัน
แต่่ป้าของผม เมื่อสมัยมีชีวิต นิสัยตรงกันข้ามกับป้าของพี่ทุกอย่าง...
สิ่งที่ผมเขียน ล้วนเป็นความดีงามของแก
โดย: ธารดาว IP: 202.149.24.161 วันที่: 11 พฤษภาคม 2551 เวลา:4:24:32 น.
ธารดาว
สวัสดีค่ะ ป้าเราเป็นคนน่ารัก
มาก ๆ แกเป็นผู้หญิงที่งดงามทั้งกายและใจ ถึงวันนี้เรายังคิดถึงสิ่งที่ไม่ดีของแกไมได้เลย
รักษ์
ขอบคุณที่แวะมายมดึก เราตอบยามเช้า เราสบายดีตามสภาพ มีการงานและกิจกรรมทำอยู่เป็นระยะชีวิตจึงยังน่าอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป
ปะการัง ขอบคุณสำหรับคำชม นับว่าเป็นกำลังใจที่ดี
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.43.149 วันที่: 12 พฤษภาคม 2551 เวลา:9:43:23 น.
ไหนว่าจามาเจียงใหม่
ไม่เห็นเลย
โดย:
malarn cha
วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:30:31 น.
หวัดครับพี่ยาย คิดถึงจัง อยู่ใต้ไม่ได้เดินทางเลย คิดถึงเส้นเก่าที่เดินผ่าน
เหมือนนกมีปีกแต่บินไม่ได้
คิดถึงครับ
โดย:
ครูเคน
วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:04:33 น.
มาลานชา
เข้าเมืองไปสองวันแต่งานเต็มทั้งสองวันเลยค่ะ วันแรกที่10 ไปประชุมหนังสือเพื่อนเด็ก ของมูลนิธิรักษ์เด็ก ตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงสี่โมงเย็น และประชุมงานสำนักข่าวเยาวชนฮักเจียงใหม่ตั้งแต่สี่โมงครึ่งถึงสามทุ่ม นอนบ้านอิ๋ว พักหนึ่งวัน เข้ามาประชุมอีกวันของภาคีฮักเจียงใหม่บ่ายสามโมงถึงทุ่มครึ่ง
กลับบ้านท่ามกลางฝนฟ้าคะนอง ดูเถอะเป็นพี่น่าสงสารไหม
เดี๋ยวจะเข้ไปอีกวัน ไปแบบไม่ต้องมีงานเลย รอก่อนนะคนดี
ปล.เดี๋ยวพี่จะเอาหนังสือ "เพื่อนเด็ก" มาโชว์ที่นี่ เผื่อใครสนใจ
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.47.224 วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:12:01 น.
ครูเคนมีบล็อกด้วย ดีใจจัง
วันก่อนอ่านหนังสือ คลื่นวรรณกรรมของภาคใต้ พบจดหมายครูเคน อ่านด้วยความคิดถึง
น้องสาวพี่แจ้งมาว่า พวกานติ กับดวงแก้ว จะไปคุยกับเด็ก ๆ ที่ศูนย์ฝึกอบรมเด็กเยาวชน สุราษฎร์ธานี
(น้องสาวเป็นนักจิตวิทยาอยู่ที่นั่น)
ครูเคยจะไปกับเขาด้วยหรือไม่
ครูเคน ชีวิตในช่วงหนึ่งได้อยู่นิ่ง ๆในถิ่นของตัวเองนับว่าโชคดีแล้ว พี่ก็กำลังจัดการกับบางเรื่องเพื่อการกลับไปอยู่บ้านใต้บ้างเหมือนกัน
เพราะเป็นชีวิตในช่วงขาลงแล้ว อยากจะกลับไปอยู่บ้านเกิด กับความคุ้นเคยเก่า ๆ บ้างเป็นระยะ ๆ
ครูเคนจึงนับว่าเป็นผู้โชคดีแล้ว ต้องเกาะคอนบ้าง จะบินอย่างเดียวคงไม่ไหว
โดย: แพรจารุ IP: 117.47.47.224 วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:18:38 น.
ป้าผู้หญิงธรรมดา ที่ทั้งน่ารักและประทับใจ
........................
บ้านสวยสอาดตาดีจัง
แวะมาเยี่ยมทักทาย
ขอ add blog นะคะจะได้แวะมาอ่านอีก
โดย:
ยายกุ๊กไก่
วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:44:24 น.
ยายกุ๊กไก่
ได้เลยค่ะยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ บ้านสวย ๆ เพราะได้ผู้ช่วยค่ะ เธอชื่อคุณสีน้ำฟ้า
ถ้าคุณกุ๊กไก่จะไปเยี่ยมบ้านคุณสีน้ำฟ้าhttps://www.bloggang.com/mainblog.php?id=phiphionlineาก็ได้นะคะ
ขอบคุณแทนป้าด้วยค่ะ
โดย:
แพรจารุ
วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:18:09:37 น.
คุณแพรจารุคะ
พรุ่งนี้พร้อมจัดส่งค่ะ
เชียงใหม่ - นนท์ ใกล้กันแค่นี้เอง
คงไม่นานเกินรอ
รับแล้วแจ้งให้ชื่นใจด้วยนะคะ
โดย:
ยายกุ๊กไก่
วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:26:07 น.
พี่ยาย.. ข่าวปิดเว็บประชาไท ออกแล้วนะคะ
แต่ไม่มั่นใจ ว่าเมื่อไหร่ ยังไม่ยืนยันค่ะ
เฮ้อ... ประเทศไทย
โดย: สีน้ำฟ้า IP: 119.42.65.226 วันที่: 15 พฤษภาคม 2551 เวลา:0:59:23 น.
ตอนนี้หลานก็ประกอบอาชีพนักเขียนแล้ว
ป้าคงภูมิใจ
โดย:
ตาพรานบุญ
วันที่: 15 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:28:49 น.
สงสัย...ปลายแปรงจะได้เป็นป้ากะเขามั่งมั้ง(เทียบชั้น....555)
แต่บังคับให้เรียกน้า...จนเด็กติดปากแล้วล่ะ ถ้าไม่เกรงใจพ่อกะแม่เด็กก็ให้เรียกพี่ไปแล้ว
เพิ่งกลับสู่ภาวะปกติค่ะพี่ยาย...ได้เครื่องได้เน็ตกลับมาเรียบร้อยแล้ว
แต่ต่างจากพี่ยายหน่อยหนึ่งค่ะ....ที่ขอเลิกโทรศัพท์บ้านที่พ่วงมากะดาวเทียม
จ่ายไปทุกเดือนแต่ไม่เคยใช้เลยตั้งสองปีแล้ว...เลยขอคืนเบอร์เอาไว้แต่เน็ต
สัญญาณมันดีเลย์เพราะมากะสัญญาณดาวเทียม เหมือนมนุษย์อวกาศคุยกัน....กลัวเป็นสตาร์วอร์ค่ะ
ตกลงโปรแกรมพาผู้เฒ่าไปท่องเที่ยวเมืองเหนือก็ล้มพับไปแล้วเพราะท่านผู้เฒ่าก็ปล้ำอยู่กะเครื่องคอมฯทั้งใหม่ทั้งเก่า หมดงบท่องเที่ยวแล้วน่ะ
คนขับรถรับจ้างกะคนรับจ้างนั่งเป็นเพื่อนก็เลยอดไปด้วย...
แหม...โลกมันไม่กลมกว้างจนเกินกว่าเราจะได้เจอกันใช่ไหมคะ
ตอนนี้เมืองใต้เราก็อาศัยผลไม้ยังชีพไปพลางๆ...เพราะยางตัดไม่ได้
ฝนตกทุกวัน.....ฝนแปด แดดสี่ น่ะของแท้ แต่ฝนแปดเดือน แดดสี่ชั่วโมงนะ
โดย:
ปลายแปรง
วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:9:06:23 น.
ฮาฮา พี่ก็ไม่รู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์ไม่เกี่ยวกับเน็ตสักหน่อย คือว่าโทรศัพท์ถูกตัดสาย แต่ยังใช้เน็ตได้
แรกจะส่งงานตาลีตาเหลือกไปร้านเน็ต ส่งงานเสร็จแล้วพบว่าหลายชายมานั่งฟังเพลงออนไลน์อยู่จึงรู้ว่ามันไมเกี่ยวกันยังสามารถใช้เน็ตได้
ผู้เฒ่าของปลายแปรงทาจะทำตัวยุ่งเป็นวัยรุ่นแล้ว แกทำเงินเพื่อเลี้ยงข้างเราก็ได้นะ
วันก่อนพี่ไปชุมพรนัดพบกับสีนำฟ้า แล้วเรียกท่านมาเลี้ยงข้าวมือใหญ่ (เด็กดีสองคนแทนที่จะไปหาผู้ใหญ่ซื้อข้าวซื้อของไปฝากกลับเรียกหาให้มาพบ พาไปกินข้าวแล้วให้จ่ายเงิน)
โดย: พี่ยาย IP: 222.123.18.194 วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:58:56 น.
สายัณห์สวัสดีค่ะพี่ยายแพรฯ
-----------------------------
ไม่ได้ยกยอคำชม...
พี่ยายแพรฯ เขียนได้ดีจับใจจังค่ะ
เริ่มเรื่องราบเรียบ เพียงความซาบซึ้งในทรงจำของวันวาน
สิ่งดีดีที่เห็น เกิดขึ้นเพราะความงดงามในชีวิต
อ่าน ๆ ไป เหมือนมีอะไรมากระตุ้นน้ำตาซึมซับในอารมณ์
โดย:
สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น
วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:40:36 น.
...ขอบคุณนะยาย...
นึกๆแล้วแปลกใจตัวเอง นิยายเรื่องหนึ่งๆตั้งยี่สิบกว่าตอนแน่ะ บางเรื่องเกือยสามสิบตอน เขียนได้เขียนดี ไม่รู้เขียนไปได้ไงกัน มาตอนนี้เขียนได้แค่สามสี่ตอนต้องวางมือซะงั้น...
ตอนนี้จึงทำหน้าที่อ่านเพื่อเพิ่มพลังไปพลางๆก่อน ของยายมั้ง สีน้ำฟ้ามั่ง เรื่องของคนอื่นที่ลงอยู่ที่บล็อกลุงตอนนี้มั่ง ว่าไปตามเรื่องแหละครับ
ขอบคุณอีกครั้งครับยายครับ
โดย:
เขาพนม
วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:31:20 น.
ส่งเรียบร้อยแล้วค่ะ
อัพบล็อกแล้วด้วย
แวะไปเยี่ยมแล้วช่วยโหวตหน่อยค่ะ
โดย:
ยายกุ๊กไก่
วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:43:30 น.
สวัสดีเจ้า คุณยาย
ขอสูมาตวยเน้อเจ้า ตี้สัญญาไว้ว่าปิ๊กไปเมืองไทยแล้ว จะแวะไปแอ่วหาแล้วบ่ได้ไปสักกำ มีเวลาน่อย ก่เลยได้แวะไปแอ่วหาก้าภู เชียงดาวเจ้า
แม่ญิงมาขออนุญาตหายหัวอย่างเป็นทางการกับคุณยายเจ้า ช่วงนี้ไม่สามารถเขียนเรื่องหรือไปแวะเยี่ยมเยียนใครได้อย่างใจนึกอยาก ด้วยกำหนดการส่งวิทยานิพนธ์งวดเข้ามาแล้ว
คงจะได้มีโอกาสมาทักทายกันบ่อยมากขึ้นหลังจากที่ส่งงานในปลายปีนี้
ขอเป็นกำลังใจจากทางไกลอย่างเงียบๆ และขอให้คุณยายมีสุขภาพกายที่แข็งแรง สุขภาพใจที่มั่นคงเจ้า
ฝากความคิดถึงหมี่เกี๊ยว และภูเชียงดาวมาด้วยเน้อเจ้า
โดย: แม่ญิงโย-นก IP: 202.7.166.174 วันที่: 17 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:36:49 น.
อ่านแล้วคิดถึงยายของตัวเองจริงๆ
โดย: dogstar IP: 117.47.123.122 วันที่: 20 พฤษภาคม 2551 เวลา:4:59:18 น.
เรียนคุณ แพร จารุ
ตามมาจาก Blogazine ค่ะ
ดิฉัน นางสาวนิดา หมอยาดี นิสิตระดับปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาวารสารสนเทศ
คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นผู้ช่วยวิจัยในโครงการวิจัย “การผลิตสื่อพลเมืองบนอินเทอร์เน็ตในประเทศไทย” โดยมีอาจารย์พรรษาสิริ กุหลาบ อาจารย์ประจำภาควิชาวารสารสนเทศ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเป็นหัวหน้าโครงการวิจัย
ดิฉันมีความประสงค์ขอสัมภาษณ์ท่านในประเด็นเกี่ยวกับการเขียนบล็อกในเว็บไซต์ Blogazine
เพื่อนำข้อมูลมาใช้ประกอบการทำโครงการวิจัยเรื่องดังกล่าว
จึงเรียนมาเพื่อทราบและขอสัมภาษณ์ท่านในวันและเวลาที่ท่านสะดวก
โดยสามารถติดต่อกลับได้ที่
เบอร์โทรศัพท์ 089-412-3559 Email: nida_tong@hotmail.com
ขอแสดงความนับถือ
นางสาวนิดา
โดย: นิดา IP: 161.200.255.162 วันที่: 21 พฤษภาคม 2551 เวลา:16:33:00 น.
ไม่ทราบว่าคุณแพรจะอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่หรือเปล่าน่ะค่ะ
คือถ้าสะดวกให้สัมภาษณ์ นิดาจะขึ้นเชียงใหม่ในวันที่ 22-24 พ.ค.นี้ ยังไงรบกวนติดต่อกลับที่เบอร์โทรศัพท์คอมเม้นท์บนด้วยนะคะ
ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
นิดา
โดย: นิดา IP: 161.200.255.162 วันที่: 21 พฤษภาคม 2551 เวลา:16:35:10 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
แพรจารุ
Location :
นครศรีธรรมราช Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
..
۞
บทกวีและเรื่องสั้น ถนอมไชยวงษ์แก้ว
อัพเดท
..
۞
จากกระท่อมทุ่งเสี้ยว โดยถนอม ไชยวงษ์แก้ว
อัพเดท 17 ต.ค.51
http://www.youtube.com/watch?v=L21lhWsu8QQ&feature=related object width="315" height="80">
หา โค้ดเพลงhi5 : hi5 song code search
Friends' blogs
pu_chiangdao
shadow-of-art
ม่วนน้อย
ดาริกามณี
ปะหล่อง
karnlaka
big onion
สีน้ำฟ้า
ป้ามด
ปอมปอมเกิร์ล
สัญจร ดาวส่องทาง
ฟ้าดิน
มันอยู่ในปอด
jomyutjieng
ชมจันทร์
กะว่าก๋า
9A
เนยสีฟ้า
sugarhut
ยิปซีสีน้ำเงิน
ชบาฉาย
สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น
pantamuang
นกแสงตะวัน
addsiripun
แสงแรก ประดับดิน
ปักเป้าจุด
lukkongpoka
ปลายแปรง
ตานลวิน
malarn cha
เสือจุ่น
ฟ้ากระจ่าง
Nilz
ShadowServant
ตาพรานบุญ
คุณน้องเต้
ดอกเสี้ยวขาว
เขาพนม
เช้านี้ยังมีเธอ
ไผ่เมือง
สายลมอิสระ
พ่อพเยีย
last_tibetstone
ร่มไม้เย็น
PenKa
p_tham
girl from sea
แม่ไก่
แพรจารุ
เจ๋วะรัฐถะ
กล้วยเน่า
Webmaster - BlogGang
[Add แพรจารุ's blog to your web]
Links
ประชาไท
ภาคีคนฮักเชียงใหม่
เครือข่ายนักเขียน
เนชั่นแนลแนลจีโอกราฟฟิค
แคนโต้
เดลินิวส์
ซิมมี่
เงาศิลป์
สมาคมนักเขียน
คนชายขอบ
บทเพลงนางฟ้าสีขาวฯสุวิชานนท์
ปิ่นโตปลอดเนื้อ
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
เอาเรื่องนี้มาลงอีกครั้งนี้ในวาระครบร้อยวันป้า แต่ฉันไม่ได้ไปร่วมงานทำบุญ จึงลงเรื่องของป้า เป็นการแสดงความรัก ความอาลัย และเพื่อให้เพื่อน ๆ ผู้อ่านรู้จักป้าด้วยค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านค่ะ