ผีเสื้อปีกขาดในคฤหาสน์แสนสวย การตัดสินใจในแต่ละครั้งมีผลต่อสิ่งที่ตามมาเสมอ ขณะที่ผมเดินทางออกจากอำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา ใจหนึ่งบอกว่าน่าจะเดินทางกลับบ้านที่นนทบุรีได้แล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าน่าจะหาที่ไหนนอนต่อสักคืนหนึ่ง เพราะไหน ๆ ก็เดินทางมาถึงภาคเหนือแล้ว การได้ย้ายที่นอน บางทีอาจทำให้ผมได้พบเห็นและสัมผัสอะไรที่แตกต่างไปจากที่เดิมบ้าง “นุ” กับ “ติ๋ม”(ปลายแปลง)เพื่อนรุ่นน้องสองสามีภรรยาที่อาสาขับรถพาผมไปไหนต่อไหนตามแต่ใจผมต้องการ อำนวยความสะดวกในการเดินทาง – ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย ผมตัดสินใจโทรหาอาจารย์ยุพา มณีกร คนรู้จักกันซึ่งบ้านอยู่แถวนี้ บางทีเธออาจจะมีคำแนะนำเรื่องที่พักให้แก่ผมบ้าง ขณะที่ผมโทรศัพท์หาเธอเป็นจังหวะที่เธอกำลังมาทำธุระที่เชียงคำพอดี เธอบอกว่ารู้จักกับเจ้าของรีสอร์ทแห่งหนึ่ง บรรยากาศเงียบสงบอย่างที่ผมต้องการ เราจึงนัดพบกันที่เชียงคำเพื่อให้เธอนำทางไปที่นั่นทันที ขณะที่รถค่อยๆวิ่งเข้าสู่เมืองเชียงคำเพื่อไปยังจุดนัดพบ ทุ่งนาบางแห่งเริ่มเป็นสีทอง กลิ่นข้าวหอมฟุ้งอ่อนๆ พระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดงตัดกับสีเขียวอยู่ที่ริมทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา เมื่อรถเข้าถึงตัวเมืองเชียงคำ รถแล่นผ่านวัดนันตารามซึ่งมีวิหารสร้างด้วยไม้สักสวยงามเลื่องชื่อ เมื่อพบกันเธอก็ขับรถนำตรงไปที่หมู่บ้านทุ่งเย็น ตำบลแม่ลาว ซึ่งห่างจากตัวเชียงคำราวสิบกว่ากิโลเมตร ระหว่างทางเราผ่านวัดพระนั่งดิน ผ่านโรงบ่มยาสูบเก่าๆที่เลิกใช้งานแล้ว ผ่านโบสถ์คริสตจักรศรีบานเย็น ฯลฯ เพียงแค่นั่งรถผ่านบรรยากาศยามเย็น ผมก็รู้สึกว่าเชียงคำมีเสน่ห์เกินกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรกเสียแล้ว ดวงตะวันยามเย็นทว่ายังมีแสงสว่างชัดเจน อาจารย์ยุพาขับรถนำหน้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ใหญ่โตหลังหนึ่ง ผมถามตัวเองว่านี่รีสอร์ท หรือคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีกันแน่ ? หลังจากนั้นเราจึงได้พบกับ คุณเยาวลักษณ์ บัวเย็น (มาเรีย) ผู้เป็นเจ้าของ เธออยู่ในวัยสี่สิบต้น ๆ แต่ทว่าดูเหมือนสามสิบตอนปลาย ท่าทางคล่องแคล่วพูดจาฉะฉาน เธอเล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนนั้นคฤหาสน์หลังนี้เป็นบ้านส่วนตัว แต่ตอนนี้เปิดเป็นที่พักซึ่งใคร ๆ ก็มีสิทธิ์โทร.มาสำรองห้องพักได้ ไม่ว่าจะมาคนเดียวจะเป็นคู่หรือหมู่คณะเธอก็ยินดีต้อนรับทั้งนั้น เธอพาเราไปดูบ้านพักที่อยู่ในบริเวณ ผมกลับพอใจหอห้องกระจกสูงสามชั้น ทุกด้านมีม่านผ้าแพรสามารถรูดเปิดปิดได้ทั้งสี่ด้าน ชื่อว่าหอกระท้อนเพราะอยู่ใกล้ต้นกระท้อนใหญ่อายุร้อยปี ผมอยากพักในห้องเล็กๆที่หอห้องกระจกหลังนี้มากกว่า เพราะชอบที่ห้องมีขนาดเล็กและเป็นส่วนตัวดี แต่ปรากฏว่าระบบน้ำขัดข้องเล็กน้อย เธอบอกผมว่าวันรุ่งขึ้นเธอจะให้ช่างมาซ่อมแซมให้ เธอจึงให้ผมนอนที่ห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์ซึ่งเป็นห้องที่กว้างขวางมาก ในห้องมีตู้เย็น มีที.วี. ห้องน้ำปูพื้นด้วยหินอ่อน เมื่อยืนอยู่ที่ริมระเบียงก็จะเห็นสระน้ำขนาดกว้าง 60 ไร่สุดลูกหูลูกตา ผมตกลงใจนอนในห้องที่เธอเตรียมไว้เพื่อจะได้ไม่เป็นคนเรื่องมาก ส่วน “นุ” กับ “ติ๋ม ”ขอตัวกลับ ขณะที่ผมนอนอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่โตนั้น ผมนึกทบทวนในใจว่าในชีวิตผมเดินทางมามากมายหลายแห่ง แต่ยังไม่เคยนอนในคฤหาสน์แบบนี้มาก่อน ทำให้ผมนึกถึงเรื่อง “รหัสกรรม” ที่ “นวองคุลี”เคยพูดถึงบางแง่มุมเกี่ยวกับเรื่องกรรมในหัวข้อ “ผลกรรมในเชิงสิ่งแวดล้อม” ไว้ว่า ลองคิดพิจารณาเทียบเคียงเล่นๆ ไม่ต้องเชื่อในทันที “สิ่งแวดล้อมที่ล้อมรอบตัวเราทุกคนนั้น แวดล้อมอย่างเป็นรหัส ทั้งโดยคุณภาพและตำแหน่งทิศทาง ขอให้เราลองสำรวจดูสิว่า ทิศเหนือ ทิศใต้ของตัวเรา มีสิ่งใดแวดล้อมอยู่ และคุณภาพของสิ่งแวดล้อมนั้นเป็นอย่างไรบ้าง หยาบ ประณีต ทรามหรือดีอย่างไร เมื่อมาสู่คลองผัสสะของเราแล้วก่อให้เกิดความสุขหรือความทุกข์แค่ไหนบ้าง คนบางคนมีฝากล่องแฟ้บ กล่องบรีส ไม้อัดผุๆ สองสามแผ่นเป็นฝาเรือน มีสังกะสีสนิมเขลอะเป็นหลังคาพอให้เป็นที่ซุกหัวนอน ด้านทิศตะวันอออกเป็นคลองน้ำครำ ทิศเหนือเป็นกองขยะ ทิศใต้เป็นชุมชนสลัมเพื่อนบ้าน บางคนมีชีวิตอยู่ในคฤหาสน์โอฬาร ทิศเหนือของบ้านเป็นสวนดอกไม้ ทิศใต้เป็นสระน้ำใสสะอาด ทิศตะวันตกเป็นสนามกอล์ฟ ทั้งโดยคุณภาพและตำแหน่งทิศทางล้วนแวดล้อมอย่างเป็นรหัสโดยที่ในชั้นของรายละเอียดนั้นหมายถึง ในขณะแห่งวินาทีหนึ่ง ๆ เราต้องเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างไร เรื่องการรับผลของกรรมนั้นอย่าไปนับเป็นเวลายาว ๆ ทั้งวัน ทั้งเดือน ทั้งปี เพราะโดยข้อเท็จจริงแล้วเรารับผลกันแค่วินาทีหนึ่ง ๆ เท่านั้น และต้องเป็น ณ ขณะปัจจุบันคือวินาทีเท่านั้นที่ดับไป เมื่อวินาทีที่แล้วไม่ใช่และที่ยังไม่มาถึงก็ยังไม่มี ที่มีจริงคือผัสสะ ณ วินาทีนี้เท่านั้น เพราะฉะนั้นกรรมจะให้ผลเป็นขณะปัจจุบันทีละขณะต่อเนื่องกันไป” ผมหลับอย่างสบายจนกระทั่งรุ่งเช้า ตื่นขึ้นมาจึงรู้ว่าเมื่อคืนนี้ผมนอนอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เพียงลำพัง ผมรีบลุกขึ้นไปเพื่อถ่ายรูปพระอาทิตย์ยามเช้า ขณะที่ผมเดินดูพระอาทิตย์ขึ้นอยู่ริมระเบียงคฤหาสน์ มองดวงตะวันหลังม่านหมอกค่อย ๆ โผล่พ้นเทือกเขาที่เหลื่อมสลับซับซ้อน บริเวณพื้นที่ทั้งหมดกว้างถึงร้อยกว่าไร่ ผมนอนในคฤหาสน์เพียงคืนเดียวก็ขอย้ายไปนอนที่หอห้องกระจกสามชั้นซึ่งผมหมายตาไว้แต่แรก ด้วยรู้สึกว่าเหมาะสมกับผมมากกว่า ขณะที่ผมพักอยู่ที่นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการนั่ง ๆ นอน ๆ อ่านหนังสือและเขียนหนังสือ ผมนึกถึงคืนแรกที่ผมพักในห้องใหญ่ที่คฤหาสน์หลังนั้น ขนาดของห้องที่กว้างใหญ่กลับทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยถนัด ไม่ว่าจะนอนหรือนั่งเขียนหนังสือ หรือว่าบุญวาสนาของผมจะได้นอนในคฤหาสน์เพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ในขณะ 4 คืนสุดท้ายที่ผมพักอยู่ในห้องเล็ก ๆ ผมกลับรู้สึกเป็นส่วนตัวและคล่องตัวที่จะนั่งคิดนั่งเขียนได้อย่างถนัดและปลอดโปร่ง โดยตัวผมเองได้พบว่าขนาดของห้องและมุมส่วนตัวมีผลในการนั่งเขียนหนังสือไม่น้อย อาหารการกินของผมก็เป็นไปอย่างง่ายๆ บางวันก็มีแค่บะหมี่สำเร็จรูปก็พอประทังชีวิตได้ บางวันคุณมาเรียเจ้าของผู้ใจดีก็เอาอาหารมาฝาก บางวันผมก็ปั่นจักรยานออกไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ในหมู่บ้านทุ่งเย็น ชีวิตในแต่ละวันช่วงที่พักอยู่ที่นี่ก็สุขสบายพอสมควร ในเช้าวันที่ผมจะเดินทางกลับบ้าน ขณะไปที่ห้องพักเดิมในคฤหาสน์เพื่อหยิบของที่แช่ไว้ในตู้เย็น ผมเห็นผีเสื้อปีกขาดตัวหนึ่งพยายามบินออกจากห้องนั้น แต่มันบินไปชนบานหน้าต่างซึ่งเป็นกระจกใส ร่างของมันร่วงลงพื้น ผมสังเกตเห็นที่ปีกของมันมีรอยขาด ผมพยายามจับมันอย่างแผ่วเบาเพื่อช่วยให้มันออกไปสู่ความเป็นอิสระภายนอก เพราะไม่ว่าคฤหาสน์จะสวยงามอย่างไรก็คงไม่เหมาะสมสำหรับมัน มันเป็นเพียงแมลงตัวเล็ก ๆ คงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เห็นว่าโปร่งใสนั้น แท้จริงแล้วเป็นบานกระจกที่ปิดกั้นไม่ให้มันสามารถบินออกไปสู่โลกภายนอกได้ ภาพผีเสื้อปีกขาดที่บินชนกระจกเพื่อที่จะทยานออกไปสู่อิสระเสรีภายนอก หลายต่อหลายครั้งที่มันโผบินขึ้นชนกระจกใสจนร่วงหล่นลงมานอนกับพื้น ทำให้ผมนึกถึงตัวเองและเพื่อนมนุษย์ทั้งหลายที่มัวแต่หลงใหลในเปลือกนอกของชีวิตและเห็นผิดว่ามายานั้นเป็นของจริง และบางทีกระทั่งจนถึงวันตายเราก็ไม่สามารถทะลุกำแพงมายาออกไปพบสัจธรรมของชีวิตได้เลย -------------------------------------- เรื่องนี้น่าจะผ่านมาสักสามสี่ปีได้แล้ว ไม่มั่นใจนัก ช่วงนี้ก็ขอเอาเรื่องเก่าๆมาให้อ่านกัน ถ้าใครยังไม่ได้อ่านก็ยังใหม่เสมอ   Create Date : 30 มิถุนายน 2553 18 comments Last Update : 30 มิถุนายน 2553 20:14:31 น. Counter : 4200 Pageviews. Share Tweet

พึ่งได้อ่านครับ ได้ข้อคิดสำหรับชีวิตที่ถูกขีดเส้นตั้งแต่เล็ก คือการกรอกกระแสทุนนิยม แข่งขันมุ่งสู่ความร่ำรวย ความเป็นเลิศเหนือคนอื่น จนลืมหันหลังมองแก่นแท้ของชีวิตจริงๆ ใครคิดได้ ค้นหาเจอ ก็ได้โบยบินสู่ท้องฟ้าสีฟ้าครามนั้นก่อน ใครยังค้นไม่เจอหรือไม่ต้องการค้นหา ก็คงต้องเจ็บตัว หรือตายไปในห้องกระจกของมายาชีวิต เท่านั้น ขอบคุณที่ได้อ่านข้อคิดดีๆครับพี่   โดย: ดอกหญ้า บนทางดิน 30 มิถุนายน 2553 12:15:05 น.

สวัสดีค่ะ หลังจากพระอาทิตย์ทรงกลดเมื่อวาน จากนั้นมา อากาศที่เคยสดใส ก็เปลี่ยนเป็น เมฆฝนเข้ามาทันที แม้ฝนจะตกไปแล้วหลายรอบ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเมฆฝนเหล่านั้นจะหายไป ชาวนา ชาวไร่ คงจะดีใจที่มีน้ำทำนา คนทำงานทั่วไปก็คงจะบ่นถึงการเดินทางที่ลำบากมากขึ้น ทุกอย่างย่อมขึ้นอยู่กับใจของคนเสมอ สิ่งเดียวกัน แต่ต่างคนคิดไม่เหมือนกัน ขอบคุณเสมอสำหรับ งานเขียนที่แบ่งปันค่ะ   โดย: ดอกหญ้าสีม่วง IP: 117.47.147.162 30 มิถุนายน 2553 12:44:12 น.

สวัสดีตอนเที่ยงจ้า หม่ำๆ ให้อร่อยน้า :)   โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 30 มิถุนายน 2553 12:55:48 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่โดม ผมเพิ่งมีโอกาสได้อ่าน แต่ชอบมากเลยครับ คงมีคนมากมายที่ไม่สามารถพบสัจธรรมของชีวิตได้เลยนะครับเพราะติดกำแพงมายา ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันบทความที่แสนดี อยากมีโอกาสไปพักที่นั่นบ้างจังเลยครับ   โดย: กลิ่นดอย 30 มิถุนายน 2553 13:06:56 น.

สวัสดีครับพี่โดม ถ้าต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ๆแบบนี้ ผมคนนึงล่ะครับที่ไม่เอาครับ 5555 มันดูเวิ้งว้างมากๆเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 30 มิถุนายน 2553 15:21:07 น.

ชอบจังค่ะพี่โดม แวะมาอ่าน แวะมาชื่นชอบภาพ แวะมาดมดอกไม้   โดย: อุ้มสี 30 มิถุนายน 2553 17:34:51 น.

พี่โดม...ครับ น้ำมา...ปลามี น้ำเริ่มมาแล้วครับ เดือนหน้าเราคงได้ปลูกต้นไม้ด้วยกัน พี่โดม มาวันใหนครับ   โดย: กาแฟ..ชา..ย 30 มิถุนายน 2553 19:19:12 น.

สวัสดีค่ะพี่โดม อ่านแล้ว อ่านอีกได้ค่ะ เหมือนเรื่อง ความรัก...ที่อ่านเท่าไหร่ ก็ยังอยากรู้ต่อไปเรื่อยๆ อ่านหนังสือยังมีวันจบ แต่ความรักไม่เคยมีวันจบ เห็นบ้านหลังนี้นึกไปถึง หนังฝรั่งยุคคาสโนว่าหรือ ไม่ก็พจมานบ้านทรายทอง   โดย: ปราย IP: 118.172.176.203 1 กรกฎาคม 2553 6:54:56 น.

สวัสดียามเช้าครับทุกๆท่าน วันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่เช้า งานที่ต้องทำรออยู่หลายอย่าง ไม่ตอบคอมเม้นท์ใครก็อย่างเพิ่งขุ่นใจและหายหน้าไปเสียก่อนนะครับ เพราะเวลาตอบคอมเม้นท์ผมก็ไม่ยอยากตอบไปงั้นๆ อยากตอบจริงๆเหมือนเรื่องที่เขียน แล้วค่อยคุยกันใหม่นะครับ ได้ทำงานแล้วจะได้มีเวลาเขียนบล็อกอีกไง   โดย: พ่อพเยีย 1 กรกฎาคม 2553 7:13:40 น.

ดอกบานชื่น...ใช่ไหมคะ ตอนเด็กๆชอบหามาปลูกแข่งกับเพื่อน เด็กบ้านนอกไม่มีอะไรทำมากนักก็จะขยันเสาะหาดอกไม้บ้านๆ สีแปลกๆมาปลูกอวดกัน แต่ก็จะไม่หวง จะแลกเปลี่ยนสีกันไปปลูก บานชื่น...ดอกไม้สีสวยไม่มีกลิ่น แต่สังเกตุดูผีเสื้อชอบบินไปเกาะ...หรือมันจะมีจมูกพิเศษได้กลิ่นหอมที่เรา สำผัสไม่ได้ อยู่ตรงไหนแล้วมีความสุข ก็ตรงนั้นนะคะ ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆ และข้อเขียนดีๆค่ะ   โดย: จันท์เจ้า IP: 118.172.244.206 1 กรกฎาคม 2553 7:57:09 น.

วุ่นวายกับงานในโลกแห่งความเป็นจริง จนไม่ได้เข้าบล็อกพ่อพเยียหลายวัน เพิ่งปลีกตัวเองได้ ขอกลับมารื่นรมย์กับโลกเสมือนจริงซะหน่อย อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ครั้งที่ลงใน "ริมรั้วหัวใจ" ภาพคฤหาสน์...ทำให้นึกถึงนิยายฆาตกรรมอำพราง ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ของอากาธา คริสตี้ ตัวเองเป็นแฟนของอากาธา ทั้งที่เป็นนิยายและเป็นหนัง ไม่อยากบอกว่ามักจะเดาเรื่องถูกทุกครั้งว่าใครเป็นฆาตกร... ซึ่งมักจะเป็นผู้ที่ใครๆก็มองว่าอ่อนแอ...คนที่เราคาดคิดไม่ถึงเสมอ อาจเพราะงานที่ทำอยู่ปัจจุบันก็ต้องสืบสวนสอบสวนเหมือนกัน เพียงแต่เป็นคนละเรื่อง คนละกรณีกันเท่านั้น ขอคุยกับคุณภูเพยียนิดนึง ที่ถามในเอนทรี่ที่แล้ว ว่าชอบดูบอลรึเปล่า? ขอบอกว่าโดยนิสัยใจจริงไม่ได้สนใจมากนัก แต่การติดตามดูนัดทางทีวีนั้น แล้วแต่ชายหนุ่ม(เริ่มชรา)สุดที่รักมากกว่า ถ้าเค้าสนุกที่จะดู เราก็ดูด้วยได้ เหมือนที่เค้าสนุกจะดูอย่างอื่นๆ เราก็พลอยสนุกไปด้วย ขอเพียงได้อิงแอบอยู่ใกล้กันเท่านั้นพอ...^__^   โดย: แก้วเจียระไนย IP: 192.168.51.74, 58.136.74.208 1 กรกฎาคม 2553 14:13:21 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ที่นำมาให้อ่านกัน ไม่ค่อยจะได้อ่านบทความมากนัก แต่ถ้าได้อ่านแล้วติดใจทุกทีเลย (เผลอตัวเผลอใจอีกแล้ว) อย่างไปยึดติดแค่นำมาคิดและปรับปรุงตัวอย่างทำตัวเป็นผีเสื้อที่ติดกระจกจะหาทางให้ตัวเองได้มีโอกาสสัมผัสกับท้องฟ้าสีครามให้ได้ (สู้สู้)   โดย: สาวแอน IP: 118.173.22.41 1 กรกฎาคม 2553 16:34:18 น.

สวัสดีค่ะคุณโดม ชอบผีเสื้อมาก สวยจังเลยค่ะคุณโดม ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โดย: nop IP: 114.128.247.173 1 กรกฎาคม 2553 19:54:28 น.

สวัสดียามเช้าครับทุกๆท่าน ท่านที่อยู่ในกรุงเทพหรือปริมณฑล คงได้รับสายฝนอันชุ่มฉ่ำเหมือนๆกัน บรรยากาศอย่างนี้ผมขอตัวไปนั่งทำงานก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกันใหม่นะครับ ไม่มีเวลาว่างจริงๆ   โดย: พ่อพเยีย 2 กรกฎาคม 2553 7:55:17 น.

นาน ๆ มาทียังเป็นฤษีพเนจรอยู่อีกหรือ หน้าฝนมาแล้วนะ   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 2 กรกฎาคม 2553 11:47:44 น.

มากับสายฝนพร่ำยามเช้า... สุขทุกข์เศร้าห่างหาย ส่งข่าวเล่าขานแม้นานไป... ยังอยู่ดีสบายยังอยู่ดี ติดตามอ่าน งานเขียนมิขาด ความมุ่งมาดปราถนาไม่เลือนหาย... ยังคำนึง ยังรุ่มร้อน อยู่ภายใน... เช้านี้ ฝนโปรยปราย...สบายดี ด้วยความเคารพรักค่ะพี่   โดย: ดวง IP: 124.122.4.165 2 กรกฎาคม 2553 13:40:54 น.

งานเข้าแล้ว ภพย.   โดย: @ IP: 112.142.113.109 3 กรกฎาคม 2553 8:44:10 น.

รุ่มร้อนในงานเขียนนะพี่...ฮ่า ฮ่า ...การค้นพบตัวตนของเราบางครั้ง มันก็นานเหลือเกิน ได้ทำเพราะใจรักแล้ว ก็สามารถอยู่กับมันได้นาน จนรู้สึกถึงความสุขที่รายล้อม ... ...ขอให้พี่มีความสุขมากๆ ทั้งครอบครัวค่ะ ...หัวใจกวี และราตรีกาลที่มืดมิด สายฝน สายลม แสงแดดยังสวยเสมอ แม้ชีวิตที่แสนสั้นนี้ ใกล้จะหมดลงก็ตาม ...   โดย: ดวง IP: 124.121.185.149 4 กรกฎาคม 2553 10:49:41 น.