BKK - UTTARADIT :: บายบายภูสอยดาวกับความประทับใจไม่รู้ลืม
หลังจาก ค่ำคืนสุดท้าย ณ ภูสอยดาว ผ่านไป เช้าวันใหม่พวกเราตื่นกันตั้งแต่เช้าน้ำท่าก็ไม่อาบ เพราะตั้งใจว่าจะลงไปอาบที่ด้านล่าง ก็เลยนัดลูกหาบมาขนสัมภาระแต่เช้า
ทุกอย่างถูกเก็บอย่างว่องไว เพื่อเตรียมตัวเดินทางลงโดยมีอาหารที่เป็นเสบียงที่เหลือจากเมื่อคืนกับไข่ต้มที่ตอนแรกพี่ลูกหาบขอแต่ไปๆ มาๆ พวกเราก็ขอแจมคนละลูกด้วย พอของทุกอย่างเก็บเรียบร้อยพวกเราก็เดินทางลงกันเลย
แต่ก่อนลงพวกเราตั้งใจจะไปแบกป้ายกันก่อน มาทั้งที่ไม่มีป้ายนี้กลับไปก็เหมือนมาไม่ถึงภูสอยดาว ครั้นจะให้ขึ้นมาใหม่ก็เกรงใจสังขาร
แหม .. ไม่อยากจะบอกว่าที่นี่สวยจริงๆ ไม่มาเห็นกับตาไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามีพื้นที่สูงเสียดฟ้าทุ่งดอกหงอนหญ้าสีม่วงอยู่ด้วย เรียกว่าตราตรึงในหัวใจกันเลยทีเดียว แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีเลิกลา โอกาสหน้าถ้ามีโอกาสจะมาเก็บภาพสวยๆ ใหม่นะ แต่วันนี้ขอลาไปก่อนนะภูสอยดาว
ระหว่างทางลงก็เดินกันไปพ่นยากันไปเป็นระยะ สวนกับลูกหาบที่ขึ้นลงตลอดเวลา ตอนขาลงพวกเราใช้เวลาไม่นานเหมือนขามา อาจจะเป็นว่าคุ้นกับเส้นทางกันแล้ว
ประมาณเกือบเที่ยงพวกเราก็มาถึงเนินป่าก่อแล้วก็ตามต่อด้วยเนินส่งญาติ ที่ตอนแรกขามาส่งกันน๊านนาน
และ ณ จุดๆ นี้พวกเราก็เดินตามลูกหาบมา เอ๊ะทำไมพี่เค้าไปคนละทางกับพวกเราตอนขามาหว่า เอาไงดีอ่ะ ตามเค้าไปกันหรือเปล่า หันมองหน้ากันก็ลองดูล่ะกัน
ดูเหมือนเส้นทางนี้เค้าทำให้ลูกหาบเดินล่ะ เนื่องจากจะประหยัดแรงไม่ต้องขึ้นเขาสูงตรงก่อนถึงเนินส่งญาติล่ะ ถึงแม้จะต้องข้ามน้ำตกแต่ก็ทำให้พวกเราได้เห็นน้ำตกอีกจุดที่สวยเชียว จากนั้นเดินกันต่อไปจนมาถึงจุดเริ่มต้นคือน้ำตกภูสอยดาว น้องๆ ก็จัดการเคลียเรื่องสัมภาระกันเรียบร้อยแล้วก็ขนของที่ลดลงไปครึ่งหนึ่งเหลือประมาณร้อยกว่าโลขึ้นสองแถวที่จ้างไว้
หน้าตาแต่ละคนดูดีใจที่ได้กลับบ้านเสียที พวกเราตกลงว่าจะไปเช่าห้องในท่ารถพิษณุโลกอาบน้ำอาบท่าให้สบายจิตแล้วต่อสองแถวไปไหว้พระในตัวเมืองกัน เอานะทนหน่อยเดี๋ยวก็สบายตัวแล้ว ก่อนที่จะออกจากภูสอยดาว เราสังเกตุเห็นเจ้าหน้าที่มองรถเราแปลก เอ๊ะ.. ยังไงหว่า
จนมาถึง ณ จุดหนึ่งที่เลยมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาการงานเข้าก็มาเยือน นั่นคือรถขึ้นเขาไม่ไหว ตายแล้นน .. เข็นค่ะเข็น ลงเข็นกันใหญ่เลย
แล้วกลิ่นก็ตามมา เอ้ย .. กลิ่นนี้ชักไม่ค่อยดีแล้วล่ะ น่าจะครัชไหม้แน่ๆ แล้วก็เป็นจริงตามคาดการ ครัชไหม้รถวิ่งต่อไปไม่ได้ งานเข้าดันมาเสียตรงจุดที่ไม่มีสัญญาณอีกด้วย ลุงคนขับเลยโบกรถเข้าหมู่บ้านเพื่อไปโทรหาเจ้าของรถลุงรุตน์ ก็ได้เรื่องว่าเดี๋ยวจะส่งรถจากพิษณุโลกมาเปลี่ยน กรี๊ด เกือบสองชั่วโมงเลยนะนั่น พวกเราก็นั่งรอกันต่อไป
แต่เชื่อไหมว่าน้ำใจคนไทยไม่เคยห่างหายจากแผ่นดิน มีรถจอดถามพวกเราเป็นระยะว่าจะให้ช่วยอะไรไหม แต่พวกเราตัดสินใจรอรถจากพิษณุโลกกันต่อไป จนสี่โมงเย็นแล้วล่ะ ตายแล้วเริ่มหิวกันแล้ว ทำไงดีล่ะเนี่ย อยู่ๆ ก็มีรถเจ้าหน้าที่ผ่านมาถามว่าให้ช่วยอะไรไหม พวกเราบอกว่าเริ่มหิวกันแล้ว แกเลยขับรถเข้าหมู่บ้านเอาน้ำมาให้พวกเราหนึ่งแพคแล้วก็จากไปเพราะแกมีธุระ แล้วอยู่ๆ เจ้านุ่นก็นึกขึ้นได้ว่าเรามีแฮลบลูบอยอีกหนึ่งขวดนี่หว่ายังไม่ได้เปิด แล้วมันอยู่ในฟ่ะ
กระเป๋าบีนี่ ค้นกระเป๋าเจ้าบีกันใหญ่เลยจนเจอเนื่องจากเจ้าบีไม่ได้อาบน้ำเลยตลอดสองวันทำให้กระเป๋าไม่ได้เปิดเลย ช่างเป็นบุญของพวกเราจริงๆ ที่เจ้าบีไม่อาบน้ำ หลังจากนั้นนู่แจงก็นึกได้ว่ามีหมูหยองที่กินไม่หมดอยู่ในกระเป๋านี่หว่า เจอซะงั้นเฮ้อประทังชีวิตกันไป จนกระทั่งเวลาห้าโมงเย็นแล้วรถก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา พวกเราจึงตัดสินใจโบกรถส่งน้องที่มีตั๋วตอนเย็นไปก่อน โชคดีจังเจอรถที่วิ่งเข้าพิษณุโลกพอดี
รอดตายไปสามคนเหลืออีกเก้าคนรอกันต่อไป จนกระทั่งมีรถหน้าตาคุ้นๆ เหมือนรถไอติมที่พวกเราซื้อกินที่ภูสอยดาวผ่านมา จอดค่ะจอดมีอะไรเหลือมั้งค่ะ "เหลือแต่แตงโมกะส้มค่ะ" เอาค่ะพี่เอา
เฮ้อ .. ได้แตงโมมาค่อยยังชั่วหน่อยค่อยประทังความหิวหน่อย แล้วก็รอรถกันต่อไป อยู่นู๋แจงก็เอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านดูดวงใครวะซวยจัง
ไล่ยกมือกันเลยว่าที่เหลืออยู่มีวันอะไรกันบ้าง แต่เอ๊ะก็ดวงไม่ได้ไม่ดีกันนี่หว่า แล้วใครหว่าทำให้พวกเราซวย แล้วก็นั่งรถรถกันไปจนเริ่มมืดแล้ว อาการชักไม่ค่อยดีแล้ว น้องๆ เลยตัดสินใจเดินเข้าหมู่บ้านไปขอความช่วยเหลือและโทรเช็ครถ
หลังจากน้องหายไปนานพอสมควรพวกเราที่เหลืออยู่ก็ตัดสินใจโบกรถตามไปดู แต่กำลังจะขึ้นรถน้องๆ ก็มาพร้อมกับครูเฉิ่มที่จะลากรถพวกเราเข้าไปในหมู่บ้าน แต่ระหว่างที่กำลังจะลากอยู่นั้น รถคันใหม่ก็เดินทางมาพอดี รอดแล้วเว้ยพวกเรา ตอนนี้ทุ่มหนึ่งทันรถที่จองไว้พอดี
หลังจากที่ขนของย้ายรถกันเสร็จ พวกเราก็หันไปขอบคุณครูเฉิ่มที่มาช่วยเหลือพวกเรา บอกแล้วน้ำใจคนไทยไม่เคยห่างหาย จากนั้นรถออกวิ่งด้วยความเร็วออกไปได้สักยี่สิบนาทีมั้ง ฝนก็ตก อยู่ก็มีรถไล่ตามพวกเรามา เฮ้ยอะไรวะเนี่ยจะรีบไปไหนเนี่ย เปิดไฟใส่อีกต่างหาก
จนสุดท้ายก็ให้พวกเราจอดรถ อ้าวครูเฉิ่มนี่หว่า มาไมเนี่ย ครูแกบอกว่า เก็บตั๋วรถทัวร์ได้เลยรีบตามเอามาให้ ... งานนี้เงียบกริบกันเลยทีเดียว ทุกคนหน้าซีดไปตามๆ กัน อะไรจะซวยได้ขนาดนี้วะ ถ้าไปถึงไม่มีตั๋วงานเข้าเลยเรา เทศกาลด้วยรถก็ไม่มี แต่โชคยังดีทีครูเฉิ่มตามเอามาให้ทัน
แล้วพวกเราก็ขอบคุณครูพร้อมกันจากไปด้วยความเร็วสูงเพื่อจะไปให้ถึงท่ารถให้ทัน ก่อนเข้าตัวเมืองพิษณุโลกพวกเราก็นึกกันเลยว่าจะกินอะไรกันดี เพราะเวลาเหลือประมาณครึ่งชั่วโมง นึกกันซะดิบดี พอมาถึงร้านปิดหมดเลยเหลือแต่ข้าวมันไก่ โอ้ย .. วินาทีอะไรก็กินทั้งนั้นล่ะ พิเศษเลยพี่ .. พอกินเสร็จรถก็มาพอดี แล้วพวกเราก็เดินทางกลับบ้านด้วยความปลอดภัย
ท้ายที่สุดทริปนี้ก็มีเรื่องที่ให้พวกเราจดจำไปอีกนานแสนนานถึงความซวยซ้ำซวยซ้อนของพวกเราชาวคณะ The Gang ขาลุย เรียกว่าตอนเล่านะขำตอนเจออ่ะไม่ขำนะ .. จะบอกให้ อิอิ
Photo and Story By
Patthanid C.
www.patthanid.bloggang.com
| Create Date : 20 มกราคม 2554 |
| Last Update : 13 พฤศจิกายน 2556 0:58:27 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 2554 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [
ยังไม่เคยขึ้นภูสอยดาวเลยค่ะ..
เคยขึ้นแต่ภูกระดึง 2 ครั้ง ภูเรือ 3ครั้ง ภูหลวง 1ครั้งค่ะ