อาจจะเป็นเรื่องที่ถูกลืมไปก็ได้ สำหรับ คนที่ไปทำบุญที่วัดในทุกวันนี้ เพราะเมื่อทำบุญ ทำทานแล้ว ก็อิ่มอก อิ่มบุญกันนะครับ เก็บบุญกลับบ้าน ฝากญาติ ฝากโยม นั่นมันเป็นสมัยก่อนครับ ทำบุญเสร็จแล้ว กลับบ้านตัวปลิว เดี๋ยวนี้ ไม่อยากว่านะ ผมเห็น ชอบเอาของวัดกลับบ้านกัน ยังไม่สามารถ ลดละ "ความอยาก” ลงไปได้ ทั้งๆ ที่ทำบุญกันไป แหม็บๆ ผมถึงว่า ออกจากวัดมายังไม่พ้นประตู ก็เริ่ม “นินทา” ชาวบ้านกันทันที ความจริงพระท่านบอกว่าสิ่งที่คนทำบุญจะต้องมี หลังจากไปอิ่มบุญมาด้วยการบำเพ็ญกุศลต่าง ๆ แล้ว คือไม่ควร “เก็บบุญ” ไว้เชยชมเพียงผู้เดียว หรือจะเอากลับบ้านไปฝากใครๆ ก็ไม่ถึงหรอกครับ ก็ย่างที่ว่า ยังไม่พ้นประตูวัดก็สร้างบาปซะแล้ว ดังนั้นท่านจึงว่า จะฝากบุญแก่ใคร ก็ “แผ่เมตตา” ให้ ณ บัดนั้นเลยครับ ถึงจะได้บุญจริง.

.

.

.

การ "แผ่เมตตา" นั้น ท่านว่า เป็นความปรารถนาให้ผู้อื่น มีความสุข ไม่ว่าเป็นคนหรือสัตว์ใดก็ตาม หรือไม่ว่าคนๆ นั้น สัตว์นั้น จะเคยทำให้เราพอใจหรือไม่ก็ตาม ควรจะมีจิตดวงเดียว แผ่เมตตา ให้ความรัก ความเอ็นดูจากดวงจิตอันใสสะอาด อย่างเท่าเทียมกัน เสมือนหนึ่งเป็นพ่อแม่ เป็นคนรักของเรา ถึงแม้คนที่เราเคยอาฆาตพยาบาทว่าชาตินี้ทั้งชาติหรือ จะชาติไหน ๆ จะต้องล้างแค้นให้ได้ก็ตามที แต่ถ้อยคำสั้นๆ ที่มาจากความตั้งใจจริงนั้น ก่อให้เกิดความสุข แก่ผู้ให้นั้น นั่นเองครับ

.

.

"สัพเพ สัตตา อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ" ซึ่งมีความหมายว่า

ขอสัตว์ทั้งหลาย ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันหมดทั้งสิ้น จงเป็นสุข ๆ เถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลยอย่า ได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย อย่าได้มีความทุกข์กาย ทุกข์จงมีแต่ความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด ท่านทั้งหลายที่ได้ทุกข์ ขอให้พ้นจากทุกข์ ท่านทั้งหลายที่ได้สุข ขอให้สุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป

ซึ่งล้วนเป็น “ความหวังดี” ทั้งสิ้น ครับ

ฝากบทกลอนเอาไว้ให้เพื่อนอ่านและติชมครับ