ยอดภูสีม่วง
ดูเหงาๆ แต่แฝงความเข้มแข็งอย่างไรก็บอกไม่ถูกนะคะน้าปอน


เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะว่า สถานที่เดิมแต่เมื่อเวลาเปลี่ยน ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปด้วย

แต่แม้กระนั้นสถานที่บางที่ก็ยังไม่สามารถทำใจกลับไปเดินซ้ำรอยเดิมได้ ---เพราะรู้ว่า ไม่มีอะไรเหมือนเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าเป็นที่ที่ความหลังยังแจ่มชัด เลี่ยงได้หนูก็เลี่ยง แหะๆ

...เดินเลาะเลียบไปในสวนหลังบ้าน ....
วันนี้แสงแดดยังเปล่งประกายจ้า ..ค่อยสมกับเป็นฤดูร้อนของที่นี่...
ค่อยๆเดินไปตามทางเดินเล็กๆ...ในสวนหลังบ้าน...
มองไกลออกไป..บนท้องนภา...
ที่นี่ไม่มีภูเขา ...มองไม่เห็นภูเขา....
จะเห็นก็แต่...ไม้เลื้อยน้อยใหญ่ที่เคยปลูกไว้ตามริมรั้ว...
สายลมเย็นพัดโชย.....
ทุกครั้งที่เดินมาที่สวนหลังบ้าน ... ไม่มีภูเขา...ไม่เห็นภูเขา ..

เหน็บหนาว และร้อนแดด
อึกทึกและเงียบสงัด
ผสมผสานกันดั่งนั้นบนยอดโพ้น
ยอดที่ดลแรงกายให้คนปีนป่าย

แดดระบายภพ
เมฆระบายฟ้า
หญ้าระบายดิน
บางมือระบายสีบนกระดาษแห่งใจ

ต่างกัน คนนั้นร้องไห้
ต่างกัน คนนั้นร้องเพลง
ต่างกัน คนนั้นยิ้มเศร้า
ต่างกัน คนนั้นหัวเราะ
ต่างกัน คนนั้นเงียบ

ตามอง และใจมอง
เราต่างระบายให้กันและกัน

รบกวนถามคุณปอนหน่อยนะครับ

บทความพวกนี้ที่คุณเขียนเหล่านี้เป็นบทความเก่าหรือใหม่

ถ้าใหม่ จะมีการพิมพ์รวมเล่มหรือเปล่าครับ

ขอบคุณครับ

ยอดภูสูง สูงเสียดฟ้า ..
ภูหนาวอย่างนี้ ให้รู้สึกหนาวที่ใจค่ะน้าปอน
ภาพนี้เหงาจังค่ะ เดียวดายๆ ด้วยละค่ะ ^-^

ตามองกับใจเห็น หนูเป็นคนนึงที่เห็นว่าแตกต่างนะคะ
หลายๆ ครั้งที่ใจรู้สึกมากเกินหน้าเกินตาที่มอง และ
ซึมซับสิ่งที่ได้รับรู้ เรียนรู้ผ่านเข้ามา ถึงแม้จะเป็นช่วง
เวลาสั้นๆ บ้างก็ตาม ..

แพนด้า-เวลาเปลี่ยน สถานที่เปลี่ยน
คนเปลี่ยน สรรพสื่ง ทั้งนั้น แปร เปลี่ยน
น้อยนิด มหาศาล
ดีขึ้น แย่ลง หรืองั้น-งั้น...

คนบนเส้นทาง-แน่นอน ไม่มีภูเขา ย่อมไม่เห็นภูเขา


กวิสรา-ตามอง เรามองตา
ใจมอง เราหลับตา

ฟ้าดิน-เคยลงตีพิม์พ์ จุดประกายวันอาทิตย์ หนังสือกรุงเทพฯธุรกิจ ฉบับลงที่นี่-แก้ไขปรับปรุงใหม่ครับ
คงมีการรวมเล่ม
ถ้ามีคนต้องการรวมเล่ม
(ลองย้อนกลับไปอ่านฉบับแก้ไขใหม่ข้างบน คุณอาจเปลี่ยนใจ ไม่ถามว่าจะมีการรวมเล่มไหมก็ได้ ลองดูนะครับ-อยากรู้...)

มู๋ดี-ไม่ได้จงใจจะโม้
ภาพวาดนี้ ไม่ได้ดั่งใจข้าพเจ้าเลย
เขียนเยอะแยะ แต่ไม่มีดีไปกว่านี้
จึงยอมรับกับตัวเองโดยดีว่าไม่มีดี
เพราะฉะนั้นที่หนูเดียวดายและเหน็บหนาวในใจนั้น
อาจเป็นเพราะโดน(ลูกหลง)ฝนก็เป็นได้
จึงเป็นไปเช่นฉะนี้....

หุหุ ข้ามไปยากเหมือนกันนะคะ ขุนเขาสูงลูกนี้ แต่อยากรู้จังว่ามีคนข้ามไปได้เยอะหรือยังมีกี่วิธีที่จะข้าม

คิดถึงภูชี้ฟ้า
เดือนตุลาคม สิบสามปีก่อน
ยังไม่มีรีสอร์ท ไม่มีบ้านพักสักหลัง
มีแต่หมู่บ้านชาวเขา ถนนดินแดง
หนทางเดินขึ้นสู่ภูชี้ฟ้า..เป็นทางเดินเล็กๆ แคบๆ
น้ำค้างระยอดหญ้า
เช้ามืดวันที่หมอกลง ฉันและหมู่มิตรชวนกันลุกจากที่นอน
ในเพิงพักอันหนาวเหน็บที่ตำรวจชายแดนสละให้
พากันเดินขึ้นภู เพื่อไปดูพระอาทิตย์ขึ้น
โดยมีลุงหนานหวัน (ตชด.น้ำใจงาม) และคณะ
ถือปืนกระบอกยาวตามติด เพื่อความปลอดภัย
ไม่มีใครเลย มีแต่พวกเราไม่กี่คนอยู่บนภูชี้ฟ้า
จำได้ว่าลมพัดแรง มองลงไปเบื้องล่างมีแต่ทะเลหมอก
และทิวเทือกเขา ที่สลับซับซ้อน
เหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งที่แสนห่างไกลจากความเป็นจริง
เป็นครั้งเดียวในชีวิต ที่ฉันได้ไปเยือนที่นั่น
กระหล่ำปลีบนนั้นกิโลกรัมละห้าสิบสตางค์
เด็กหญิงชาวเขาคนหนึ่งขออนุญาตพ่อของเธอ
มานั่งล้อมรอบกองไฟอยู่กับพวกเรา
เพื่อฟังเสียงกีตาร์กรีดสายในคืนหนาว ดาวสวย

แต่บัดนี้...ไม่มีอีกแล้ว

ดีใจที่พี่ปอนวาดรูปนี้ให้ได้หวนถึง คะนึงหา
ภูชี้ฟ้า ยังงามอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย

แวะมาอ่าน ผ่านมาเยี่ยมครับ...

ดีใจจังที่มีโอกาสได้สัมผัสนักเขียนในดวงใจคนหนึ่ง อ่านงานของพี่มานานแม้นจะไม่มากแต่ก็ชื่นชม ทั้งหนังสือ บทเพลง และกวี...

ในวัยแสวงหา งานเขียนของพี่มีอิทธิพลต่อแนวคิดในการใช้ชีวิต และมุมมองในด้านความรักของผมด้วย...

ภูชี้ฟ้าผมยังไม่มีโอกาสได้ไปเยือน แต่จะสร้างโอกาสไปเยือนให้ได้สักครั้งในชีวิต คิดว่าครั้งแรกที่ได้ไปเยือนที่นี่ก็ต้องประทับใจคนไม่เคยไปอย่างผม แต่อย่างว่า เวลาและปัจจัยยังคงเป็นขีดจำกัดที่เราต้องก้าวพ้นไปให้ได้...

ผมมีเพลงของพี่ทั้งที่เป็นคาสเซ็ท และซีดี ถ้าบนเพลงของพี่จะมาโลดแล่นในบล๊อก ในอินเตอร์เน็ตบ้างนี่พี่จะอนุญาตหรือเปล่าครับ ....

แต่ถ้าพี่ได้ยินเพลงของพี่ผ่านทางเน็ตไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่ใช่ฝีมือผมนะ แต่ต่อจากนี้ไปก็ไม่แน่...รอคำตอบจากพี่ก่อน..

สวัสดียามเช้าในวันแม่แห่งชาติครับ

อรุณสวัสดีค่ะพี่ปอน ปอน
-----------------------------------------------
ภาพวาดไม่ได้ดั่งใจ...ตามคนวาด
ภาพวาดไม่ได้สวยงาม...ตามตามอง
ภาพวาดไม่ได้เหมือนจริง...ตามธรรมชาติ

แต่...ภาพวาดกับบทความรำพึงรำพัน
สื่อความหมาย สวย ไม่สวย งาม ไม่งาม
ตามจินตนาการของคนชื่นชม

สาวฯ วาดภาพไม่เป็น เขียนอักษรงาม ๆ ไม่สละสลวย
ถนัดชื่นชม และขออ่านเอาเรื่องดีกว่า อะคึ่ ๆ

บ่เกยไป ภูชี้ฟ้า เจ้าอ้ายปอน
ข้ามเขาก่ยังบ่พ้นแหมเหมือนกั๋น
ยังบ่ใช่ผู้พิชิตเตื้อ ไต่เลาะเล็มๆไป
บางทีก่นั่งผ่ รับลมเอาแฮง ต๋ามแต่จะมีแฮงฟันฝ่า

เข้ามาทำไมเนี๊ยะ

เฮ่อ เห็นแล้วเหงาหนักเลย

สุขสันต์วันแม่คะ
อย่าลืมกราบเท้าและบอกรักท่านนะคะ
ขอให้คุณแม่และพี่ปอนมีความสุขมากๆ นะคะ

สวัดีค่ะ

เห็นภาพภูชี้ฟ้า คิดถึงวันเก่าก่อน ช่วงที่เดินทางกันอย่างสนุกสนาน ในวัยเยาว์ ยายไปช่วงที่เขามีโครงการสร้างหมู่บ้านทหารผ่านศึก ยี่สิบกว่าปีแล้ว ช่วงนั้นเที่ยวกับพวกเลน-ศาล

โดนพวกทหารหลอกให้เดินขึ้นภูชี้ฟ้าตอนตีห้าเพื่อไปดูฟ้าเปิด เหนื่อยลิ้นห้อยไปถึงฟ้าก็ไม่เปิด ที่สำคัญเขาาบอกว่า อย่าหยุดเดินไปเรื่อย ๆ ถ้าหยุดจะเดินต่อไม่ไหว

โธ...รุ่งเช้าอีกวัน เดินเองไปสบาย ๆ หยุดก็ได้ไม่เห็นเป็นไร หยุดหายเหนื่อยแล้วเดินต่อ ท้องฟ้าก็เปิดด้วย

ตอนนี้ไม่กล้าไปเลย ข่าวว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวคนเยอะ บ้านพักเยอะ อยากเก็บสิ่งที่พบเห็นครั้งแรกเอาไว้ หลายแห่งที่ไม่กล้าไปอีกครั้ง ทั้งที่คิดถึงเพราะกลัวความเปลี่ยนแปลง

สบายดีนะีคะ

สวัสดีครับทุกท่าน
ข้าพเจ้าลืมลงปฏิทินสัญจร ๒๐ สิงหาคมนี้ ๑๐.๐๐ น.เป็นต้นไป ที่โรงแรมราชศุภมิตร กาญจนบุรี ท่านที่อยู่ที่นั่นและรายเทือกแนวตะนาวศรี เรามีนัดอ่านบทกวี เล่นดนตรีและแลกเปลี่ยนเสวนากัน ทั้งความฝันและความจริง....

รุ้งสีที่แปดครับ
มีคนข้ามมหาสิขรลูกนั้นพ้นหลายท่านนะครับ
อย่างน้อยก็คนหนึ่งที่ชื่อสิทธารถะ

บอนหวาน
รู้สึกดี ที่เห็นเขียนอะไรได้(ยาว ๆ)
ดูว่าจะสดชื่นขึ้นนะ
ไม่คิดอยากขึ้นไปสูดอากาศบริสุทธิ์ของภูเขาภาคเหนือบ้างหรือ อย่างน้อยก็ไปตามเก็บความทรงจำดี ๆ ที่หล่นเรี่ยรายทาง

นายกอด(อ่านกวนไปไหมนี่)
แวะมาอ่าน ผ่านมาตอบ
ขอบคุณที่รื่นรมย์ชมชื่นกับมาชารี
คุณมีชุดไหนบ้างล่ะ
เราไม่หวงหรอกถ้าใครจะเปิดจะฟัง
นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเธอ
เพียงแต่เราห่วง เท่านั้นเอง
ไม่มีเพลงฟังก็วังเวงนะ ดูแต่ภูสิ ยังหนาวเลย (ตอนนี้)
แต่มีเพลงฟัง ฟังไปฟังมา ก็เบื่อเอาได้ง่าย ๆ
ยิ่งถูกฝืนใจ ก็ยิ่งรำคาญ พาลจะไม่ฟงไม่ฟัง
เปิดอย่าดังนะครับ เปิดให้พอดีๆ
อย่าเฝื่อ เบื่อแล้วมันก็โหล ว่าไหม
ไม่อยากโหลง่ะ....

เอ๊ะ ดูว่าเราเพิ่งเจอกัน ยินดีนะ ที่เข้ามาทักทาย
ผมไม่อยากให้แฟนพันธุ์แท้หายเงียบไปนะครับ
ยิ่งผมกำลังอยู่ในห้วงยามหงอย ๆ อยู่ด้วยช่วงนี้

สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น
อ่านเอาเรื่องน่ะดีกว่าอ่านหาเรื่อง
อะคึ่ อะคึ่...

แม่น้องนิก
บ้านเฮาว่าข้ามขัว บ่ ป้น
อย่าเพ่อไปห่ม...
อ้ายห่มแล้วเยิ่บ ๆ
ขัวล่มจะฮุ้สึก....สม
ก้อยเดิน ก๊อยเตียวเน้อนายเน้อ...
ข้ามดอยน้อย ข้ามดอยหลวง
เก็บผักขี้ก๋วงใส่ซ้าตางลุ่ม เก็บผักขี้กุ๋มใส่ซ้าตางบน....ฯลฯ


บิ๊กสเปนเดอร์ เพิ่งเข้ามานะเนี่ย
ยังเบื่อถึงเพียงนี้
ดูดีๆ อ่านดีๆแล้วจะหายเหงานะจ๊ะ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ..

น้องจ๋า
ไม่ได้กราบเท้า
แต่หอมแก้มแทนและกอด ฟัด ฟัด ฟัด ฟอด ฟอด ฟอด ............ขอบคุณค่ะ

ยาย
ชอบทำตัว ส หาย เหมือนกันเลย
เคยไปครั้งเดียวน่ะดีแล้ว คิดถูกที่ไม่ไปอีก และคิดผืดที่ไม่ไปซ้ำ
ความงามประมาณไม่ได้ ชั่งขายไม่มี
หาพอดียาก ใจใครก็ใจคน อะไรที่ไม่ทนก็อย่าทน ดีแล้ว
เป็นอะไรก็เป็นได้ เป็นตัวเราเองนี่ ทำไมจะไม่เป็นล่ะ จริงมะ..มะกี่วันก็เด้ดแล้ว
หาแง่งามของความงี่เง่าเถิดมิตรเอ๋ย
โลกนี้มันกลมง่ะ...(เอ๊ะไงนี่...)

ก้อนหินริมทาง
เยส,ไอ แอม ไฟน์ แท้งคิ่ว เวรี่ เวรีมั่กมั่ก
รู้สึกท่านจะหายหน้าหายตาไปนานเลยนะ
ฮาว อาร์ ยู้.....

สวัสดีค่า
แวะมาดูภาพสวย ๆ ประกอบคำบรรยายใต้ภาพ

//www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J5709372/J5709372.html

อ้ายปอนเจ้า....
น้องมีลิงค์วันเปิดงานนิทรรศการ
"สลัดเส้น สลักสีเป็น"ดอกไม้ให้แม่ "มาฝากหื้อ
อ้ายปอนแวะไปผ่อโตยเจ้า

ภาพสวยจังค่ะ

ภาพสวยมาก อยากวาดได้อย่างนี้บ้างจัง

..มานั่งอ่าน นั่งดูภาพ..

ไม่เคยไปเลยค่ะ เห็นอย่างนี้แล้ว สงสัยครั้งหนึ่งในชีวิต คงต้องหาโอกาสไปเพื่อ

"เสียงเพลงของป่าสนบนเปภูเขา
เสียงลมเว้าวอนอ้อนขอรักจากโขดผา เฝ้าดูลีลาของคลื่นเมฆ
เสกร่างล่องลอยร่ายรำในทะเลหมอก
หรือรอดูดอกน้ำค้างพร่างพรายละลายไปกับแสงอุษา"

คำสวยจังค่ะ อาปอน(ขออนุญาตเรียก อานะคะ)

พี่ปอนจ๋า อ่านไอน้ำเล่มที่ 27 หรือยังคะ? ที่มีบล็อกพี่ปอนจ๋าลงอะค่ะ อย่าลืมอ่านเจ้าหนูมาวิหัวดื้อด้วยเน้ออออ
คิดฮอดพี่ปอนจ๋านักๆ

อยู่ใกล้ที่สุด แต่ก็ไม่เคยข้ามผ่าน ไม่แม้แต่จะก้าวถึง..
ทำไมหน่ะหรือ..เพราะว่ายังไม่เคยรู้ว่าก่อนไงว่า..มันอยู่ที่ไหน

เห็นภาพแล้วก็นึกถึงบรรยากาศเก่าๆเดิมๆ เราเคยไปเยื่ยมภูชี้ฟ้าทุกฤดูกาล ไม่ใช่การอวดอ้าง แค่รู้สึกระลึกถึง
เคยไปเจอศิลปินยืนวาดภาพที่เขาคาเดลิค รัฐเมน แค่ขอให้เค้าป้ายสีบนพู่กันลงโปสการ์ดถึงเพื่อน
กลับถูกตะคอกอย่างสุภาพว่า พระอาิทิตย์กำลังจะตกแล้ว ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น
คุณพี่่ศิลปินสัญจร เคยเจออย่างนี้ป่ะคะ

วาดรูปไร้ร่าง อ้างว้างเลือนลาง น้ำใจอาจจาง น้ำค้างอาจคม
ไม่มีอะไร ยากไร้ในไร้ ว่างเปล่าเหมือนได้ ลอยไปเหมือนจม
จริงแท้แปรเปลี่ยน เรียนใช่รู้เรียน หิวอาจจะเอียน สุขเวียนเป็นตรม
ไม่มีแน่นอน ความจริงอาจหลอน โลกคือละคร หลงฟ้อนโง่งม

อยู่ข้างในตัวเรานี้ไง หัวใจดวงนี้แหละ ขุนเขาที่สูงที่สุดในโลก..."

ฮือ..ยังข้ามไปไม่ได้เลยจ๊ะพี่ปอน
อันมนุษย์นั้น กิเลสหนานัก

เราจะค่อยๆข้ามเขาลูกนั้นให้ได้
แม้มันจะสูงขนาดไหน แต่ก็คงไม่ไกลเกินไปถึง

เมื่อเราก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ฝันของเราก็จะใกล้เข้ามาหนึ่งก้าว

ขอบคุณคุณตากล้องและพี่ปอนที่ให้ข้อคิดดีๆนะครับ

//www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E5711396/E5711396.html#89

พี่ปอน หนูกลับบ้านที่เชียงคานมาค่ะ
เอาภาพมาฝากกระทู้นี้นะคะ

อยากรู้จัง คนที่ยืนบนยอดภูชื่ออะไร

“นี่เป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในโลกหรือเปล่า..” คนหนึ่งถามขณะเอียงร่างทำท่าหล่อ
“ยัง ยังมีที่สูงกว่านี้อีก ”
ตากล้องตอบ-ชี้ที่หน้าอกตัวเอง "อยู่ข้างในตัวเรานี้ไง หัวใจดวงนี้แหละ ขุนเขาที่สูงที่สุดในโลก..."เขาบอกกับเพื่อน ๆ แต่สายตาข้ามไหล่มายังคนเขียนภาพ
และยิ้มอย่างอารมณ์ดี

>>>>
ตากล้องคนนี้น่าสนใจนะคะ อิ อิ




หนูเพิ่งกลับจากเชียงใหม่ เช้านี้เอง
ไปอยู่ที่นู่นสองสามวัน
ติดแหง่กอยู่แค่ในโรงแรมและโรงพยาบาล
กลับมาถึงบ้าน
รู้สึกราวกับว่าไม่ได้ไปไหนมาเลย
ที่เห็นลิบๆนั่นคงเป็นพระธาตุดอยสุเทพ

มองภาพวาดแล้วหนาวเหน็บไปถึงหัวใจเลยค่ะ

สวัสดีค่ะพี่ปอน

แวะมาเยือน แอนด์ มาบอกว่าอัพบล็อกไว้เรื่อง National Steinbeck Center นะคะ แต่อัพไว้สั้นเองค่ะ ยังไม่จบ ง่วงนอนซะก่อน แหะๆ

สุมาเต๊อะเน้ออ้าย ที่ไม่ได้พาไปเที่ยวเชียงดาววันก่อน
เอาไว้วันหน้าน่อ...คงมีโอกาสพาอ้ายไปวาดรูปดอยผาแดงบนเนินเขาเหนือหมู่บ้าน เน้อครับ

.......ยอดภูหนาว
.......ฤาเท่าหนาวเหน็บในใจ

ไม่ต้องปีนขึ้นภูสูงสุดฟ้า......
ผาว้างกลางใจ.....
เวิ้งเหงา......หนาวเหน็บ......

มันหนาวล่ะก๊าอ้าย.....
บ่ดีใส่ยีนส์ขึ้นดอยเน้อ....ลมมันลอดฮูได้...
เป็นแม้ว...เป็นเย้า...ใส่เตี่ยววอร์ม เตี่ยวโย้ง....
อุ่นแต๊หนา...บ่ออั๊นเขาจะมีลูกกันไล่หัวเปียงตีนเป็นซาวได้อย่างไดน่อ....
หนาวหลาย....

รูปวาดสวยงามค่ะ
สีม่วง..จะทำให้ความรู้สึกเหงา ๆ เศร้า ๆ
ดีค่ะ..เหงาก็ดี..เศร้าก็ดี
จะได้รู้ว่า หลากอารมณ์

สถานที่เดียวกัน เวลาต่างกัน
คนข้าง ๆ ก็ ไม่ใช่คนเดิม
แม้จะไปมานับครั้งไม่ถ้วน
ไม่มีอารมณ์ไหน เหมือนกันเลย

ได้ข่าวว่า มาเชียงใหม่
ไม่เห็น"เอิ้น"หาน้องสาวคนนี้บ้างเลย
กะว่าลืมกันแล้ว

สวัสดีค่า
วันนี้แวะมาชักชวนไปเที่ยวลาวใต้
เชิญที่บ้านนะค้า

สวัสดีคะคุณพิบูลศักดิ์
หนูมาเจอบลอคคุณด้วยความบังเอิญ
ตามมาจากบลอคคุณโดม และพี่ดาริกามณีคะ

หนูเคยเจอคุณพิบูลศักดิ์มาครั้งหนึ่งแล้วนะคะ
จาก "ค่ายกล้าวรรณกรรม" เซเว่นเค้าจัดที่ปราจีนบุรี
คุณพิบูลศักดิ์ สมกับเป็นเจ้าชายโรแมนติก!

ตามอ่านงานของคุณอยู่เรื่อยๆ
ชอบภาพวาดสีน้ำในกรุงเทพธุรกิจ ทุกวันอาทิตย์นะคะ

เป็นกำลังใจให้คะ

สูง...

ยิ่งสูงยิ่งหนาว

สวัสดี วันหยุดค่ะ
ทางเหนือคงหนาว
บางกอก ร้อน นรกแตก

..อาปอน..

เรียก อาโดม แล้วจะมาเรียก พี่ปอน ก็กระไรอยู่ งั้นป็น อาปอน แล้วกันเนอะ

อาปอนสบายดีนะคะ ยิ่งสูง ขอไม่หนาวบ้างดีกว่าค่ะ

ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว
ทุกทุกคราวฟ้าหลอกหลอน
อารมณ์จะฉะอ้อน
ขอกอดนอนบนภูหนาว

มาอ้อนน้องแบบนี้
สุขทุกที่ทุกทุกคราว
นั่งอิงพิงแก้หนาว
มองดูดาว..นะ..ด้วยกัน

เปลี่ยนธีม เปลี่ยนสีบลอคใหม่
หวานเชียวนะคะ น้าปอน
เจ้าชายโรแมนติค จริงๆ

นั่งกอดเข่าเหงาหงอยคอยอะไร
ด้วยเหตุใดไม่เข้านอนตอนหัวค่ำ
ไม่ยอมนอนจนถึงเช้าเบ้าตาดำ
เขียนกวีได้กี่คำกันละคุณ

โห...ทิดเคน

นั่งกอดเข่าเหงาหงอยคอยบทกวี
คือเหตุที่ไม่ยอมนอนตอนหัวค่ำ
คอยทิดเคนมาเป็นเพื่อนเขียนลำนำ
เป็นนักกลอนนอนหัวค่ำชีช้ำตาย

: )

???????????
เรนนี่ซี.......