งานและภาระของตัวเอง...หนักหนาพอควร
บางครั้งก็ทดท้อ...หมดกำลังใจ
บางเรื่อง...ก็พูดกับใครไม่ได้

พูดกับไดอารี่ของตัวเองในอินเตอร์เนท
ผู้คนผ่านไปมา ไม่ได้หวังให้ comment
แต่หวังว่าจะเก็บเกี่ยวไว้เป็นประสบการณ์
ให้ระมัดระวังไม่ก้าวผิดก้าวพลาดเหมือนเจ้าของไดอารี่

เวลาว่าง...มักจะเข้าเยี่ยมเยียนไดอารี่หน้าโน่นหน้านี้
แต่ไม่ comment เพราะให้เกียรติในการใช้ชีวิตแต่ละคน

อ่านเรื่องของคุณแล้วชอบค่ะ
บางเรื่องก็ได้พักตาพักใจ
ขออนุญาต add บล๊อกนะคะ

แวะมาล่องเรือใจในอ่าวฟ้าค่ะ

เมื่อวันเสาร์ตอนค่ำ สถานีข่าวเนชั่น ได้ดูรายการจุดชนวนความคิด
เขาทำสกู๊ปเรื่องของ สิงห์ สนามหลวง มาให้ชม
(ก่อนหน้านั้นสองสามวัน พี่โดมได้ดูไปแล้วที่ช่อง 9)
จึงดีใจนักหนาที่ได้มีโอกาสดู
แม้จะเป็นสกู๊ปสั้น ๆ
แต่ก็สะท้อนความคิดและวิถีชีวิตของคุณสุชาติและครอบครัวได้พอสมควร

ถึงสิงห์จะเป็นที่รู้จักกันในแวดวงและเป็นผู้มีความรู้ความสามารถอย่างยิ่ง แต่ภาพที่เห็นในทีวี ก็คือวิถีชีวิตที่เรียบง่าย สมถะ

ชอบที่สิงห์บอกว่าวันนี้สายตาก็ฝ้าฟาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยิ่งเหมือนว่าต้องอ่านมากขึ้น ต้องดูหนังมากขึ้น เรียกว่าต้องใช้สายตามากขึ้นกว่าก่อน ก็ยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะลงเอยยังไง

การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โดยเฉพาะมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย

แล้วจะแวะมาใหม่ค่ะ

สวัสดีค่ะ กวีหวานแสนโรแมนติก
คิดถึงตอนเด็กๆ ที่ได้อ่าน
" ชูมาน " อ่าน "ความรัก จะอยู่กับเรา"
ฟังเพลง ขอความรักบ้างได้ไหม

และคุณก็เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนกวี
แม้จะไม่หวานเท่า
นั่นมันนานมาแล้ว

ดีใจนะ ที่บางที "สู่ฝัน" อาจกลับมาในรูปแบบออนไลน์

อวยพรให้ฉันโชคดี
ที่จะร้องเพลงให้เธอฟัง
และฉันจะไม่มีวันโศกเศร้า
ในสิ่งที่ฉันได้ทำไป..
เพื่อความรัก

ตามลิงค์มาจากบล็อกคุณโดมค่ะ
ขออนุญาตเรียกพี่ปอน
เพราะเป็นน้องสาวของคนที่พี่ปอนรู้จักค่ะ


ขอบคุณสำหรับถ้อยคำนี้นะคะ
ไม่ง่ายเลย...
การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โดยเฉพาะมีชีวิตอยู่อย่างอิสระ
มีชีวิตอย่างมีชีวิตชีวา ไม่เบียดเบียนใคร
มีชีวิตที่เปี่ยมไปด้วยคุณค่า-ศักดิ์ศรี
มีชีวิตในความพอดีและพอใจ ไม่ง่ายเลย...
การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โดยเฉพาะมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย

ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีส้มแกมเทา
อากาศยังคงเย็นลงเรื่อยเรื่อย ..
ครอบครัวนกกวักหายไปนานแล้ว
กล้าต้นข้าวดูจะโตช้าลง
น้ำสำหรับอาบ เย็นจัด
ฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลง ..


อยากก่อกองไฟกองเล็ก
สำหรับผิงเพื่อไล่ไอหนาว
กลิ่นควันไฟจางจางที่ลอยมาตามลม
ทำให้อากาศที่สูดเข้าไป มีกลิ่นหอม
กระดิ่งลมรูปปลาโลมา บินล้อลม .. ส่งเสียงทั้งวี่วัน


สิ่งเล็กน้อยรอบตัวผมนี่ ผมเรียกว่า .. ความสุข
ความสุขที่อยู่รายล้อมรอบตัว
ขอเพียงแค่เลือกที่จะมอง และ .. รู้สึก


ความสุขยังอยู่รายล้อมรอบตัว .. ในทุกที่ทาง



*ยืนยันว่าการมีชีวิตอย่างเรียบง่ายนั้น ยาก :)

สวัสดีค่ะ ..
คลิกไปคลิกมา พบเจอบลอคคุณพิบูลศักดิ์
รูปนี้สวย ชอบภาพวาดสีน้ำ ชอบคำเขียนด้วยค่ะ
..
ยิ่งโตขึ้น การใช้ชีวิตเหมือนจะยิ่งยากขึ้น
บางคนบอกว่า เพราะเราทำให้มันยากและซับซ้อน
มันเลยยาก .. แอบเถียงว่าขนาดกรองไปกรองมาแล้ว
ชีวิตที่ไม่ค่อยอะไรกับสิ่งเร้าอะไรนัก ยังจัดให้มันเป็น
ระเบียบ เป็นไปได้อย่างใจอยากให้เป็นยากจริงๆ
ไม่ขึ้นอยู่กับเรา ก็ไปขึ้นอยู่กับคนอื่นอีก ..
..

ยังไม่มีโอกาสได้อ่านงานของคุณพิบูลศักดิ์มากนักค่ะ
บางเล่มเก่าๆ เคยอ่านมาบ้างแล้ว แต่นานมาก ..
ดีจังค่ะที่ได้มีโอกาสติดตามงานจากหน้าจออย่างนี้ด้วย..

ชอบ " บ้านดวงใจ " ด้วยค่ะ
การวาดภาพจากสีน้ำ ยังต้องรอจังหวะและโอกาส
เหมือนๆ กับชีวิตคนเราอย่างนั้นนะคะ .. บางทีอาจจะต้อง
ผ่อนให้มันช้าลงนิด เพื่อรอคอยจังหวะและโอกาสด้วย ..

ไม่ง่ายเลย แต่ก็ไม่ยากที่จะง่าย (และงาม)
ทักทายทุกคนนะครับ
ขอบคุณสำหรับทุกแรงดาลใจ
เช่นกัน คุณ-คุณ ก็ช่วยจุดไฟให้ความฝันของผมเช่นกัน

เพราะเราฝัน
เราจึงมีชีวิต

เพราะเรามีชีวิต
เราจึงฝัน
ความฝันคือเส้นทางสู่ความจริง
ความฝันคือที่มาของทุกสิ่ง
ความฝันคือฟากฝั่ง คือแสงไฟ
ช่วยส่องให้เราเห็นชีวิตอย่างที่มันควรจะเป้น
เห็นเพื่อหาญกล้าทายท้าชะตากรรม
ความฝันคือดาวเหนือนำนาวาแห่งชีวิต

น่าคิดตรงที่ว่า สู่ฝัน จะกลับมาแบบออนไลน์
หนังสือสู่ฝัน หรือ ชาวสู่ฝัน
(คงอย่างหลังนะวืดวาด)

การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โดยเฉพาะมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย

อืม..แต่เราชินกับมันนะความเรียบง่าย
เรียบง่ายซะจน..แปลกแยก ในสายตาคนรอบข้าง


...
เรือใจในอ่าวฟ้า

ชอบถ้อยคำนี้จัง
จะว่าไป
เราก็เพียงนาวาลำเล็ก ๆ ของโลกอันไพศาล
บรรทุกความหวังเพื่อข้ามถึงฝั่ง
อย่างปลอดภัย

ระหว่างทาง,
อาจพบเจอพายุเชี่ยว ถาโถม
อาจเงียบงันอ้างว้าง
หรืออาจเพลิดเพลินกับหมู่คลื่น ฟ้าคราม น้ำใส

เราต่างหากเป็นผู้เลือก
ที่จะหลบหลีก
ที่จะเก็บเกี่ยว
หรือที่จะปล่อยให้นาวานอยล่องลอยไป ลอยไกล

เราต่างหากเป็นผู้เลือก
จริงมั้ยคะ

มีชีวิตอย่างอิสระ แต่ไม่โดดเดี่ยว
เรียบง่าย แต่ไม่ว่างเปล่า
ในมุมเล็กๆ การมีชีวิตอย่างอบอุ่น
ทำได้ด้วยใจของเราเอง...

ฉันชอบอักษรทุกตัวที่คุณ(น้า)ปอนเขียน...
ทำให้ครุ่นคิดว่า...ทำอย่างไรตัวเองจึงจะกรั่นกรอง
ถ้อยคำที่สวยงามได้อย่างคุณบ้าง...
นั่นคงเป็นอีกหนึ่งความฝัน สำหรับฉัน...

นกแสงตะวัน
จริงจ้ะ เรามีสิทธิ์เลือก(แต่เราไม่เลือก)
แต่หลายคนไม่มีสิทธิ์เลือกและเลือกไม่ได้

คนเลวที่แสนดีครับ
เราก็พยายามที่จะเป็นอย่างที่เราเป็น
ทำมุมเล็ก ๆของการมีชีวิตอยู่ให้อบอุ่น
คุณทำได้ก็ดีแล้ว เรายินดีด้วยแต่ไม่อิจฉา เพราะจะทำให้ร้อนใจ..

เขียนได้กับทำได้ไม่เหมือนกันนะครับ
เขียนได้ก็แค่เขียนได้
แต่ต้องทำได้ด้วย
เหมือนธรรมะ ไม่ใช่แค่รู้ แค่พูดเป็นนกแก้วนกขุนทอง
แต่ต้องปฎิบัติดีปฎิบัติชอบด้วย
หลวงพ่อโดม วัดพวงพเยียท่านอบรมเราเสมอ
ท่านเป็นคนน่านับถือ เพราะไม่ใช่ดีแต่พูด แต่ทำได้ด้วย
เช่นเรื่องไม่กินข้าวเย็น ไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่ อ่ย่างนี้เป็นต้น..เรามันพวกดีแต่พูดแต่เขียน ดีแต่เตือนคนอื่น ตัวเองยังจัดการตัวเองไม่ได้ดีเลย
เอาแค่เรื่องวินัยในการทำงาน
ขยันและสม่ำเสมอ ไม่ใช่ตำข้าวสารกรอกหม้อ เอ้อระเหยลอยชายเป็นศิลปิน บินไปนั่นมานี่กับเจ้านกหัวใจตัวดี ที่ช่างโอดครวญ
เรากำลังใช้ฝอยหยาบขัดกิเลสละเอียดของตัวเองอยู่จ้ะ ไม่ต้องขาววาววับหรอก เอาแค่สะอาด
กิเลสหนามากก็ทุกข์มากนะ

ตอนนี้เจอหนังสือเล่มหนึ่งทั้งสองท่านได้อ่านรึยัง
ชื่อพรอันสูงสุด เขียนโดยจิม สโตวอลล์
เป็นหนังสือดีจ้ะ ชอบตอนหนึ่งที่ว่า
"เพื่อที่จะรักชีวิต คุณต้องพอใจในการดำเนินชีวิตของคุณ"
"ในที่สุด ชีวิตที่ใช้อย่างเต็มที่ ก็คือพรอันสูงสุดนั่นเอง"

ต้องขอตัวไปทำงานเขียนก่อนจ้ะ แล้วจะมาคุยเรื่องหนังสือดีต่อ เห็นสังคมครอบครัวอันอบอุ่นของคุณ-คุณแล้ว เราก็อุ่นด้วย ทำให้เราได้เรียนรู้ว่า "ครอบครัวที่แท้จริงจะเกิดขึ้น ก็ต่อเมื่อมีความรัก กลุ่มคนสามารถกลายเป็นครอบครัว เมื่อพวกเขาเติมความรักเข้าในความสัมพันธ์ระหว่างกัน หากปราศจากความรัก ครอบครัวก็เป็นเพียงกลุ่มคน
ที่อยู่ในสายตระกูลเดียวกันเท่านั้น."

ช่างประจวบเหมาะอะไรเช่นนั้นที่เราเจอหนังสือเล่มนี้-ในห้วงเวลานี้ มันช่วยปลอบโยนเราได้มาก ว่าคนเราทุกคนไม่อาจเหมือนกันได้หมดหรอก เราต่างมีวิถี มีแบบฉบับและต้นทุนชีวิตต่างกัน....
ถึงครอบครัวชีวิตเราจะล่มสลายแต่เราก็ยังมีครอบครัวใหญ่อยู่ คือเพื่อนฝูงมิตรสหาย-ในครอบคัวสู่ฝันของเรา รักและหวังดีที่มีมา คือต้นทุนก้อนมหึมา(ทีเดียว) ที่ทำให้เรามีพลังใจ มีศรัทธาที่จะก้าวเดินต่อไป
แค่ตระหนักรู้ถึงคุณค่าของความรัก ก็ถือว่าเราได้รับพรสูงสุดของชีวิตแล้ว(เหมือนกัน)

ไปทำงานจริงแล้วหละ บาย...


.

หาเจอโดยบังเอิญ

carry_on.tu@hotmail.com

ขอบคุณพี่ปอนค่ะ
เล่มนั้นยังไม่ได้อ่าน แต่ท่าทางจะไม่ได้อ่านถ้าเป็นเรื่องธรรมะ คิดแบบจององว่าตนรู้เรื่องสัจจธรรมการดำเนินชีวิตมากพอนะคะ รู้วัฏฏะ อาจเพราะพบเจอปัญหา(ทุกข์)มามาก เผชิญมามาก บางครั้งย้อนกลับไปทบทวน การพาตัวฝ่าข้ามอุปสรรคนานามาได้ โดยกล้าต้นน้อยในอ้อมกอดยังสบายดีเติบโตขึ้นรับแสงตะวันอันเจิดจ้าได้(แม้ตัวเองจะมีรอยบาด เป็นแผลเป็นที่คอยทิ่มใจ) แต่เรารู้ขอบเขตของแผลนะ และอยู่กับมันได้ -นี่อาจเป็นสิ่งที่เราเลือก

เขียนมายืดยาว ข้าพเจ้ามักหาเหตุผลมาอ้างกับตัวเองเพื่อเอาตัวให้พ้นจากสิ่งที่ไม่ชอบเท่านั้นเองค่ะ

ต้องขอบคุณหนังสือดีที่พี่บอนหยิบยกมาเล่าสู่กันฟัง

มีหนังสือดีตุนไว้หลายเล่มเหลือเกิน อ่านไม่ทันเลยค่ะ
(หนังสือ..ดีทั้งนั้น)
ไปร้านหนังสือทีไรอดใจไม่ไหว ได้เพิ่มกลับมาบ้านทุกที

เคยบ่นว่าอัดอั้นตันใจ..อยากทำอะไร อะไร ที่ใจปรารถนา แต่ชีวิตประจำวันจำจองให้ต้องดิ้นรนหาอยู่หากิน งานประจำที่รัดตัว งานจรที่หมั่นแวะมาเยี่ยม บางคราวบางครั้งจึงได้แต่นั่งจับดินสอ นั่งมองกระดาษเปล่า ดูกลีบแก้วพรูลงมาเกลื่อนโต๊ะหนังสือหลังบ้าน ใจเตลิด ดินสอไม่ร่ายภาษาแต่ร่างเป็นกลีบแก้วจางๆไปซะนี่

ราตรีสวัสดิ์ในค่ำคืนที่สายลมแห่งความเงียบนอกหน้าต่างยังพัดไหว ๆ ค่ะพี่ปอน

เธอ...ผู้มาลบรอยบาดแผลให้ฉัน
รอยช้ำในอดีต...ค่อยค่อยเลือนราง
ในขณะที่...ความฝัน ความรัก และอบอุ่น
เริ่มเติมต่อ...เต็มในช่องว่าง...สู่ชีวิต...
ฉัน เธอ และครอบครัวเล็กๆ....

ชอบเพลงตอนนี้จังเลยค่ะ...

คนเลวที่แสนดี... ชื่อที่บ่งบอกความหมายทุกอย่างในความเป็นตัวฉัน...ถ้าไม่รังเกียจ อย่าลืมแวะไปเยี่ยมครอบครัวอุ่นรักนะคะ....

ขอบคุณทุกสิ่ง ที่ดลใจให้มาพบกัน....

ดีจังตุ๊
ดีใจจังที่เข้ามาทักทาย
เชื่อไหม เขียนเรื่องจบไปตอนแล้ว
แต่ความสะเพร่าทำหายไปในอากาศ
จะเริ่มใหม่นะ ติดงานเขียนด้วย
คืนนี้ก็ปล้ำกับยักษ์ตาเดียวอยู่
ไม่ชนะ สดับข่าวแม่ป่วยอีก ก็เลยไปกันใหญ่
สมาธิไม่รู้หนีไปไหน

คนเลวที่แสนดี
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจ
ว่างจะไปเยี่ยมครอบครัวอุ่นรัก

สเลเต
ขอโทษนะครับ
พี่เขาตาลาย เบลอๆเพราะกรำงาน
สเลเตเป็นน้องสาวของใครน้อ
โลกเรานี้กลม
ชีวิตไม่พ้นวนอยู่ในวงกลมแห่งโลกใบนี้

เพียงบางทีเราหลงทิศและเดินสวนทางกัน

ฝนกำลังจะตกอีกแล้วค่ะ
คิดถึงตอนที่ไปอยู่เชียงใหม่แรกๆ
ช่วงที่รับน้อง
มีเพื่อนมาจากจังหวัดพะเยาสี่ห้าคน
รุ่นพี่จะบังคับให้ร้องเพลงพะเยารอเธอให้ฟัง
..เฝ้าห่วงอาลัยถึงใครคนหนึ่ง..
เคยรักกันตราตรึง..ประหนึ่งดังดวงชีวา..
โห..แค่ฟังครั้งแรก มันก็วิ่งช้าๆ จังหวะสโลว์ ตรงแน่วไปที่หัวใจเลยหละ
..หลังจากนั้น ก็ได้ฟังจนร้องเพลงนี้ได้ขึ้นใจ
..หลังจากนั้น ก็พบรักครั้งแรกตั้งแต่ปีหนึ่ง เขาเป็นคนบ้านสักทุ่ง อยู่อำเภอจุน จังหวัดพะเยา
..หลังจากนั้น ก็หลงรักจังหวัดพะเยาด้วย
..ตอนนี้....ความหลังเป็นความทรงจำอันงดงาม
คล้ายๆ กับหนังสือของพี่ปอน
ที่เปิดอ่านเมื่อใด มันก็ยังงดงาม อุ่นๆ เหงาๆ อยู่ข้างใน
คิดถึงจังค่ะ