สิ่งที่อยากบอก


ต้องบอกอย่างนี้ว่า เราไม่คิดว่าเราจะก้าวมาไกลขนาดนี้ คือ ไม่คิดเลยจริงๆ เพราะจุดมุ่งหมายเดิมแต่แรกของเรา คือ เราต้องการให้ทุกคนช่วยกันตั้งโจทย์ เพราะคนที่ตั้งโจทย์งานเขียนมีอยู่เพียงไม่กี่คน ในขณะที่บล็อกแก๊งมีคนอยู่มากมาย

น้องคนที่ตั้งโจทย์ ‘ควรมีใครสักคน…’ ก็บอกตั้งแต่ตอนวางโจทย์เพื่อให้เขียนว่า “ควรมีใครสักคนช่วยกันตั้งโจทย์” เราไม่รู้ว่าทุกคนมองข้ามตรงส่วนนี้ไปหรือเปล่า

แล้วคุณรู้ไหมว่าอามี่ซังในงานเขียนของน้องเขาเข้ามาเพราะอะไร เพราะทุกคนไม่ช่วยเขาไง ตอนที่เขาขอให้ช่วยกันเปิดตัวนักแสดง ก็มีเพียงคุณชีริว คุณบุ๊ง กับเราที่ช่วยน้องเปิด น้องถึงเอาอามี่ซังเข้ามา เพราะทุกคนไม่ช่วยกันเลย (น้องเขาบอกให้ช่วยกันตั้ง 3 ครั้ง) ทุกคนไม่อ่านกันให้ละเอียด หรืออ่านกันละเอียดแต่ไม่กล้า ซึ่งความเป็นจริงมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร เรื่องการตั้งโจทย์ก็อีก

ในส่วนของตัวเราที่เราตั้งโจทย์ไม่ได้ เพราะเรากลัวว่าพอถึงวันจะลงงาน เราจะไม่สามารถมาลงได้ เพราะการดูแลผู้สูงอายุซึ่งก็ป่วยด้วย มันไม่มีอะไรแน่นอน บางทีวันนั้นเราอาจจะป่วยซะเอง หรือบางทีวันนั้นคุณยายอาจจะป่วยหนัก เราเลยไม่สามารถตั้งโจทย์ได้

บล็อกนี้ก็เหมือนกัน เราคงจะไม่สามารถอยู่ได้ตลอดไป วันหนึ่งเราอาจจะหยุดพักยาวๆ หรือหายไปเลย เพราะต้องดูแลตัวเอง เพื่อดูแลคนในครอบครัว ดังนั้น คนที่อยู่ คุณจะต้องใส่ใจ คอยดูแลกันและกัน

เราจึงพยายามวางแนวทางเพื่อให้สามารถอยู่กันได้ คือ ขาดใครไปก็ไม่ต้องเสียใจ เพราะมีคนที่อยู่ช่วยกันดูแล

Bloggang มันคือความเป็นแก๊ง และความเป็นแก๊งมันต้องห่วงใย ใส่ใจกัน

ให้คิดว่าเหมือนเราเรียนกันในห้องเรียนห้องเรียนหนึ่ง โอเค เราอาจจะเข้ากันกับทุกคนหรือมีความชอบที่ตรงกันกับทุกคนไม่ได้ แต่สิ่งที่ควรจะมีคือ ความห่วงใย และใส่ใจ

ความเป็นเพื่อน ความเป็นแก๊ง มันอยู่ตรงนี้

อย่าให้ความเป็นเพื่อนมันหายไป เพราะอะไรก็ไม่รู้

เราจึงพยายามต่อสู้กับระบบ โดยมีแรงผลักดันที่ทำให้เราก้าวมาได้จนถึงวันนี้ เราอยากให้ทุกคนช่วยกัน ถ้าทุกคนช่วยกัน อะไรหลายๆ อย่างมันจะเปลี่ยนแปลงได้

ลำพังตัวเราคนเดียว เราคงไม่มีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงระบบ

เรามองว่าทุกคนต้องช่วยกัน ทุกคนสามารถเป็นนักสู้ได้

และนี่คือสิ่งที่เราคิด ตอนที่เราเห็นโจทย์ควรมีใครสักคน...

และในตอนนั้นก็มีละครเรื่องชาติพยัคฆ์ เลยทำให้เพลงนี้มันอยู่ในหัวของเรา เราว่าทุกคนควรจะเป็นชาติพยัคฆ์ เป็นนักสู้ และอยู่เคียงข้างกันในวันที่ลำบาก เราควรจะคิดถึงมิตรภาพมากกว่าสิ่งอื่นใด เมื่อเราสามารถเป็นมิตรกับคนที่อยู่ในกลุ่มของเราได้แล้ว เราจะสามารถเป็นมิตรกับคนอื่นๆ ที่อยู่ในพื้นที่เดียวกันได้ โดยไม่ต้องคำนึงว่าเขาจะให้อะไรเรามาหรือไม่

และบล็อกแก๊ง มันจะโคตรเป็นแก๊งเลย มีแต่คำว่าเพื่อนเต็มไปหมด ทุกคนจะไม่จากไปไหน หรือจากไปก็ยังให้คิดถึง และหวนกลับมาอีกครั้งเมื่อมีเวลา

ก็ขอฝากไว้เพียงเท่านี้ และทิ้งท้ายไว้กับบทเพลง



Cr. Youtube :: ชาตินี้ไม่เสียชาติเกิด Ost.ชาติพยัคฆ์ | คิว วงฟลัวร์  



Create Date : 16 พฤศจิกายน 2560
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2560 20:19:57 น.
Counter : 686 Pageviews.

ในชีวิตเราควรมีใครสักคน และควรเป็นใครสักคนที่อยู่เคียงข้างเขาในวันที่เขาทุกข์


เอนทรี่นี้มีที่มาจาก โจทย์งานตะพาบ ‘ควรมีใครสักคน...’


ในชีวิตเราควรมีใครสักคน ใช่! เพราะตั้งแต่เราลืมตาดูโลก เราก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยลำพัง เราต้องมีครอบครัวที่คอยประคับประคอง ดูแล อบรมสั่งสอนให้เราเป็นเราอยู่ได้จนทุกวันนี้

ไม่มีใครที่เติบโตมาด้วยการชงนมเอง เปลี่ยนผ้าอ้อมเอง ดังนั้น ตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวจึงเป็นส่วนที่สำคัญที่สุด ในเวลาที่เหนื่อยล้า หรือมีปัญหาต่างๆ ที่ที่เป็นที่พึ่งที่พักผ่อนคือบ้าน

และเราโชคดีที่บ้านเราก็อบอุ่น เรามีแม่เป็นที่ปรึกษา ที่ปรึกษาปัญหาได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องความรัก ไปจนถึงปัญหาหนักๆ ในชีวิต

เมื่อเราโตขึ้นมา เราก้าวเข้าสู่สังคมโรงเรียน เราก็มีเพื่อนสนิทที่คอยช่วยเหลือ เราบอกเลยว่าคนที่สำคัญอันดับถัดมา รองจากครอบครัว คือ เพื่อน



ชีวิตเรา เราผ่านปัญหาที่ยากที่สุดได้ก็เพราะเพื่อน ต้องบอกอย่างนี้ว่าสำหรับเราช่วงที่ลำบากที่สุด คือ ช่วงม.4 ไม่มีช่วงไหนที่ลำบากไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะช่วงนั้นโดนแกล้งเกือบทุกวัน โดนอะไรสารพัดสารพัน ถ้าไม่มีเพื่อนสนิทคอยช่วย เราก็คงลำบากมากๆ

เรามีกลุ่มเพื่อนนะ แต่เรามีแค่เพื่อนคนนี้คนเดียวที่ช่วย เราเข้าห้องเรียนช้า เพราะโดนเอารองเท้าไปซ่อน ก็ได้เพื่อนคนนี้ช่วยเราหา และเดินไปเรียนพร้อมกับเรา

ตอนเราโดนล็อกกระเป๋านักเรียน หยิบหนังสือขึ้นมาเรียนไม่ได้ เขาก็ทุกข์ใจไปกับเรา แล้วก็ช่วยเราพยายามหา ว่าใครมีกุญแจสำรองบ้าง (กระเป๋านักเรียนเรา เป็นกระเป๋ายี่ห้อบาจา กุญแจไขกระเป๋าจะเป็นเหมือนกัน ไขกันได้หมดทุกใบ คือ ถ้าใครมี เราก็สามารถไขได้) ซึ่งวันนั้นโชคดี ที่เพื่อนคนหนึ่งในห้องมี เราก็เลยหยิบหนังสือขึ้นมาเรียนได้ ถ้าไม่มีกุญแจ เราคงแย่ เรื่องหนังสือเราไม่ห่วง เพราะเราอ่านกับเพื่อนในชั่วโมงนั้นได้ แต่เรามีงานต้องส่ง วันนั้นเป็นวันที่ต้องส่งงาน ถ้าเราต้องไปส่งอีกวัน เราก็กลายเป็นคนเหลวไหล ทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่

หลายๆ คนอ่านแล้ว อาจจะมีคำถามว่าทำไมไม่บอกครู คือ ต้องเข้าใจอย่างนี้ ครูแก้ปัญหาได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ครูไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา แล้วพวกที่โตๆ กันแล้ว เขาไม่ค่อยฟังครูเหมือนเด็กๆ หรอก เด็กประถมอาจจะหยุดได้ เชื่อฟัง แต่มัธยมมันไม่ใช่อย่างนั้น บางทีถ้าเราบอกครู เราอาจจะโดนหนักขึ้น

แล้วถามว่าทำไมไม่สู้ ก็ขอพูดตรงๆ เลย ไม่กล้า ตอนนั้นเราไม่มีความกล้าอะไรเลย ได้แต่ยอมรับสภาพ เขามาแปะกระดาษที่หลัง ‘ฉันก็สู้คนนะ’ เราก็ได้แต่เฉยๆ กระดาษแผ่นนั้นเพื่อนสนิทเราเป็นคนดึงออกให้ แต่เขาก็ไม่ได้อะไรกับอีกฝ่ายนะ 

คือ เราบอกเลยว่าแค่เขาอยู่ข้างๆ มันก็เป็นอะไรที่สุดยอดแล้ว ไม่จำเป็นต้องปกป้องหรือต่อสู้เพื่อเรา เราก็นับถือน้ำใจเขามากๆ

นี่แหละคือเพื่อน เพื่อนที่อยู่กับเราทั้งในช่วงเวลาที่สุข และเวลาที่ทุกข์

และเหตุการณ์นี้ ก็ทำให้เราได้เห็นถึงความสำคัญของเพื่อน และเราบอกเลยนะ เรามีเพื่อนไม่เยอะ แต่เราเต็มที่ เต็มที่ในที่นี้ก็คือว่า ถ้าเขามีความทุกข์ โทรมาได้เลย เรายินดีรับฟัง และจะตั้งใจฟัง

และเรารู้สึกดีนะที่เวลาเพื่อนมีปัญหาก็โทรมาปรึกษาเรา เรารู้สึกดีทุกครั้งที่ทำให้เพื่อนผ่อนคลาย ได้ตัดสินใจเลือกทางเลือกที่มันชัดเจนขึ้นหลังจากที่ตอนแรกลังเล



ดังนั้น จึงอยากจะบอกว่าเมื่อมีเพื่อน ก็จงให้ความสำคัญ และเต็มที่กับเขา ลองใส่ใจเขาให้มากกว่าที่เป็น เราจะรู้ว่าเขาต้องการอะไร เขาทุกข์ตรงไหน เราช่วยเหลือเขาได้ไหม

เพราะเพื่อนไม่ได้มีไว้ให้แค่ร่วมสุข แต่มีไว้ให้เราร่วมทุกข์กับเขาด้วย

อย่าคิดเพียงว่าชีวิตเราควรมีใครสักคน ให้คิดว่าชีวิตเราควรเป็นใครสักคน คือ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ที่เขาจะมาปรับทุกข์กับเราได้ และเรายินดีช่วยเหลือหากเรื่องนั้นไม่เหลือบ่ากว่าแรงเรานัก



Create Date : 02 พฤศจิกายน 2560
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2560 13:36:10 น.
Counter : 720 Pageviews.

ขอบคุณที่ทำให้ยิ้ม


ในเวลาที่เคร่งเครียดและได้บอก
ระบายออกให้เธอนั้นได้รู้
รู้สึกดีที่เธอนั้นเฝ้ามองดู
และคอยอยู่เคียงข้างเสมอมา

เธอได้ส่งเรื่องราวให้ชวนยิ้ม
อมยิ้มกริ่มที่เธอนั้นช่างสรรหา
ให้รู้สึกผ่อนคลายใจกายา
รุ่งเช้ามาสดชื่นและเอมใจ

ถึงแม้ว่าเช้านี้จะปวดท้อง
เพราะว่าต้องพิษกะเพราและไม่ไหว
เมื่อวานนี้กินเป็นกับมากเกินไป
อีกทั้งเผ็ดด้วยไงแสบน่าดู

แต่ก็คงยิ้มได้อยู่เรื่อยเรื่อย
เหมือนลมเอื่อยพัดมาต้องกายหนู
ถึงปวดท้องสิบวันก็ยังสู้
ถึงแม้ขรี้พรั่งพรูไม่ล้าแรง...







Cr. Youtube :: บ่กล้าบอกครู (แต่หนูกล้าบอกอ้าย) - เอิ้นขวัญ วรัญญา




Create Date : 29 ตุลาคม 2560
Last Update : 29 ตุลาคม 2560 13:42:45 น.
Counter : 1835 Pageviews.

‘เธอ’ คือ สิ่งดีดีที่เกิดในชีวิต


ตั้งแต่วันแรก 16 กุมภา จนมาถึงวันนี้วันที่ 8 ตุลา เธอไม่เคยห่าง หรือคิดที่จะหยุดพักกับเรื่องความรัก ไม่เคยมีสักครั้งที่จะพักเรื่องความรัก ซึ่งต่างจากเรา ที่มีอยู่หลายครั้งที่คิดจะหยุดกับเรื่องความรัก

ด้วยความที่เหนื่อย ด้วยความที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง ยิ่งในช่วงที่น้าเข้าโรงพยาบาล 2 เดือนช่วงนั้น เป็นช่วงที่เราคิดว่าจะหยุดดีไหม จะปล่อยดีไหม เพราะมันหลายอย่างมาก

ความรักครั้งนี้ทำให้เราเสียน้ำตาหลายครั้ง เสียน้ำตาตรงที่ใจหนึ่งอยากหยุด อีกใจอยากไปต่อ โดยที่ไม่มีบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยว มันเป็นเรื่องของเราล้วนๆ เรื่องที่ว่าเรายังไหวอยู่ไหม คือ บางครั้งเรารู้สึกว่าเราดูแลเขาไม่เต็มที่ แต่เราอยากดูแล มันเลยมีความเหนื่อย

แต่เราก็ฮึดสู้มา เพราะเรารู้ว่าเขาก็ฮึดสู้เพื่อเรามาตลอด เขาเข้ามาเปลี่ยนแปลงตัวเรา ในขณะที่ตัวเราก็เข้าไปเปลี่ยนแปลงตัวเขาเช่นกัน เขาออกกำลังมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อจะดูแลเราในอนาคต

เขาใช้เวลาในการออกกำลังกายอย่างมากมาย เขาพยายามมาโดยตลอด เรารับรู้ เราได้เห็น เพราะฉะนั้นเราจะไม่ทำให้ความพยายามของเขาสูญเปล่า

เราก็ต้องแข็งแกร่งเพื่อก้าวต่อไป ดูแลคนในครอบครัวและให้กำลังใจเขา

เราให้กำลังใจเขาด้วยภาพถ่าย ถ่ายหลายๆ อย่าง เพราะเขาเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพ และเขาก็อยากดูภาพจากเรา เราก็ทำอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่ได้บอกว่าลึกๆ เราก็แอบเหนื่อย เหนื่อยเพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเรา เราทำไปเพราะเอาใจเขา

พอมันเหนื่อยสะสมแล้วเนี่ย พอมันเกิดวิกฤตขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อน้าเราต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งในวันที่ 1 ตุลา เราเลยปลดปล่อย ระบายความรู้สึกทั้งหมดออกไป แล้วบอกเขาว่าเราขอหยุดพักชั่วคราว เราขอตามดู และให้กำลังใจเขาเท่าที่เราจะให้ได้ เพราะรู้สึกว่าเราไม่สามารถดูแลเขาได้อย่างเต็มที่

ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าน้าเราเป็นอะไร ถ้าน้าเราต้องนอนพักรักษาตัวยาว เราบอกเลยเราไม่ไหวแน่ๆ เพราะเราต้องพายายไปฟอกไต 3 วัน และอย่างวันเสาร์ที่ผ่านมา (เสาร์ที่ 7) เราก็ต้องพายายไปศิริราช ไปทำแมมโมแกรม วันอื่นๆ ที่อยู่บ้านก็ต้องดูแลยาย ดูแลบ้าน เราคงจะไม่สามารถถ่ายรูปอะไรมากมายได้อย่างก่อน

เราคงดูแลเขาได้ตามสภาพ และเราก็ไม่ว่าอะไรถ้าสมมุติในระหว่างพัก เขาเกิดไปเจอใครที่สามารถดูแลเขาได้มากกว่า

แต่เขาก็ยังคงอยู่กับเรา ถึงตอนนี้น้าเราจะไม่เป็นอะไรแล้ว สบายดีแล้ว เป็นลำไส้อักเสบ นอนพักแค่ 2 คืนที่โรงพยาบาล กลับเมื่อวันอังคารที่ 3 เราก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในช่วงพัก

ช่วงที่เราเป็นเรา ไม่ได้ถ่ายรูปมากมาย เวลาว่างบางครั้งก็นอน เขาก็ยังอยู่ เรารู้สึกว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่สบายดี (เหมือนเอาเปรียบเขายังไงไม่รู้แฮะ) แต่เราก็รู้สึกว่าในชีวิตเรา มันก็ต้องพักบ้าง เราดูแลคนอื่นมาเยอะ เราก็ต้องมีเวลาดูแลตัวเอง พักผ่อน ไม่อย่างนั้นเราก็จะแย่

และเรารู้สึกดีนะที่เขาไม่หายไปไหน ช่วงนี้เราก็บอกเขาว่า เราอยากให้เขาไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ คือ มันเป็นช่วงที่เราพักไง ถ้าเขามาจดจ่อกับเรา เขาจะกระวนกระวาย ถ้าเขามีกิจกรรม มีคนคุยด้วยเยอะๆ เขาจะไม่เหงา

ถามว่ากลัวเขาวอกแวกไหม ไม่กลัว เพราะถ้าเขาจะวอกแวก เขาคงจะวอกแวก และหายไปนานแล้ว นี่เขาก็ยังอยู่ ขนาดเราเอารูปหลุดๆ โดนแอบถ่ายตอนนั่งสัปหงก หรือตอนที่ตื่นนอนหัวกระเซิงให้เขาดู เขาก็ยังไม่ไปไหน

ถ้าเขารักที่ภายนอก เขาคงจะไปจากเรานานแล้ว

เราเลยรู้สึกว่าโชคดี และเขาก็เป็นสิ่งดีดีที่เกิดในชีวิตเรา ที่รับเรา รักเราที่เราเป็นเราได้จริงๆ



Create Date : 08 ตุลาคม 2560
Last Update : 15 ตุลาคม 2560 23:18:23 น.
Counter : 784 Pageviews.

อยากจับมือ 👬


อยากจับมือที่อบอุ่นและแข็งแรง
ที่แสดงความรักมั่นคงไว้
ที่เหนื่อยยากลำบากทั้งกายใจ
ว่าซาบซึ้งแค่ไหนเมื่อใกล้เธอ

ยามได้มองรู้สึกรักรู้สึกห่วง
อยากเดินควงตรงนั้นข้างข้างเสมอ
สักวันหนึ่งคงได้มีโอกาสเจอ
ได้ทำตามใจนะเออที่ต้องการ...




Cr.Youtube ::  I Wanna Hold Your Hand - Big Time Rush Lyrics



Create Date : 28 กันยายน 2560
Last Update : 28 กันยายน 2560 13:18:47 น.
Counter : 957 Pageviews.

1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  12  13  14  15  16  17  18  19  20  21  

comicclubs
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [?]



Group Blog
All Blog
  •  Bloggang.com