เราโชคดีมากที่เราได้เจอเพื่อนสนิทที่ดีๆ ตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม มหาวิทยาลัย ที่ทำงานในออฟฟิศ และในโลกออนไลน์ ถึงแม้ว่าบางคน ปัจจุบันจะไม่ได้ติดต่อกันด้วยว่าห่างกันไปนาน แต่เพื่อนทุกคนจะอยู่ในความทรงจำเสมอ

เพื่อนสนิทของเราหลายๆ คนต่างจากเราไปแบบคนละขั้ว แต่เรากลับอยู่ด้วยกันได้ สามารถคุยกันได้ เพื่อนสนิทของเราที่เป็นผู้หญิงในสมัยประถม เธอเป็นผู้หญิงที่สวย เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน แต่เราก็สามารถคุยกันได้ ถึงความชอบของเราจะเป็นคนละแนว แต่ถ้ามีปัญหาก็สามารถมาคุยกันได้ ปัจจุบันก็ยังคงติดตามข่าวคราวกันอยู่

เพื่อนสนิทของเราสมัยม.ปลาย คนนี้ก็มีความต่างจากเรา เพราะเขามีความเป็นเด็กมาก คือ ชอบเล่นอะไรเหมือนเด็กๆ มีความร่าเริง เป็นคนตัวเล็ก ใครเห็นก็เอ็นดู ต่างจากเราที่ตัวสูง และมีความเป็นผู้ใหญ่กว่า ซึ่งเธอคนนี้ก็เป็นคนที่คอยช่วยเราตอนที่เราถูกเพื่อนแกล้ง ตอนที่กลุ่มที่แกล้งเรา เอารองเท้าเราไปซ่อน เพื่อนคนนี้ก็ช่วยหา ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้ เราว่าเราแย่ เพราะโรงเรียนเราเป็นระบบเดินเรียน ถ้าไม่มีรองเท้า หรือไปถึงห้องช้าก็ซวยแน่นอน

และก็ยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่เธอได้ช่วยเหลือ

ส่วนเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัยก็จะเป็นอะไรที่คนละขั้ว คนละขั้วกันทั้งกลุ่ม ในกลุ่มมี 4 คน เอกไทย 2 เอกฝรั่งเศส 2 (ที่สนิทกับเพื่อนต่างเอก เพราะเรารู้จักกันตั้งแต่ตอนรับน้องตอนปี 1) เพื่อนที่เรียนเอกฝรั่งเศสก็บอกว่าเราน่าจะไปเรียนเอกเดียวกับเขา แต่เราก็นึกในใจว่าขอแค่ม.ปลายก็พอ ถ้ามาต่อฝรั่งเศสในมหาวิทยาลัย เราว่าเราตายหยังเขียด ยิ่งเอกภาษาฝรั่งเศสของคณะโบราณคดีด้วยแล้ว ขอบอกว่าอย่างโหด กว่าจะจบเลือดตาแทบกระเด็น เห็นเพื่อนเครียดแล้วก็โอ๊ย โชคดีแล้วที่เราเรียนเอกไทย

เพื่อนสนิทเราที่มหาวิทยาลัยก็จะมีทั้งคนที่เครียดเรื่องเรียนจริงจัง คนที่ออกแนวสบายๆ แต่เวลาเรียนก็เต็มที่ คนที่เป็นคนตรงๆ พูดเก่ง เป็นตัวของตัวเอง ก็หลากสไตล์กันไป

ดังนั้น ความเป็นเพื่อน ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีอะไรที่เหมือนกัน หรือชอบอะไรที่คล้ายคลึงกัน แค่เรารับฟังกัน จริงใจต่อกัน ช่วยเหลือกันตามสภาพ นั่นก็ถือว่าเป็นเพื่อนแล้ว

คำว่า ‘เพื่อน’ ในสไตล์ของเรา จึงหมายถึงคนที่อยู่เคียงข้างกันในช่วงเวลาที่ทุกข์และสุข เวลาสุขก็สุขด้วยกัน เวลาทุกข์ก็ร่วมทุกข์ไปด้วยกัน นั่นแหละคือเพื่อน