หากคุณย้อนเวลากลับไปได้ คุณอยากกลับไปทำอะไรหรือแก้ไขอะไร

มาถึงโจทย์ที่ 9 ขึ้นชื่อว่าเลข 9 ก็ต้องก้าวไปข้างหน้าใช่ไหม แต่คราวนี้เราจะมาย้อนอดีตกัน มาดูสิว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะกลับไปทำอะไร

เราไม่รู้นะว่าคนอื่นเป็นเหมือนเราไหม แต่ในบางครั้ง เราก็เคยคิด (คิดเล่นๆ) ว่าถ้าหากตัวเราในอดีต ได้ไปอยู่อีกที่ที่หนึ่ง ชีวิตเราจะเป็นยังไง อนาคตเราจะเป็นยังไง เราจะได้ไปเรียนต่อที่นั่นไหม ได้ไปเรียนต่อในสายนั้นไหม บางทีเราก็เคยคิด

แต่ไม่ใช่ว่าอยากจะกลับไปแก้ไขอะไรหรอกนะ แต่แค่อยากรู้

ตัวเราเองเคยไปสอบที่โรงเรียนสายน้ำผึ้งสองครั้ง ครั้งแรกตอนจะเข้าม.1 ครั้งที่สองตอนจะเข้าม.4 แต่ไม่ติดทั้งสองครั้ง ไปติดสำรองที่โรงเรียนอื่น

ตอนที่สอบเข้าม.1 นั้น เราไปติดที่ศรีพฤฒา ซึ่งเราก็ได้ไปดูที่โรงเรียนนั้น เราชอบบรรยากาศของโรงเรียนนะ ใจก็อยากไปเรียนแหละ แต่แม่เราบอกว่ามันไกลจากบ้านมาก ซึ่งมันก็ไกลจริงๆ ถ้าเราไปเรียนที่โรงเรียนนั้น เราคงต้องตื่นแต่เช้า เช้ามากๆ และเราคงไม่มีโอกาสได้นั่งรถพ่อ เพราะเป็นคนละเส้น ก็คงจะนั่งรถเมล์ตั้งแต่ม.1 – ม.6 แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาก็คือมันไกลบ้าน และเส้นที่ต้องไปนั้นรถติดมาก เราก็เลยมาเรียนที่ศรีวิกรม์

ถึงศรีวิกรม์จะรับนักเรียนทุกคนที่สมัคร แต่เราก็ต้องสอบอยู่ดี สอบเพื่อว่าจะได้รู้ว่าเราอยู่ห้องไหน และเราก็ได้อยู่ห้องคิง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ได้อยู่ห้องคิง และห้องคิงก็จะเป็นห้องที่เขาเน้นเพื่อไปสู่แผนวิทย์ – คณิต เราก็เลยจะได้เรียนวิชาคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษมากกว่าห้องอื่น มีทั้งหลัก ทั้งเสริม วันเสาร์ก็ต้องมาเรียนครึ่งวัน (แต่เรื่องเรียนวันเสาร์ครึ่งวันจะต้องเรียนทุกห้องทุกชั้น จะเรียนสองวิชา ซึ่งก็จะหมุนๆ กันไปกับรายวิชาเหล่านี้ คือ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ สังคม คณิตศาสตร์)

ในส่วนของตัวเรา ถ้าอยากจะกลับไปแก้ไข ก็คือ กลับไปแก้ไขเรื่องการเรียนนี่แหละ ได้เรียนห้องคิงทั้งที ควรจะต้องตั้งใจเรียนกว่านี้ รู้สึกว่าตัวเองเหลวเป๋ว ขณะที่คนอื่นเขาเก่งๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะเอาจริงเอาจัง ถึงบางวิชาจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ แต่ถ้าเราเอาจริงเอาจัง มันก็คงจะดีกว่านี้

บางทีอาจเป็นที่จดจำ บางทีอาจจะได้ลงแข่งอะไรบ้าง แต่ในตอนนั้นคือเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้อยู่ในห้อง คนเก่งๆ ก็โดนเรียกกันไป ส่วนตัวเราก็อยู่เฉยๆ (แต่มองในแง่ดี มันก็ดี สบายดี)

มาถึงม.ปลาย เริ่มปรับตัว และเริ่มเรียนพิเศษอะไรต่างๆ มากขึ้น บวกกับเรามีน้าเป็นครูสอนภาษาฝรั่งเศส แต่ไม่ได้สอนที่ไหนในตอนนั้น มาติวเราทุกวัน ภาษาฝรั่งเศสของเราก็เลยไปได้ ในตอนที่เราอยู่ม.ปลายอีกโรงเรียน ก็เลยได้มีโอกาสไปแข่งขันทางวิชาการ ถึงจะแพ้ก็เถอะ แต่เราก็รู้สึกว่า เออ เราก็มีตัวตน

ดังนั้น เรื่องเรียน จึงเป็นอะไรที่ถ้าย้อนเวลากลับได้ เราก็อยากกลับไปแก้ไข


ส่วนอีกเรื่องที่เราอยากจะกลับไปแก้ไข ก็คือ เรื่องงานแต่ง ไม่ใช่งานแต่งของเรานะ แต่เป็นงานแต่งของรุ่นพี่ที่เราแอบชอบ (รุ่นพี่ที่เราเคยเขียนถึงในสมุดบันทึกนี่แหละ) ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไปงานแต่งเขา เพราะว่าเขาก็อุตส่าห์ขี่มอเตอร์ไซค์เอาการ์ดมาให้ถึงบ้าน แต่เราดันขี้เกียจ รู้สึกว่าไปก็ไม่รู้จักใคร ไปก็แหง่วๆ

หากในความเป็นจริง เราก็รู้จัก ก็รู้จักพี่เขาไง พี่เขาคนเดียวก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ เรามารู้สึกเสียดาย รู้สึกผิด ก็ตอนที่พี่เขาโทรศัพท์มาหา บอกว่าจะไปอยู่อเมริกา และไม่รู้ว่าจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่

นั่นแหละ ความรู้สึกเสียดาย ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าเต็มๆ คือ เหมือนพี่เขาอยากเจอเรา เพราะปกติถ้าเราไม่ไปงานใคร ก็ไม่มีใครเขาโทรมาหรอก คือ ไม่ไปก็ไม่ไป แต่นี่พี่เขาโทรมา แปลว่าเขาก็คงอยากเจอ (ถ้าเราไม่คิดไปเอง) เขาต้องอยากเจอแหละ เราก็รู้จักเขามานาน และบ้านเราก็รู้จักเขาเกือบทั้งบ้าน

ทำไมเราไม่ไปวะ?!

เป็นคำถามที่เราตั้งขึ้น และรู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองในใจในตอนนั้น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไปร่วมงานแต่งพี่เขา

และเราก็บอกกับตัวเองว่าถ้าในอนาคต คนที่เราชอบแต่งงาน ถ้าเราจากกันอย่างไม่มีอะไร เป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนกัน เราจะไปงานแต่งเขาคนนั้น ถ้าเขาให้การ์ดเชิญมา เราจะไป เพราะไม่มีอะไรอยู่แล้ว เราจะไปแสดงความยินดี ไปถ่ายรูป เก็บไว้เป็นความทรงจำ

เพราะเราก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเราจะได้เจอกับเขาอีกเมื่อไหร่...

Create Date : 21 ธันวาคม 2559 Last Update : 21 ธันวาคม 2559 0:39:26 น. Counter : 1238 Pageviews.		11 comments
Share Tweet