ความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่ใช่แบบต้นฉบับผ่าน หรือเรื่องสั้นได้ตีพิมพ์ แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่มาจากการแอบชอบแล้วได้คุยกับคนคนนั้น

วันนี้เป็นเรื่องบังเอิญมากๆ คือ มากๆๆ จริงๆ เพราะเราไม่ได้ตั้งใจจะโทรศัพท์หาเขา เพียงแต่แค่เมมเบอร์ หลังจากที่เข้าไปในดูในเฟซบุ๊กของเขา แล้วเขาโพสต์เบอร์ไว้ เนื่องจากเขามาเมืองไทยแค่หนึ่งเดือน คนที่อยากเจอเขาก็มีมาก (เราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ไม่กล้า)

ก็แอบเมมเบอร์เขาไว้ เมมชื่อ เมมเบอร์โทรศัพท์ไปเรียบร้อย แต่ก็มาคิดๆ ดูว่าเอ๊ะ ถ้าเมมแค่ชื่อเล่นแล้วจะรู้ไหมว่าแบงค์ไหน เลยคิดว่าจะไปแก้ไข พิมพ์ชื่อโรงเรียนตอนม.ต้นต่อท้าย แต่มือเราก็ดันไปเผลอกดโทรออก เฮ้ย... ตายละกรู คราวนี้ลนเลย รีบกดปุ่มวางสาย (ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยนะ แต่มันตื่นเต้น) และเพราะความลนเลยทำให้เหมือนจะวางไม่ได้ แต่พอสุดท้ายวางได้ ก็ถอนหายใจโล่ง

แต่เขาก็ดันโทรกลับมา เฮ้ย... ตายละ ลนหนักกว่าเก่า แต่จะไม่รับสายก็น่าเกลียด เลยรับและรีบแนะนำตัวเองพร้อมขอโทษ แบงค์ก็บอกไม่เป็นไร คือ เสียงเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิมมากๆ เสียงตอนม.ต้นเป็นไง เสียงปัจจุบันก็เป็นอย่างนั้น มีความสุภาพ น่ารัก จริงใจ โอ๊ย... นี่แหละหัวหน้าห้องที่รักของฉัน ฮ่าๆๆ

ส่วนฉัน เราเองเสียงลนมาก คือ จะลนอะไรขนาดนี้เนี่ย เฮ้ยนี่แกคุยกับหัวหน้าห้องอยู่นะเฮ้ย เขาเป็นเพื่อนแกตอนม.ต้น จะลนไปทำไม ไม่เข้าใจตัวเอง มันตื่นเต้นสุดๆ อร๊ายยย อยากกรี๊ด พูดอะไรไปแบบไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้สึกอายมาก แต่แบงค์ก็ยังสุภาพ นุ่มนวล มี ‘ครับ’ เป็นบางครั้ง โอ๊ย... ละลาย

นี่แหละต้นแบบของหัวหน้าห้อง แต่ตอนม.ต้นลุคจะเนิร์ดกว่านี้ ใส่แว่น แต่ตอนนี้ไร้แว่น กลายเป็นหัวหน้าห้องซิกแพค ตอนเขาโพสต์รูป ต้องพยายามข่มใจไม่ให้ไปเม้นต์ใต้ภาพว่าหล่อ รู้สึกตัวเองหื่น เลยได้แต่กดไลค์ไปวันๆ เสพภาพเขาไปเหมือนดูปู้จายหล่อๆ ในแมกกาซีน

โอ้ ชีวิต นี่ถ้าเขาแต่งงาน ฉันคงไม่กล้าขนาดนี้ ฉันบอกตรงๆ ฉันยังยิ้มไม่หุบเลย มีความรู้สึกคลั่ง เหมือนเขาเป็นไอดอล

วันนี้เป็นวันที่อาบน้ำ แล้วยิ้มบ้าบอขณะอาบ อารมณ์แบบนี้นี่มันไม่มีมานานแล้วนะ แต่คาดว่าหัวหน้าห้องของฉันอาจจะนอนไม่หลับก็ได้ แบบสยอง อินี่เป็นเพื่อนม.ต้นฉันจริงๆ หรือเปล่า พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง

ตอนเขาถามว่าจะมีโอกาสได้เจอแตงไหมเนี่ย เราก็บอกอยากเจอนะ แต่เจอกันสองคนจะแปลกๆ หรือเปล่า คือ อยากจะตบปากตัวเองมากๆ พูดอะไรของตรูไปวะ เขาจะคิดมากหรือเปล่า จริงๆ เราแค่เขิน ไม่ใช่ไม่อยากเจอนะ เราก็เลยพูดถึงเพื่อนโรงเรียนเก่าตอนม.ต้น ในใจคิดว่าถ้าเจอน่าจะนัดเจอกันแบบหลายๆ คนในห้อง เพราะหัวหน้าห้องน่าจะยังติดต่อเพื่อนม.ต้นหลายๆ คนอยู่ เพราะส่วนใหญ่จะต่อม.ปลายกันที่เดิม มีเพียงส่วนน้อยซึ่งรวมถึงเราที่ย้ายไปต่อม.ปลายที่อื่น

เขาเลยบอกว่าเขามาแค่เดือนเดียว เราก็เข้าใจนะ เพราะมันก็รวมเพื่อนในห้องกันลำบาก นี่ก็เข้าปลายเดือนแล้ว (เขามาตั้งแต่ต้นเดือน) เขาเลยพูดถึงเพื่อนอีกสองคนในห้อง ถามว่าเราจำได้ไหม เราก็บอกเราจำได้ เขาเลยบอกเขาเจอสองคนนี้บ่อย คิดว่าถ้ามา ก็มาเจอกันพร้อมๆ กันได้ มากินกาแฟกัน

จริงๆ อยากบอก เราไม่กิน เป็นคนที่ไม่กินกาแฟ แต่กินอย่างอื่นได้ แต่ไม่ได้พูด ถ้าพูดนี่คงทุเรศตัวเองมากๆ เขาเป็นคนที่สุภาพเรียบร้อย ไอ้นี่ก็ตรงเกิ๊น หัวหน้าห้องคงมีเงิบอะ

ตอนถามเรื่องงานการก็ทีนึงละ เขาถามว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ อินี่ก็บอกกำลังแชทกับเพื่อนอยู่ หัวหน้าห้องคงหงายหลังเงิบ ตีความไปคนละความหมาย วันนี้เลยแบบรู้สึกว่าตัวเองบ้าบอมาก ทุเรศตัวเอง อับอาย เสียงก็ลนๆ อะไรก็ไม่รู้ หัวหน้าห้องทนฟังได้นี่รู้สึกอยากจะกราบ เป็นหัวหน้าห้องที่ดีเลิศประเสริฐศรีจริงๆ ไม่มีหลุดขำ หลุดหัวเราะ หลุดอะไรออกมาเลย สุดยอดจริงๆ อยากแต่งงานด้วย (ไม่ใช่ละ)

คือ รู้สึกปลาบปลื้มจริงๆ เหมือนเขาเป็นไอดอล แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรไปกว่านี้นะ เพราะเพื่อนก็คือเพื่อน รักในแบบเพื่อน แค่รู้สึกเหมือนเขาเป็นไอดอลคนหนึ่งที่เรารู้สึกชื่นชมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน