สิบห้าปีที่แล้ว
เขารูปร่างอ้วนและใส่แว่น
ต่างกับปัจจุบัน

เขาเปลี่ยนแปลงไปมาก
ชื่อและนามสกุลก็เปลี่ยน
เปลี่ยนเพราะอยากตามฝัน

เขาอยากเป็นนักร้อง
เรียนร้องเพลงและเต้นแต่เด็ก
อยากมีอัลบั้ม

แม่ให้เขาเรียนได้
แต่ขอให้ไม่ทิ้งการเรียน
เขาเรียนดีตลอด

เรียนจบปริญญา
ทำงานช่วยทางบ้านอยู่พัก
ถ้าว่างก็ฝึกฝน

มีโอกาสไม่รอ
ประกวดร้องเต้นหลายเวที
คงถึงฝันสักวัน

แล้ววันนั้นก็มา
ในรายการค้นหาบอยแบนด์
เขาติดหนึ่งในสี่

หลังจากจบรายการ
เขาฝึกฝนกับเพื่อนเป็นปี
กว่าจะมีเพลงออก

ได้ทำตามฝันแล้ว
วันนี้แจกลายเซ็นกับเพื่อน
แฟนคลับมามากมาย

ดีใจที่เจอครู
ครูที่ใจดีกับเขามาก
เซ็นเสร็จอยากไปหา

แต่เขาไปไม่ได้
ต้องเตรียมตัวขึ้นคอนเสิร์ตต่อ
หวังว่าครูจะอยู่

เมื่อไปห้องแต่งตัว
ทีมงานบอกมีโทรศัพท์
เขารีบเดินไปรับ

แค่ขึ้นต้นก็รู้
มิจฉาชีพโทรมาหลอกเงิน
เขาเลยรีบวางสาย

"อาชีพดีไม่ทำ
หลอกลวงชาวบ้านให้เดือดร้อน
เวรจริงจริงพวกนี้"

เขาบ่นจนเพื่อนถาม
เพื่อนเขาเองก็โดนเหมือนกัน
แต่รู้ทันพวกนี้

ตอนนั้นเพื่อนเขาว่าง
เลยแกล้งร้องเพลงให้มันฟัง
ร้องแบบเสียงเพี้ยนเพี้ยน

สุดท้ายมันเลยวาง
เพื่อนเขานั่งหัวเราะตัวงอ
"เล่นกับใครไม่เล่น"

เขาฟังแล้วก็ขำ
หมอนี่ขี้แกล้งประจำกลุ่ม
เขายังเคยโดนแกล้ง

มางานแจกลายเซ็น
เจอนักร้องดังเป็นครั้งแรก
แต่เหมือนเคยเห็นมา

ลายมือเขาก็คุ้น
เหมือนเคยเห็นลายมือแบบนี้
ลายมือแบบคัดไทย

"ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ"
เขามองเธอแล้วยื่นซีดี
"คิดถึงอยู่เสมอ"

เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม
ยิ้มแบบนี้เธอก็เคยเห็น
แต่เคยเห็นที่ไหน

"ขอบคุณครับคุณครู"
ประโยคที่สามที่เขาพูด
เธอถึงนึกขึ้นได้

ที่ว่าเหมือนเคยเจอ
เพราะเธอเคยสอนพิเศษเขา
ตอนเขาอยู่ประถม

ลายมือเขาไม่สวย
เธอให้เขาฝึกคัดบ่อยบ่อย
จนลายมือสวยขึ้น

เมื่อเห็นเธออีกครั้ง
เขาบรรจงเขียนแบบคัดไทย
ไม่เซ็นแบบคนอื่น

เธอมองดูลายมือ
เธอยกอัลบั้มแนบอก
เหมือนแฟนคลับคนหนึ่ง

"จะเก็บไว้อย่างดี"
คำพูดเธอ เขาฟังแล้วยิ้ม
"เช่นกันครับ" เขาตอบ

"เธอเก็บอะไรหรือ"
เธอไม่เข้าใจที่เขาตอบ
"เก็บความรู้สึกครับ"

สีหน้าเธอแดงเรื่อ
รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
"อย่างนี้ไม่เก็บแล้ว"

เขาฟังแล้วอมยิ้ม
เขารู้สึกอยากพูดมากขึ้น
แต่ไม่มีเวลา

เธอเองก็ต้องไป
มีคนต่อคิวรอหลังเธอ
เธอลงจากเวที