ต้องบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ แต่เราก็สามารถทำได้ ยิ่งผ่านการแก้งานมากเท่าไหร่ มันจะยิ่งลดอัตตา ความเป็นตัวกูของกูมากขึ้นเท่านั้น เมื่อก่อนตอนที่บ.ก.คนแรกส่งงานมาให้แก้ในบทแรก อัตตาน่ะค่อนข้างสูง สังเกตจากความขุ่นในจิตใจ ยิ่งโดนแก้อะไรยิบย่อย ยิ่งเอาละ เริ่มบ่น แต่ผ่านจากบทแรก เราจะรู้สไตล์ นั่นก็หมายความว่าเราจะปรับให้ตรงสไตล์เขามากขึ้น แต่ก็ยังมีแก้อยู่เรื่อยๆ บางบทถึงขั้นต้องปรับใหม่ทั้งหมด ก็เอาน่ะ ไม่เป็นไร แก้ๆ กันไป เดี๋ยวก็ถึงเส้นชัยละ เพราะคิดว่าเขียนจบเรื่อง เราก็ส่งฉบับแก้ให้ เดี๋ยวบ.ก.เขาก็คงดูๆ แล้วก็คงจะแก้อะไรอีกนิดหน่อย แล้วก็คงรอตีพิมพ์ เพราะสัญญาก็เซ็นกันไปแล้ว

แต่บ.ก.กลับบอกว่าจะให้บ.ก.อีกคนหนึ่งช่วยดู อารมณ์ที่เหมือนจะใกล้ถึงเส้นชัย กลับกลายเป็นว่าเราต้องเดินกลับไปที่จุดเริ่มต้น เพราะเหมือนกับเราต้องมาเขียนใหม่ ของเก่าใช้จริงๆ แค่ 30% ที่เหลืออีก 70% เขียนใหม่ล้วนๆ เปลี่ยนการดำเนินเรื่องใหม่ วางรูปแบบตัวละครใหม่ พล็อตบางส่วนเปลี่ยนใหม่ ภาษาที่ใช้เปลี่ยนใหม่

แต่เราก็ได้คำสอน ได้ธรรมะมาจากแม่ บวกกับเราก็อยากจะทำอะไรที่มันไม่ใช่งานโรมานซ์ เราเลยยังอยู่ ถ้าไม่อย่างนั้นคิดว่าคงจะละทิ้งเรื่องนี้ไปแล้ว

เพราะตอนที่เขียนงานโรมานซ์ส่งกับสนพ.ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราไม่เคยต้องแก้ พอมาเขียนงานสยองขวัญ เป็นนิยายเรื่องยาวกับสนพ.ที่ใหม่ เราเลยต้องปรับตัว เพราะงานแนวสยองขวัญ เราเองก็ยังใหม่อยู่มาก ถึงจะเขียนเรื่องสั้นๆ มาหลายเรื่องส่งนิตยสาร มันก็ไม่เหมือนกับการเขียนเรื่องยาว ที่ต้องมีอะไรซับซ้อน มีความละเอียด เลยต้องใช้เวลา ก็ต้องเรียนรู้และฝึกฝนกันไป

แม่บอกว่า “ไม่มีอะไรเป็นไปอย่างใจเรา” เราก็ยึดถือคำนี้มาเสมอ ก็ได้คำสอนของแม่นี่แหละเตือนสติ “ทำไปอย่างไม่มีตัวกูของกู” เป็นคำสอนของท่านพุทธทาสที่แม่จะพูดถึงบ่อยครั้ง เวลาเราบ่นๆ ถึงเรื่องงาน

เราว่ามันก็ช่วยได้มาก เพราะเมื่อเราคิดว่านี่ไม่ใช่นิยายกู มันจะลดอัตตาลงไปเยอะ คือ ทางบ.ก.อยากจะให้แก้อะไร เราก็แก้ไป เพราะถือว่าเป็นนิยายกลุ่ม นิยายคู่ ที่ก็แค่มีนามปากกาของเราแปะไว้บนหน้าปกเท่านั้นหากว่าได้ตีพิมพ์ แต่ถึงจะไม่ได้ตีพิมพ์ เราก็ไม่เสียใจ อย่างที่เคยได้บอก แม่บอกว่า “เสียอะไรก็เสียไป แต่อย่าให้ใจเราเสีย” ก็เลยทำใจรับได้ทุกสภาพ

คิดว่าต่อจากนี้เจออะไรแบบนี้อีก เราก็คงจะสบายขึ้น เพราะอะไรที่ว่าหนักเราก็ผ่านมันมาหมดละ