เธอ คือ สิ่งดีดีที่เกิดในชีวิต
ตั้งแต่วันแรก 16 กุมภา จนมาถึงวันนี้วันที่ 8 ตุลา เธอไม่เคยห่าง หรือคิดที่จะหยุดพักกับเรื่องความรัก ไม่เคยมีสักครั้งที่จะพักเรื่องความรัก ซึ่งต่างจากเรา ที่มีอยู่หลายครั้งที่คิดจะหยุดกับเรื่องความรัก
ด้วยความที่เหนื่อย ด้วยความที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง ยิ่งในช่วงที่น้าเข้าโรงพยาบาล 2 เดือนช่วงนั้น เป็นช่วงที่เราคิดว่าจะหยุดดีไหม จะปล่อยดีไหม เพราะมันหลายอย่างมาก
ความรักครั้งนี้ทำให้เราเสียน้ำตาหลายครั้ง เสียน้ำตาตรงที่ใจหนึ่งอยากหยุด อีกใจอยากไปต่อ โดยที่ไม่มีบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยว มันเป็นเรื่องของเราล้วนๆ เรื่องที่ว่าเรายังไหวอยู่ไหม คือ บางครั้งเรารู้สึกว่าเราดูแลเขาไม่เต็มที่ แต่เราอยากดูแล มันเลยมีความเหนื่อย
แต่เราก็ฮึดสู้มา เพราะเรารู้ว่าเขาก็ฮึดสู้เพื่อเรามาตลอด เขาเข้ามาเปลี่ยนแปลงตัวเรา ในขณะที่ตัวเราก็เข้าไปเปลี่ยนแปลงตัวเขาเช่นกัน เขาออกกำลังมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อจะดูแลเราในอนาคต
เขาใช้เวลาในการออกกำลังกายอย่างมากมาย เขาพยายามมาโดยตลอด เรารับรู้ เราได้เห็น เพราะฉะนั้นเราจะไม่ทำให้ความพยายามของเขาสูญเปล่า
เราก็ต้องแข็งแกร่งเพื่อก้าวต่อไป ดูแลคนในครอบครัวและให้กำลังใจเขา
เราให้กำลังใจเขาด้วยภาพถ่าย ถ่ายหลายๆ อย่าง เพราะเขาเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพ และเขาก็อยากดูภาพจากเรา เราก็ทำอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่ได้บอกว่าลึกๆ เราก็แอบเหนื่อย เหนื่อยเพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเรา เราทำไปเพราะเอาใจเขา
พอมันเหนื่อยสะสมแล้วเนี่ย พอมันเกิดวิกฤตขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อน้าเราต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งในวันที่ 1 ตุลา เราเลยปลดปล่อย ระบายความรู้สึกทั้งหมดออกไป แล้วบอกเขาว่าเราขอหยุดพักชั่วคราว เราขอตามดู และให้กำลังใจเขาเท่าที่เราจะให้ได้ เพราะรู้สึกว่าเราไม่สามารถดูแลเขาได้อย่างเต็มที่
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าน้าเราเป็นอะไร ถ้าน้าเราต้องนอนพักรักษาตัวยาว เราบอกเลยเราไม่ไหวแน่ๆ เพราะเราต้องพายายไปฟอกไต 3 วัน และอย่างวันเสาร์ที่ผ่านมา (เสาร์ที่ 7) เราก็ต้องพายายไปศิริราช ไปทำแมมโมแกรม วันอื่นๆ ที่อยู่บ้านก็ต้องดูแลยาย ดูแลบ้าน เราคงจะไม่สามารถถ่ายรูปอะไรมากมายได้อย่างก่อน
เราคงดูแลเขาได้ตามสภาพ และเราก็ไม่ว่าอะไรถ้าสมมุติในระหว่างพัก เขาเกิดไปเจอใครที่สามารถดูแลเขาได้มากกว่า
แต่เขาก็ยังคงอยู่กับเรา ถึงตอนนี้น้าเราจะไม่เป็นอะไรแล้ว สบายดีแล้ว เป็นลำไส้อักเสบ นอนพักแค่ 2 คืนที่โรงพยาบาล กลับเมื่อวันอังคารที่ 3 เราก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในช่วงพัก
ช่วงที่เราเป็นเรา ไม่ได้ถ่ายรูปมากมาย เวลาว่างบางครั้งก็นอน เขาก็ยังอยู่ เรารู้สึกว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่สบายดี (เหมือนเอาเปรียบเขายังไงไม่รู้แฮะ) แต่เราก็รู้สึกว่าในชีวิตเรา มันก็ต้องพักบ้าง เราดูแลคนอื่นมาเยอะ เราก็ต้องมีเวลาดูแลตัวเอง พักผ่อน ไม่อย่างนั้นเราก็จะแย่
และเรารู้สึกดีนะที่เขาไม่หายไปไหน ช่วงนี้เราก็บอกเขาว่า เราอยากให้เขาไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ คือ มันเป็นช่วงที่เราพักไง ถ้าเขามาจดจ่อกับเรา เขาจะกระวนกระวาย ถ้าเขามีกิจกรรม มีคนคุยด้วยเยอะๆ เขาจะไม่เหงา
ถามว่ากลัวเขาวอกแวกไหม ไม่กลัว เพราะถ้าเขาจะวอกแวก เขาคงจะวอกแวก และหายไปนานแล้ว นี่เขาก็ยังอยู่ ขนาดเราเอารูปหลุดๆ โดนแอบถ่ายตอนนั่งสัปหงก หรือตอนที่ตื่นนอนหัวกระเซิงให้เขาดู เขาก็ยังไม่ไปไหน
ถ้าเขารักที่ภายนอก เขาคงจะไปจากเรานานแล้ว
เราเลยรู้สึกว่าโชคดี และเขาก็เป็นสิ่งดีดีที่เกิดในชีวิตเรา ที่รับเรา รักเราที่เราเป็นเราได้จริงๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
