104. ครบรอบ 37 ปี ของการปฏิบัติธรรม ตอนที่ 2
จากประสบการณ์ การศึกษาธรรมและการปฏิบัติธรรมของผู้เขียน
ผู้เขียนพบว่า “การปฏิบัติธรรมที่ไม่ถูกมรรคถูกทาง และ ไม่ถูกต้องโดยลำดับ”
จะไม่ทำให้เกิด “การบรรลุธรรมโดยลำดับ”
และ อาจทำให้เกิด “ความทุกข์และความเครียด” ตามมา
***************
“การปฏิบัติธรรมเพื่อทำความดับทุกข์ ต้องรู้ จุดเริ่มต้นของการปฏิบัติของตน”
เราต้องรู้ว่า ขณะนี้ เราอยู่ ณ จุดใด?
เราควรจะเริ่มต้นปฏิบัติ อย่างไร?
และ เราควรจะทำอย่างไร? เพื่อทำให้เกิดความก้าวหน้า ไปสู่จุดหมายปลายทาง คือ "ความดับทุกข์"
***************
จุดเริ่มต้นของการปฏิบัติของแต่ละคน จะมีความแตกต่างกันไป
ขึ้นอยู่กับ “บารมีในทางธรรม” ของแต่ละคน ที่ได้สั่งสมเอาไว้ ในชาติก่อนๆ
คนบางคนเกิดมา อาจมีความโลภน้อย มีความโกรธน้อย มีความหลงใหลในกามน้อย
คนบางคนเกิดมา อาจมีความโลภมาก มีความโกรธน้อย มีความหลงใหลในกามน้อย
คนบางคนเกิดมา อาจมีความโลภมาก มีความโกรธมาก มีความหลงใหลในกามน้อย
คนบางคนเกิดมา อาจมีความโลภมาก มีความโกรธมาก มีความหลงใหลในกามมาก
คนบางคนเกิดมา อาจมีการละเมิดศีล 5 เป็นปกติของตน
คนบางคนเกิดมา อาจมีศีล 5 เป็นปกติของตนอยู่แล้ว
คนบางคนเกิดมา อาจมีศีล 5 และ ศีล 8 เป็นปกติของตนอยู่แล้ว ฯลฯ
***************
การปฏิบัติธรรม เพื่อทำความดับทุกข์
ที่ถูกมรรคถูกทาง และ ถูกต้องโดยลำดับ
จะทำให้ “กิเลส ตัณหา และอุปาทาน” ลดลงโดยลำดับ
ทำให้ “ความทุกข์” ลดลงโดยลำดับ
และ ทำให้ได้รับ “ความสุขที่แท้จริง” คือ “วูปสโมสุข” มากขึ้นโดยลำดับ
***************
ความสุขที่แท้จริง คือความสุข ที่ไม่ต้องอิงสิ่งใด
ความสุขที่ไม่ต้องอิงสิ่งใด คือความสุขอันเกิดจาก “ความสงบของจิตใจ” ชื่อว่า “วูปสโมสุข”
วูปสโมสุข คือความสุขสงบ อันเกิดจาก “การชำระล้าง กิเลส ตัณหา และอุปาทาน” ออกจากจิตใจ
วูปสโมสุข คือความสุข ที่มีความเที่ยง มีความยั่งยืน มีความไม่แปรปรวน ได้แล้วได้เลย
วูปสโมสุข คือความสุข ที่คนเรา ควรมุ่งได้ หมายครอง
ผู้ที่เริ่มได้รับ “วูปสโมสุข” แล้ว จะมีความมุ่งมาดปรารถนา ที่จะทำความละหน่ายคลายและปล่อยวาง “โลกียสุข”
“เตสัง วูปสโม สุโข ความระงับดับเสีย ซึ่งสังขาร (การปรุงแต่งทางจิตใจ) ทั้งหลาย นั้นแล เป็นสุขอย่างยิ่ง”
ที่สุดของ “วูปสโมสุข” คือ “พระนิพพาน”
“นิพพานัง ปรมังสุขัง พระนิพพาน เป็นสุขอย่างยิ่ง (บรมสุข)”
***************
ความสุขโดยทั่วไป ที่บุคคลส่วนใหญ่ มุ่งมาดปรารถนา หวังได้ และหมายครอง ชื่อว่า “โลกียสุข”
โลกียสุข คือความสุข ที่มีความไม่เที่ยง มีความไม่ยั่งยืน มีความแปรปรวน มีความไม่แน่นอน ไม่อาจยึดถือเอาไว้ได้ ถ้าใครอยากจะได้ ต้องลงทุนลงแรง ต้องมุ่งแสวงหา อยู่ตลอดเวลา
โลกียสุข คือความสุข อันเกิดจาก “อุปาทานขันธ์ 5”
อุปาทานขันธ์ 5 คือ ความยึดมั่นถือมั่น “เป็นสุข เป็นทุกข์ เป็นไม่ทุกข์ไม่สุข” ไปตามอำนาจของกิเลส (อวิชชา) เมื่อตาสัมผัสรูป หูสัมผัสเสียง จมูกสัมผัสกลิ่น ลิ้นสัมผัสรส กายสัมผัสถูกต้อง และ ใจสัมผัสธรรมารมณ์
โลกียสุข คือ ความสุขลวง
โลกียสุข คือ เหยื่อล่อของกิเลส
โลกียสุข คือความสุขอันมีประมาณน้อย ที่เจืออยู่ในความทุกข์
โลกียสุขกับความทุกข์ เป็นของคู่กัน ไม่อาจแยกออกจากกันได้
โลกียสุข คือความสุข ที่คนเรา ควรทำความละหน่ายคลาย และปล่อยวาง
“ปล่อยวางสุข (โลกียสุข) จึงได้สุข (วูปสโมสุข)”
“ปล่อยวางสุข (โลกียสุข) จึงพ้นทุกข์ (ดับทุกข์ได้)”
***************
“ดูกรอานนท์ บุคคลทั้งหลาย ผู้ที่จะรู้ว่า สุขทุกข์ติดกันอยู่นั้น หายากยิ่งนัก
มีแต่เราตถาคต ผู้ประกอบด้วยทศพลญาณนี้ เท่านั้น
บุคคลทั้งหลาย ที่ยังเป็นปุถุชนคนโง่เขลานั้น
ทำความเข้าใจว่า สุข ก็มีอยู่ต่างหาก ทุกข์ ก็มีอยู่ต่างหาก
ครั้นเราถือเอาสุข เราก็ได้สุข เราไม่ถือเอาทุกข์ ทุกข์ก็ไม่มี ดังนี้
เพราะเหตุที่เขาไม่รู้ว่า สุขกับทุกข์ ติดกันอยู่ เขาจึงไม่พ้นทุกข์
เมื่อผู้ใด อยากพ้นทุกข์ ก็ให้วางสุขเสีย ก็เป็นอันละทุกข์ วางทุกข์ด้วย เหมือนกัน
ใครเล่า จะมีความสามารถ พรากสุขทุกข์ ออกจากกันได้
แม้แต่เราตถาคต ก็ไม่มีอำนาจวิเศษ ที่จะพรากจากกันได้
ถ้าหากเราตถาคต พรากสุข แลทุกข์ ออกจากกันได้
เราจะปรารถนา เข้าสู่พระนิพพาน ทำไม
เราจะถือเอาแต่สุข อย่างเดียว
เสวยแต่ความสุข อยู่ในโลก เท่านั้น ก็เป็นอันสุขสบาย พออยู่แล้ว
นี่ไม่เป็นเช่นนั้น เราแสวงหาความสุข โดยส่วนเดียว ไม่มีทาง ที่จะพึงได้
เราจึงวางสุขเสีย ครั้นวางสุขแล้ว ทุกข์ไม่ต้องวาง ก็หายไปเอง อยู่กับเราไม่ได้
เราจึงสำเร็จพระนิพพาน พ้นจากกองทุกข์ ด้วยประการ ดังนี้
ดูกรอานนท์ อันสุขในโลกีย์นั้น
ถ้าตรวจตรองให้แน่นอนแล้ว ก็เป็นกองแห่งทุกข์ นั้นเอง
เขาหากเกิดมา เป็นมิตร ติดกันอยู่ ไม่มีผู้ใด จักพรากออกจากกันได้
เราตถาคต กลัวทุกข์เป็นอย่างยิ่ง
หาทางชนะทุกข์ มิได้
จึงปรารถนา เข้าพระนิพพาน เพราะเหตุกลัวทุกข์นั้น อย่างเดียว
พระพุทธเจ้า ตรัสเทศนาแก่ข้าอานนท์ ดังนี้แลฯ”
*** เนื้อความจาก คิริมานนทสูตร ฉบับพระยาธรรมิกราช “ความสุขในโลก”
ชาญ คำพิมูล
| Create Date : 20 สิงหาคม 2565 |
| Last Update : 20 สิงหาคม 2565 6:19:38 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 362 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
อยู่บ้าง
เพื่อนหลายคนเป็น นักกีฬาวิ่งแข่งระดับต้น ๆ เขาจะทำสมาธิ
ก่อนนอนก่อนวิ่งเขาว่า ช่วยให้แข่งเป็นไปตามแผนที่วางไว้
ครับ