วันนี้ผมว่างทั้งวัน  กิจธุระที่มีในตอนเช้าคือ ทำวัตรเช้าพร้อมกับคุณลุงคุณป้าจบสิ้นไปแล้ว การงานต่อจากนี้ไปไม่มีอะไรมากแค่เก็บกวาดใบไม้กิ่งไม้รอบบริเวณวัด เดินไปตัดหญ้าที่ยาวเป็นอันเสร็จสิ้น

                หลวงพี่บุญธรรมมาบอกให้ไปช่วยดูคอมพิวเตอร์ให้ที่กุฎิ .. ผมเดินไปดูจนแก้ซ่อมจนเสร็จใช้การได้ถึงเดินออกมาในระหว่างนั้นหลวงพี่บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย .. ผมจึงนั่งรอสักครู่ จึงได้พูดคุยกัน

          “ มีอะไรครับหลวงพี่.. ” ผมเอ่ยถามออกไปด้วยความแปลกใจที่โดนรั้งไว้

             “ ไม่มีอะไรหรอกโยมยอด ก็เรื่องที่จะบวชนั่นแหละ ..”

“ คือ .. หลวงพี่จะถามว่าเคยบวชมาก่อนหรือเปล่า..”

“ ไม่เคยครับ” ผมตอบไป หลวงพี่จึงถามต่อว่า “ แล้วนี่ได้บอกญาติมางานบวชไหม..”

             “ ไม่มีใครมาหรอกครับ นอกจากพี่สาวกับกับลูกชายเท่านั้นครับหลวงพี่”

            “ งั้นดีแล้ว งานบวชจะได้ไม่วังเวงเกินไป”

             “ ครับ ครับ เอ่อ ผมอยากทราบว่าทำไมหลวงพี่ถึงถามแบบนี้ มีเรื่องจะให้ญาติของผมรับรู้หรือครับ”

              หลวงพี่บุญธรรมยิ้มๆ อธิบายว่า“ ไม่มีอะไรหรอก .. เหรียญก็มีสองด้าน คือ ด้านดีกับด้านไม่ดี อาตมาพูดรวมๆ เพราะเห็นโยมยอดหน่วยก้านดีมีแววมุ่งมั่น ตั้งใจจะมาทางนี้ ก็เลยตั้งใจสอนพระวินัยให้บรรลุผล ..เพราะคนหนุ่มๆส่วนมากที่มาที่นี่เพราะชีวิตมีปัญหาทั้งนั้น ถ้าโยมตั้งใจก็นับเป็นเรื่องดี”

              “ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะมาเข้าอยู่วัดแค่อาทิตย์เดียว แต่ ไปๆมามาเลยก็อยากจะบวชให้กับลูกสาวและลุงวิชัยรัตน์ตามที่ตั้งใจไว้ครับ”

               หลวงพี่บุญธรรมหัวเราะลั่นตอบผมว่า “ มีหลายคนก็คิดคล้ายๆกับโยมที่กลัวจิตสุดท้ายจะตกไปที่อบายภูมิตกนรกหมกไหม้ไม่ได้ผุดได้เกิด หรือกลัวบาปกรรรมจนตัวสั่น .. ต้องการปิดอบายให้ได้ในชาตินี้ .. พวกนั้นขอบวชกับหลวงพี่หลวงพ่อเพื่อตัดกรรม มุ่งทำความดีแต่เนิ่นๆ เรียนรู้พระพุทธศาสนาเพื่อนำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตข้างหน้าพร้อมสอนสั่งผู้ที่ยังเป็นบัวใต้น้ำสืบทอด ดำรงพุทธศาสนาต่อไป หลวงพี่ว่าโยมเดินมาถูกทางแล้วนะไม่ต้องกลัวลำบาก .. ใครหลายคนก็ผ่านมันไปได้ทำไมเราจะทำไม่ได้เนอะ..”

             ผมฟังแล้วโล่งใจความทุกข์กังวลคลายไปมาก .. เชื่อมั่นว่าเส้นทางบุญนี้ดีแน่นอน

            และก็เป็นค่ำวันนั้นเองที่ผมได้บวชครั้งแรกในชีวิต

                พิธีการทำขึ้นง่ายๆ ตามแบบการบวชแบบวัดป่า .. ผมนิ่งสงบในจีวรสีเหลืองสุกดูเบาหวิว และรับรู้ตลอดเวลาว่าต่อไปนี้จะต้องเจอกับอะไรอีกมากมายอย่างที่ไม่พบมาก่อนตลอดชีวิต

           และทุกอย่างก็เป็นจริงอย่างที่คิด

          หลวงพี่บุญธรรมแยกให้ผมจำวัดอยู่ที่กุฎิเดี่ยวไกลออกไปบนเนินเขา

           กุฎิหลังนี้ไม่ทาสีใดใดปล่อยให้ปูนเปลือยปกติ .. สูงชั้นเดียวมุงกระเบื้องสร้างแบบง่ายๆภายในเป็นห้องโล่งๆ ไม่มีตู้เย็นหรือโทรทัศน์ มีเพียงมุ้ง 1 หลังกับหมอนใบเล็กและสื่อน้ำมัน พร้อมผ้าห่มผื่นเล็กๆบางๆกันความหนาวเย็นในตอนกลางคืน .. รับรู้ได้ทันทีเลยว่านี่เป็นอีกอุปสรรคหนึ่งที่จะทำให้ผมไม่สำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจไว้

           ต้องใช้ความอดทนขั้นสูง .. มองทุกอย่างเป็นอนิจจังให้หมด เกิดขึ้นตั้งอยู่ ดับไป เป็นสัจธรรม

           กิจวัตรแรกของพระบวชใหม่อย่างผมในวันนี้ก็คือต้องตื่นนอนตอนตีหนึ่ง จากนั้นเริ่มเดินจงกรมไปมาตามถนนโรยกรวดเท้าเหยียบใบไม้กิ่งไม้ที่มีหนามแหลมคม จนต้องยกเท้าขึ้นแทบทุกครั้งเวลาที่เดิน สมาธิแทบจะไม่เกิด เพราะปวดระบมเท้าไปหมด

              พอเดินเสร็จทุกอย่างเหมือนได้ขึ้นสวรรค์.. เสร็จสิ้นความทรมารทรกรรมกันเสียที

            ต่อจากนั้นหลวงพี่ได้เรียกพระใหม่ทั้งหมด10 รูปให้ไปรวมกันที่โบสถ์เพื่อนั่ งสมาธิต่ออีกสองชั่วโมง

             ผมลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นบรรดาญาติโยมจำนวนหนึ่งเข้ามานั่งรอบตัวเพื่อเตรียมทำวัตรเช้าเรื่อยไปจนถึงเวลาตีห้าถึงออกไปเดินบิณฑบาตปกติประจำวัน

             พอเดินออกไปรับบาตร ความรู้สึกง่วงยังไม่หายไป เดินไปหาวไป เท้าที่เหยียบไปบนผิวถนนที่มีกรวดหินแหลมคมก็เริ่มคุ้นชิน.. มันจะเจ็บจะปวดยังไงก็ช่าง เพราะชีวิตที่ผ่านมาปวดปร่ามากกว่านี้หลายเท่านัก

            ชาวบ้านเดินมารอใส่บาตรเป็นแถวเป็นแนวตามถนนด้วยสีหน้าที่อิ่มเอิบยิ้มแย้ม มีความสุขในบุญที่ได้ทำ .. นี่แหละเขาเรียกว่าการทำบุญสามารถมองเห็นด้วยตาตัวเอง

           พระใหม่กลับมาถึงวัดในสภาพย่ำแย่กันทุกรูป.. หลวงพี่บุญธรรมบอกให้ไปสรงน้ำ พร้อมเปลี่ยนจีวรให้เรียบร้อย ก่อนจะมาฉันท์ข้าวในเวลาแปดโมงซึ่งเป็นมื้อเดียวและครั้งเดียวของวันนี้

           ผมแปลกใจอีกครั้งที่เห็นอาหารทุกอย่างทั้งคาวหวานถูกนำมาใส่ในบาตรรวมกันหมด แล้วพระใหม่ก็ลงมือฉันท์ในทันทีเพราะความหิวที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่

          กิจกรรมต่อจากนั้นเป็นการกวาดลานวัดและตามร่มไม้ต่อด้วยเดินจงกรม นั่งสมาธิต่อเป็นเวลาสามชั่วโมง .. หลวงพี่บุญธรรมบอกปล่อยให้พระใหม่กลับกุฎิได้กำชับว่าให้กลับมาทำวัตรเย็นในตอนค่ำ เดินจงกรม นั่งสมาธิกลับไปจำวัดในเวลาสี่ทุ่ม เป็นอันเสร็จภารกิจพระใหม่ในวันแรกวันนี้

            ผมเดินกลับกุฎิตามทางเดินรายรอบด้วยเสียงนกเสียงแมลงกลางคืน .. ลมพัดต้นไผ่หวีดหวิวคล้ายเสียงประหลาดพาให้หวาดหวั่นใจหวิวหวิว รอบๆตัวมีแต่ความมืด แสงสว่างจากเสาไฟฟ้าแต่ละต้นก็อยู่ห่างกันเหลือเกิน .. ผมรุดเร่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อนกหรือค้างคาวบินโฉบไปมาอยู่ข้างหลังแทบประชิดตัว มันวังเวงจนสมองคิดไปเรื่องเลวร้ายต่างๆมากมาย

           พอถึงกุฎิรีบเดินเข้าไปข้างในทันทีพร้อมปิดประตูกดลูกบิดให้แน่นสนิท เหงื่อกาฬไหลอาบไปทั้งตัวจนน่าแปลกใจ จนรู้สึกปลอดภัยดีแล้ว เพิ่งรู้ว่าตัวว่าตนเองกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นมากถึงขนาดนี้ คืนนี้ต้องสวดมนต์เพิ่มอีกรอบสองรอบเป็นอย่างน้อยก่อนจำวัด อาจจะช่วยให้หลับสนิทดียิ่งขึ้น .. แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอสวดมนต์ได้สองรอบล้มตัวลงนอน ตาก็ปรือแล้วหลับสนิทไปโดยไม่รู้ตัวในทันที

                                                     -----------------------------------

                 หลังจากหลับสนิทไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยความเหนื่อยและไม่คุ้นชินกับการปฏิบัติตนของพระภิกษุใหม่ในกิจกรรมวันแรก ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงระฆังระรัวถี่อีกครั้งจึงรีบทำภารกิจส่วนตัวให้แล้วเสร็จลงไปรวมตัวกันที่ลานวัดด้านล่างของเนินเขาห่างไกลออกไปเป็นระยะทางเกือบสามร้อยเมตร พอไปถึงก็เห็นว่าภิกษุใหม่รูปอื่นยืนรอพร้อมเดินจงกรมกันทุกคนแล้ว

                   “อ้าวมาทันเวลาพอดีเลยพระยอด ..”

                หลวงพี่บุญธรรมเอ่ยทักผมพร้อมรอยยิ้มและคำพูดที่เปี่ยมด้วยความเมตตาเป็นมิตรและศรัทธาต่อเพื่อนร่วมบุญแท้จริง ผมเดินเข้ารวมไปในแถวหลังสุด สำรวจจีวรให้เรียบร้อยก่อนจะฟังหลวงพี่บอกกล่าวกิจกรรมพิเศษที่จะมีขึ้นในวันนี้ หนังตาที่ปรืออยู่แทบจะปิดสนิทลงทันทีที่เผลอ เหม่อลอยหรือคิดอะไรไปนอกเรื่องไปมากมาย แต่ก็ไม่แปลกใจที่เวลา                 ในตอนนี้เพิ่งผ่านตีหนึ่งไปเพียงห้านาทีเท่านั้น

                “ เราทั้งหมดได้มาบวชจำพรรษาปิดอุบายในครั้งนี้สามเดือนเต็มนับว่าโชคดีแล้ว ซึ่งถ้าใครประสงค์จะบวชต่อไปอีกหลายพรรษาก็ไม่มีใครห้าม เพราะศรัทธาเป็นเรื่องความเชื่อส่วนตัว แต่ถ้าใครรู้สึกสงบไม่อยากรับรู้ทางโลกชั่วขณะ อยากเรียนรู้วิถีแห่งพระพุทธองค์ เข้าถึงแก่นพระธรรมคำสอน .. หลวงพี่ขอแนะนำว่าให้บวชเรื่อยไปจนกว่าจะพร้อมเป็นคนใหม่มีชีวิตใหม่ พรั่งพร้อมสมบูรณ์ด้วยความสุขตลอดไป เรียนรู้ที่จะเข้าใจคนอื่นชำระล้างกิเลสให้เบาบางลง ขอพระใหม่ทุกรูปจงรู้ว่า .. ความทุกข์บนโลกนี้เกิดขึ้นมาแค่ชั่วคราวมันตั้งอยู่ได้ไม่นาน พอถึงระยะเวลาที่เหมาะสมมันก็จะดับสลายสูญไปเอง เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้ นอกเสียจากจะปล่อยให้เป็นไปตามวาระเท่านั้น นี่แหละเคล็ดลับง่ายๆของการหลุดพ้นความทุกข์ เอาล่ะเริ่มเดินจงกรม สงบจิตระลึกรู้ทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะ ..”

            เดินจงกรมเสร็จสิ้นหนึ่งชั่วโมงเต็ม .. ผมมีความรู้สึกเลยว่าตัวเองไม่เจ็บเท้าแล้ว ความง่วงหาวนอนเมื่อก่อนหายไปเป็นปลิดทิ้ง ความสงบสงัดทุกลมหายใจเข้าออกเข้ามาแทน อากาศรอบตัวผะผ่าวเย็นลมหนาวพัดวูบมา ร่างกายก็ฝืนสู้ผ่านไปเป็นภาวะปกติ.. นี่คงเป็นนิมิตรหมายที่ดีสำหรับทางสายใหม่ที่ผมเลือกโดยไม่คิดว่าจะได้ผลที่คุ้มค่ามากเท่านี้มาก่อน

               กิจกรรมทุกอย่างผ่านไปจนถึงเวลาพักในช่วงบ่าย ผมเดินลงมาจากกุฏิเพื่อไปบอกหลวงพี่อีกรูปหนึ่งที่ประจำอยู่ศูนย์อำนวยการอบรมช่วยแจ้งญาติคนหนึ่งคือ พี่วิภารัตน์ ให้ทราบว่าตอนนี้ได้เข้าสู่ร่มกาสาวพักตร์แล้ว

              พี่วิภารัตน์รับรู้และจะเดินทางมาที่นี่ในอีกอาทิตย์ต่อไป ผมเอ่ยขอบคุณหลวงพี่อีกครั้งก่อนจะเดินกลับกุฏิในระหว่างทางนั่นเองผมก็เห็นว่ามีฆราวาสคนหนึ่งมานั่งยองๆ ดักรอพบตรงถนนที่กำลังเดินผ่านพอหันไปมองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นลุงปฐมพงษ์นั่นเอง

             “ เป็นยังไงบ้างพอไหวไหมครับ..”

           ผมหยุดเดินแล้วมองหาที่นั่ง จนเห็นว่ามีม้าหินอ่อนสองตัวอยู่ใกล้ๆ จึงตรงไปนั่งทันที

           “ ก็สบายดีไม่ลำบากอะไร สามวันที่ผ่านไปทุกอย่างไปได้ดี ใจสงบกว่าที่คิดไว้ ..”

            “ ดีแล้ว ..เพื่อนผมจะได้ไม่ต้องห่วงอะไรอีกนี่หลวงพี่ก็ยังแปลกใจที่พระเข้าถึงพระธรรมคำสอนได้ไวกว่าคนอื่น ดูสงบนิ่งจนเหมือนเป็นคนอีกคนไปเลย ลุงว่าพระอยู่ที่นี่สักระยะดีกว่าไหม พอเวลาผ่านไปสักหน่อยค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่เหลือ..”

             “ จะพยายาม ไม่ต้องเป็นห่วงครับ..”

.             “ ผมขออนุโมทนาสาธุกับพระด้วย ลุงดีใจที่มองไม่ผิด พระจะทำอะไรก็ต้องทำสำเร็จ.. ตั้งใจต่อไปขอเอาใจช่วย ไม่มีอะไรยากเกินกว่าลงมือทำ พอฝึกฝนมาดี รู้เท่าทันความทุกข์กิเลสทั้งมวลก็จะหายแพ้พ่ายไปเอง ..” ลุงปฐมพงษ์พูดจบพร้อมกับยกมือไหว้ที่เหนือหัว ผมพนมมือขึ้นที่หว่างอก

            “ ก็ค่อยเป็นค่อยไปการบวชครั้งนี้ถือว่ามีกำไร ได้รับรู้ว่าความสุขแท้จริงและรู้วิธีแก้กิเลสที่เกิดขึ้นตลอดเวลาได้ยังไง ต่อไปวิตที่เหลือได้สบายมากครับ ”

             “ ดีมากมาก งั้นไม่รบกวนแล้วพระจะได้พักผ่อนแล้วลุงขอตัวไปกวาดใบไม้ก่อน ..”

              ผมลุกยืนขึ้น ลุงปฐมพงษ์ลุกขึ้นตาม เราจึงแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ที่ได้รับมา

                                                        ----------------------------

              พี่วิภารัตน์กับลูกออดมาหาที่วัดในอีกอาทิตย์ต่อมา .. ทั้งสองสวมชุดขาวห่มขาวเหมือนมาปฏิบัติธรรมพอเจอหน้ากันลูกออดวิ่งถลามาหาพร้อมทั้งน้ำตา ปากพร่ำบอกความคิดถึงที่ปะเดปะดังมากมาย

               “ หลวงพ่อรู้ไหมว่าออดคิดถึงม้ากมากทำไมหลวงพ่อถึงบวช เราอยู่กันสองคนก็ได้นี่ครับ..”

                ผมโอบกอดลูกไว้แน่นความรู้สึกมันตื้นตันไปหมด คิดถึงก็คิดถึง แต่ก็เกรงว่าจะเกิดอาบัดปราชิกแสดงอารมณ์ปุถุชนคนธรรมดาออกไป .

                 “ ออดไม่ต้องเป็นห่วงนะลูกพ่อมาบวชสามเดือน แล้วก็กลับบ้านไปอยู่ด้วยกัน”

                “ หลวงพ่อจะบวชทำไม ..ในเมื่อพ่อก็มีออด มีป้าวิภารัตน์เป็นเพื่อนอยู่แล้วนี่นา ..”

                  ผมเพิ่งเข้าใจความหมายของการบวชในสายตาของลูกออดก็คือการออกมาหาเพื่อน มาอบรมสัมมนาอย่างที่ผมเคยไปอยู่บ่อยๆ เมื่อแต่ก่อน

               “ พ่อไม่ได้มาหาเพื่อนนะครับ พ่อมาบวชให้จิตใจสงบและสร้างบุญกุศลส่งไปให้พี่ลูกกบบนสวรรค์ไงล่ะลูก ..” ผมอธิบายไป พร้อมกับปล่อยให้ลูกออดยืนนิ่งฟัง “ อ้าว งั้นพ่อบวชต่อไปเยอะๆเลยพี่กบจะได้อยู่บนสวรรค์ไปนานๆ แล้วคราวหลังลูกออดจะแวะมาหาพ่อบ่อยๆ เดือนละครั้งก็ดีนะครับป้าวิ..”

                ลูกออดกระตุกแขนป้าวิขอความเห็นด้วย เธอยิ้มจางๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอบว่า “ ได้สิครับป้าวิจะพาเรามาทุกเดือนเลย คุณพ่อจะได้ดีใจไง ..”

               ลูกออดดีใจกอดแน่นอีกรอบหนึ่ง.. ผมได้พูดคุยกับพี่วิภารัตน์อยู่ไม่กี่ประโยคเสียงระฆังก็ดังขึ้นได้เวลาเดินจงกรมและรับฟังเทศนาจากกพระอาจารย์ชื่อดังที่โรงธรรมใหญ่แล้ว

              ผมกอดลูกอีกครั้งแล้วสั่งว่าต้องเป็นเด็กดีอย่าดื้อให้ตั้งใจเรียน แล้วพ่อจะกลับไปเป็นพ่อคนเดิมอีกไม่นาน ลูดออดพยักหน้าแล้วก้มกราบไปที่พื้นอีกครั้ง ผมเบือนหน้าหนีแล้วรีบเดินจากมา แต่ก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นของลูกออดตะโกนเสียงแหบเสียงแห้งว่า“ ออดรักพ่อครับ ..” ดังแว่วอยู่

             การเดินจงกรมในวันนี้แทบจะไม่ประสบความสำเร็จเหมือนทุกครั้ง เพราะสมองของผมมีแต่ใบหน้าเจ้าลูกชายวนเวียนไปมาตลอดเวลา เดินก้าวย่างนับผิดนับถูกจนหลวงพี่บุญธรรมกระแอมออกมาอยู่หลายครั้ง แต่ก็ผ่านไปจนได้แบบทุลักทุเลที่สุด

             พอเดินกลับกุฎิตอนดึกลุงปฐมพงษ์บอกว่าพี่วิภารัตน์กับลูกออดกลับไปแล้วตั้งแต่หัวค่ำและได้ฝากของใช้ที่จำเป็นหลายอย่างไว้คุณลุงเอาไปวางไว้ให้ที่กุฏิแล้ว ผมขอบคุณแล้วเดินไปกุฎิด้วยความรู้สึกเหงาในหัวอกอย่างบอกไม่ถูก

            เมื่อสำรวจข้าวของที่เพิ่มเติมเข้ามาในห้องจนครบ จัดเรียงไปตามความจำเป็น ก่อนจะมานั่งจดความรู้สึกทั้งหมดในวันนี้ลงในสมุดบันทึกชีวิต กางมุ้งเตรียมตัวจำวัดในคืนนี้ แต่จะขอนั่งสมาธิให้จิตใจให้สงบนิ่งก่อนสักชั่วโมงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราในอีกไม่นาทีต่อจากนั้น

                                                  ----------------------------------------------

             กิจวัตรของพระภิกษุใหม่ในแต่ละวันเหมือนโปรแกรมที่ตั้งไว้ .. ผมคุ้นชินและปฏิบัติเจริญสติได้อย่างคล่องแคล่ว ความมัวหมองไม่มีเกิดขึ้นในจิตใจแล้ว ความทุกข์แวะเวียนมาก็หายจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนเวลาชั่วสามเดือนที่เคลื่อนคล้อยไปเหมือนเวลาเพียงสามวัน

              ผมบวชครบสามเดือนตามกำหนดพอเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นคนปกติผมถึงกับทำตัวไม่ถูก มันดูแปลกๆที่ต้องสวมกางเกงและเสื้อผ้าแทนทีจะนั่งห่มสบงจีวรเหมือนสามเดือนที่ผ่านมา

              หลวงพี่บุญธรรมเดินมาส่งที่กุฏิอีกครั้ง ผมจึงเดินลงไปก้มกราบและคุกเข่าฟังคำสอนอีกครั้งก่อนจะออกไปสู่โลกภายนอก

               “ เฮ้อ ..เวลาผ่านไปไวจริงเลยนะพระยอด อ้าวไม่ใช่สิ โยมยอด เผลอแป๊บเดียวเจ้าเวลาก็วิ่งไวเร็วจี่นี่ก็ยังไม่ได้ศึกษาพระธรรมถ่องแท้ลึกซึ้งอะไรเท่าไหร่ แตะๆแต่เปลือกนอกเท่านั้น ..ธรรมะที่แท้จริงยังไม่สักกะพีกเสี้ยว เหมือนใบไม้กำมือเดียว หาใช้ใบไม้ทั้งป่า ..”

             ผมพนมมือเอ่ยแทรกออกไปว่า“ แค่นี้ก็มากพอจะเปลี่ยนผมเป็นอีกคนได้แล้วล่ะครับ ถ้าไม่มาบวชก็ไม่รู้อะไรเลยหลงงมงายกับสิ่งไร้สาระ คลำหาทางสะเปะสะปะไปทั่วเหมือนคนตาบอด ..พอพบแสงสว่างก็ตะบปตะโปมเหมือนหิวกระหายความดียังไงไม่รู้ .. ผมว่าผมไม่สายที่จะเริ่มต้นใช่ไหมครับหลวงพี่”

              “ โอ๊ย .. ไม่สายหรอก .. โยมน่ะเก่งกว่าเพื่อนพระทั้งเก้ารูปเลยนะ รับรู้เร็ว และตั่งมั่นเข้าสู่การละอัตตาได้ก่อนใครแถมมีสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด คิดไวทำไว .. ธรรมะจึงก้าวหน้าไปไกลรวดเร็วพร้อมจะออกไปสู่ภายนอกได้ คิดๆไปไม่น่าเชื่อวาโยมจะเปลี่ยนเป็นคนอีกคนได้ไม่น่าเชื่อเลย ..”

            ผมหัวเราะเบาๆ“ตอนนั้น .. ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับหลวงพี่ ..”

           “ ไม่ใช่ๆแค่แตกต่างกันตรงแววตา กิริยาท่าทาง ความหมกหม่นครุ่นคิดและดูมีราศีผ่องแผ้วมากกกวาจะดูเป็นคนที่ค้นพบสาระของชีวิตแล้ว ..”

            (ยังมีต่อ)