น 13 และ น 15  บ่ายวันที่แสนวุ่นวาย นี่แก ชั้นว่านะ อะไรกันแน่นะที่เป็นตัวขับเคลื่อนชีวิต คนรอบข้างๆเรา คนที่เรารัก คนที่รักเรา หรือตัวเรากันแน่วะ เฮ้ย มึงดูดิ คนมาจองตั๋วล่วงหน้าหนังเรื่องรักแห่งสยามเกือบสามร้อยคนต่อวัน หนังฉายที่เฮ้าส์ รอบพิเศษแบบ original สามชั่วโมงเต็ม เรากำลังสนใจกันคนละเรื่อง ประโยคคำถามกับประโยคบอกเล่ามันสวนทางกัน อีห่า มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลยนะ ชั้นชักเริ่มมีอารมณ์ ก็ที่มึงพร่ำบ่น อยากให้คนสนใจฟังเรื่องราวของมึงนี่ไง กำลังขับเคลื่อนชีวิตห่วยๆของมึง มันตอบ สัดเอ้ย ทำไมมันยอกย้อนได้ตรงและเจ็บแสบนักนะ แล้วมึงอยากดูอีกไหม หนังเรื่องนี้นี่ เพื่อนตัวดีถาม ไม่ล่ะ เรื่องบางเรื่องดูครั้งเดียวจบ หรือถ้ามันจะดีขึ้นมาอีกกว่าเดิม ก็ให้มันเป็นความงามแบบใหม่ ล่ะกัน ไอ้นี่ กูว่ามึงจริงๆลแล้วนะ ไม่ใช่ตัวขับเคลื่อนให้ใครเลยนอกจากตัวมึงเอง มันด่าผม อีเพื่อนหน้าเหี้ยนั่น อ้าวเวร กูถามจริงๆเถอะว่า ก่อนที่มึงจะเป็นแรงขับเคลื่อนให้คนอื่น แรงขับของมึงเพียงพอให้กับตัวเอง หรือยังวะ ? เพื่อนปากกรรไกรเป็นฝ่ายเงียบบ้าง อ้าว ไอ้เหี้ย สูบบุหรี่อีกแระ มันด่าผม นั่นสิ ผมติดบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะนั่น เฮ้ยมึง เฮ้ยมึง คนนั้นแม่งโคตรน่ารักเลยวะ คนน่ารักสัดๆคนนึงกำลังเดินผ่านไป เรื่องจังไร เรื่องไร้สาระ บางครั้งเรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้ชีวิตมีสีสัน ตะกี้ผมกะมันยังคุยเรื่องดูจะมีสาระอยู่เลยนะนั่น อีเหี้ย คนนั้นมันเป็นเกย์ กูเคยอะไรๆกะมันมาแล้ว ผมบอกยิ้มๆ แต่เพื่อนสาวแทบจะกรี๊ดใส่หน้า อิอิ สมน้ำหน้า จริงหรือเมิง ไง หวานป้ะ รสชาดเป็นไง เสียงถามมาแว่วๆขณะผมกำลังล่องลอย |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [