รัก,,,,บนสายรุ้งตอนที่ 11  "ต้นน้ำ นายจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไปดี?" พี่โชคถามผมขณะเรือเช่าลำนั้นจอดสงบนิ่งที่ท่า วันนี้ทั้งวัน ผมพี่โชคและครอบครัวของกระรอกหลายสิบคนได้นำเอาเถ้ากระดุกของเขาไปโปรย ลงทะเล ทะเลที่เขาขอร้องให้ผมพาเขากลับมาที่นี่อีกครั้ง หกเดือนที่ผ่านไปช่างไววะเหลือเกิน ผมตัดสินใจลาออกจากงานประจำ หลังจากงานศพของกระรอก ผ่านไปไม่กี่วัน ความโศกเศร้าอาลัยอาวรณ์และความทรงจำต่างๆวนเวียนเข้ามาให้ได้เสียน้ำตาก่อน นอนทุกค่ำคืนเสมอ การพลัดพรากจากคนที่เรารักและรักเราช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าที่สุดจริงๆ "ผมจะไปอยู่เชียงใหม่สักพักครับ " ผมตอบพี่โชคก่อนที่ก้าวขึ้นรถกลับที่พัก ที่เคยมาเมื่อหกเดือนที่แล้ว ทุกคนกลับเข้ากรุงเทพกันหมดแล้ว ยกเว้นผม ผมอยากเก็บเอาความทรงจำเก่าๆ วันคืนเก่าๆที่เคยมีที่ นี่ ก่อนที่จะหันหลังให้ทุกสิ่งทุกอย่าง พยายามที่จะมีชีวิตและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีค่าที่สุดต่อไปจนลมหาย ใจสุดท้าย... "แน่ใจนะว่านายอยู่คนเดียวได้" พี่โชคถามอย่างเป็นห่วง "ผมไม่เป็นไรครับ " รอยยิ้มจางๆของผมช่วยทำให้พี่โชคพี่ชายที่แสนดีของผมคลายความกังวลใจลงไปได้ ทะเลยามค่ำคืนที่นี่ดูนิ่งสงบ คลื่นกระทบชายฝั่งบางเบา ฟ้าไกลๆส่งประกายระยิบระยับ พร้อมเสียงคำราม เบาๆของต้นฤดูฝน มันช่างเหงาและโดดเดี่ยวซะเหลือเกิน เบียร์สี่ห้ากระป๋องไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย ผ้าม่านหน้าต่างสีขาว นั้นปลิวตามแรงของลมไหวไปมา เตียงที่เคยคุ้นตา ต่างกันตรงที่ว่าใครบางคนได้ได้จากไปแล้ว จากไปไม่มีวันกลับ มาและไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม ในชาติหน้าโน้น ผมปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ความอดทน ความเข้มแข็ง ที่ฝืนไว้บัดนี้มันพังทลาย ไม่เหลือหลอ บางทีถ้าผมพ้นผ่านคืน นี้ไปได้หัวใจของผมอาจจะเข้มแข็งและอยู่ตัวคนเดียวได้ มันคงจะยากแต่วันเวลาคงจะทำให้อะไรๆดีขึ้น ลาก่อน ความรักที่สวยงามของผม ..... ผมจัดการเรื่องานและธุระสำคัญให้เสร็จสิ้น ข้าวของเครื่องใช้ถูกแจกจ่ายให้เพื่อนๆและคนสนิท ของบางชิ้นก็ขายใน ราคาถูกๆ จนวันสุดท้ายก่อนเดินทาง ผมก็เหลือแค่กระเป๋าเสื้อผ้าเดินทางใบใหญ่ใบเดียวและกล่องสมุดบันทึกไดอารี่ และหนังสือเล่มโปรดสิบกว่าเล่มกล่องนึง จุดหมายปลายทางของผมคือเชียงใหม่ สถานที่ที่เคยคุ้นเคย และคลุกคลีเกือบ ห้า ปี ก่อนจบรั้วมหาลัย ที่นั่นอาจจะทำให้ผมพอสบายใจและอาจได้เจอเพื่อนเก่าๆสมัยเรียนสักคนก้เป็นได้ เงินเก็บจากการทำงานมาหลายปี อาจจะพอสำหรับการลงทุนเปิดร้านกาแฟเล็กๆสักแห่ง วูบหนึ่งในความคิดผมก็คิดถึงหมอเก่ง เพื่อนที่สนิทตอนไปออกค่ายชาวเขาที่ดอยแม่อีล้อ อำเภอปายตอนปี ๒ เราเจอกัน และรู้จักกันเพราะหน้าที่และการงานแต่ก็สนิทและคบหามานานจนเรียนจบมหาลัย ผมลองค้นหาเบอร์เก่าๆของหมอเก่งจาก สมุดบันทึกเล่มเก่าๆ จนได้เบอร์มา และกดหาด้วยใจที่เต้นระทึก
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [