เมื่อตอนเป็นเด้ก ผมเฝ้าแต่สงสัย ทำไมบ้านที่เราอยู่ถึงไกลจากตลาดนัก
ทำไมไปตลาดกลิ่นมันไม่เหมือนกลิ่นดินที่บ้านไม้เก่าของเราเลย
ผมเคยอ้อนแม่ให้ย้านบ้านไปอยู่ในตลาด
ผมมักจะแกล้งป่วยเวลาพ่อกับแม่ชวนไปทุ่งนาในยามเกี่ยวข้าว พ่อจะกล่อมโดย
เอาว่าวหรือปี่ซังข้าวมาล่อ
ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองว่า ทำไมคนเหล่านี้ถึงมีความสุขกับสิ่งน่าเบื่อแบบนี้
เวลาผ่านไปหลายปี หลานตัวเล็กๆของผม ย่าซึ่งก็คือแม่ของผมขอลูกน้องชายผม
มาอยู่ด้วย จนหลานผมคิดว่าย่าคือแม่ของเขา
ผมไปค้นรูปเก่าๆหลังจากอ่าน ความสุขของกระทิ จบ ทำให้คิดถึงตัวเองตอนเด็ก
คิดถึงแม่ และมีความสุขที่หลานตัวเล็กของผมมีความสุขและไม่มีคำถาม
ประหลาดๆอย่างที่ผมเคยเป็นตอนเด็ก
ทุกครั้งที่กลับบ้าน หลานสาวตัวเล็กจะมาอยู่ใกล้ให้สอนการบ้านและอ่านนิทานให้
ฟังเสมอ
ผมอดนึกเสียดายและเสียใจกับบางเรื่องราวในวัยเด้กไม่ได้ แต่ก็ขอบใจหลานตัว
เล็กๆและแม่ผู้เสียสละและรักลูกโดยไม่มีเงื่อนไขอื่นใดเลย ขอบคุณนะครับ ที่
สอนให้ผมเข้มแข็งและมองความรักเป็นเรื่องสวยงาม
วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:7:39:38 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [