เพราะคิดถึง..หัวใจจึงออกเดิน  เมื่อเยาว์วัยแค่การได้กระโดดโลดเต้นกลางแดดยามเช้า มันก็ทำให้ผมมีความสุขได้หนักหนา แต่ทำไมเมื่อกาลเวลาผ่านไปเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ความสุขเล็กๆน้อยๆมันหายากขึ้นทุกทีนะ  เด็กน้อยลอยเรือกับพ่อที่ทะเลสาปอินเล ดูช่างแตกต่างจากรูปบนซะเหลือเกิน ความสนุกของเด็กน้อยถูกขโมยไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ  เศษขนมปังที่โยนขึ้นบนฟ้า นกเป็ดน้ำแสดงความเก่งให้เห็นต่อหน้าต่อตาโดยการบินโฉบรับอย่างเร็ว  แดดยามเช้าสาดส่องมาทาบบนตัวให้รู้สึกถึงความอบอุ่น คล้ายๆจะบอกว่าโลกยังมีแสงสว่างและความอบอุ่นรออยู่ ขึ้นอยู่ว่าบางครั้งเราอาจจะรอทั้งวันทั้งคืนท่ามกลางความเหน็บหนาวของการรอคอย แม้ว่าบางครั้งเราจะต้อิงชื่นชมความอบอุ่นของแดดยามเช้าแบบเหงาๆก็ตามที  แสงแรกของวันที่พุกาม  เงาสะท้อนไหวของสายน้ำ ทำให้ชายคนนี้และเรือดูตลกขบขัน แต่ในชีวิตจริงเขาอาจจะแทบนับครั้งได้เมื่อคิดถึงเรื่องหัวเราะ  "มันเป็นภาพที่งดงาม แต่มันเป็นภาพชินตาสำหรับผม " คนขับเรือบอกกับผม ขณะหยุดเรือเพื่อถ่ายรูปนี้  ท่ามกลางความเวิ้งว้างของฟ้าสีคราม และน้ำใสๆความอบอุ่นและความห่วงใยวนเวียนอยู่รอบตัวเสมอ ชาวอินตาทักทายกันในระหว่างวันที่หาปลา  เศษอิฐที่ผุพังลงทำให้เห็นภาพข้างนอกที่แปลกและสะดุดตาดี ข้างนอกหน้าต่างของผมครึ้งหนึ่งตอนเด็กๆ ดูไม่ต่างจากภาพนี้สักเท่าไหร่นัก เพียงแต่ภาพนอกหน้าต่างตอนนี้ของผมมีแต่ความเหงาเล็กๆหาใช่ความตื่นเต้นท้าทายไม่  เด็กหญิงคนนี้มากับแม่และน้องเล็กๆที่ยังเดินไม่ได้รายได้เล็กๆมาจากค่าถ่ายรูปด้วย บางครั้งทำแบบนี้ดูดีกว่าการแบมือขอเฉยๆนะผมว่า  ขอบคุณชีวิตและขาสองข้างที่ได้ก้าวเดิน  สักวันหนึ่งชีวิตคงเป็นเช่นนี้ เงียบสงบและรอการโรยลาอย่างช้าๆ  ชีวิตก็เหมือนการออกหาปลา เราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าเราจะโชคดีหรือโชคร้ายสำหรับวันนนี้ แต่ยังไงชีวิตก็อยู่ได้เพราะความหวัง ถึงแม้บางครั้งแค่การได้ก้าวออกไปไหนก็ทำให้หัวใจแช่มชื้นโดยลืมความคาดหวังไว้ชั่วขณะ ขอบคุณ...ชีวิต
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [