Beginning of the end..  ฟ้าข้างนอกส่งเสียงคำรามระงม ความมืดแผ่คลุมห้องที่คุ้นเคยนั้นให้ดูทึบเทาลงไปอีก เพราะเสียงคำรามนั่นที่ทำให้ผมตื่นจากความเหนื่อยล้าทั้งวันตอนบ่าย ความรู้สึกช่างพิลึกซะจริงๆ กล้ำกึ่งระหว่างความเหงากับเงียบสงบ ฝนเทจั๊กๆลงแบไม่ลืมหูลืมตา ที่ที่รู้สึกเหงาที่สุดกลับกลายเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้ ทุกคนต่างมีความกลัว ขึ้นอยู่ว่าเราจะซ่อนความกลัวนั้นไว้ในที่มิดชิดได้มากน้อยแค่ไหนในแต่ละคน ความกลัวบางครั้งก็ทำให้เรามีพลัง แต่บางครั้งก็ทำให้เราท้อ ผมกลัวอะไรน่ะหรือ..?? อืมมเยอะแยะ อย่างแรกเลยคงกลัวเบื่อมั้ง ....เบื่อการใช้ชีวิตและการมีลมหายใจโดยไร้ความสุขในแต่ละวัน... ใครที่เคยเจอและพานพบกับห้วงเวลานั้นคงรับรู้และรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนั้นดี... เราจะเห็นแต่ท้องฟ้าสีหม่น ผู้คนเหมือนเศษฝุ่นที่ล่องลอย แถมบางครั้งยังเคืองนัยตาเราอีกต่างหาก... เมื่อวานไปทานกาแฟกับคนรักคนแรก ความรักที่แปลกในชีวิตและเขาคนนั้นเองที่มอบความเบื่อและหน่ายชีวิตให้ในครั้งนั้น... 6 ปีแล้ว สิ ที่เคยรัก 3 ปีแล้วสิที่ไม่เจอ จนวันนึงวันที่หัวใจหยุดร้องไห้ การกลับมาเจอกันอีกครั้ง จึงเหลือแค่ความหลังและความขมขื่นจางๆ เอาเข้าจริงๆเราก้ได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่าเรารักเขาเพราะอะไร เขาไม่อ้วนลงพุงแบบนี้ หัวเถิกแบบนี้ ฟันเหลืองเพราะสูบบุหรี่จัดแบบนี้ใช่หรือเปล่า? ......??..... ฝนข้างนอกยังคงตกต่อเนื่อง ฟ้ามืดจนมองอะไรไม่เห็น ห้องที่รู้สึกปลอดภัยกลับทำให้ตอนนี้รู้สึกเศร้าอย่างน่าประหลาด คงไม่ใช่เรื่องละอายมากนักใช่ไหม ที่ผมจะนอนร้องไห้ในวันฝนตก เพราะอย่างน้อยการร้องไห้อาจจะทำให้เราเบื่อชีวิตน้อยลงก็ได้
 โดย: ช่อชบา (HHG
 ) วันที่: 6 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:27:55 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [