รักบนสายรุ้ง ตอนที่ ๙  พยาบาลแวะเข้ามาและขอร้องให้เราออกไปข้างนอกเพราะจะรบกวนคนไข้และใกล้หมดเวลาเยี่ยมแล้ว กระรอกหลับไปด้วยความเหนื่อยมือของเขายังกุมมือผมไว้แน่น คราบน้ำตาแห้งเป็นทางยาวผ่านร่องแก้ม ทำไมนะ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับกระรอกคนที่ผมรักมากที่สุดได้นึกถึงความสุขสั้นๆผมจะทำวิธีไหนนะให้คนรักของผมมีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ "พี่โชคครับผมอยากพากระรอกไปเที่ยวทะเล พี่โชคพอจะมีวิธีช่วยผมได้ไหมครับ สัก 3-4 วัน" ผมถามพี่โชคขณะขับรถกลับบ้าน "ต้องรอดูอาการระยะนี้ไปก่อนครับ ถ้าเขาแข็งแรงขึ้นมาหน่อยพี่จะช่วยหายาต้านปฏิชีวนะและบำรุงให้เขา แค่ 3-4 วันคงไม่เป็นไรมาก" พี่โชคบอก "แต่พ่อแม่เขาล่ะครับ " ผมถาม "เอาเถอะ นาอย่างห่วงเลยพี่กับกระรอกสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆเราผูกพันธ์เหมือนพี่ชายน้องชายกันจริงๆพี่ก็อย่ากให้เขามีความสุขเท่าที่พี่จะสามารถทำได้" "ขอบคุณพี่โชคมากครับ " ผมไหว้เขาขณะก้าวลงจากรถลมหนาวปลายเดือนมกรามันช่างหนาวลึกปวดลึกข้างในใจซะเหลือเกิน นึกย้อนถึงวันเก่าๆแล้วมองไปยังวันข้างหน้าทำไมมันช่างรู้สึกล้าและหดหู่ใจเช่นนี้ ........... ................... ทันทีที่โผล่พ้นตัวอาคารของที่ทำงานหลังเลิกงานแล้ว สายตาผมก็ปะทะกับร่างสูงโปร่งของเรย์เข้าอย่างบังเอิญ ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวลาวด้วยกันคราวนั้นผมกับเขาก็แทบไม่ได้ติดต่อหรือพูดคุยกันอีกเลย "คุณหายไปเลย" เขาทักผมหน้ายิ้มๆพลางเดินเข้ามาหา ผมยิ้มแทนคำตอบพลางเดินคู่กับเขาไปยังลานจอดรถ "สบายดีนะครับเรย์" ผมถาม "ก็ยุ่งๆน่ะครับ เรื่องวีซ่าและที่เรียนที่จะไป"เขาบอกผมก่อนจะเงียบไม่พูดอะไรไปสองนาน "อาทิตย์หน้าผมก็จะไปแล้วนะครับ " เขาบอกผมเสียงเศ้ราพลางคว้ามือผมไปจับเอาไว้ "มีแต่คนจะจากผมไปทั้งนั้น" ผมพูดได้เท่านั้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมกำลังจะจากไปทีละคนละคน วันคืนที่เหลือคงมีแต่ความเหงาเดียวดายหรอกหรือนี่ "ต้นน้ำครับ บอกผมได้ไหมเกิดอะไรขึ้นกับคุณ "เขาถามผมเสียงเบา " คุณจะทำยังไงครับ ถ้าคนที่คุณรักมีชีวิตอยู่ได้แค่ 6 เดือน และคนที่รายล้อมคุณกำลังเดินไปจากชีวิตคุณทีละคนสองคน " ผมถามเขาเสียงเครือ "อย่าเสียใจเลยครับ อย่างน้อยครั้งหนึ่งคุณก้ได้พบรักแท้ มีคนหลายคนอยากเป็นแบบคุณ รวมทั้งผมด้วยที่เฝ้าคอยสิ่งนั้น ทำวันที่เหลือให้มันมีค่าที่สุดดีกว่าครับ " "เรย์ครับ ผมขอโทษจริงๆ" ผมร้องไห้โฮพร้อมโอบกอดเขาแน่น "ผมจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรานะครับ ผมเจอคุณช้าไปจริงๆแต่มันคงจะไม่สายนะครับ ที่ผมจะบอกอะไรคุณ" เรย์พูดเสียงเรียบพร้อมโอบกอดผมไว้เบาๆ ... "ผมรักคุณ ".... ร่างสูงโปร่งค่อยๆเลือนหายไปจากสายตาผมปล่อยโฮยากจะสุดกลั้นไว้ ผมขอโทษจริงๆครับเรย์ที่ไม่สามารถมอบหัวใจให้คุณได้ แต่ผมแพ้คุณครับ แพ้ความดีและอ่อนโยนของคุณขอให้คุณได้เจอคนที่ดีและเหมาะสมเถอะครับ ...อดีตของเราเก็บไว้ในความทรงจำดีกว่า.. เจอกันช้ายังดีกว่าการไม่ได้เจอกัน คุณว่าไหมครับ อาการของกระรอกดีขึ้นมากหลังจากพี่โชคช่วยดูแล และช่วยเป็นธุระโกหกทางบ้านของกระรอกเรื่องจะไปทะเลกับผมสองคน "ต้นน้ำ พี่ฝากดูแลกระรอกด้วยนะใน3-4 วันนี้ ถ้าเขาเหนื่อยหอบ พยายามให้เขาอยู่ในที่โล่งและถ้ามีอะไรร้ายแรงรีบโทรหาพี่เลยนะ" พี่โชคกำชับขณะผมกับกระรอกกำลังจะออกเดินทางโดยเครื่องบินไปกระบี่กัน... ในที่สุดสิ่งที่ผมและคนรักรอคอยก็สมหวังแต่มันน่าเศร้าตรงที่การเดินทางครั้งนี้มันเป็นครั้งสุดท้ายของเราสองคน กระรอกจับมือผมแน่นพร้อมยิ้มน้อยๆ ขณะเครื่อิงบินทะยานขึ้นเหนือท้องฟ้าขณะผมเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ถ้าเครื่องบินลำนี้เป็นอะไรไประหว่างเดินทางก็คงจะดีผมกับเขาจะได้ไม่ต้องมีใครหรือใครอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวอีกต่อไป รถลีมูซีนโรงแรมมาบเราที่สนามบิน ผมพลอยอุ่นใจที่อาการของกระรอกไม่น่าวิตกเท่าไหร่นัก "พี่ต้นน้ำไปเล่นน้ำทะเลกันเถอะ" เขาชวนผมขณะอยู่ในห้องกันสองคน จริงๆผมอยากนอนกอดเขาไปตลอดบ่ายนี้ มากก่วา "ยังร้อนอยู่เลย รอให้อากาศเย็นก่อนนะคนดี" ผมบอกเขาพร้อมกอดเขาให้แน่นกว่าเดิม.. "ขี้โกงนี่" เขาหน้างอเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบางคู่นั้นจะถูกประกบด้วยปากของผมอย่างแผ่วเบา บทเพลงรักเป็นไปอย่างช้าและเบาก่อนจะถาโถมรุนแรงและเงียบลงไปในที่สุด ลมทะเลพัดโชยมาพร้อมกลิ่นไอของความเค็ม โมบายหน้าระเบียงพัดดังกรุ๋งกริ๋งขับกล่อมให้หลับใหล ร่างเล็กบางหลับพริ้มในอ้อมกอดเปลื่อยเปล่าของผม หยดน้ำตาเล็กๆหล่นแปะไปโดนหน้าผากของเขาโดยบังเอิญ มันช่างเป็นความสุขที่ทุกข์ซะเหลือเกินสำหรับผม ผมจะต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้คนที่ผมรักเห็นโดยเด็ดขาดในช่วงเวลาสั้นๆที่อยู่ด้วยกัน อากาศเย็นลงมากแล้ว ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ กระรอกตื่นก่อนผมและนั่งเหม่อมองทะเลอยู่ตรงระเบียงพร้อมสมุดบันทึกเล่มบาง "พี่ต้นน้ำไปเดินเล่นทะเลกันเถอะ" กระรอกเอ่ยชวนพร้อมทั้งดึงมือผมไปอย่างรวดเร็ว "พี่ครับ กลับจากทะเลแล้วผมคงไม่ได้เจอพี่นะเพราะที่บ้านจะพาไปเที่ยวยุโรปเกือบเดือน" กระรอกบอกผมเสียงเศร้า "พี่คงรู้เรื่องหมดแล้วใช่ไหม" เขาถามผม "อืมมครับ "ผมพยักหน้า "กระรอกอยากอยู่กับพี่นานๆนะ แต่ก็คงได้แค่นี้.." ร่างผอมบางนั้นถอนใจ "พี่รักกระรอกมากรู้ไหม" ผมบอกพร้อมโอบกอดเขาเบาๆ "พี่ครับ ผมไม่อยากตายเลย" เขาปล่อยโฮพร้อมกอดผมไว้แน่น ไม่มีเสียงอะไรนอกจากน้ำตาและความเศร้าเสียใจของผมกับเขา ท่ามกลางความเวิ้งว้างของท้องทะเลยามเย็น พระเจ้าหรือสิ่งศักสิทธิ์ทั้งหลายขะมีปาฏิหารย์อะไรเกิดขึ้นบ้างไหมนะ ที่จะทำให้คนรักของผมหายจากโรคร้ายนี้ได้ วันเวลาเอาเข้าจริงๆช่างผ่านไปไวซะเหลือเกิน เราแทบตักตวงเอาอะไรได้ไม่มากพอเลย และจะมีอะไรเลวร้ายไปเท่ากับการสูญเสียหรือจากลาคนที่เรารักไปตลอดกลาอีกล่ะ..
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [