หอมไอดิน กลิ่นฝนพรำ ฝนเพิ่งหยุดได้ไม่นาน ได้กลับมาอยู่บ้านหลายวันกว่าทุก ครั้ง มือถือที่เคยรับสายและโทรออก ณ ตอนนี้แทบจะไม่ ได้แตะและหยิบมันออกมาดูเลย ภาพเบื้องหน้าผมตอนนี้ เป็นทุ่งข้าวเขียวขจีที่เพิ่งได้น้ำ ฝนจนอิ่มเอม ข้าวกำลังออกรวงพร้อมเสียงปลาฮุบเหยื่อ ดังจ๋อมแจ๋ม ลมพัดแรงจนต้นข้าวโอนไหว ผมนั่งลงช้าๆข้าวโอนอ่อน เป็นแนวไล่ระดับกันไป พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ผมไม่รู้ว่า มันหอมมาจากส่วนไหน แต่มันช่างหอมและชื่นใจเหลือ เกิน ฝนยังพรำด้วยเม็ดเล็ก เม็ดน้อย ดูผิวเผินคล้ายมันมีชีวิต และกำลังสนุกกับการเต้นรำท่ามกลางสายฝน ผมจำได้ว่าข้าวบางกอ ผมปักมันกับมือ ถ้าจะกล่าวว่ามัน คือสิ่งที่ผมสร้างมันมาก็คงไม่ผิด ป่าทึบเหนือทุ่งข้าวเป็นป่าสงวนแห่งชาติ ป่าผืนเดียวที่ หลงเหลือไว้ให้ได้อนุรักษ์ผมเดินดุ่มเข้าไปคนเดียว บอก กับพ่อสั้นๆว่าถ้าหายไปนาน คือหลงป่า ช่วยไปตามด้วย แปลกดีนะ การได้เดินคนเดียวในป่าทึบ กลับทำให้ผม สงบและมีสมาธิไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆ ฝนตกลงมาอีกครั้งแรงและนาน เสื้อและหมวกเริ่มรับน้ำ ไม่ไหว สายธารเล็กๆกลายเป็นน้ำตกขนาดย่อยน้ำที่ซึม ออกมาจากผิวดินหลายที่รวมกันกลายเป็นสายน้ำเล็กๆ ก่อนลัดเลาะแนวเขาไปยังแม่น้ำใหญ่ ดอกกระเจียวป่าและเฟิร์นสีเขียวเกาะก้อนหินแน่น บาง ครั้งนึกกลัว ท่ามกลางป่าเขาคนเดียวลำพัง แต่มันจะมี อะไรน่ากลัวกว่านี้อีกนะชีวิตคนเรา ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน ที่ฟิตเนส หลังจากกินกาแฟจาก สตาร์บัคและคุยกับเพื่อน นิดหน่อย ผมเจอใครบางคนคน ที่เคยรัก จำได้ว่าสองวันก่อนคือวันเกิดเขา ถึงเราจะเลิก กันหลายปีแล้วก็ตามที ผมยังจำได้ ไม่มีอะไรดีไปกว่า ความรู้สึกดีดีที่อยากให้ ผมยื่นช้อตโน้ตสั้นๆให้เขา อวยพรวันเกิด และเดินออก มา เขาทำหน้างงแต่ไม่พูดอะไร อีกวันต่อมาเขามากับคนรักใหม่ของเขา คนสองคน แอบมองและซุบซิบผมเป็นระยะ แฟนใหม่เขาดูท่าทาง ไม่พอใจผมอย่างมาก อะไรกันนี่ ความบริสุทธ์ใจของผมกำลังถูกคนสองคน เข้าใจผิดคิดว่าผมจะขอคืนดีหรือไงนะ สังคมคนเมืองช่างเต็มไปด้วยการติฉินนินทาและแย่งชิง ซะเหลือเกิน ครั้งนึงในกลุ่มเพื่อนของแฟน ด้วยความ ตั้งใจจริงเลยพยายามสร้างความสัมพันธ์กับกลุ่มเพื่อน ของแฟน ปรากฏว่าอีกหลายวันต่อมา เพื่อนของแฟนคน นั้นเอาผมไปเมาท์ว่าผมพยายามจะจีบเขา เวรกรรม เพราะฉนั้นอย่าแปลกใจเลยครับ ถ้าผมจะดูหยิ่งและถือ ตัวบ้างหลังจากนั้น คนที่เคยเจออะไรแย่ๆ บางครั้งมักจะพร่ำบ่นและน้อยใจ ในชะตานะ ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องเหี้ยๆแบนี้กับตัวเองนัก ผมเองก็เคยมีความคิดนั้น บ่อยด้วย บางครั้งมันบั่นทอน กำลังใจที่จะต้อสู้ชีวิตลงไปมากที่เดียว แต่บางครั้งก็ดีนะ เอาสิ ทำเลย ทำอีก กูจะได้เกลียดมึงง่ายขึ้นอีก เหอๆ ผมนั่งดูสายน้ำริมธารเล็กๆนานแค่ไหนไม่รู้ จนกระทั่ง น้องชายและพ่อมาตาม นึกว่าหลงป่าไปแล้ว ฝนยังคงตก แรง สายน้ำเกือบพัดผมไปขณะข้ามคลองน้ำไหล เดือนหน้าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ได้ทำสิ่ง ที่รักและเป็นประโยชน์กับคนอื่น ไม่รู้เลยว่าถ้าได้ไปอยู่ ถิ่นที่มันกันดารสุดๆจะปรับตัวเองได้ไหม เพราะตลอดที่ ผ่านมาชีวิตติดกับแสงสีและชีวิตคนเมืองนานซะเหลือ เกิน ฝูงวัวกำลังแทะเล็มหญ้าอย่างอ้อยอิ่งไม่รู้หนาวท่าม กลางไร่เวิ้งว้าง ยามเย็น ควันไฟกำลังลอยอ้อยอิ่งเพื่อไล่ ยุงและแมลงให้พวกมัน เสียงเพลงลูกทุ่งแว่วดังมาจากวิทยุทรานซิสเตอร์แว่วมา แต่ไกล แม่กำลังขมักเขม้นทำกับข้าวในครัว ขณะผมกำลังลอยคอเล่นน้ำอย่างสบายใจริมคลองที่น้ำ กำลังไหลหลาก คล้ายชีวิตได้ย้อนกลับไปในวัยเด็กที่ครั้ง หนึ่ง ชีวิตยังไม่รู้จักความทุข์ใจ ดั่งเช่นวันนี้
อืมม...จินตนาการภาพตามอยู่
..................... คนเรามักจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอไปหรอกนะ แต่คนเรามักจะพบ และได้รับในสิ่งที่เราคาดหวังตะหาก ......เคยได้ยินว่า" แกว่งเท้าหาเศี้ยน แล้วโดนเสี้ยนตำไหม???" หากเราคิดว่าคนอื่นจะเอาเปรียบเรา เราก็จะมองเห็นแต่คนที่จ้องจะคิดเอาเปรียบเรา หากเราคิดว่าโลกนี้ปลาใหญ่กินปลาเล็กเราก็จะมองเห็น แต่ปลาใหญ่ที่จะเขมือบเราเป็นอาหารมื้อต่อไป หากเราลองมองโลกในแง่ดี เราจะเห็นความมีน้ำใจ ความเอื้ออาทร และความตั้งใจจริงทีอยากพยายามสร้างความสัมพันธ์อันดี กับกลุ่มเพือน.... ( เราต้องสงสารคนที่เค้าจิตใจมืดมนจนมองไม่เห็น และสัมผัสสิ่งดีๆไม่ได้ มากกว่าที่จะไปโกรธเค้านะจ๊ะ .....เจอกันอีกคราหน้าก็รีบแผ่เมตตาให้เค้าเยอะๆ ด้วยล่ะ  ............................................... ฟังดูเหมือนมันจะไม่ใช่ แต่ลองคิดดูดีๆ เราจะรู้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา นั้นมีตัวเราเป็นส่วนร่วมสร้างให้มันเกิด .......................... เอ...วันนี้อารัยเข้าสิงฟะ  ปล. จะหนีไปไหน ??? โดย: ช่อชบา (HHG
 ) วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:15:00:30 น.เพราะคนเรา ชอบถือว่าตัวเอง สำคัญ ถ้าผู้หญิงเหล่านั้น(เพื่อนแฟนคนนั้น) หน้าตาแย่ ก็ถือว่าทำบุญเหอะ ให้อย่างน้อยคนเหล่านั้น เอาไปพูดได้ว่า ครั้งนึงก็เคยมีคนมาจีบ  โดย: just (แค่ผ่านมาพบกัน
) วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:16:47:58 น.ขี้เกียจทำงาน
เบื่อ..... อยากอยู่เฉยๆ อยากไปทะเล อยากไปกินกาแฟ กลางท้องทุ่งนา . . . . . อยากบอกว่า....อิจฉาจัง^^  โดย: HHG
วันที่: 24 กันยายน 2551 เวลา:15:19:33 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
พยายามจะเอารูปลงมันใหญ่ ทำรีไซส์แล้วยังลงไม่ได้ ทำยังไงจะได้ดูล่ะ เหอๆ กลุ้มใจ