Bloggang.com : Bear leader - A love that will never grow old

A love that will never grow old

ฝนกำลังจะหมดและพ้นผ่านไปแล้ว สายลมหนาวเริ่มพัดแผ่วมาให้ได้สัมผัสนิดๆ ความรู้สึกด้านชา ชินชามันจู่โจมผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีผมก็รักใครไม่เป็นอีกต่อไปแล้ว เศร้าใจจริงๆ
ชีวิตที่เหลือคงก้าวเดินช้าๆ และตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่ให้มากที่สุด ตอบแทนผืนแผ่นดินถ้ามีโอกาส ผมนกว่าเดือนตุลานี้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่สำหรับผม แต่ทุกสิ่งอย่างก็ไม่ได้ดั่งใจ ผมทำข้อสอบไม่ได้อย่างที่ต้องการเลยไม่ติดหนึ่งในร้อยนั้น ต้องรออีก 4 ปีข้างหน้า นึกๆดูแล้วช่างยาวนานเหลือเกิน
โทรไปบอกพ่อ เรื่องสอบไม่ได้ พ่อช่างดีเหลือเกิน ไม่มีคำว่าซ้ำเติม นอกจากให้กำลังใจสู้ต่อไปคราวหน้า พ่อนะพ่อ ทำไมดีกับลูกๆทุกคนจัง
ผมกำลังมองตัวเองตอนอายุหกสิบกว่าๆ ใช้ชีวิตเงียบๆในอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งพร้อมร้านกาแฟและฟาร์มวัว
เมื่อวานมีโศกนาฏกรรมความรักเกิดขึ้นกับผม น้องคนนึงมาเล่นที่ห้อง ไอ้ความที่กลัวว่าน้องมันจะเซ็งเลยโหลดโปรแกรมแคมฟ้อกมาให้เล่น โดยผมเป็นคนนั่งดู และคอยดูคนน่ารักในนั้น เหอๆ
หลายคนที่น้องมันชี้ชวนให้ดูหน้า หลายคนน่ารักแต่ก็แค่ผ่านๆตา ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งเจอคนนึง สายตาเศร้าๆและคุ้นหน้าเหลือเกิน เหมือนเคยเจอมาก่อนเลยให้น้องมันถามว่าชื่ออะไรแถวไหน
เอาล่ะสิงานเข้า คนคนนั้นคือคนที่เคยเจอและคบกันสักพักหนึ่งและผมเองที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไป เลวไหมล่ะผม เหอๆ จะเอาอะไรกะชีวิตตอนนั้นล่ะ มารู้ตัวอีกทีก็ทุกอย่างมันสายไปแล้ว ผมฝากลิงค์ hi5 ของผมให้น้องมันส่งให้คนนั้นดู ว่ารู้จักและจำคนคนนี้ได้ไหม ?
ทันทีที่รูปถูกโหลดออกมา เขาคนนั้นดูสีหน้าประหลาดระคนดีใจจนเห็นได้ชัด
"พี่ปุ่นใช่ไหม??? พี่หายไปไหนมา ผมตามหาพี่มาตลอดเลย" เขาคนนั้นระล่ำระลักถามน้องของผมจนแทบจะพิมพ์ไม่ทัน
พลันน้ำตาของเขาก็ไหลพรากออกมาและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย โดยผมยังแอบหลบๆไม่ยอมโผล่หน้าไปในจอให้เขาเห็น
บรรยากาศตอนนั้นเริ่มเครียด น้องผมเขาก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง และผมเองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะอะไรกับผมมากมายขนาดนั้น จนผมขอคุยกับเขาแทนน้องมันเอง
ผมขอโทษเขาคนนั้นและไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไป แต่คำตอบที่ได้ยิ่งกลับทำให้ผมอึ้งและเศร้าเข้าไปอีก
" พี่รู้ไหม ว่าน้องคนนี้ไม่ได้ใสซื่อและอ่อนต่อโลกเหมือนห้าหกปีที่แล้วแล้วหล่ะ ตั้งแต่ที่พี่เงียบหายไปจากชีวิตผม ผมก็ตามหาพี่มาตลอดเพราะคิดว่า คนคนนี้แหละที่เราจะฝากชีวิตและความรักครั้งสุดท้ายเอาไว้จริงๆ แต่สุดท้ายก็เหลือแค่ความว่างเปล่า ต่อมาก็มีคนเข้ามาในชีวิตที่เรียกได้ว่าคนรักจริงๆอีกคนสองคน แต่มันก็จบลงแบบเดิมๆ การเงียบหายและลาจาก จนผมปลงกับชีวิตและความรักแบบนี้ มันคงไม่มีอยู่จริงๆในโลกัจจุบัน คืนวันที่ผ่านมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน ชีวิตยิ่งดำดิ่งลงเมื่อไปเจอกลุ่มเพื่อนที่ใช้ยา พี่รู้ไหมผมใช้ยานั่นเพื่อจะให้ลืมความเจ็บปวดจากอดีตต่างๆ พี่ปุ่นรู้ไหม หนึ่งในความเจ็บปวดที่ผมเจออยู่ทุกวันคืนนั้น คือพี่ด้วยคนนึง "
เขาคนนันปล่อยโฮหน้าจอคอม และเฝ้ามองผมเหมือนกลัวมันจะเลือนหายไปจากจอ
มันกี่ปีมาแล้วนะ ผมยังจำได้ถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรก น้องเขาใสๆและขี้อ้อนทุกสิ่งอย่างดูบริสุทธิ์สวยงาม แต่ผมเองที่ทำลายทุกสิ่งอย่างให้มันย่อยยับพังพินาศลงเพียงเพราะแค่ความสนุก สำราญเหมือนคนอื่นทั่วไป
น้องคนนั้นบอกว่าหมดศรัทธากับรักแบบนี้แล้ว มันไม่เคยมีอยู่จริง เพียงเพราะเขาโชคร้ายที่เจอแต่เรื่องและผู้คนที่ไม่ดี หนึ่งในนั้นคือผมด้วย
ก่อนจะจบสนทนาคืนนั้นผมเอ่ยขอเบอร์โทรเขา ผมแค่อยากจะชดใช้สิ่งเลวๆต่างๆที่ผมทำลงไป มันอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ผมจะลองทำมันดู
"พี่ปุ่น"
"หือ"
"คิดถึงพี่มากนะ ดีใจมากๆด้วยที่เจอพี่อีก"
ผมรีบวางหูทันทีที่ได้ยินประโยคต่างๆเหล่านั้น ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงสะอื้นไห้ที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ของผม
"พี่ขอโทษนะครับ ให้โอกาสพี่สักครั้งนะครับ"
ผมพร่ำบอกตัวเองเงียบๆท่ามกลางลมหนาวที่พัดโชยมาแผ่วเบาของค่ำคืนปลายฤดูฝน