ฉันออกเดินทางในวันที่หัวใจหายจากอ่อนล้า
นอกจากความเหงาแล้ว อะไรอีกนะที่ชีวิตชาชิน
ที่พุกาม ที่นี่ทำให้หัวใจฉันสงบลง ในวันที่ดินเนอร์ลำพัง
กับเพื่อนใต้แสงเดือนแสงดาวและลมหนาวต้นปี
แดดร้อนกำลังมา พัดพาเอาความหนาวไกลออกไปทีละนิด
เพื่อนเคยถามว่า ทำไมเป็นคนเซ้นสิทีฟขนาดนี้?
นั่นสินะ...ทำไม
สายฝนมักมาพร้อมกับความงดงามและชุ่มชื่น
ดอกจำปาหน้าที่พักที่หลวงพระบางตอนเช้าหลังฝนตก
ใครบางคนเลือกเดินทางเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับบางคน
แต่บางคนการเดินทางเพียงเพื่อการจากลาและสร้างความ
ทรงจำดีดีร่วมกัน
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เราจะเจอกันอีก
แล้วใยเราต้องมาคร่ำครวญเหมือนจะไม่ได้เจอะเจอมันอีกนะ
คนบางคนบอกอย่างรำคาญ
จริงๆแล้ว เราไม่ได้อาลัยอาวรณ์กับเหตุการณ์ซ้ำๆนั่น
หรอก แต่เราอ้อยอิ่งกับความทรงจำดีดีต่างหาก>
ความหมายคงคล้ายๆการมาถึง
และการจากลา
ใช่ จริงๆแล้ว ทุกอย่างมันก็เป็นของมันอย่างนั้นทุกๆวัน
ชีวิตก็ดีตรงที่มีเรื่องให้ค้นหาแล้วเฝ้ารออยู่ทุกๆวันนั่นเอง
วันหนึ่งเราอาจจะได้กลับมาที่เก่าที่เดิมๆอีกครั้ง
เคยไหมที่บางทีเราอยากย้อนไปในวันเก่าๆ ที่เดิมๆ
แต่ความจริงก็คือ กลับไปยังไงก็ไม่เหมือนเดิม แต่บาง
ครั้งเราก็ยังอยากจะย้อนกลับไปอีกสักครั้งอยู่ดี
สำหรับฉันแล้ว คงไม่ใช่กลับไปแก้ความผิดพลาด แต่ไปซึมซับเอาความสุขอย่างเต็มที่ เพื่อลบล้างกับความทุกข์ที่กำลังตามมาต่างหาก...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขอซึมซับความสุขด้วยคนนะ
เผื่อจะได้มีแรงลบล้างความทุกข์ที่กำลังตามมา เช่นกัน