เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูฝัน บทที่ 11 (จบ) บทที่ ๑๑ ช่วงเวลาของการปิดภาคเรียนใหญ่ในฤดูร้อนมาเยือนอีกครั้ง วันรบจบชั้นประถมศึกษาชั้นปีที่ ๖ แล้ว แต่ปีนี้ต่างจากการปิดภาคเรียนปีก่อน วันรบไม่ได้ไปช่วยน้ากอบทำทองโบราณ โดยขอผัดไปปีหน้าแทน เพราะเขาต้องเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาในโรงเรียนประจำอำเภอ โดยมีวันวิสาข์กลับมาช่วยน้องชายทบทวนตำราเรียน จนวันชัยเกิดความเป็นห่วงว่าลูกชายจะเครียดกับการสอบมากเกินไป “วันรบ พ่อมีอะไรจะบอกลูก” วันชัยเดินไปคุยกับวันรบซึ่งกำลังเด็ดใบตำลึงเพื่อให้วรรณาทำแกงจืดมื้อเย็นอยู่ “อะไรหรือครับพ่อ” วันรบวางมือ “พ่อไม่อยากลูกเครียดเกินไป ถ้าลูกสอบเข้าไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรนะลูก ยังมีโรงเรียนอื่นให้เรียนอีก” ผู้เป็นพ่อลูบหลังลูกชายเบาๆ “ผมไม่ได้เครียดหรอกพ่อ ผมเข้าใจดีว่าเรียนที่ไหนก็ไม่สำคัญ มันอยู่ที่ตัวเราเองมากกว่า แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดครับพ่อ” วันรบให้คำมั่น พ่อโอบไหล่ลูกชายด้วยความภูมิใจ กระทั่งถึงวันสอบ วันวิสาข์พาน้องชายไปสอบและนั่งเฝ้าอยู่จนเขาทำข้อสอบเสร็จ “เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม” วันวิสาข์ถามอย่างกระตือรือร้นหลังจากน้องชายเดินออกจากห้องสอบด้วยสีหน้าเบิกบาน “ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเอง ผมว่าผมทำได้นะพี่” วันรบตอบอย่างมั่นใจ “เยี่ยมเลยน้องรัก” วันวิสาข์กอดน้องชายแน่น “ก็ได้พี่สาวสุดสวยช่วยนี่นา” ประโยคนี้ทำให้วันวิสาข์ยิ้มชอบใจและยิ่งกอดวันรบแน่นขึ้น ก่อนเปิดภาคเรียนหนึ่งสัปดาห์ วันรบเตรียมอ่านหนังสือแบบเรียนแต่ละวิชาของระดับชั้นมัธยมปีที่ ๑ ล่วงหน้า เขาได้กระเป๋านักเรียนใหม่ และรองเท้านักเรียนเป็นของขวัญที่สอบเข้าโรงเรียนประจำอำเภอได้จากพ่อกับแม่ ส่วนชุดนักเรียน หนังสือแบบเรียน และอุปกรณ์การเรียนนั้น ทางโรงเรียนได้จัดไว้ให้นักเรียนใหม่โดยไม่ต้องเสียเงิน วันรบขี่จักรยานไปหาครูประสงค์ที่บ้านพักครู เพื่อเอาขนมตาลที่วรรณาทำไปฝาก แต่ไม่เจอเพราะครูประสงค์ไปประชุมที่กรุงเทพฯ จึงฝากขนมไว้ให้ภรรยาของครูประสงค์แทน และขี่จักรยานไปบ้านครูพรพิมลต่อ “สวัสดีครับครู” วันรบจอดรถจักรยานหน้าประตูรั้วบ้าน เห็นครูพรพิมลกำลังป้อนข้าวให้ลูกสาววัย ๓ ขวบอยู่ “อ้าว วันรบ สวัสดีจ้ะ เข้ามาก่อนสิ” ครูพรพิมลเปิดประตูให้ “ขอบคุณครับ น้องน่ารักจังเลยครับครู ชื่ออะไรครับ” วันรบนั่งยองๆ ข้างเด็กน้อย “ชื่อน้องน้ำฝนจ้ะ น้ำฝนธุจ้าพี่สิคะ” เด็กน้อยพยายามพนมมือไหว้อย่างน่าชัง “ผมจะมาบอกครูว่า ผมสอบเข้าเรียนต่อม.๑ ที่โรงเรียนประจำอำเภอได้แล้วนะครับ” “ดีใจด้วยนะวันรบ ครูมั่นใจอยู่แล้วว่าเธอต้องทำได้” “ขอบคุณครับ ผมเอาขนมที่แม่ทำมาฝากครูด้วยครับ” วันรบหยิบถุงขนมที่อยู่ในตะกร้าจักรยานส่งให้ครูพรพิมล “เป็นภาระเปล่าๆ วันหลังมาแต่ตัวก็ได้นะ ฝากขอบคุณแม่เธอด้วยจ้ะ” “แม่ผมอยากจะขอบคุณครูด้วยตัวเองด้วยซ้ำครับ” “เท่านี้ก็พอแล้วล่ะ อย่าให้ท่านลำบากเลย ครูไม่ได้ช่วยอะไรมาก วันรบมีความเพียรพยายามเองมากกว่า” “ขอบคุณครูอีกครั้งครับ งั้นผมไม่รบกวนครูแล้วนะครับ ผมลากลับล่ะครับ” พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า วันรบขี่จักรยานแวะริมทุ่งเพื่อเก็บภาพนี้ไว้ในความทรงจำก่อนที่จะไม่ได้เห็นอีกนาน เพราะพรุ่งนี้เช้าพ่อกับแม่จะพาเขาไปส่งที่บ้านลุงนวย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนแห่งใหม่ของเขา โดยลุงนวยจะทำหน้าที่คอยดูแลอุปการะวันรบจนกว่าเขาจะสำเร็จการศึกษาระดับมัธยมปลาย สายลมอ่อนๆ พัดมาให้เขาได้สูดหายใจเต็มปอด ใบไม้เล็กๆ หลายใบร่วงหล่นช้าๆ อีกไม่กี่วันฝันของวันรบที่จะได้เรียนโรงเรียนใหม่กำลังจะเป็นจริงแล้ว แม้ใจอยากจะเร่งให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปไวๆ แต่เขาก็อดคิดถึงบ้าน ทุ่งนา พ่อแม่ และเพื่อนๆ ที่ยังอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ. 
จบแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม
 โดย: Alex on the rock
 วันที่: 28 มิถุนายน 2564 เวลา:9:53:49 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [