เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 30 ช่วงเย็นหลังเลิกงานวันศุกร์ อ้อชวนระมิงค์มานวดผ่อนคลายที่ร้านนวดแผนไทยแห่งหนึ่งแถบชานเมือง ทั้งคู่เลือกเตียงข้างกัน อ้อนวดบ่าจากอาการออฟฟิศซินโดรม ส่วนระมิงค์นวดหลังเพราะนั่งปักผ้านานไปหน่อย ความจริงแล้วแกอยากไปมากใช่มั้ยล่ะ อ้อแซว รู้ได้ยังไง เพราะฉันอยากไปเองไง ฮ่าๆๆๆ อีบ้า ระมิงค์ด่าเพื่อนแก้เขิน เอ้า มาด่ากันทำไมเนี่ย ฉันก็อยากไปเที่ยว แต่ฉันก็ลังเลใจว่าฉันไปในสถานะอะไรวะ เออ แล้วทำไมแกไม่ตกลงกันให้เรียบร้อยกันก่อนวะ ว่าจะเป็นอะไรกัน เป็นกิ๊ก หรือแฟน หรือพี่สาวน้องชาย เฮ้อ ฉันก็บอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่เคยที่จะเอ่ยปากถามฉันอย่างจริงจังด้วยมั้ง ไม่หรอก เจนน่ะอยากถาม แต่เพราะการแสดงออกของแกมากกว่ามิ้ง มันดูคลุมเครือแบบกล้าๆ กลัวๆ เจนก็ให้เกียรติแก ไม่อยากกดดัน ไม่อยากเร่งรัด ทั้งที่ใจเขาน่ะพร้อมม้ากกกก อ้อเสียงสูง ฉันดูเป็นคนไม่หนักแน่น หรือโลเลขนาดนั้นเลยเหรอ ใช่ แกน่ะ ดูเหมือนจะมั่นใจ แต่จริงๆ แล้วอ่อนปวกเปียก ใจบางสุดๆ หมายความว่าไงวะ ก็อ่อนไหวไปกับทุกสิ่ง แกไม่ยอมอยู่กับปัจจุบัน ยังอยู่แต่กับอดีตและกังวลอนาคตมากเกินไป จนระแวงใจตัวเอง ทำให้ไม่สามารถลงเอยกับใครได้เลย ที่สำคัญแกก็กลัวความผิดหวังมากเวอร์ แกจึงต้องแสดงออกให้ดูเหมือนคนนิ่งๆ แข็งๆ ไม่คิดอะไร ทั้งที่แกน่ะคิดทุกอย่างทุกสเต็ป คิดเผื่อไปถึงชาติหน้าเลยมั้งน่ะ อ้อสาธยายคุณสมบัติให้เจ้าตัวฟัง ขนาดหมอนวดยังยิ้มตามไปด้วย เฮ้ย! อ้อ แกเข้ามานั่งในสมองฉันตอนไหนวะ ฉันพูดถูก? เออ ถูก จริงๆ ฉันไม่รู้หรอกนะพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แต่ฉันก็จินตนาการไปก่อนให้ปวดหัวเล่น ไม่รู้ก็ปล่อยให้ธรรมชาติจัดสรรไป อะไรจะเกิดก็เกิด ถ้าแกอยากให้ชัดเจนว่าแกอยู่ในสถานะไหนกับเจน แกก็เอ่ยปากถามตรงๆ ไปเลย ไม่ต้องฟอร์มเยอะ แก่แล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ไม่ต้องขงต้องเขินหรอก คำตอบมันก็ค่อนข้างชัดแล้ว ถ้ามันจะพลิกล็อกนะ ฉันนี่แหละ จะไปด่ามันให้เอง เอางั้นเลยเหรอ เออ คืนนี้โทรถามเลย พรุ่งนี้จะได้เดินทางอย่างสบายใจ ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดนะ พรุ่งนี้ก็นอนอยู่บ้าน แค่นั้นแหละ แค่คิด ฉันก็ตื่นเต้นจนจะเป็นแพนิคแล้วอ่ะ พี่คะ นวดสมองให้เพื่อนหนูหน่อยได้มั้ยคะ อีนี่มันเป็นประสาทอ่อนๆ ค่ะ อ้อบอกกับหมอนวดที่กำลังนวดให้ระมิงค์ จนหมอนวดหัวเราะร่วน หลังจากอ้อมาส่งระมิงค์ที่บ้านราวสามทุ่ม เธอนั่งเก็บของใช้ที่จำเป็นเพิ่มเติมให้เรียบร้อยลงกระเป๋า ก่อนที่จะไปอาบน้ำอาบท่า ความคิดที่จะโทรถามเจนว่าเราจะไปเที่ยวด้วยกันในสถานะอะไรล้มเลิกไป เธอไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปาก ได้แต่นอนก่ายหน้าผาก มองพัดลมติดผนังส่ายไปส่ายมาไปเรื่อยๆ แม้จะปิดไฟไปตั้งแต่ห้าทุ่มแล้ว แต่เที่ยงคืนกว่าก็ยังไม่หลับอยู่ดี จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะเนี่ยเรา ระมิงค์รำพึงกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดที่นอนไม่หลับเสียที ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่หลับ เปิดปิดไฟที่หัวเตียงหลายรอบ ไม่รู้จะลุกขึ้นมาทำอะไรดี หยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างเตียงมาเปิดอ่านก็ไม่รู้เรื่องวนไปวนอยู่ย่อหน้าเดิม จะเปิดโทรศัพท์มาเล่นอินเทอร์เน็ตก็กลัวจะพาลไม่หลับกันไปใหญ่ แต่แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกที ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
ตามไปเที่ยวด้วยครับ
โดย: สองแผ่นดิน IP: 110.77.232.70 วันที่: 22 มิถุนายน 2565 เวลา:8:23:34 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [