แก้ที่เหตุ..

เพราะอะไรก็แล้วแต่..ผมเดินไปหาสานที่บ้าน ตำแหน่งที่เคยเห็นบ้านขาวน่ารักแต่ไม่พบ ที่เดียวกันนั้นมีบ้านไม้ซอมซ่อสองชั้นตั้งอยู่แทน ผมเดินกลับไปกลับมาหลายเที่ยวตัดสินใจไม่ถูก นึกอยากเข้าไปถามดื้อๆ แต่ไม่กล้า

“พี่นนท์..” เที่ยวที่สาม..เด็กหญิงคนหนึ่งร้องเรียก..จำได้ว่าคือน้องสาวของสาน “ไปไหนมาคะ?”

“สาน!” ยังไม่ทันตอบคำถาม ผมเห็นสานแวบๆ หลังบ้าน

“อิ..อิ..” น้องสาวหัวเราะขำ “นั่นไม่ใช่พี่สานค่ะ เป็นพี่ชายฝาแฝด”

“อ้าว!..” ตกใจอย่างแรงกับข้อมูลใหม่..ไม่เชิงใหม่..หนึ่งจากสานหรือวิญญาณดวงนั้นเคยบอกว่าคนที่นั่งบนระเบียงบ้านพักรีสอร์ทคือพี่ชายแฝดของเขา..ไม่นึกว่าคือเรื่องจริง..ถ้าเป็นพี่ชายของวิญญาณยังพอเข้าใจ แต่นี่ พี่ชายของสาน คนจริงๆ ที่มีชีวิตอยู่..โอ๊ย!..มึนตึ้บ!

“เป็นอะไรคะพี่..อ้าปากค้างเชียว”

กลับถึงบ้านเบิ้ลพาราสองเม็ด..สานไปทัศนะศึกษาที่เชียงใหม่อีกครั้ง..คราวนี้ไม่ได้ไปกับคุณครูณรงค์แต่ไปกับอีกท่านหนึ่งวิชาศิลปะโบราณ..ทำไมผมไม่รู้เรื่องทัศนะศึกษานี้..ผลของการเกเรไม่ไปเรียนสองวันแน่ๆ จะตามไปดีไหม?

กลับไปถามน้องสาวสานก็ไม่รู้ว่าพี่ชายไปส่วนไหนของเชียงใหม่..ผมดุ่ยๆ มาเองทั้งไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ใด..ถึงจะพอมีเงินแต่ถ้าเช่าโรงแรมอยู่โดยไม่มีกำหนดคงไม่ไหว..เต็นท์เล็กหลังหนึ่งพร้อมอุปกรณ์เดินป่ากินกลางดินกลางทรายคงอยู่ได้นานจนกว่าปัญหาจะลุล่วง

ที่ไหนๆ ก็มีแต่บ้านเรือนผู้คน อีกอย่างไม่ใช่สถานที่ๆ เกี่ยวข้องผมจึงดิ่งไปแม่ริม ป่าเขาที่เห็นยังมีปริศนาฉายแววอยู่..ปริศนา..คำๆ นี้ผุดขึ้นมาในสมองได้อย่างไร..ปริศนา!

น่าแปลกที่ไม่มีรีสอร์ทให้เห็นแม้แต่ซาก คงมีแต่ต้นไม้ใหญ่น้อยรกรุงรัง โรงแรมยังอยู่แต่ทรุดโทรมลงไปมากเพียงเวลาไม่กี่วัน..ทบทวนความจริง ที่ได้เห็นสองสถานที่นี้ชัดๆ คือเมื่อครั้งมาทัศนะศึกษากับครูณรงค์ และกับสานซึ่งผมไม่แน่ใจว่าตอนนั้นวิญญาณดื้อสิงอยู่หรือเปล่า

นอกจากหนแรกแล้วผมมาที่นี่ด้วยวิธีแปลกๆ เหมือนไม่ใช่ความจริง หรือที่แท้ไม่มีรีสอร์ทตั้งแต่แรกและโรงแรมก็ร้างมานานแล้ว..ผมกำลังเผชิญอยู่กับอะไรแน่?

ป่าตรงที่เคยเป็นภาพหลอนของรีสอร์ทเหมือนมีวิญญาณและกระแสบางอย่างวนเวียนอยู่ โรงแรมร้างก็น่ากลัวพอกัน..จะกางเต็นท์พักแรมที่ไหนดี..ใกล้ค่ำเข้าไปทุกที

มีแสงเรืองจางๆ ที่ริมผาดิน ผมเดินไปดู..ด้านล่างต้นกำเนิดของแสงที่สานวาดภาพสต็อกไว้เป็นแบตเตอรี่ใช้ในการส่งเสียงซึ่งผมยังไม่เชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริง..สานและวิญญาณดื้อหลอกผมจนแยกไม่ออกว่าเรื่องไหนคือความจริง

ไม่น่าเชื่อว่าแสงเรืองนั้นส่องให้ทางลงจากผาดินดูไม่ยากและเชิญชวนให้ผมค่อยๆ เดินลงไป..จริงอยู่ที่ขาลงน้ำหนักจะทิ้งถ่วงจนไม่หนักเท่าที่ควร แต่เต็นท์และสัมภาระที่ผมแบกอยู่ก็ไม่น่าจะเบาจนแทบไม่รู้สึกเลย

ระยะทางที่เดินลงมาคะเนไม่ถูกว่าไกลเท่าใด..จากความจำครั้งแรกที่มาเมื่อมองจากสะพานข้ามลำน้ำแม้เห็นลิบๆ ก็รู้สึกว่าสูงมาก..ตกลงใจเดี๋ยวนี้เองว่าผมคงไม่มีปัญญาไต่กลับขึ้นไปบนผาดิน ต้องกางเต็นท์พักแรมที่ไหนสักแห่งริมน้ำด้านล่าง..จะมีที่ราบกว้างพอหรือเปล่ายังสงสัย

ยิ่งใกล้ริมน้ำยิ่งสว่าง สว่างจนเห็นหาดที่ไม่น่าจะมีอยู่ หาดทรายผืนสะอาดไม่มีรอยเหยียบย่ำใดๆ นอกจากริ้วทรายที่เกิดจากระลอกคลื่น..ความสงสัยเกิดขึ้น..ต้นกำเนิดของแสงคืออะไรแน่ ผมเดินเข้าใกล้ก้มๆ เงยๆ ดู..ไม่เห็นอะไร

แต่มีสิ่งหนึ่ง..

เงาสีแดงในน้ำ..เงานั้นกระเพื่อมขึ้นลงทำผมแทบเปลี่ยนความคิด อยากวิ่งกลับขึ้นข้างบนทันที..เหลียวกลับมอง..มืดดำทุกหนแห่ง ทางลงจากผาเมื่อครู่ถูกซ่อนอยู่ในความมืด

ชายหาดสว่างจ้าเหมือนเวทีที่ถูกสปอร์ตไลท์ส่อง

รอการแสดงที่กำลังจะเกิดขึ้น!